Van Cedar City naar Tonopah, Nevada.

Dat we in Mormonenland zitten zullen we weten!

We kunnen The Polygamy experience beleven.

Ik vind bij de receptie van het hotel de folder 'Tour the World's Largest Polygamist Colony'.

Voor 69,50 dollar een dagje meelopen met de leden van de FLDS church! (deze leden zijn dus uitgetreden, want bij de echte sekte kom je niet binnen.)

De Fundamental Church of Jesus Christ of Laterday Saint. Zeven leden van de Mormonen, die het verbod op veelwijverij in 1879 (bij law) en 1890 door hun eigen kerkgenootschap niet wilden aanvaarden en hun eigen kerkje begonnen.

Net het boek gelezen van Elissa Wall, uitgehuwelijkt op haar 14^e aan haar neef van 19.

Drie miskramen voor haar 18^e . Daarna in grote gewetensnood ontsnapt uit de polygame hel! Wat eenvreselijk verhaal.

Wat een vreselijke sekte. Warren Jeffs, de oppergod, veroordeeld voor veelwijverij, pedofilie, ontduiking van de belasting, fraude en nog zo wat zaken; een aantal keren kinderen en vrouwen door de Fed. Politie weggehaald, maar teruggebracht wegens onvoldoende bewijs. Iedereen gehersenspoeld, niemand doet zijn mond open.

Gruwelijke story. Daar gaan we dus met een excursie naartoe!! Doe behoorlijke kleren aan en breng je vragen mee! Wat een ziek idee!

Met Warren Jeffs in de gevangenis is er overigens niks veranderd. De sekte telt zo'n 10.000 aanhangers en als men blijft geloven dat alles buiten jouw gemeenschap om slecht is en je als man niet in de hemel komt als je geen drie vrouwen hebt, je op een kluitje leeft en de plaatselijke politie ook hetzelfde geloof aanhangt, dan zal het nog wel even duren, voordat de echte wereld daar binnentreedt.

Wel, we laten vanochtend de Mormonen en de buien achter en gaan de staatsgrens van Nevada over. Wij vinden Nevada een geweldige staat. Die desolate leegheid tref je nergens anders. We rijden weer door eindeloze valleien omzoomd door bergketens in allerlei kleuren.

We bezoeken het prachtige Cathedral Gorge State park. Geweldig zoals ze het zelf omschrijven. 'Dramatisch geërodeerde rotsen en pilaren' . Nou, oordeel zelf. Prachtig.

Leuk was ook, dat er een paar slotcanyons tussen de pilaren zaten. We hebben ze allemaal gelopen. Sjouwend door de modder, want het had gisteren ook daar flink geregend.

Heerlijke ochtend, lekker weer en het park praktisch voor ons alleen.

We zijn weer in Tonopah, in onze Jim Butler Inn & Suites (zie ons verslag van vorig jaar), aangekomen. Morgen verder.

Van Cannonville naar Cedar City.

Flink wat onweer gisteravond en stormachtige plensbuien.

De mevrouw van het hotel zegt, dat de Cotton Wood Canyon Road ook voor 4x4 onbegaanbaar is, omdat je in de modder vast blijft zitten.

We willen dat toch liever van de officials horen dus op naar het visitor-centre.

Daar hangt aan het info-bord de teleurstellende mededeling dat er niet gereden kan worden op wat voor dirt road met wat voor voertuig dan ook.

Wij gaan de 9 geasfalteerde mijlen van de Cotton Wood Canyon Road afrijden en komen dus niet verder dan het Kodachrome Basin State Park. Altijd voorbij gereden, omdat het niet zo interessant leek. Nu, noodgedwongen, een mooie gelegenheid voor een uitgebreid bezoek.

Het State Park heeft een verzameling zandstenen 'schoorstenen' in verschillende kleuren rood en grijs. Deze 70 monolieten verschillen in hoogte van 1 meter 80 tot 51 meter.

Alles omgeven door bergpartijen in de bekende verschillende aardlaag-kleuren van deze streek. Dit alles steekt prachtig af tegen een felblauwe lucht en door deze contrasten met de link naar de Kodak Film Corp. werd dit park Kodachrome genoemd.

Nou, die heldere contrasten hebben we niet gezien! Bij de Chimney Rock ( ieder park heeft zo'n ding! Grote rots en we noemen hem.....juist!) zagen we in de verte de inktzwarte luchten al aan komen. Bliksem en donder! Wat een regen. Mooie plaatjes, dus niet. Tussen de buien door nog wat gefotografeerd, maar echt fraai is het niet.

