Van Great Basin N.P. naar Tonopah.
We gaan op weg naar Dead Valley. We hebben Nevada al vaker,in het noorden ter hoogte van Salt Lake City,doorkruist en vonden het een beetje een armoedige en desolate staat. Daar komen we nu op deze route van terug. De 6 west, die we rijden vanaf Baker naar Tonopah, waar we nu zitten, bevatte weer de nodige geweldige verrassingen. Over de vergezichten, bergen en valleien gaan we het niet meer hebben. Dat beeld herhaalt zich voortdurend. Maar steeds weer dat rijden over eindeloze wegen en misschien de hele dag 10 auto's tegenkomen.....het went niet. Komt misschien omdat we in de overvolle randstad wonen?
Ben benieuwd wat de ouders van Heather, de vriendin van onze Mattijs, daarvan vinden. Zijverblijven deze 5 weken in ons huis in de Torenlaan. Wonen in het mooie Banff in Canada, in de Rocky Mountains, ons welbekend. Van bergen en meren en prachtige natuur naar een straatje in Overschie?We gaan het daar, bij terugkomst, zeker met hen over hebben!
Van het één op het andere moment komen we in een gebied met lava en vulkanen.Het begint met de Black Rock formatie. Een idiote berg zwarte lava,die opeens opduikt in het landschap. Daarna de eindelozedirt-road naar de Lunar-Crater, die we natuurlijk, dirt-road-liefhebbers als wij zijn, gaan bekijken. We komen in een adembenemende omgeving terecht, met de Easy- ChairCrater als hoogtepunt. Die moeten we ook beklimmen, (leuk) in tegenstelling tot de aangekondigdeLunar-Crater, waar we tot op de rand naartoe kunnen rijden. We zijn erweer alleen en verbazen ons, dat dit landschap allang niet gigantisch toeristisch uitgebuit is.
Daarna rijden we naar Tonopah,(spreek uit: Toe-nu-paw. Shoshone-indian woord.) Casino's geblazen hier.In de Jim Butler Inn (we hebben eenheel grote kamer, aan de Mainstreet) blijven we twee nachten, wanthet is hier, afgezien van de slot-machines (waar ik dol op ben, maar Henny niet) heel leuk en er isveel te bekijken.
Daarover morgen meer.
Great Basin N.P.
Het Great Basin N.P. heeft zijn naam te danken aan de vroegere grote waterbekkens die gevormd werden door de regen en de smeltende sneeuw na de winter. Er waren geen rivieren die voor afvoer zorgden naar de oceaan. De waterbekkensbesloegen bijna heel Nevada en het westen van Utah. Van die waterbekkens zijn alleen nog wat meren over,maar door de eeuwen heen is hier een prachtig eco-systeem ontstaan en biedt het park veel interessante flora en fauna. Mooi is ook dat vanuit de woestijn geweldig hoge pieken oprijzen Waarvan de Wheeler Peak met zijn 3981 meter de één na hoogste van Nevada is.Omdat er geen spectaculaire dingen te zien zijn, zoals in veelbekendere parken en omdat andere toeristische trekpleistersontbreken, is dit een heel rustige plek.
Niet interessant dus voor de grote Ramada's, Best Westerns,en Days Inn's, om hier een hotel neer te zetten, dus zitten we in de Border Inn, zoals gisteren al beschreven. We willen een dag in het park doorbrengen en moeten dus nog een dag bijboeken! We kunnen niet in onze kamer blijven, want het is zondag en dan is het héél druk. Niet met bezoekers van het park, maar met boeren, burgers en buitenlui uit Utah! Ons Motel, annex benzinepomp, annex RV- park, annex bar, annex restaurant, annex feestzaal vervult namelijk een zeer grote rol in de community. Het ligt niet alleen als een eiland in de woestijn en is dus verzamelpunt voor de locals, nee, het herbergt ook nog eens een grote gokzaal met wel 40 slotmachines.Net over de grens in Nevada, dus legaal.Daar komt iedereen hier in het weekendvoor. We verhuizen naar kamer 26, een soort appartement met keukentje en wezitten dus tussen de Mexicaanse wegwerkers, die hier weken verblijven, met uitzicht op een uitgeleefde caravan, autobanden en twee gekooide honden, die blaffen als er iets beweegt. We hebben geen keus. De Bedden zijn schoon en de badkamer ook en het kost niks. Verder gaan we ons al onderdeel van de-benzinepomp- familie voelen, want we kunnen geen kant op, dus eten, drinken en vrolijk zijn doen we in commissie.
