Cutler Ridge.

Cutler Ridge.

Vrijdag 7 januari.

Dit kleine plaatsje is vandaag ons eindstation. We zijn hier twee nachten, omdat we eindelijk de Vizcaya-villa een keer willen bezoeken. We logeren weer in een La Quinta, maar deze is toch een beetje anders dan de vestiging in Naples!

Uiterlijk hetzelfde, maar de buurt! Helemaal verkeerd! Aan de ene kant de snelweg en de andere kant een groot parkeerterrein met Sears en Macy's. Vaag volk rond en in het hotel en allemaal gekleurd. Mexicanen, of Cubanen, maar het meest Afro-Amerikanen. Er staat een jonge man bij de lift, van zeker 200 kg. Hij kan alleen zijwaarts de deur door! Gelukkig voor hem zit Mac Donalds naast de deur. Daar gaan wij, bij gebrek aan beter, ook maar wat eten. (Ja jongens, jullie lezen het goed!) De 'snack-wrap', die als tussendoortje aangeprezen wordt, kan er net mee door, maar snack??? Beetje groot toch? Ik heb de helft laten staan. In deze tent hangt ook weer veel van dat broeierige jonge volkje. Je ziet niet alleen een randje van hun onderbroek, nee je ziet hem bijna helemaal; ze dragen allen de jeans onder de billen! En allemaal een wollen muts op in deze hitte. Ik zie ze niks eten, dus wat ze hier doen? Geen idee. Snel weg wezen.

Het internet wil vanavond ook al niet. Ik moet een operator bellen en die gaat proberen mij aan te sluiten. Waar die vent zit staat in de sterren, maar hij zit wel in mijn computer. 'Vannetty, zegt dat u iets', vraagt hij? Jazeker, dat is 'van Netty', mijn computer dus! Ik hoor veel getik en moet zo nu en dan opnieuw opstarten, maar het lukt hem echt niet. Hij adviseert me, hem later nog een keer te bellen. Ik heb de smoor in! (De volgende ochtend werkt het net overigens uitstekend. Ra ra? )

Onbegrijpelijk, maar deze kamer heeft ook geen koelkast! Standaard overal, maar hier niet. Wij hebben gelukkig onze eigen koelkast: piepschuim en net aangeschaft voor 2 dollar. Je hoeft er maar naar te kijken of hij verliest al van die witte korrels. We zijn net kleinduimpje.

De nacht in dit hotel van bordkarton verloopt onrustig. Die dikke kerel van de lift zit ongetwijfeld boven ons en lijdt aan slapeloosheid, aan het gebons te horen. Naast ons zijn ze van tijd tot tijd een potje aan het knikkeren en daarna de plinten aan het schuren en verderop is een flinke ruzie gaande, of praten die mensen alleen maar hard? Wat een nacht! En dan straks nog één!

(PS. Een lieve schoonmaakster:.... liet vandaag de technische dienst op eigen initiatief een koelkast en magnetron aanrukken voor onze kamer. En het internet werk natuurlijk ook weer niet!)

Key West.

Naar Key West.

De havenplaats Key West ligt op het laatste eiland van The Keys (een ketting van eilanden die bij elkaar gehouden wordt door tientallen bruggen, waarover de langste weg ter wereld, die door de zee loopt.)

Wij zitten hier in Marathon, op de Middle Keys, aan de voet van de Seven Miles Bridge.

Deze enorme brug is allang vervangen door een moderne ernaast gelegen'wegbrug', maar de wandelaars kunnen er nog een paar mijl over lopen en joggen.

Voordat we in Key West zijn, passeren we Looe Key. Nico... iets voor jou! Rond dit eiland ligt een beschermd gebied van mooi koraalrif waar je, onder begeleiding, mooie duiktochten kan maken.

Daarna passeren we Pine Key, woonplek van het zeldzame Key Witstaart hert. Vroeger werd er flink op gejaagd, maar nu lopen ze alleen nog maar gevaar, als ze de weg over steken. De waarschuwingsborden voor ons, automobilisten , zijn dan ook niet te missen.

Als we Key West naderen, valt op, dat de stad flink uitgedijd is. We waren hier al eens, acht jaar geleden, en het aantal bedrijven, hotels en motels lijken ons talrijker dan toen.

