Bisti Badlands Wilderness.
Bisti Badlands Wildermess.
Gisteren een rustdag, met een late brunch, een nagel-chinees, waar ik niet mee kon communiceren, de was, een beetje boodschappen, blaar op de teen laten genezen en lui lezen in de tuin.
Vandaag dus weer flink wat lichaamsbeweging in de Bisti Badlands. Daar waren we 4 jaar geleden al eens en hebben toen een beetje rondgelopen op een klein plateau, dat vol staat met hoodoos.
Vandaag gaan we ook de echte wilderness in, dus een stukje hiken in de zijdalen van de Gateway Wash. We beginnen achterin het gebied en geloven onze ogen niet! Is dat een grote zwarte lama, die daar staat te grazen?
Binnen no time worden we door hem achterna gezeten en weten we niet hoe snel we de auto in moeten duiken. We kwamen vast te dichtbij, zijn territorium in. Dat begint goed!
In de dalen aan de zuidkant van de wash is het weer genieten. Wat een landschap, wat een kleuren, wat een rare hoodoos.
Van de drie badlands, die we de afgelopen dagen bezocht hebben, is dit echt de mooiste. We laten de beelden spreken!
In het komend weekend is het Memorial-Day en hebben de Amerikanen 3 dagen vrij.
In de richting die wij uit wilden, is geen hotelkamer meer te krijgen dus stellen we ons plan bij en vertrekken morgen naar Cortez, Colorado voor twee nachten. Dat wordt dus Mesa Verde.
Ah Shi Sle Pah Widerness.
Ah Shi Sle Pah Wilderness.
Dit is de naam van een brede wash, waarin zich heel veel hoodoos bevinden. Er zijn hier veel fossielen gevonden, die miljoenen jaren oud zijn: van planten, vissen, schildpadden, krokodilachtige creaturen en zelfs een compleet skelet van een dinosaurus. Vanwege deze vondsten heeft het gebied een beschermde status gekregen. Wij, als toeristen, vinden de hoodoos het meest interessant.
Om er te komen, moeten we eerst tientallen mijlen dirt-road overwinnen
en daarna een plek zien te vinden, waar we in de wash kunnen afdalen. Dat kost even tijd, maar dan heb je ook wat! We hebben er enkele uren rondgelopen en enorm genoten van de gekleurde omgeving
en de hoodoo-groepen.
Maar, ook hier weer, de eenzaamheid van het gebied is die extra dimensie, waar wij zo van houden. We proberen een tijdje de King of Wings te vinden, (een hoodoo van ongekende afmetingen met een vleugel van zo’n 3 meter.) Lang een geheim geweest, waar hij precies staat!, maar de coördinaten, die we van een Duitse site hebben, blijkt absoluut niet te kloppen. Jammer.
Op de terugweg nemen we een verkeerde afslag, waardoor we op de meest vreselijke dirt-road ever terecht komen. We worden door een indiaan gered (Are you O.K.? ), als we vertwijfeld langs de kant de GPS aan het raadplegen zijn.
Inmiddels is de cowboy weer aan het lasso-werpen en zit hij behoorlijk om publiek verlegen.
Gelukkig zijn er omstanders, die hem aan het praten krijgen en hij houdt dan ook niet meer op.
Sterke verhalen troef! Wij genieten in stilte.
Van Bernalillo naar Farmington.
Van Bernalillo naar Farmington.
De komende dagen gaan we jullie lastig vallen met de mooiste badlands, die we kennen, (en ook vooral die, die we nog niet kennen!)
Badlands komt van het Spaanse Malpais en betekent letterlijk: slecht land. Dit, omdat deze gebieden beroerd begaanbaar zijn en vol zitten met ravijnen, kloven en hoodoos.
Allemaal ontstaan door water- en winderosie van de lagen sediment. De gebieden zijn droog, maar als er neerslag is, dan is die bijzonder heftig. Wat ons enorm aanspreekt, zijn de kleuren van de aardlagen, die het landschap een onwerkelijke uitstraling geven.
