Canyonlands en Dead Horse Point.
Vanochtend zijn we eerst van kamer gewisseld. We werden wakker vaneen boeing 737 die doorhet vertrekgierde. Wij dachten dat alle buren tegelijk aan het douchen waren en toen het niet ophield, dat ze daarna allemaal nogmaals in het bad gingen, maar het bleek de waterleiding te zijn, die door onze keuken liep. De sproeiers in de picknick-aria waren aangezet!? Waarom was ons een raadsel.......3 sprieten gras, de rest was bruin. Goed:Henny naar beneden en desproeiers werden uitgezet.Omdat we hier nog twee nachtenslapen wilden we daar niet blijven zitten, duskregen wenu een andere kamer op een betere plek in hettweedegebouw. Na een stevig ontbijt van eieren met spek richting Canyonlands. ( de noordkant) Het was erg druk en weherkenden wegen, trails en uitkijkpunten helmaal niet meer. Later vertelde de ranger in het visitor-center datdit gebied, eerst onontdekt, nu een horde bezoekers te verwerken kreeg. Het staat, na alle veranderingen, aangelegde paden, kampeer-plekken, enz. eindelijk op de kaart.
Wij zijn blij dat we het nog 'onontgonnen'hebben gezien. Lekker samen alleen. Nu hebben we na wat geklauter en geklim ook onze plekken wel gevonden waar niemand de moeite voor wilde nemen om naartoe te gaan, maar toch. Het is nu echt voor de toeristen.
Hetzelfde geldt voor Dead Horse Point. We waren daar, toen er nog geen muurtjesbestonden om je uit de afgrond te houden. Dat was heel wat leuker, maar de uitzichten blijven adembenemend. Dat natuurlijk wel. Dat zie je (een beetje)op de foto's.
Moab heeft een leuke Mainstreet met winkeltjes, restaurants en zowaar een paar terrasjes. Dat is uniek in Amerika. Dat op terrasjes zitten kennen ze hier eigenlijk niet. San Antonio in Texas is de enige plaats, waar we er veel en leuke, gezien hebben. De rivier door die stad is kunstmatig afgetakt en aandie river-loop zitten barretjes, restaurantjes, koffietentjes met vrolijke parasols en gezellige zitjes. Inde jazzclub daarontmoetten we Jan Halsema, de oom van onze Femke Halsema (groen links) die daar in het vaste jazz-combo de altsax bespeelde. Dik in de zeventig; heel zijn leven al in Amerika, genaturaliseerd. We hadden een heel genoeglijke middag. Tussen de sessies door zat hij bij ons aan tafel en verhaalde van zijn leven. Hij gaf ons zijn gesigneerde CD (die we hier regelmatig in de auto draaien, hij is daar redelijk beroemd) en met een: this is a song especialy for Netty en Henny, my friendsfrom Rotterdam, namen we afscheid. Via de mail hebben we zo nu en dan nog contact.
Goed, Moab dus. Een gezellige mainstreet. We gaan daar vanavond weer eten en flaneren en morgen, als het onweer wat almaar dreigt niet doorzet, gaan we een beetje dirt-roads rijden. We zagen hele mooie, beneden, toen we op Dead Horse Point stonden.
Van Montrose/Colorado naar Moab/Utah
Ons laatste ontbijt aan de grote tafel in de Country Lodge. We delen hem met een stoere cowboy (die houden trouwens altijd hun hoed op!) Sheriff in een klein plaatsje bij Lake Tahoe en zijn vrouw ( een oudere versie van de jongeBetty Page.(Wouter, jou bekend!) Prachtige wenkbrauwen en de perfecte rode mond. Tijdens ons gesprek trekt ze een goudkleurige poederdoos uit haar tas engaat die mond opnieuw bewerken. Tot slotwordt het resultaat gedeptmet een tissue. Kostelijk. Ik betrap me erop dat ik haar gefascineerd aan zit te staren. De Sheriff (compleet met echte boots + zilverbeslag op de neuzen) doet ons verhalen om te smullen. Drugs en dealers, boeven en gangs, alles passeert de revue. Wij hangen aan zijn lippen. Ze zijn in Montrose (het vriendelijkste stadje in Amerika volgens hen) voor de 97ste verjaardag van een tante. Dat doen ze ieder jaar. Ook de zoon van die tante is erbij. Net zijn vrouw verloren, hevig lurkend aan een zuurstofapparaat, kommer en kwel. Dat valt altijd weer op als je met Amerikanen in contact komt, heel erg open, vriendelijk en gastvrij.
