Van Malad naar Torrey.

Vanochtend nog ruim 500 km. te gaan. Na een ontbijtje bij de Subway, tanken en voor de zoveelste keer de voorruit onder de dooie spetters vandaan toveren, op weg voor de laatste hindernis! Te weten Salt Lake City en omgeving! Oh, wat was het daar druk! We zijn daar al verschillende keren geweest (o.a. 5 jaar geleden met het concert van Allison Krauss in Park City, het stadje in de bergen, tegen Salt Lake City aan, waar de Olympische winterspelen van 2002 gehouden werden) en wisten, wat ons te wachten stond. Wegwerkzaamheden maakten het nog ingewikkelder en het kostte ons een uur of twee om van Ogden naar Provo te komen.

Toen we de interstate verlieten bij Scipio begon voor ons weer het grote genieten. Eerst de 50 oost en daarna de 24 oost naar Torrey.

Het landschap werd bergachtiger en rotsachtiger en na verloop van tijd begon het rood te verschijnen. Ik zit dit nu te typen op onze porch voor onze kamer en heb een bijna 180 graden zicht op de massieven van Capitol reef. Ons favoriete hotel, waar we altijd logeerden, ligt in de laagte voor ons. Daar was geen plek, in ieder geval niet de kamers met uitzicht, die we wilden. De Rim Rock Inn, hier boven, heeft geen koffie-zetter en geen internet, maar wél een nog beter fantastisch uitzicht,

een beter restaurant volgens onze Amerikaanse buren en is een stuk goedkoper. Wat dat internet betreft lift ik mee op dat van ons voormalige hotel hier tegenover. De ouwe ranch style is aandoenlijk nep, maar wel zo leuk. We vinden onze kamer te klein, maar blijven 4 nachten dus morgen kunnen we naar een groter exemplaar verkassen.

Voorlopig zitten we aan een 'steeltje' op onze waranda en gaan zo meteen eten in het res-taurant

En morgen onze eerste trail lopen. Na drie dagen zitten in de auto, moet er nodig bewogen worden.

Overmorgen, als de parkrangers het groene licht geven voor wat betreft de Fremont-river gaan we de Cathedral ride doen. We zien wel.

Van Missoula naar Malad Idaho.

Vandaag het grootste gedeelte van de dag door Brokeback mountain, the movie gereden.

Het verhaal van de film gaat over twee cowboys uit Wyoming, maar ik geloof dat de film voor een groot gedeelte opgenomen is in Montana. Groene heuvels, goudgele bergen, snelstromende rivieren en...... ruimte. Blauwe lucht erboven, kortom een landschap, dat zoveel rust uitstraalt, dat je gelooft, dat stress hier in het woordenboek niet voorkomt.

We rijden alleen interstate en er is nauwelijks verkeer, dus dat schiet lekker op.

We lunchen bij de Subway, ons favoriete fastfood-adres, want lekker en gezond?! Met onze favoriete items, te weten voor Henny een spicy Italian met 3 soorten salami en sla en olijven en pickels en voor mij een flatbread (waarom hebben ze dat in Nederland niet!!!???) met gegrilde kip en sla en olijven.

Dan rijden we Idaho in. De potato-state. Hier komen de meestheerlijke aardappels vandaan. We passeren zelfs het aardappelmuseum.

Drie jaar geleden waren we al eens bij het Craters of the Moon Natl. Preserve. Geweldige plek met alleen maar gitzwarte lava. De uitlopers van deze lavavelden strekken zich natuurlijk verder uit dan dit park en langs onze interstate ligt deindrukwekkende Hells Half Acre Lava Flow.

We lopen er rond om weer even de benen te strekken en merken, dat we inmiddels in 32,7 graden celcius beland zijn! Oh, wat heerlijk en wat warm. Het is weer airco aan geblazen in de auto!

Na 672 kilometer zijn we het zat en logeren nu in het Village Inn Motel in het miniplaatsje Malad. Morgen hopen we op onze voorlopige eindbestemming Torrey aan te komen.

Ps. Ja Frank, crossing the border of the USA voelt altijd als een beetje thuiskomen!

Ppss Voor onze jongens: we scored our First STEEL hier in dit gat!

Van Banff naar Missoula, Montana, USA

Vanochtend om half elf vertrokken uit Banff.