Daarna naar Cedar City, via Cedar Breaks National Monument. Dit is een 3000 meter hoog gelegen natuurlijk amfitheater dat lijkt op de rotsformaties in Brice Canyon met die prachtige gekleurde hoodoos. We waren er jaren geleden, hoogzomer en ik herinner me, dat we langs de kant van de weg met de voeten in de sneeuw stonden. Wel, die sneeuw hadden we nu op onze voorruit. Natte- weliswaar, maar toch. Koud en mistig en hoe hoger we kwamen, des te minder zagen we! Totdat we de afslag naar Cedar Breaks bereikten en helemaal niks meer konden zien van de wolken? Dus zijn we maar doorgereden naar Cedar City. Dit natuurfeno-meen dus deze dag maar laten schieten.

In Cedar City zitten we nu in een luxe hotel, voor dezelfde prijs als onze 'eenvoudige' voorgaande hotels. Van die prijsverschillen hier kunnen we nog steeds geen chocola maken.

Dit is toch een behoorlijke toeristische plek, met Brice, Zion en Grand Staircase-Escalante voor de deur.

Het blijft maar gieten en het weerbericht voorspelt weinig goeds voor de komende dagen in deze omgeving.

Morgen dus snel naar het westen!

Van Torrey naar Cannonville.

We gaan vandaag van Torrey naar Cannonville.

Cannonville, omdat hier het beginpunt is van de Cotton Wood road (ongeplaveid), die we morgen willen rijden.

Onderweg willen we de Zebra Canyon gaan opzoeken. Een flinke hike, die ons niet te moeilijk lijkt.

De weg tussen Boulder en Escalante herinneren we ons als breath-taking! We hebben hem al diverse keren gereden in de loop van de jaren, maar het blijft een topper! Afgronden aan beide kanten. Een snelweg, hoog door een panorama dat aan beidezijden van de wegniet te geloven is! Ik maak er een filmpje van, maar daar komt de sfeer en weidsheid helemaal niet over.

Daarna gaan we vóór Escalante de unpaved 'hole-in-the-rock road' rijden. Deze 58 mijlen komen uit bij een.. ja, hoe kan het anders... gat in de rots!

Wij rijden hem een 16 mijl en na drie veeroosters, zoals de aanwijzingen van de site van de Meulenbroeks aangeeft, parkeren we en gaan lopen en zoeken!

De Zebra Canyon is een echte slotcanyon (uitgesleten spleet, door water dat bij grote regenval of dooi door de rotsen wordt geperst). We hebben er al een aantal gelopen, waarbij de Antilope Canyon bij Page nog steeds de meeste indruk heeft gemaakt.

Om bij deze Zebra te komen moeten we flink hiken. Niet veel hoogteverschil, maar wel zo nu en dan door de wash en vooral het laatste stuk door het mulle zand (en ook weer terug) breken op. We zijn tenslotte bejaard!?

We lopen in totaal een kleine 10 kilometer en doen daar 3 uur en 25 minuten over.

De canyon is geweldig. Zebra... vanwege de strepen. We lopen tot we niet meer kunnen en het zeer smal wordt. Met de rug tegen de ene en de schoenen tegen de andere wand is er wel door te komen, maar de dreigende onweersluchten (bij regen hier wegwezen!) en mijn claustrofobische gevoelens houden mij tegen verder te gaan. Henny gaat nog even door, maar keert voor mijn zielenheil gelukkig weer snel en heelhuids terug.

Geweldige ervaring.

Dan door naar Cannonville waar het ongenadig gaat onweren.

Als dat maar geen streep door onze plannen voor de weg van morgen haalt!

Nog nasudderend van het succes van Heather, gisteren, met het behalen van 'De Zwaan', een filmpje met impressie van haar winnende rol!

Heather en de Cohab Canyon Trail.

Vandaag gaan we voor het laatst hier in Capitol Reef lopen.

De Cohab CanyonTrail staat op het programma; deze wandeling heeft dezelfde moeilijkheidsgraad als de Hickman Bridge Trail van gisteren. Veel stijgen dus.

We gaan vroeg, want we willen niet in de brandende zon lopen zoals gisteren.

Bovendien willen we in de middag telefonisch bereikbaar zijn, want onze Heather, de vriendin van Mattijs is één van de drie genomineerde dansers voor 'DE ZWAAN'. De 'Oscar' van de moderne dans staat voor de beste dansprestatie in 2010. (Heather is één van de solisten bij het fameuze 'Leine & Roebana', één van Nederlands meest toonaangevende moderne dansgezelschappen.) De uitslag wordt zaterdagavond in Maastricht op de Neder-landse Dansdagen bekend gemaakt!