Op weg naar Moab rijden we door het Colorado National Monument. We waren daar in 1999 ook al, maar zijn toch veel van de pracht van het gebied vergeten. Het is eenschitterend ruig landschapdat op de hoogste plek 2024 meter boven de zeespiegel ligt. Op alle uitkijkpunten kijk je over de Grand Valley of the Colorado-river uit. Veel vogels, lizards, coyotes, bighornsen zelfs de mountain lion heeft erzijn leefgebied.
Bij die Colorado-river komen we later uit op weg naar onze eindbestemming voor drie dagen: Moab. Een plek waar je nooit genoeg van krijgt. Op de geweldige route 128 (scenic byway) moeten we steeds weer stilstaan om van het uitzicht te genieten. We hebben dit op onze vorige reizen allemaal al vaak gefotografeerd, maar blijven nu ook weer aan de gang.
In Moab is een muziekfestival bezig dus het isdruk! We vinden gelukkig nog een kamer in het Verginian motel met zelfs een kleine keuken. Nou ben ik niet van plan te gaan koken, maar een koelkast en koffiezetter zijn toch wel fijn als je ergens langer bent.
We verheugen ons op Arches en Dead Horse Point.
Maar daarover morgen meer.
The Black Canyon of the Gunnison/North Rim
Vandaag is het in Amerika de befaamde 9/11! De datum dat 8 jaar geleden in 2001 de Twin- Towers door vliegtuigen van terroristen werden verwoest en meer dan 2800 mensen de dood vonden. Het is logisch dat heel Amerika dan aan het herdenken slaat. President Obama gaat verschillende 'Memorials' langs en de TV staat van de vroege ochtend tot de late avond in het teken van deze gebeurtenis.
Daar zijn ze heel erg goed in, die Amerikanen.Nieuws uitspinnen.We zien ieder moment van de dag als we de tv inschakelen (en we zijn ook nog een groot gedeelte van de dag weg!) die torens instorten! Toen John Kennedy Jr. (de zoon van) met zijn vliegtuig in zee neerstortte bij Martha's Vinyard jaren geledenen wij op het moment van zijn begrafenis hier waren hebben we eerst uren naar een herdenkingsdienst (die niet mocht worden uitgezonden) zitten kijken, dus; alleen in- en uitstappende beroemdheden voor de kerkwerden getoond. Daarna werd de as in zee verstrooid vanaf een marinefregat (dat mocht ook niet worden uitgezonden) dus keek de hele natie uren lang naar telelens-beelden van een drijvend schip! Ik bedoel maar. This is America! Waar wij op dit moment nog steeds met volle teugen van genieten.
Bijv, van de North Rim van de Black Canyon of the Gunnison,waar we vandaag waren. Je komt er met een hele grote omweg, want er is nergens een brug dus je moet naar de eerste dam rijden zo'n 30 mijl van Montrose. Dan volgt er een geweldige rit door de bergen ( met prachtige uitzichten op de rivier) , die ik me niet meer herinnerde van de vorige keer, anders was ik nog verder omgereden. Zo Hoog!!! gelukkig reden wij aan de 'bergkant'. Terug dus een andere route genomen. Als je naar de rim rijdt, zijn de laatste 6 mijl dirt road. Voor onze suv geen probleem, maar ook voor gewone personenauto's op dit momen goed te doen. We hebben nog drie andere auto's gezien maar op de uitkijkpunten waren we alleen. En die waren bijzonder! Ook vanwege het feit ,dat je niemand tegenkomt, is geweldig.
Morgen naar Moab. See you There!