Inpak- en schoonmaakactiviteiten nemen toch altijd meer tijd dan gepland.

Toen we vertrokken was het 10 graden. Voor ons een weldadige stijging van de temperatuur na al die dagen vrieskou. Iedere zaterdag is er in Banff iets te doen geweest, nu weer een marathon; we zagen zelfs blote benen na al die ski-kleding!

Ik zit dit nu te typen in Missoula/ Montana, USA en de airco staat weer te blazen. Het is hier 25 graden. Voorwaar een hele schok! Nico, zo'n beetje als met de kerst a.s. naar Florida. Bereid je er maar vast op voor....17 december! (duikersinfo al paraat??)

Laatste foto's van Castle Mountain genomen.

Daar buigen we af naar de Kootenays.

Prachtige rit van noord naar zuid. Een schitterend gebied met meren en bergen en bossen in de zuidoost-hoek van British Columbia.

Kootenays betekent in het indiaans: mensen van achter de bergen. Wellicht slaat dat op de jachttochten, die door de Kutenai naar Alberta werden gemaakt.

Wij genieten van de rustige rit (weinig verkeer op de weg) en een lekkere lunch op de Coy Hill aan het Columbia Lake. Weer zo'n giga blauw, met prachtige bergen omzoomd meer.

We komen moeiteloos bij de grens.

Daar staan zoveel camera's. 3 poorten voor de doorgang en per poort tellen we zo'n 10 camera's. Gericht op boven, onder, in, en zijkant van de auto. Mijn stiekeme foto's (de Amerikanen zijn zo vervelend bij de grens) zijn mislukt door de honderden insectenlijkjes op de voorruit. Voor het eerst deze reis trouwens iedere stop voorruit ontdoen van de dooie uitgespetterde troep. Komt zeker door het warme weer dat er zoveel vliegen.

De borden 'springend hert op de weg' worden tegenwoordig door ons ook serieus genomen!

Na enkele dagen geleden bijna een hert op de motorkap gehad te hebben, zagen we vandaag de auto voor ons bijna een flink exemplaar scheppen. Wij roepen nooit meer na die aankondigingen. Nou waar dan...kom dan op met je...hert, of beer, of eland!

Nee, die afgekloven hertepoot die we in de Columbia Wetfields vonden is niet door ons om het leven gekomen!

We passeren het grootste natuurlijke meer aan deze kant van Amerika: Flathead Lake. Groot, mooi en heel veel toeristen. Net onder het meer, tegen Missoula aan, houden we het na ruim 600 km voor gezien. Een Days Inn met casino ernaast. Ik denk dat we vanavond niet gaan gokken.

Laatste dag in Banff.

Vandaag is onze laatste dag hier in Banff.

We gaan opruimen en inpakken en vertrekken morgen zuidwaarts, richting de USA.

Het is een dag of drie rijden (volgens Streets en Trips, mijn Amerikaans planningsprogramma, zo'n 17 uur) naar Capitol Reef, één van onze meest favoriete plekken in de staat Utah. Het is ons nog nooit gelukt daar de Cathedral Valley loop te doen, omdat de Fremont River, waar je met de auto doorheen moet, steeds te hoog stond.

Hopelijk lukt het deze keer.

Anders is er daar nog veel meer moois te lopen en te rijden.

Na al het groene, witte natuurgeweld hier, kijken we weer uit naar het landschap, waar we nooit genoeg van krijgen: rood in alle schakeringen!!

Vanochtend nog een poging gewaagd om wild te zien.

Nóg vroeger dan gisteren, kwamen we bij ons eerste stoppunt, toen het donker nét begon te wijken. We zagen dus letterlijk niks, alleen een prachtig verkleurende lucht. Fascinerend!

Diverse fotografen waren nu ook al, bij het licht van hun koplampen, de apparatuur aan het instellen.

Verder dan een troep geiten ( de broertjes en zusjes van die ene asfaltgeit van gisteren?), die nieuwsgierig om de auto gingen staan, (waarbij er één vlak voor het portier uitbundig ging staan plassen! ) en één verdwaald hert, kwamen we vanochtend niet.

Die beer houden jullie dus nog te goed. Misschien in het Kootenay Natl. Park, waar we morgen doorheen rijden, of anders in de buurt van Yellowstone? Wie weet.

Wildlife in the morning.