We hebben in de Dakota’s, in Arizona en ook in Canada de badlands doorkruist en hier in dit gebied de Bisti Badlands bezocht, maar er is hier nog zoveel, dat we niet kennen, dus zijn we een paar dagen in Farmington neergestreken om op ons gemak rond te kijken en ook een beetje uit te rusten. (fijn hotel: schuifpui en eigen terrasje in de tuin.)
Onderweg naar hier de Lybrook Badlands bezocht.
Allereerst de “overlook” van dit gebied. We hadden een goede beschrijving hoe er te komen, met de waarschuwing dat een high clearance auto noodzaak was. Gelukkig heeft onze Dodge dat dus; al hotsend en botsend bereikten we het hoge slickrockplateau, waar we een fenomenaal uitzicht over de omgeving hadden. We hebben hier boven echt alsmaar “wat geweldig” roepend rondgelopen.
Wat een natuur en wat een kleuren. Toen naar beneden de dalen in. Daar hebben we wat foute moves gemaakt, dus waarschijnlijk de mooiste dingen gemist. Wel een hele mooie rit (dirt road: lastig) en oh, die leuke hoodoos met die bruine kapjes. Behoorlijk apart.
Het heerlijke van dit absoluut niet toeristische gebied is, dat je overal alleen bent. Dat is genieten.
Morgen waarschijnlijk meer hoodoos, maar dan weer andere kleuren.
In de tuin voor ons terrasje heeft Ă©Ă©n of andere cowboy een koeienkop met grote horens in het gras geprikt en staat nu te 'lassowerpen'! Compleet gestoorde actie maar wel lachen.
Ik mag er geen foto van maken van Henny.
Kasha Katuwe Tent Rocks National Monument.
Kasha Katuwe Tent Rocks National Monument.
Aan al mijn hooggespannen verwachtingen werd vandaag voldaan! Bij het zien van de foto’s van dit park, bij het voorbereiden van onze reis was ik er van overtuigd, dat we deze plek moesten bezoeken. Plaatjes doen al weer geen recht aan de werkelijkheid. Wat hebben we genoten! We dachten dat we alle soorten rotsformaties hier in de States wel zo’n beetje gezien hadden, maar deze Tent Rocks, deze rare kegels hebben we nog nooit gezien!
6, 7 Miljoen jaar geleden, als gevolg van een aantal vulkanische erupties, kwamen hier dikke lagen as en puimsteen op de grond terecht, waaruit deze bizarre kegelvormige formaties zijn ontstaan. Ze zien er allemaal een beetje hetzelfde uit, maar je ziet hele kleine exemplaren en tot 30 meter hoge kegels. Om daar tussendoor te lopen is een belevenis.
Er zijn twee trails in het park en we hebben ze beide gelopen.
De meest indrukwekkende is de canyon trail en de kers op de taart voor ons, slotcanyonliefhebbers, is de kleine, maar indrukwekkende slotcanyon,
waar we met wat geklauter over de rotsen in een hoger gelegen gebied komen, dat flink gaat stijgen.
Hier ook weer rotsblokken, waar je overheen moet.
Ben je boven, dan kijk je uit over een geweldige groep Tent Rocks.
Ook de Cave Loop hebben we daarna gelopen, maar dat was surrogaat vergeleken met de Canyon trail. We hebben het rustig aan gedaan, flink wat stops ingebouwd, tijd om rond te kijken en je te verbazen!
3.6 onverharde mijlen verder, hoog op de berg, is nog een scenic overlook met een weids uitzicht over de canyons achter de Tent Rocks. Mooi.
In ons hotel een paar sessies afwisselend gezwommen en in de whirlpool gebubbeld. Goed voor de spieren.
Zien net op het nieuws, dat er een ongelooflijk heftige tornado huisgehouden heeft in Oklahoma City. Het ziet er vreselijk uit. Veel doden. Hagelstenen als tennisballen en wat een verwoestingen!
Wij zitten hier in de zon. Heftig land!
Van Santa FĂ© naar Bernalillo.
Van Santa FĂ© naar Bernalillo.
Vandaag rijden we een rondje door de Jemez Mountains met als hoofddoel het bezoek aan het Bandelier National Monument.