Gelukkig is de oude stad niet veranderd. Een bonte verzameling mensen zijn hier terecht gekomen: gepensioneerden, militairen en hun families, kunstenaars en hippies, gezondheidsfanaten, schrijvers en schilders. We bezochten indertijd het huis, waar Ernest Hemmingway 10 jaar gewoond heeft en een aantal van zijn romans schreef, waaronder: ‘To Have and Have Not' en ‘For Whom The Bell Tolls'. Duval-street, de hoofdstraat, is nog even leuk als toen en de prachtige, oude wijk eromheen met z'n door de zon gebleekte houten huizen heeft nog niets van zijn charme verloren.

We gaan op zoek naar het kerkhof

(en Wouter, dan rijden we langs DE KERK van jouw Betty P! ).

We herinneren ons, dat er een paar bizarre grafschriften (?) waren en willen kijken of we die terug kunnen vinden. Mijn meestal goed werkend richtingsgevoel leidt ons er in één keer naartoe. Wat te zeggen van de overleden Gloria M. Russell, met 'I'm just resting mij Eyes' of The late B.P. Roberts, met: ' I told you I was Sick'

Bepaald soort humor, van die conchs. (De bewoners worden zo genoemd naar de grote zeeslakken, die zich vastklampen aan de rotsen onder water. Op dezelfde koppige manier doorstonden de eilandbewoners alle ellende van de vele orkanen, lang voordat er een snelweg of spoorlijn bestond.

Natuurlijk kijken we ook nog even bij het meest zuidelijke punt van de USA. 90 miles naar Cuba, staat er.

8 jaar geleden stonden we er alleen: nu staan ze in de rij om met het lelijke boeiachtige ding op de foto te gaan. Wat verder opvalt, zijn de vele fietsers en loslopende hanen. Je hoort voortdurend gekraai. Key West heeft verder een aantal interessante musea en de mooiste zonsondergang ter wereld!

Morgen verlaten we de Keys, richting Miami.

Marathon, 4 en 5 januari.

Marathon, 4 en 5 januari.

Bij onze kamer, op de steiger en in het zwembad is het zo heerlijk, dat we deze dagen alleen van onze plaats komen om te ontbijten bij de IHOP (international house of pancakes), een boodschap te doen, of te gaan eten.

De Pelikanen vliegen hier af en aan en het is boeiend ze te zien vissen en die vis dan ook daadwerkelijk te zien verdwijnen in die grote 'keelzak'.

Verder kakken ze met grote, witte flatsen de blauwe zeilen van de boot van de eigenaar van dit motel onder (waar wij wel om kunnen lachen!) en de twee Cubanen(?), die hier de prullenbakken legen en bladeren vegen, boenen na een gebruld commando van de baas braaf iedere dag de boel weer schoon. Op onze steiger hier staat een schoonmaaktafel voor de gevangen vis

en een knots van een vrieskist, boordevol! Verder twee flinke bbq's ,maar daar heeft nog niemand z'n vissen op gegrild. Wij wachten met spanning af, want willen natuurlijk mee-eten.

Over die schoonmaaktafel liep gisteren een gifgroene leguaan van een halve meter.Ik heb hem niet gezien, want ja, ik lag natuurlijk bij het zwembad en Henny had zo vlug geen camera bij de hand, maar het wildlife hier is fascinerend!

Vanochtend stonden er weer twee witte reigers voor onze terrastafel, brutaal te wezen

en vandaag en gisteren zat er een grote zeearend op een paal een enorme vis te verorberen. We zijn blij, dat we eindelijk eens niet de verrekijker vergeten zijn! Die zeearend zit er nu weer. Geweldig wat een groot beest! We hoorden ook net, dat er een Manatee regelmatig hier in de Lagune zwemt.

Dat is een kolossale zeekoe. Deze zeereuzen leven hier in de kreken en lagunes en worden met uitsterven bedreigd. Wij hebben gisteren een enorme splash/knal voor onze neus gehad. Omdat we zaten te lezen, zagen we te laat, wat er uit het water sprong. Vast onze Manatee.

Het uitzicht op onze lagune verveelt nooit. Zo nu en dan, heel soms, komt er iets voorbij varen, peddelen, waterfietsen, maar het wordt nooit een pretpark. Het blijft geweldige natuur.