Vanochtend, bij het krieken van de dag......de volle maan was nog goed te zien, maar het schemerde licht, waren we al op pad. Wildlife spotten.

Warme koffie en broodjes mee. Nodig, want het was bitter koud. 2 graden onder nul, met een gure wind, die overal doorheen blies. (behalve door onze winddichte jacks dan!)

Bij ons eerste stoppunt: de Cascade Ponds, hadden we al beet! In het midden van de plas, op een klein eilandje stonden drie enorme Wapiti's te grazen aan de rand van het meertje.

Met de damp op het wateroppervlak, bijna ochtendlicht, in een wazige onwerkelijke sfeer.

Het was prachtig!!!

Ik dacht eerst dat het elanden waren, gezien hun grootte, maar daar waren de geweien niet naar.

Bij Lower Bankhead zagen we niks, maar bij Lake Minnewanka liep daar opeens een geit op de weg, een beetje aan het asfalt te knabbelen. Meestal is de kudde dan niet ver weg, maar die enorme bighorn van gisteren, waar we op hoopten, hebben we niet gezien.

Bij Two Jack Lake stonden de echte fotografen. Dik ingepakt met mutsen en handschoenen en enorme lenzen, op statief natuurlijk. Dit meer hier, in de ontwakende ochtend, met dampende mist op de waterspiegel, ja... dat zijn de natuurkalenderplaatjes!

Vooral nu de zon op komt en de witte bergtoppen oranje kleurt, weet je niet wat je ziet! Adembenemend. Ook al zouden we geen dier gezien hebben deze koude ochtend, dan was dit natuurverschijnsel onze vroege tour meer dan waard.

Nog even naar Johnson Lake, waar we een flink aantal 'gewone' herten door het bos langs de kant zien lopen. Ze steken voor onze auto over. Als we bewegen, zijn ze zo verdwenen. Niet zo tam dus als de dieren, die we bij de huizen zien.

We zijn inmiddels bijna twee uur afwisselend aan het rijden, uitstappen, lopen, foto en film maken en zijn door en door koud. Toch besluiten we nog even langs de Cascade Pond te gaan om te kijken of de Wapiti's er nog zijn. Het is inmiddels licht, dus....ja, ze zijn er nog. Kijken verbaasd naar ons op de oever. Dan stapt er één langzaam het water in drinkt en....zwemt naar de overkant. (filmpje) De rest volgt sierlijk en op de overkant zien we alleen nog hun grote zwart/bruine achterkant met vrolijk zwaaiende staartjes.

Thuisgekomen een stevig ontbijt van eieren met spek! We skypen met Wouter, die alweer een paar heel drukke dagen op zijn werk achter de rug heeft, maar terugkijkt op een fantastische tijd.

De 'Bow Valley-Parkway' staat ook nog op ons lijstje. De 58 km. van deze oude weg (1920) tussen Banff en Lake Louise laten het landschap van de Rockey Mountains op zijn mooist zien. Overal zijn afslagen, uitzichtpunten en korte paden. We zien Castle Mountain in al zijn 'limestone'-glorie.

De 'Muleshoe' -aria is een goede plek om vogels en andere dieren te observeren. We lopen wat korte stukken, maar merken, dat de escapade van vanochtend ons wel in de koude kleren is gaan zitten. We zijn moe en koud en hebben geen zin meer in meer.

Lekker naar huis met een boek.

.

Wildlife in the snow.

Vandaag begint met zon! Wolken verdwijnen, de blauwe lucht komt weer prominent te voorschijn.

We gaan een trail lopen in de ski area bij Sunshine Village. We willen het Rock Isle meertje rond, hoog in de Sunshine Moutains. De bergweiden zijn in de zomer prachtig door alle bloemen maar, voorzover er nog één over is, zit die onder de sneeuw. De rit naar boven is weer adembenemend. Alle toppen met veel sneeuw liggen te blikkeren in de zon. De sneeuw langs de weg en tussen de sparren is nog lang niet weg. Het is hier nog onder het vriespunt.