ONTVANG NET EEN SMSJE VAN MATTIJS: HIJ IS BINNEN!

Hoera: Heather, gefeliciteerd! We knew! You are the best!

De VSCD Dansjury over Heather Ware in '>172 Suggesties aan een lichaam'>:
‘Ware is een technisch volgroeide en dramatisch volwassen danseres die zich de complexe bewegingstaal van Leine en Roebana zodanig heeft eigen gemaakt, dat die er bijna vanzelfsprekend uitziet. De verfijning die zij aanbrengt is tegelijkertijd heel aards. Zij staat altijd met grote intensiteit en betrokkenheid op het toneel en lijkt haar rollen in te drinken, zeker als die rol meer inhoudelijke aspecten heeft, zoals in 172 Suggesties aan een lichaam. Door die intensiteit trekt ze de toeschouwer, of die het wil of niet, de voorstelling in en laat hem/haar de choreografie als van binnenuit meebeleven. Ware is bovendien een van de weinige dansers met een goede spreekstem en een mooie dictie. Daarmee is zij al eerder opgevallen, maar zeker ook in 172 Suggesties aan een lichaam, niet alleen fysiek, maar ook mentaal een zware voorstelling.

Ja dat stukje juryrapport moet hier natuurlijk in. Heerlijk ook,dat je ouders in Nederland zijn en dit meemaken!

De Cohab Trail.

(De Cohab Canyon werd door de Mormoonse polygamisten gebruikt als hiding place)

Gaat flink omhoog in eerste instantie. (Wordt niet voor niets Canyon in the Sky genoemd!) We lopen langs de rand van de canyon. Daarna zakken we en baggeren een tijdje door het mulle zand. Toch al heet in de zon. Bovenaan zijn de rotspartijen rondom ons indrukwekkend! Mooie kleuren, zand en rood. Mooie vormen. Rare gaten in het steen, grote afgeplatte rotsen, waar we overheen lopen. De cairns (stapelstenen) geven zo nu en dan de route aan. Nodig ook! Soms moeten we de richting zoeken.

Beneden in de wash zijn allerlei kleine zijcanyons die we inlopen, tot ze zo smal zijn, dat zelfs dunne danseressen, zoals Heather, niet meer verder zouden kunnen.

Daarna stijgen we weer en worden op 400 voet hoogte beloond met een fantastisch uitzicht!

We kijken over de vallei met de fruitbomen en heel veel verder over Capitol reef. Wat een landschap! Het is een one way tocht, dus moeten we dezelfde weg weer terug. Niet erg, want zoals ik gisteren ook zei, dan zie je alles in een ander perspectief!

Na een espresso in het dorp dus snel naar het hotel, waar we niet lang op bovengenoemd smsje hoefden te wachten.

We hebben er natuurlijk een drankje op genomen. Daar moet tenslotte op geklonken worden!

Morgen vertrekken we naar Cannonville en gaan onderweg waarschijnlijk nog wat lopen.

Burr Trail en Hickman Bridge.

Vandaag doen we de Burr Trail in de omgekeerde richting. Vorig jaar begonnen op de 24, via de Notom Bullfrog road, grotendeels onverhard. Nu begonnen aan de andere kant in Boulder.We moeten daartoe een stukje van de 12 west rijden, prachtig door het Dixie Natl. Forest. Alle Aspen knalgeel verkleurd. Dat geeft tegen de donkergroene sparren een spetterend kleurcontrast. We zijn hier alleen in hoogzomer geweest, dus dit hebben we nog nooit gezien.

Omdat we de tocht omgedraaid hebben, ervaren we veel van de panorama's als nieuw, omdat je ze vanuit een heel ander perspectief ziet. De Larb Hollow Overlook hebben we bijv. alleen in de felle middagzon gezien, nu met alle bergen als blauwe schaduwen, de gele bomen en de versluierde kleuren hebben we een heel nieuw beeld.

Het begin van de Burr Trail Road is weer adembenemend. We komen eerst door het Anasazi State Park, met zijn grijze en beige kleuren en staan dan van het één op andere moment weer in 'het rood.' De Gulch trail heeft, gezien de paar auto's die er staan, al wat aftrek, dus wij rijden door.

De haarspeldbochten aan het eind (Burr-trail Switchbacks) bieden, nu van boven naar beneden, weer prachtige vergezichten op de Water Pocket Fold.