Het park heeft één toegangsweg en één scenic drive en die voert naar de top van de Wheeler Peak. Hoogste punt: 3044 meter. (10.000 voet) Wij gaan hemdie zaterdag, na hetinchecken in de Border Inn, rijden. 'De boel verkennen', zei mijn vader zaliger altijd.
Ik moet bekennen dat we tot 9500 voet gekomen zijn. Toen is Henny; grootmoedig als hij is, gekeerd. Hij kon het gekerm en gepiep van mij niet langer aanhoren. Het was HOOOOG en de vangrail was op de bon! Ik dacht, dat ik geen hoogtevrees had, maar van deze rit zou je het krijgen. Mooie hike-tochten daarboven, alleen wij gaan ze niet doen!
Wat we wel gaan doen deze zondag is hiken op een lager niveau. We kiezen een dirt-road in het park (leuk, zien een levensgroot hert met een giga gewei.) en daarop aansluitend een ëenvoudige route' De Baker Creek trail'. Je zit op een berg, dus jemoet klimmen. Dat valt vies tegen, ook omdat we 8000 voet hoog zitten en last hebben van het lage zuurstofpercentage in de lucht. We besluiten onderweg een half uur te klimmen en dan terug naar beneden. De konditie is toch minder dan we dachten!
De Lehman-caves zijn een beroemd onderdeel van dit park. Wij zijn niet zo van de grotten, maar omdat Henny een munt voor zijn verzameling, met daarop een afbeelding van 'The Parachute', één van de rotsformaties in deze grot heeft gekocht, vinden we dat we toch af moeten dalen. Twee jaar geleden zijn we in de Carlsbad-Caves in New Mexico geweest en dat was zo mega groot en imposant, (Op de lijst van grootste grotten, toch maar plaats 66. s'Werelds grootsten zijn de Mammoth-caves in Kentucky) dat het alleen maar tegen zal vallen.
Wegaan opde 60 minuten-tour. ( 90 minuten vindenweweer teveel van het goede.) Je mag alleen met een gids naar beneden. Het is een leukewandeling en een verrassende grot. Niks grote ruimten en galmende gekleurde zalen. Kruip door sluip door en alleen lime-stone. Een heel aparte omgeving. Jammer, dat we aan heteind moeten konstateren dat we de Parachute- formatieniet gezien hebben. Hadden we die 90 minuten tour moeten nemen!
Van Torrey naar G.B.N.P.
Vandaag verlaten we het Coloradoplateau en reizen naar Nevada. Net over de grens van Utah ligt het Great Basin National Park. We zijn er nooit geweest en weten absoluut nietwatte verwachten.
Onderweg veel woestijn en in eerste instantie landschap dat te vergelijken is met de Europese Alpen, alleen meer open en ruimer. Wat is er veel leegte in dit land. Uren kan je rijden en je ziet geen huis of auto. Wanneer we de 21 west oprijden vanaf Milford tot Baker Nevada, waar de ingang van het park is, wordt het pas echt genieten. Milford is een oud mijn-stadje en we vinden langs de weg nog een echte Ghost-mijn. Verlaten van de één op de andere dag, lijkt het. De vrachtauto ( oldtimer) staat nog op zijn plaats. Hel en verdoemenis als we het terrein betreden (volgens de aanplakbiljetten) maar wie ziet ons?
Later passeren we de San Francisco mountain, waar eind 1800 de bekende Horn zilvermijn in diezelfde berg lag. Er werd ook zink, koper lood en zelfs goud gedolven. In 1920 is ook deze gemeenschap (4000 zielen) opgedoekt. We rijden de onverharde weg naar de mijn op en alles staat hier nog gewoon op instorten. (waarom ruimen ze hier nooit iets op? Ook hun oude auto's staan overal in het land weg te roesten! Dit terzijde.)
Daarna passeren we 4 bergruggen waarachter net zoveel valleien,die veel weghebben van Dead Valley maar dan veel groter in oppervlak. Zo prachtig, allerlei grijs-, geel-en bruintinten. Daar waren we na al dat rood wel een beetje aan toe.