Boven aangekomen treffen we een bouwput aan. Werkzaamheden aan de ski-gondel en veel drukke bouwvakkers. De weg naar het meertje mogen we niet op en is veel te lang om te voet te gaan en dan ook nog eens een trail te gaan lopen. Wel, Banff met zijn 1500 km. aan trails heeft natuurlijk nog andere alternatieven en we rijden weer naar beneden. Eerst treffen we op onze terugtocht een etend hert in de sneeuw en dan 3 minuten later staat daar een trotse, forse Bighorn-man/-vader, met een kudde vrouwen en kinderen, op het randje van de afgrond/berm.

Wat een horens! Wat een imposant beest. En een onbeholpen filmpje (Mis je Wouter... het duurt een uur voor ik het in You- tube heb en dat bewerken......laat maar!) tot gevolg. Ga het jullie toch niet onthouden.

Daarna gaan we de Brewster Creek trail lopen. Nou lopen, glibberen en glijden door de natte kleddersneeuw en de modder. Op de stukken, waar geen zon komt, is het bar en boos. Je moet zo opletten waar je je voeten neerzet, dat de schoonheid van de omgeving je ontgaat. We proberen naar een pas te klimmen, maar keren daarvan snel weer om. Geen doen, we lopen omdat het leuk is en dat is dit dus niet. Lang leve de stokken dus! Brewster Creek is trouwens prachtig, met die doorkijkjes vanuit het bos naar Mount- Cory/- Edith? We weten niet goed wat wie is!

Daarna gaan we nog even bij de Cascades Ponds kijken. Een gecultiveerd meertje met picknick plaatsen. Mooi aangelegd, prachtig die Cascade Mountain en Mount Rundle aan de overkant. Leuke plek om 's avonds na je werk in de zomer naar toe te gaan, maar niet onze smaak.

Het is heerlijk weer en we zitten nog lekker een poosje in de zon in de tuin met een drankje.

Het plan om zondag a.s. verder te trekken neemt vaste vorm aan.

Morgenochtend gaan we, als het lukt, net voor zonsopgang naar de vallei van gisteren om te kijken of we van bovenaf die beer (van de urinevlek in de sneeuw) niet kunnen spotten!

We houden jullie op de hoogte.

Winterwonderland.

Toen we gisteravond naar bed gingen, lag er zo'n 10 centimeter sneeuw!

Wat een witte wereld.

Vanochtend begon het al een beetje te dooien en er zal morgen niks meer van over zijn, want de temperatuur gaat stijgen, maar vandaag hebben we er flink van genoten.

We zijn eerst wat rond gaan rijden. Naar de voet van de Sulphur Mountain en de

Vermilion Lakes. We waanden ons in een wintersportplaats! Dit zal het winterbeeld van Banff wel zijn. Mooi ook om nu te gaan lopen.

De gemiste Fenland Trail valt af. Het smeltwater stort met bakken uit de bomen. Niet aangenaam om onder te lopen.

We besluiten in de 'Lower Bankhead'-vallei, op de weg naar Lake Minnewanka, af te dalen. Daar hebben we deze week al hoogboven gestaan en die mooie foto van de gele populieren gemaakt. Nu, met die sneeuw, is de belevenis natuurlijk heel anders!

Beneden liggen de ruïnes van het mijnstadje Bankhead, dat rond een kolenmijn ontstaan was. Die mijn moest de brandstof leveren voor de locs op de nieuw aangelegde Pacific Railway. In 1911 was de productie op zijn top, met 500.000 ton kolen per jaar. Er werkten 450 arbeiders van allerlei nationaliteiten. Polen, Russen,Chinezen en natuurlijk Canadezen en Amerikanen.

In 1922 ging de mijn dicht en werd de plek opgeruimd. Mooie foto's en informatieborden laten ons zien, hoe dat er begin vorige eeuw uitgezien heeft. (Wel alles eerst onder de sneeuw uitgraven!)

Wij dalen af en zijn de enigen. Wat een rust, wat heerlijk om door de 15 centimeter hoge sneeuw te lopen. Helemaal niet koud, geen wind en zo prachtig! Met ski's erbij hadden we het langlaufend kunnen doen. Zo nu en dan laten de bergtoppen rondom zich zien door de wolken. Als we zover gelopen zijn dat wij de enigen zijn die nog sporen achterlaten in de sneeuw, hebben we helemaal het idee dat de vallei van ons is.

Maar niet heus natuurlijk! Grote hoefafdrukken hebben een loopspoor getrokken. Dat moet een flinke Wapiti geweest zijn. Wanneer we een verse gele urinevlek, met ja hoor...grote poten eromheen tegenkomen, maakt mij dat uiteraard weer bijzonder onrustig.