De laatste 50 mijl gaan we weer unpaved. Goed te doen dit keer, zelfs voor personenauto's.

Een Amerikaanse tegenligger informeert naar de toestand van de weg verderop, omdat niemand schijnt te weten hoe die is. Wij kunnen hem gelukkig informeren.

Als we op de hoofdweg terug zijn, hebben we nog wel behoefte aan wat echte beweging.

We lopen de Hickman Bridge trail. De plek waar de 'earliest settlers '(Mormonen) hun z.g. pit houses bouwden en aardewerk en landbouwwerktuigen maakten. De trail begint heel steil, veel klimmen (en om 3 uur ‘s middags in de bloedhitte misschien niet zo'n goed idee?),

maar de uitzichten zijn prachtig en we bereiken het uiteindelijke doel: de Hickman Natural Bridge, een geweldige boog, waaronder we ons zeer nietig voelen. Dat was de inspanning van anderhalf uur ploeteren wel waard.

Morgen onze laatste dag hier. Zien, wat we dan weer beleven!

Domestic dagje.

Vandaag een soort domestic dagje. Het wasgoed stapelt zich op, dus daar moet iets aan ge-beuren en de auto moet onder de modder vandaan gehaald. Niet dat we zulke autowassers zijn, nee, thuis krijgen onze auto's hooguit 2x per jaar een wasbeurt. Maar met dat voortdurend in- en uitpakken word je zelf zo smerig, en rode kei is zeer hardnekkig!

Dus, naar de wasstraat en meteen daar de wasmachine aangezet.

De auto heeft twee volle wasgangen nodig en dan is al het rode er wel zo'n beetje af.

Daarna gaan we nog een kleine trail lopen, naar het sunset-point, waar ‘s avonds veel mensen heen trekken om de zonsondergang te zien.

Wij hebben dat een paar dagen geleden gedaan (op een ander punt) en dat was indrukwekkend! Dit punt, wat we vandaag lopen, gaan we zeker tegen zonsondergang nog een keer doen.

Je staat hier goed hoog en hebt een mooi uitzicht over Capitol Reef.

Ook bij the Goosenecks kijken we nog even, maar die zijn lang niet zo imposant als die bij Mexican Hat.

Morgen gaan we de Burr trail (van vorig jaar) in omgekeerde volgorde doen. Die rit langs de Waterpocket Fold verveelt nooit. Misschien aan het begin nog een trailtje lopen.

Eigenlijk willen we de Cottonwood Road morgen doen. Net zo'n soort tocht als de Cathedral Valley loop van gisteren, unpaved dus. Die moet wachten tot maandag, want om aan het begin van die weg te komen, moeten we van hier uit (Torrey) veel te ver rijden en ook weer terug dus.

We vertrekken hier zondag, gaan dan de wonderschone 12 rijden en daar op aanraden van de mevrouw van Visitor Information de Lower Calf Creek trail hiken en dan logeren in Cannonville, de plek waar de Cottonwood road begint. Hij eindigt bij de 89, die we dan richting Kanab en zo verder naar het westen gaan volgen. Langzaam gaan we dan richting San Francisco, waar we ( info voor Frank!) volgende week donderdagavond, in het slechtste geval vrijdag, aan hopen te komen.

Na nog een bezoek aan de petroglyphs van de Fremont indianen houden we het voor gezien.

Cathedral valley Loop.

Vandaag was een TOPDAG!

We reden de Cathedral Valley loop.

Wat een prachtige rit! 60 mijl ongeplaveid, met goed te rijden stukken maar ook veel vreselijke kuilen met rotsachtige uitsteeksels.

Zandpartijen waar we voor gewaarschuwd waren, met diepe sporen, waar we flink in wegzakten.

Het vroeg veel van Henny's stuurman-en rijkunsten. Met een zwakke maag, een kater of zwanger...niet aan beginnen!

Gelukkig hadden we van deze dingen geen last, dus hebben we de tocht goed doorstaan, maar aan het eind waren we het geschud en het kuilen, putten en geulen in beken ontwijken wel zat.

Wat we er voor terug kregen was wonderschoon. We komen nu al zo lang in Amerika en hebben de hoogtepunten allemaal wel zo'n beetje gehad, maar dit is er weer zo eentje!

De webside van de fam. Meulenbroeks voor deze tocht nog even bekeken en ik kan het helemaal met hen eens zijn. Fabuleuze plek!