The Black Canyon of the Gunnison.
Hoogtepunt van onze reis twee jaar gelden was de kennismaking met de Black Canyon of the Gunnison. Wat een adembenemende kloof.
We hebben de zuidkant vandaag 'gedaan' . Net als bij de Grand Canyon de meest toeristische rim. Vandaag was het 'bejaardendag' (daar horen wij natuurlijk niet bij!) Laat in het seizoen maar drukker dan we het toen in augustus meemaakten. Gelukkig moet je voor de uitkijkpunten soms heel wat Yards lopen, dus daar wagen de oudjes zich niet aan en dan ben je weer alleen.Mooie hiketochten op de rim te doen, variërend van 1/2 tot 11 km of meer. Afdalen in de canyon kan niet, je kan wel met de auto ( low gear) naar beneden via een nogal stijle en bochtige weg. Je mag niet varen en alleen vissen met een permit. Bergbeklimmen mag wel maar alleen als je geoefend bent en dat ook kan aantonen. In de winter is het hier bar en boos (heel veel sneeuw) en zijn de trails gesloten.Meest fascinerend is de stilte en danhet geluid van de rivier tegen de wanden. Morgen gaan we naar de noordkant. Volgens mijn aantekenboekje van 2 jaar geleden (Netty gaat nergens heen zonder haar blauwe boekje!) is die kant zomogelijk nog uitzonderlijker dan de zuidkant. Daar is geen asfalt en alles dusdirtroad en primitief. Daar houden wij wel van. We gaan daar mooie stukken lopen. Verder genieten we van een paar dagen rust. Heerlijk op één plek. De alternatieve Jeff en zijn vrouw zijn uitermate vriendelijk. Ze doen zelfs onze was. Ben je hier in de buurt, Ga naar de Country Lodge!
Van Farmington /New Mexico naar Montrose/ Colorado
Van Farmington vertrekken we deze ochtend noordwaarts,naar Colorado.
Het is in dit land altijd zo vreemd dat van het één op het andere moment het landschap totaal verandert. Vanuit oranje, rood, grijs, mosgroen enblauw komen we binnen een kwartier in groen en grijs. We rijden eerst richting Cortez en het Mesa Verde (groene tafel (berg) ) Nationaal Park, waar we nog een paar uur willen doorbrengen. Toen we in 2000 speciaal naar Cortez kwamen om Mesa Verde te bekijken (Ik had er natuurlijk weer een boek over gelezen!) was er een grote brand in het park. (altijd blikseminslag) De vlammen sloegen boven de bergen uit en de boel ging uiteraard op slot. Park niet gezien. Wij zochten een plek hier in Cortez om debrand goed te kunnen bekijken en kwamen op een braakliggend terrein terecht waar het stikte van de stokstaartjes. (Wildcats of prairie-dogs noemen ze dat hier) Grote holen in de grond en een fascinerend wildlife om te volgen. Sindsdien zijn we nog een aantal keren hier terug geweest en altijd hebben we de stokstaartjes weer opgezocht. Steedsverschenen ermeer huizen ophun terrein en vandaag waren we er uiteraard weer en zagen we dathun leefgebied weer kleiner was geworden. Foto's mislukken altijd, ze zijn zo vlug en schrikkerig. Henny heeft nog wel iets op film.
Mesa Verde is in 1906 tot Nationaal Park gebombardeerd om de 4500 archeologische sites te bewaren en beschermen. Hier hebben n.l.van 600 tot 1300de Ancestral Puebloans (indianen) gewoond. Ze bouwden hun nederzettingen in de rotswanden en daarvan zijn er veel bewaard. Waarom ze weer vertrokken zijn weet niemand. Droogte of vijanden? Archeologen ziijn er nog steeds mee bezig.
We hebben de klautertexcursies in de Cliff Dwellings (zoals die rotswoningen heten) allemaal jaren geleden gedaan, maar wilden nog even de sfeer proeven. Vooral het Cliff Palace is wereldberoemd. Leuk weer terug te zijn. Mesa Verde heeft hoge uitkijkpunten en op één daarvan zagen we het onweer al aankomen. We moesten die richting uit, dus hebben de hele middag in de regen gereden. Wel een prachtige scenicbijway (net Oostenrijk) van Cortez via Telluride (wintersport plaats) naar Montrose Colorado.