Dit gebied, waar de Ancestral Pueblo People 10.000 jaar geleden kwamen wonen, beslaat een groot gedeelte van de Frijoles Canyon.
Deze “natives” leefden van de landbouw en het jagen op herten en wat er verder voorhanden was. (wij zagen op onze wandeling 5 herten van heel dicht bij!)
De archeologen hebben in deze canyon zo’n 3000 plekken gevonden, die wijzen op bewoning, al is dat niet altijd in hetzelfde tijdvak.
Na een paar flink moeilijke hikes deze week zijn onze stramme kuiten aan wat makkelijker werk toe en … dat krijgen we in dit park.
Er is een prachtige vlakke trail uitgezet langs de kiva’s,
de “village” en de cave dwellings , de plekken waar men bij elkaar kwam, men woonde en werkte. Vooral de “woongaten” in de kalksteen wanden van de berg, waar we langs lopen, hebben onze belangstelling.
Vorig jaar winter hebben we ongelooflijk genoten van onze wandeling naar de Gila Cliff-Dwellings bij Silver City. (zie ons verslag)
Op de trail naar Alcove House (Cliff dwellings 40 feet HOOG!) komen we de vijf herten tegen. Volgens de ranger hebben we een top dag, want hij ziet er nooit meer dan drie.
Om Alcove House echt te zien moet je een aantal ladders op en dat wordt afgeraden als je hartklachten c/q hoogtevrees hebt, of oud bent.
Nou is “oud” misschien op ons van toepassing, maar van alleen het zien van die ladders krijg ik spontaan weer twee gebroken armen, dus mij niet gezien. Henny is solidair; die is tenslotte echt bejaard(!) We hoeven ons niet te schamen, want een Amerikaanse twintiger(?) zegt bij aankomst: “Oh dear, it’s fifty times worse than I thought”.
Bij het visitorcenter staan 2 vrijwilligers, die ons alles vertellen over de valk, de eagle
en de prachtige uil die ze meegebracht hebben. Wederom valt het ons op, hoe gepassioneerd de vrijwilligers ons te woord staan op de bijzondere plekken.
Len Scheel bijv., een gepensioneerde biologieleraar, legt ons de petroglyphen uit, die anders helemaal niet opgevallen waren. Wat een leuke, bevlogen man.
Toen we hier heel vroeg vanochtend arriveerden stonden er 5 auto’s op het parkeerterrein. We hadden de trail voor ons alleen. Nu we na een paar uur vertrekken staan beide parkeerter-reinen vol.
Morgen eerst naar de Dodge-dealer, iets aan een brandend oranje lampje op het dashboard doen en dan naar het Kasha Katuwe Tent Rocks N.M., waar vooral ik me op verheug!
Tombstone.
Naar Tombstone.
Na een paar dagen rust en zon zijn we wel weer toe aan wat actie en daarvoor gaan we naar Tombstone! Vorig jaar hebben Henny en ik ons al vreselijk vermaakt met de bar slechte shootout (zie daarvan ons verslag) en nu willen we het “echte” O.K. Corral gevecht weleens zien. Voor Nico is het zijn eerste bezoek aan het Wilde Westen, dus dan mag dit wilde nepspektakel in dit cowboy-stadje absoluut niet ontbreken op zijn evenementenlijstje.
Eerst bezoeken we het Tombstone Courthouse, waar een tentoonstelling is ingericht over de geschiedenis van dit van oorsprong (zilver-)mijnstadje. Met cowboys,indianen en outlaws in de omgeving kan je natuurlijk wachten op moeilijkheden. De galg, waaraan 7 mannen werden opgehangen, staat nog in de tuin.
Later vinden we hun graven terug op de Boothill Grave Yard.
De grote shootout van 26 oktober 1881, waarbij de gebroeders Earp en Doc Holliday 3 mannen doodschoten, staat centraal in alle toneelstukjes, die er opgevoerd worden.