Zonder incidenten echter klimmen we weer omhoog.

We zien onderweg en in Banff zelf dat er veel takken van de loofbomen afgebroken zijn door de zwaarte van de sneeuw op de bladeren. Normaal zijn die al lang afgevallen voor het echt zo hard gaat sneeuwen als vannacht. Opruimploegen zijn heel efficiënt wegen en paden aan het vrijmaken en ook sneeuwschuivers zijn druk in bedrijf.

We kunnen ons eigenlijk niet voorstellen dat de temperatuur in het weekend 'mid- twenty' zal zijn.

Wij maken vage plannen rond het komend weekend onze reis te gaan voortzetten richting de USA.

Regendag.

Vandaag de kortste hike ooit gelopen.

Begonnen aan de Fenland Trail. Bij the Vermilion lakes. Na 10 minuten op onze schreden teruggekeerd. Het begon ongenadig te stortregenen, het was guur- bitterkoud en ik had de verkeerde jas aan.

We kregen visioenen van erwtensoep! Niet zo gek overigens. Drie jaar geleden, toen het in Florida begon te vriezen met de kerst!!!! (nooit vertoond, alle bloemenkwekers in paniek.) heb ik na een shopping-tour om spliterwten te vinden zo'n heerlijke mega-pan geproduceerd, weten jullie nog, Nico en Wouter?

Vandaag wordt het overigens een lekkere zuurkoolstamppot! Past ook goed bij dit weer.

Op naar het Whyte Museum of the Canadian Rockies dan maar.

Het museum zit in Bear street in Banff en heeft op dit moment drie exhibitions, waaronder de zeer toepasselijke Grizzly! Het is een heel leuke tentoonstelling van alles, wat met de

Grizzly beer te maken heeft.

Een aantal schilders van deze tijd hebben de beer op allerlei manieren vastgelegd. Er is uitleg over hoe vroeger de stropers de berenplaag (zoals men dat toen nog vond) te lijf gingen. Grote vallen, waarvan er één in de zaal stond, met een speelgoedbeer die zijn berengebrul aan ons liet horen. En natuurlijk ook een opgezette Grizzly. (Toch liever niet tegenkomen in het bos!)

Spirit of the land and people, is de tweede tentoonstelling. Het Museum draagt de naam van Peter Whyte. Hij en zijn vrouw Catherine hadden nauwe banden met de Stoney-indianen. Peter was geadopteerd door één van de opperhoofden en heeft hen en hun riten, samen met zijn vrouw die ook kunsschilder was, veel geschilderd. Ze hadden zelf een grote collectie van o.a. native kunstvoorwerpen en wilden dat d.m.v. een foundation veilig stellen voor de toekomst.

Met deze tentoonstelling wil het museum het leven belichten van hun dierbare vriend opperhoofd Chief Walking Buffalo, die zelf door zijn werk als vredesactivist belangrijke bruggen wist te slaan tussen de diverse culturen.

De derde tentoonstelling, 'The stuff of legend', gaat over de Luxon Family in Banff. High fasion. In de Rockies. Een vooraanstaande familie, die hier de toon zette. De garderobe van de twee Luxon-ladies Georgina en Eleanor is vooral voor mij een lust voor het oog.

Vooral alles, wat met de Art Nouveau-/Art Deco-periode te maken heeft, met prachtige accessoires, parfumflesjes, poederdozen, pillendoosjes, sieraden, kortom: smullen.

Deze dames volgden de mode in Europa op de voet en lieten alles via postorderbedrijven bezorgen. Smakelijk gedaan in dit museum.

We brengen er een paar genoeglijke leerzame uren door. Banff gaat steeds meer leven!

Nu nog een beetje beter weer... We kunnen het bijna niet geloven, maar vanaf woensdag begint de victorie! Alleen maar zon en oplopende temperaturen. 23 graden zaterdag! Kan dat nu moeilijk geloven met 2 graden op de thermometer.

Ps. Frank , hoe is de temperatuur in Novato/San Francisco?

Pss. Liesbeth; Hoe was de opera? vertel me alles!

Psss. Ik zit aan de tafel en kijk uit over de tuin en de rivier en het sneeuwt!!(=filmpje)