Hier blijven we een paar dagen in de Country Lodge.Bekend van twee jaar geleden. De eigenaars vonden het zo leuk dat we terug waren, dat we een heerlijktwee-kamer verblijf gekregen hebben met genoeg ruimte en 'country -bedden' voor het hele gezin. Jammer lieve jongens dat jullie niet hier zijn!
Van Bluff naar Farmington.
4 staten rijden we vandaag door t.w. Utah, Arizona, Colorado en New Mexico. Hoe dat komt? We passeren de enige plek in de VS waar 4 staten elkaar raken. Navajo's hebben despot flink uitgebuit. Je moet entrée betalen en kan dan op een plaquette gaan staan met je 2 voeten in 4 staten. Er is niet veel meer dan een idiaan op een paard en de onvermijdelijke juwelierskraampjes met huisvlijtvan sterling zilver. Onze foto dateert vanjaren geleden, dus we hebben de indiaan dit keer niet gezien.
De Bisti ( Navajo: Bis-ta-hie, betekent slecht land) Badlands onder Farmington waren miljoenen jaren geledenmoerassig kustgebied met o.a. krokodillen!Mattijs, dit moet je aanspreken; ook het leefgebied van de Tyrannosaurus Rex! Moeilijk voor te stellen als je hier door dat bizarre landschap loopt. Grijze hoodoos, gekleurde heuvels, vreemd gevormde rotsen. Er zijn geen paden enzonder GPSmoet je wel uitkijken wat je doet, anders vind je je auto niet meer terug. We hebben een tijd rondgelopen en veel foto's gemaakt.
Daarna in Farmington op zoek naar nieuwe batterijen voor mijn fototoestel.5 zaken doorgejaagd, allemaal even vriendelijk en iedereen wil wel bestellen maar wij zijn op doorreis en Farmington nodigt niet uit tot een langer verblijf. Sterker nog, ik begin er een hekel aan te krijgen! temeerdaar mijn trouwe samsung dit onbeveiligde net weigertop tegaan. Dat lukt vanochtend wel, vandaardit relaas.
Colorado is onze eindbestemming vandaag. Wat we daar gaan doen zien jullie hopelijk de volgende keer.
Water Holes slot canyon en nog veel meer!
Ha Maljaert,jij hebt natuurlijk meteen al geziendat we in een Kia Sorento rijden. Wat wij denken is dat deze auto speciaal voor de Amerikaanse markt 'geveerd' is. Het lijkt wel een waterbed waar je in rijdt. Is dat zo?Als iemand dat weet ben jij het ! Wij vinden het heerlijk maar ben je gevoelig voor wagenziekte, koopdeze bakdan niet.
Vanochtend om 8 uur meldden wij ons voor een permit bij de indianen. We waren nummer 3 op de lijst, maar gelukkig niemand gezien tijdens de hike.
Die hike: we moesten eerst de canyon in . Afdalen dus. Volgens de analen een afdaling die goed te doen is......Ja voor jong en dun. (Hennywel natuurlijk, slank en springerig!) maar ik, bang, conditie 0,0, te zwaar , maar dapper. Ikliet mij niet kennen. We moesten de cairns (gestapelde hoopjes stenen, als weg-markers ) volgen. Dat is wel grappig want sommigen zijn omgevallen en anderen liggen op plekken waarvan je meteen al weet, dat ga ik nooit redden. Wout en Tijs, wees maar trots op jullie moeder, als je alle foto's ziet geloof je niet, dat ik die afdaling gedaan heb, met dank aan de schoenen. (At en Barry, pet af, jullie doen dit al zo lang!) Als je zeker weet dat je niet uitglijd, kan je veel. (want uitglijden is naar beneden storten!) En dan die canyon, waar je alleen loopt. Wat een geweldige ervaring! Zie de foto's.