We begonnen met de rivieroversteek. Als je daar de rondrit begint, loop je niet het risico aan het eind met een rivier die te hoog staat geconfronteerd te worden. Dan moet je nl. de hele 60 schokkende mijlen weer terug!

We hadden een goed kaartje van het visitorcenter en bij de rivier zagen we in een verkeerde afslag al een Amerikaans stel vast staan.

Wij kwamen bij de plaats, waar we eerst een aantal meters langs de kant door het water moesten en dan naar de andere oever oversteken. Die exit daar was een beetje onduidelijk, dus ik ben eerst een stukje langs de rivier gelopen om te kijken of we aan de overkant omhoog konden. Of het daar erg diep was, konden we niet zien.

Met vertrouwen in onze auto zijn we het toch gaan doen. (filmpje) Spannend, maar gelukt!

Dan rijden we een aantal mijlen door de Bentonite Hills. Wat een rare, ronde, gekleurde heuvels, combinatie van Bentonite klei en vulkanische as.

Daarna volgen hoogtepunt (letterlijk op de upper south dessert overlook) na hoogtepunt.

We komen de vrachtwagen van Pinkerton met boorinstallatie tegen. Ooit achtergelaten en nooit meer opgehaald.

Omdat we een stuk over privé ranch-land rijden moeten er koeien zijn. We vinden een waterput met drinkbak en een koeiengeraamte, want dood is gevreten worden door.... En dat blijft liggen. Zeer waarschijnlijk is de waterput geslagen door Pinkerton.

Grote indruk maakt de Cathedral Valley zelf, met de enorme monolieten. Gotisch, zoals de naamgevers, Frank Beckwith en Charles Kelly, de eerste 'superintendents' van Capitol Reef, deze plek noemden.

Kijk verder naar de foto's en oordeel zelf.

We doen de hele dag over deze 60 mijl, komen redelijk moe thuis (sunset van gisteren, die we vandaag over wilden doen, moet wachten tot morgen.) en boeken nog twee nachten bij. We willen hier nog zoveel.

DeAmerikanen die vastzaten en die we later tegenkwamen, vroegen zich verbaasd af hoe we de overtocht door de rivier zo snel geflikt hadden. Bedankt H.en H.

Capitol Gorge Trail.

Vanochtend gecontroleerd of ons ontbijtzaakje annex espressobar nog bestaat.

Gelukkig! Ze leven nog! Heerlijke verse, eigengebakken producten en onze lievelingskoffie.

Daarna hemel en aarde bewogen om ergens geld te trekken.

Dezelfde ATM machine, die het vorig jaar niet deed, doet het nu weer niet! Zou dat ding al een jaar buiten werking zijn? Gelukkig staan er meer in dit gat.

Daarna gaan we de Capital Gorge Trail and Tanks lopen. De z.g. Pioneer Highway.

Toen de 24, ( sinds 1962) de doorgaande weg door dit gebied nog niet bestond, trokken de pioniers dus hier het bergmassief over. De early Fremont-people lieten begin vorige eeuw hun inscripties achter op de gladde canyonwanden. De vroegste dateert uit 1871. Duizend jaar geleden deden de Fremont-indianen hetzelfde, getuige hun gevonden petroglyphs.

We lezen al rijdend naar de trailhead, dat het zeldzaam is, een bighorn-schaap tegen te komen en ziedaar....er staat er zowaar één langs de kant te eten. (Ze worden beschreven als extreem schuw en we mogen al blij zijn met hun hoefprints! ) Ons eerste wildlife van de dag .

Verder zien we veel hagedissen en libellen en andere zoemende insecten.

De wandeling is weer adembenemend. Hoge bergwallen in allerlei kleuren. Weinig medewandelaars, dus we zijn weer min of meer alleen in die fantastische omgeving.

Aan het begin lopen we zo nu en dan nog in de schaduw, maar op het eind alleen maar in de brandende zon. Het is 35 graden, hier en daar flink ploegen door mul zand, dus we verbruiken flink wat energie én water. Na een paar uur houden we het voor gezien. We gaan verhuizen naar onze nieuwe kamer en rustig in de wind op de waranda zitten met een drankje.

Morgen waarschijnlijk de 'Cathedral Valley loop' rijden. 60 km ongeplaveid. Volgens de ranger is het nu goed te doen. De doorrijplaats van de Fremont River hoeft geen probleem te zijn voor onze auto en ze adviseert ons op de zanderige stukken van de weg de 4 wiel drive aan te zetten en niet te stoppen, anders loop je vast!? Geen beren, krijg je dit! We zien wel! Morgen meer.