We verwachten in Baker wel een motel te vinden, het is hier absoluut niet druk, nauwelijks toeristen. Er zijn er twee: één op een soort autosloopplaats en de andere ???? achter een winkel? Ik griezel bij de aanblik. We hebben niet veel keus, moeten wat. Rijden dan nog even een stukje door en vinden een benzinepomp met RV 'park' en, hoera alleszins netjes uitziende barakken met motelkamers. 45 dollar en schoon. Gelukkig. Ik probeer zonder veel hoop het internet. Er is zowaar draadloos met een hele lage signaalsterkte maar voorlopig zit ik erop!
Na ingecheckt te zijn, gaan we nog even het park in, maar daarover morgen meer.
Burr Trail en Wolverine Loop Road
Onze tocht gaat vandaag door die Waterpocket Fold, omdat we het fenomeen, die grote muur van rechte grijs/blauwe rots weer terug willen zien. Aansluitend gaan we dan de Burr trail weer rijden, maar maken daar een dirtroad-omweg van 28 mijl, nl, de Wolverine Loop Road. Beide in het prachtige Grand Stairecase-Escalante gebied. ( Door president Clinton benoemd totNational Monument.) Nu dus eenbeschermd landschap.
De Dirt-road in het Waterpocket Fold gebied is dusdanig goed onderhouden dat de 'wegschrapers' een geweldig wasbord van de road gemaakt hebben en dat is vreselijk rijden. Na een half uur zitten je nieren tegen je middenrif en vraag je je vertwijfeld af, waarom je in vredesnaam persé dit traject moest kiezen.
Nou, als je om je heen kijkt, weet je waarom. Het wordt eentonig, maar de omgeving is weergaloos en we stoppen voortdurend. We zijn deze dag 8 uur onderweg en hebben 3 auto's gezien. De stilte is oorverdovend! en de uitzichten zijnniet na te vertellen!
Om op de Burr trail te komen, moeten we een aantal steile Switchbacks (haarspeldbochten) nemen en die zijn ook adembenemend, maar dan in een wat andere zin.
Henny stopt daar regelmatig voor zijn film........en moet dan de auto in schuine stand weer naar boven zien te sleuren wat met veel grindgespat gepaard gaat, want ook hier is geen verharde weg. Ik was geneigd naar boven te gaan lopen (2100 meter ongeveer) maar vond dat toch wel kinderachtig. Goed, we leven nog.
De Wolverine trail was andere koek. Behoorlijk afgelegen. ruig, met ook mooie vergezichten en mooie trails om te hiken. De weg was soms heel goed,vaak minder en er waren momenten dat Henny al zijn stuurmanskunst nodig had om putten, kuilen enscherpe stenen te ontwijken.
We wilden de Horse Canyon gaan lopen, maar kwamen vooreen dermatehoge wash-doorgang te staandat, als we die genomen hadden Alamo (het auto-verhuurbedrijf) niet blij was geweest. We hebben dus de rest van de tocht met de auto afgemaakt.
Morgen gaan we weer verder. We hebben besloten niet langs de meest beroemde plekken(Bryce en Zion) te gaan. Het is weer weekend en razend druk in die parken. Ik ben gisteren al begonnen met hotels daar inde buurt, maar alles zit vol.
Ons verzadigingspunt van al dit natuurgeweld is ook min of meer bereikt, dus we gaan wat reizen en hebben misschien niet altijd internetverbinding de komende dagen.
In ieder geval willen we Dead Valley bezoeken. We waren daar in 1998 en een herhalingsbezoek staat al jaren op ons verlanglijstje.
Verder zijn we nog nooit in het Great Basin National Park geweest, dus daar gaan we eerst naartoe. Misschien valt het vreselijk tegen na alles wat we nu al gezien hebben.
We houden jullie op de hoogte.
De Grand Wash-Trail
Vandaag gaan we rustig beginnen, althans, dat was de bedoeling.
Eerst naar het visitor-center voor info over de stand van de dirt-roads. Het heeft tenslotte de laatste dagen flink geregend.
We willen heel graag de Cathedral Valley-route gaan rijden. Allemaal unpaved. Je moet daar ook met de auto de Fremont river oversteken (zonder brug dus!) gewoon door het water en als de rivier hoog staat door de regen kan dat dus niet. Ook niet met een SUV.