We gingen eerst de west-kant op, dat was zwaar, heel warm, zo'n 35 graden, zon op de kopen alles door mul zand, mooie trail,maar dan die oostkant met de geweldige narrows. (steeds in mijn achterhoofd dat ik ook weer omhoog moest!!!!) We zijn zo'n 3 uur in de canyon geweest (veel water en rust zo nu en dan) en terug bij de autotrots en klaar voor de volgende uitdaging!
Daarna zouden we rustig naar Farmignton rijden maar toen Henny er de lucht van kreeg, dat we rijdend langs Monument Valley (van de Marlboro reclame) niet zouden afbuigen naar Mexi-can Hat, waar hij erg dol op is, (waarom kent hij de route niet, vragen jullie je misschien af, maar dat laat hij altijd aan mij over en zegt dan; ik laat me graag verrassen) zijn we toch afge-bogen, de prachtige rode omgeving van Mexican Hat in en natuurlijk dan ook weer Goosenecks- State Park nog een keertje bekijken.Weer een bocht maar dan in de San Juan River, zo mogelijk nog spectaculairder dan de Horse shoeBend van gisteren.Het leukevan de om-leiding is dat we nu weer in de Desert Rose zitten, in Bluff, net als in 2005, weer in een cabin, zo gaaf ingericht, dat je er wel zou willen wonen. We hebben heerlijk op onze porch (veranda dus) met drankje, van het uitzicht zitten genieten ( prachtig gekleurde rotsen dus). Straks stappen we in ons western bed en hopelijk morgen gezond weer op voor meer.
Horse Shoe Bend en Marble Canyon.
Even iets rechtzetten van gisteren. Een echte Eaglekenner wees me op het feit, dat 'standing on the corner in Winslow Arizona' niet de eerste zin van de song is, maar de eerste zin van couplet 2! Bij deze dan, Wouter.
Vandaag een herkansing voor Horse Shoe Bend. In het verleden een hele slechte ervaring daar opgedaan. De hike ernaar toe is 3/4 mijl, eitje volgens ons. Dus toen (jong en over-moedig) gewoon even gaan spurten: open schoentjes, geen water mee. Wisten wij veel.
Het is een mul zandpad, dat naar de rim daalt; maar dan de klim terug...., geen schaduw en in 35 graden zonder water op verkeerde schoenen,heel erg stom. Ik kwam meer dood dan levend bij de auto aan en vervloekte de plaats.
Nu, vanochtend fris met rugtasje volwateren loopschoenen (nog niet gedragen hier) om uit te proberen (Jan en Femia, geweldig, die schoenen, wat zullen jullie lopen op Ayers Rock!!! straks in Australië op jullie nieuwe exemplaren) Het staat voor geen meter en de mijne zijn zo groot...lijkt het, maar het belooft veel goeds voor morgen in de Water Holes Slot Canyon!
Goed: Horse Shoe Bend. Een adembenemende (alweer) bocht in de Coloradoriver waar een rots in ligt die aan een paardenhoef doet denken. Griezelig hoog maar wat een uitzicht! Die groene rivier en die kleuren van de rotsen. Wij zijn blij, dat we de hike nog een keer gedaan hebben al was het nu dankzij Labourday-weekend behoorlijk druk. Gelukkig is de rim groot genoeg en kan je toch wel lekker in je eentje langs de rand lopen. (Nico; absoluut geen spot voor jou!)
Daarna zijn we naar de Marble Canyon gereden. Daar kom je via de Navajo Bridge over de Colorado river. We zitten hier nog steeds in het Navajo indianenreservaat en de brug is dan ook gedeeltelijk ingenomen door de sieradenkraampjes met eigen Navajo-huisvlijt . Er staat tegenwoordig ook een mooi nieuw Navajo-informatiecentrum. Wij zijn doorgereden de Marble Canyon in en we vragen ons nu af waarom we dat nooit eerder gedaan hebben.
We sloten de dag relaxed af met een boek bij het zwembad. Morgen eerst een permit halen bij de indianen en dan een voor ons een onbekende slotcanyon bekijken.