Van Naples naar Marathon.

Van Naples naar Marathon.

De afstand van Naples naar Marathon op de Keys is ruim 300 kilometer.

We rijden weer door de Everglades en natuurlijk krijgen jullie weer wat alligators.

Het blijft fascinerend om deze beesten in hun natuurlijke habitat te zien.

Voordat we hier ooit waren, zagen we ze alleen in ons eigen Blijdorp, in zo'n bassin van 3 bij 3 meter? Als je ze hier ziet, soms met 10 bij elkaar, krijg je medelijden met die stakkers thuis. (Of dat terecht is vraag ik later wel aan jou, Marga, met een dochter die werkt met de reptielen in Blijdorp.)

We genieten van de rit en stoppen bij het S. Storterpark, om de trail te lopen, die een stuk de Everglades doorkruist. Verrassend, natuurlijk weer een houten looppad

vanwege krokodillen, die we niet zien hier, maar wel veel zeldzame vogels en waterschildpadden. Aan de overkant van de weg zijn er weer alligators, die we op de foto zetten en net als Henny weer gaat filmen, springen ze de plomp in! Je denkt lui en log......maar ze zijn zo vlug. Ik was in ieder geval razend snel weg!

De US 997, die naar het zuiden gaat en aansluit op de Us 1, voert langs alleen maar palmboom-kwekerijen. Hier komt volgens mij alles, wat aan palmbomen groeit in dit land, vandaan.

Leuke weg, mooi warm weer en uiteindelijk komen we aan in ons motel voor een dag of 5.

Het kingsail Resort Motel in Marathon. We hebben de kamer van onze dromen. Aan de Laguna, ons zitje buiten staat op de stijger.

.. pelikanen op de dukdalven,

verwarmd zwembad naast de deur. We zitten deze avond nog heel lang buiten op ons terras en genieten met een drankje van deze mooie plek.

(Niek, jij weet wat ik morgen ga doen!!!) Ik denk aan je, voor de klas!

Naples, 2 januari

Naples 2 januari.

We beginnen de dag met Frommermann. ( Neusje van de zalm in Nederland, wat ensemblezang betreft. Allemaal professionele, klassieke zangers (én pianist én gitarist) met een eigen carrière, die als eenmalige grap zijn begonnen en nu al, met veel succes, aan hun derde programma en derde CD bezig zijn! Een van die zangers is onze zoon Mattijs.) Na een tip van Nico via de mail, die bij het aanzetten van radio 4 deze morgen het zondagochtendconcert, uit het concertgebouw, life, met de mannen, hoorde aankondigen, luisterden we in Florida mee. Lang leve internet en ‘uitzending gemist'! Mattijs, je was behoorlijk op dreef met het bespelen van de zaal in het onvolprezen Hawaï-nummer. Duidelijk een kind van een leraarsechtpaar! Mooie nieuwe nummers. We kijken uit naar de première van jullie programma in februari.

Daarna een tijdje naar het strand.

We rijden tous les nouveaux riches Naples door om daar te komen en vergapen ons wederom aan ongelooflijke huizen. Op het strand, waar we zitten staat zo'n mansion in aanbouw.....even een plaatje voor het idee!

In de 5th Avenue, dé winkelstraat van deze idiote plastic City laat iedereen, die er toe doet, zich zien op de 'kunstmarkt'. Veel ouwe, verbouwde vrouwenhoofden met meestal twee kleine hondjes in een.......je gelooft het niet, speciale kinderwagen met drinkbakjes!!! Om te gillen.

De meer gewone mensen eten krabbepoten in Tin-City , een verzameling restaurantjes en winkeltjes met rotzooi, aan de bay van Naples, waar je, heel gewoon, een boot kan huren.

De vis wordt vers binnengevaren en schoongemaakt aan de haven, waar de pelikanenal zitten te wachten op de koppen en de ingewanden. Leuk om te zien.

Morgen vertrekken we naar de Middle Keys, t.w.: Marathon. Vandaar verhalen we verder.

Naples en the Corkscrew Swamp Sanctuary

Naples 1 januari.

Iedereen die met ons meeleest, wensen wij een heel gelukkig 2011!

(En voor die duiker op de Welterdreef: Er is niks aan....margarita's in je eentje!)