De rangervertelt ons dat er een collega de route op dit moment aan het verkennen is en we moeten wachten op het groene licht. Wel is de Grand Wash te rijden en te hiken.
We besluiten dat te doen. De trail moet geweldig zijn met een prachtig stuk, waarbij de wanden van de canyon loodrecht de lucht in gaan en heel dicht op elkaar staan. The Narrows.
De trail hoort tot de easy- categorie, dus echt iets voor ons. Mostly level walking along narrow wash bottom with sheer canyon walls on both sides.
Nou, niks teveel gezegd! We genieten enorm. We begrepen dat de trail-lengte1,3 mijl was, dus goed te doen.Deze 1,3 mijl geldt alleen tot The Narrows, waar we achter komen, pasnadat we dehike heen en terug omgerekend 7 1/2 kilometer door een bedding met stenen, modder, klimmen, zon,schaduw en afzien hebben 'volbracht'.
Ervaren lopers slaan deze trail waarschijnlijk over, maar ervaren lopers zijn wij niet! Als dit zo doorgaat, gaan we dat wel worden, want volgens Henny is het verslavend!
We doen ruim een uur over de ' heenhike', en terug toch wel 5 kwartier. (met zo nu en dan een stop). Geweldige ervaring; en At en Barry, als we terug zijn moeten we het over stokken hebben... voor Henny niet zo nodig (zegt hij) maar ik denk, dat het voor mij heelgoed is! We laten ons graag adviseren.
Hierna hebben we wel een cooling-down in het zwembad verdiend, mét drankje!
Morgen gaan we de spieren minder belasten ( heftige spierpijn is natuurlijk ook een optie) en op advies van de deskundigen in het park een mooie dirt-road uitzoeken.
Van Hanksville via Goblin Valley naar Torrey.
Voordat we naar ons volgende 'logeeradres voor een paar dagen' afreizen gaan we eerst naar Goblin Valley. Dit kleine State Park ligt ongeveer 19 miles boven Hanksville dus lekker op de route. Het weer werkt ook mee; zonnig en warm.
Als we de weg naar het park inslaan, stuiten we op ophoog-werkzaamheden aan de toegangsweg, dus dit wordt ongevraagd onze eerste dirt-road van de dag.
Inde parkvalleistaan duizenden raar gevormde rotsfiguren, niet hoger dan 3 of 4 meter die nog het meeste weghebben van paddestoelen. Goblin valley heette dan ook eerst Mushroom-Valley, maar boosaardige kabouters of smurfen, dat geloof je ook!
Toen we de eerste groep bij binnenkomst zagen staan, deed ons dat echtin lachen uitbarsten. Je moet hier wel vrolijk rondlopen. Het is gek en bizar tegelijk.
Wij hebben geen uitgezette trails gelopen maar zijn de vallei ingedaaldenzijn tussen de goblins doorgelopen, een heel aparte ervaring! Met de aanwijzingen van de familie Meulenbroeks hebben wede achtergelegenverborgen tweede vallei opgezocht. waar de goblins dichter op elkaar staan en het uitzicht nog spectaculairder is.
Na dit avontuur zijn we naar Torrey gereden. Hier ligt het CapitolReef National Park.Het park met voor ons de meeste verrassingen.We zijn hier voor de vierde keer een paar dagen en hopen mooie tochten te maken.
Zoals vanouds zitten we in het Best Western Capitol Reef Resort met vanuit onze kamer een prachtig uitzicht. Er is hier ook een heerlijk zwembad en een beetje uitrusten staat ook op het programma.
Reisdag naar Hanksville.
'We spoil you rotten! '
Tekst van dekale en scheleInnkeeper in Hanksville gisteravond, toen hij ook nog bevestigde dat er Wifi in de kamer was.
Nou weinig verwennerij, want de frequentie was zo laag dat alleen het mailtje van Nico verscheen en toen ik mijnantwoord probeerde weg te sturen ging het mis en is het nooit meer goed gekomen. (Nico, hij komt eraan)
Vandaar nu mijn verslag van gisteren vanuit Torrey, de Best Western (Capitol Reef resort) waar we de afgelopen 10 jaar 5x geweest zijn. Volgeboekt, maar, for good old times, de beste (invalide) kamer gekregen met schuifpui en balkon met zichtop de prachtige rode bergmassa van het Capitol Reef. (meer daarover straks) We blijven 3 nachten.