Wij bezoeken de bekendste en het moet gezegd: we hebben flink gelachen. Een paar goeie en een paar klungelige acteurs maken samen een leuke voorstelling.(zie video) In de straten aan cowboys geen gebrek en allemaal proberen ze ons naar een gevecht of bankoverval te lokken.
Henny fungeert als fotograaf voor een stel Amerikaanse meisjes, die graag met de cowboys op de foto willen.
Dan Nico en ik ook maar meteen op de toeristische toer. EĂ©n van de cowboys was in Den Bosch bij de Western Experience. Optreden voor 3000 mensen! Hij was er nog helemaal van in de gloria.
Acteurs en inwoners lopen hier door elkaar en je ziet het verschil niet. De mensen, die hier wonen, zijn ook “verkleed.”
Na een bezoek aan de Saloon gaan we naar het kerkhof om de beroemde bandietengraven te zien.
Thuis gaat de BBQ weer aan. Vandaag staan grote garnalen op het menu. Volgende week is het weer gedaan met deze luxe van een eigen huis, dus we nemen het er van.
Er staan op het lijstje nog een paar dingen, die we hier willen doen, voordat Nico naar huis gaat, maar of dat er van gaat komen? We zien wel.
Van Sedona naar Green Valley
Van Sedona naar de Green Valley.
De rit naar “ons huis voor een week” is hot en duurt een uur of vier.
Het is 32 graden Celcius en gelukkig is er wind.
Met onze Amerikaanse landlord Ineke, die een beetje Nederlands is, met een vader uit Groningen en een moeder uit Friesland, hebben we afgesproken te bellen, als we in de buurt zijn.
Eerst naar de Safeway voor boodschappen en dan naar het typische “adobe huis”, dat op een hoek met uitzicht naar de desert en de bergen ligt.
Het is ruim, met twee grote slaapkamers en ieder een eigen badkamer. Twee lekkere terrassen en meteen de wasmachine aan. Ineke maakt ons wegwijs en vertelt ons niet te gaan wandelen in de avond vanwege de ratelslangen, de garagedeur niet open te laten vanwege de ratelslangen en grote lizards, die echt naar binnen komen en uit te kijken bij het hiken. De ratelslangen hebben nu jongen en die hebben dezelfde hoeveelheid gif als de ouwetjes, maar kunnen bij een beet niet doseren en zijn dus des te gevaarlijker. Bobcats zijn banger voor ons dan wij voor hen, dus dat is geen probleem.
Dit wordt de bloeiende cactus pagina, want even het huis uitgelopen de desert in en we zien zoveel soorten, die in deze periode bloemen hebben.
Geweldig. Hele kleine konijntjes hippen voor onze voeten en twee road-runners? steken voor onze neus het paadje over. Waar blijven de slangen???
We gaan ons even rustig bezinnen op wat we verder deze week gaan doen. We houden jullie op de hoogte.
Van de Grand Canyon naar Sedona.
Van de Grand Canyon naar Sedona.
Onderweg naar Sedona bezoeken we de Sunset Crater Volcano en het Wupatki National Monument. Deze twee plekken liggen in het verlengde van elkaar.
800 jaar geleden barstte de Sunset Crater uit. Dat had een dramatisch geologisch effect (enorme lava velden) en beĂŻnvloedde ook de hoogte van het landschap en het klimaat.
Duizenden indianen bewerkten het land en hielden schapen en koeien in de Wupatki omgeving. Toen rond 1250 de vulkaan rustig werd waren deze mensen verdwenen naar de hoger gelegen woestijnen en het Colorado Plateau.
Waar we nu doorheen lopen zijn zwarte lavavelden en is er een indrukwekkende vulkaan op de achtergrond. Ook de San Francisco Peaks, die nog besneeuwd zijn, vormen een mooie omlijsting van het geheel.
De overblijfselen van de Wupatki pueblo zijn dusdanig geconserveerd, dat we een goed beeld krijgen van de woon- en leefomstandigheden van deze indianen.
Na Sedona, waar we weer genieten van de indrukwekkende bergen rondom, gaan we morgen naar Green Valley onder Tucson, waar we een huis hebben gehuurd voor een week. Welverdiende rust!
Jullie horen van ons.