Goed, gisteren eerst naar Arches om het op één na beste uitkijkpunt op de Delicate Arch te beklimmen. Ernaar toe hiken kan ook, (2 á 3 uur looptijd, hoogteverschil 146 meter) dat hadden we nog wel gekund. De konditie gaat met sprongen omhoog tenslotte, maar ik zag de laatste smalle richel met afgronden aan weerszijde echt niet zitten. Dus dan de tegenoverliggende berg op. Het park ging om half 8 open en wij stonden in de startblokken!Hoera, we waren de eersten daar. Het was koud en nat, maar dat maakte niet uit. We hebben al zoveel zonnige foto's van deze boog.
Afgedaald stonden er inmiddels al 7 auto's en toen we het park uitreden stroomden de auto's binnen. (September is hier echt vakantiemaand!) Ook het weer knapte op en de zon verscheen.
Die verdween weer, toen we Canyonlands; gebiedThe Needles, inreden. Veel donkere wolken, regen en onweer. Dat beloofde niet veel goeds. Toch nog wat rond kunnen lopen en foto's gemaakt. Daarna richting Blanding. We waren daar om 3 uur, dus vonden het nog te vroeg om al te stoppen. Torrey was het einddoel maar dat lag eigenlijkweer te ver weg. Met het idee; we zien wel hoever we komen, doorgereden en enorm genoten van de 95 N:de weg naar Hanksville. Wat een vergezichten, wat een bergmassieven. Na Fry Canyon, (het dorpje dat we helemaal niet gezien hebben, staan er wel huizen? ) mijlen en mijlen langs de geweldig mooieWhite Canyon gereden.
Gelukkig was er plek in the Whispering Sands, met bovengenoemde kale....enz. eigenaar.We waren het toch wel zat.
Het verslag van vandaag volgt straks.Eerst genieten vanonze privé-zonsondergang op ons eigen terras!
Een regendag.
Toen we twee dagen geleden in Moab aankwamen, was het 35 graden. Voor vandaag trekken we er 20 af! Voor het eerst hebben we een vest aangetrokken.
We gingen starten in de la Sal Mountains maar zagen daar letterlijk de bui al hangen. Nietslim om dan ongeplaveide wegen te gaan rijden, ook al omdat het vannacht behoorlijk geregend had. Het risico vast te komen zitten is dan wel groot. Toch een stukje geprobeerd, maar, verstandig als we zijn, omgekeerd en richting Arches National Parkende zon gereden.
Water, ijs, extreme temperaturen en ondergrondse zoutlagen die bewegen zijn verantwoordelijk voor de rare rotsformaties in dit Nationale Park. Als je hier rijdt, kan je je niet voorstellen wat een grote krachten en miljoenen jaren van erosie aan dit landschap vooraf zijn gegaan. Op deze plek staan de meeste natuurlijke bogen-formaties ter wereld!
We zijn voor de vierde keerin dit parken hebben al menige foto hier gemaakt. Meestal met een strakblauwe lucht, of wat schapenwolkjes. Nu liet het park zich van een andere kant zien, want ja, we namen het slechte weer mee uit de bergen!Regen en wind en koud! Dat scheelde zomaar 20 graden met gisteren. Ook vervelend en nog nooit meegemaakt: de enorme drukte. Bij vooral Devils Garden, het laatste stukje park was geen parkeerplek meer te krijgen. Gelukkig hadden we de trail daar al een keer gelopen, want om in ganzepas achtereen heleboel mensen aante gaan, daar hadden wij geen trek in. Henny heeft de pest in dat we Delicate Arch, zijn favoriet en de meest beroemde boog uit het park (hij staat ook op de auto-nummerplatenvan Utah envoor insiders;die hangt bij ons op het toilet)nu alleen vanaf een heel ver punt heeft kunnen zien. Er stonden zoveel auto's,we konden geen kant op. Morgen staan we vroeg op en proberen het opnieuw.
Toen we in ons motel terug kwamen, begon de zon te schijnen en steeg de temperatuur meteen zoveel dat de airco weer aan moest. We hebben onszelf toen maar getroost met een biertje!