Vanochtend zijn we het binnenland een stukje ingetrokken. Noordwaarts van Naples ligt het Corkscrew Swamp Sanctuary. Vrij vertaald: het kurkentrekker- moeras- heiligdom. Dit gebied is een overblijfsel van bossen met kale cipressen (verliezen in de winter hun blad, vandaar). Deze bossen bedekten ooit grote delen van Zuid-West Florida. Een aantal van deze reusachtige overlevers torenen 40 meter de lucht in. Sommigen zijn meer dan 700 jaar oud. Samen met de moerassen en een meer vormt dit gebied een geweldig schouwspel van zeldzame planten en vogels, reptielen en amfibieën, vissen en insecten. De hele wandeling door het gebied gaat over de al eerder genoemde houten plankiers,

want de alligator ligt ook hier op de loer en het kostbare eco-systeem moet natuurlijk beschermd worden. Het was vandaag zonnig en warm, de trail verrassend, leerzaam, maar vooral prachtig! We hebben echt genoten.

Spechten, zeldzame vogeltjes, een reiger, die een veel te grote vis probeerde te verschalken, een forse alligator in de zon en een kleine baby van 4 maanden oud in de handen van de ranger,

grote schildpadden met rode buiken en overal die prachtige bomen in het water. Wat we niet gezien hebben zijn: de panter, de ratelslang, herten, stinkdieren, uilen, kikkers en nog veel meer. Het zit er allemaal.

Terug in Naples hebben we nog een paar uur op het geweldig uitgestrekte strand gezeten. (Niek, strand voor jou! in onze nieuwe stoeltjes van de Wall-mart 19 dollar de twee) Ook hier weer schelpen, alleen veel minder dan op Sanibel.

Naples is de meest exclusieve stad van de Gulf Coast. Het chique winkelcentrum ziet eruit als klein Venetië. (Esther zo echt iets voor jou!) Prachtige huizen (paleizen bijna) liggen aan een netwerk van waterwegen, allemaal de eigen boot (pardon jacht) voor de deur. Hun tuinen vol met oleanders en bougainvilles. Net als Palm Beach heeft Naples zich ontwikkeld tot een toevluchtsoord voor de High Snobiety. (Term is niet van mij, maar van de heer Manfred Braunger, die een informatief boekje over Florida geschreven heeft.) Het ontelbare aantal golfbanen en country-clubs, dat we hier vandaag zijn tegengekomen geeft wel aan, dat we ons in goed gezelschap bevinden! Ja ja. Iets voor ons dus.

Gelukkig geeft het nieuws op TV ook weer een aantal moorden, bankberovingen, en tornado's dus dat zet je weer met beide benen op de grond.

Wordt vervolgd in Naples.

Sanibel Island (naar Naples)

Sanibel Island.

Woensdag 29 december.

Het weer is 3 dagen van streek geweest. Van streek betekent hier: een temperatuur- dip naar 14 tot 16 graden. Dan is het in de zon, uit de wind, nog wel uit te houden, maar liever hebben we het strak blauw en 25 graden of meer natuurlijk. Vandaag gaat de temperatuur flink omhoog, dus dat gaat er weer op lijken. Een groot deel van Amerika ligt onder de sneeuw en de luchthavens aan de oostkant zijn allemaal dicht (geweest) . We horen dat minstens 7000 vluchten geannuleerd zijn en er flink chaos is op de vliegvelden. Nico gaat overmorgen via Detroit naar huis. Ben benieuwd.

Op het strand was het heerlijk en als toegift kregen we een dolfijnenshow! 3 flinke dolfijnen, die 10 meter van het strand, vlak voor onze neus dus, heen en weer bleven zwemmen en springen. Geweldig! Natuurlijk net de camera niet bij me, dus moeten we het doen met de beelden van Nico's nieuwe I-Pod. Als het internet hier een keer gaat werken (want dat is hopeloos, ik mag nog blij zijn dat er zo nu en dan een berichtje naar het thuisfront komt) krijg ik ze wel gestuurd en kunnen ze op het blog.

We hebben een flatscreen in de kamer en in de slaapkamers natuurlijk ook TV. Het weerkanaal staat regelmatig aan. Een beetje heen en weer zappen levert ons zicht op de series, die we thuis ook zo nu en dan voorbij zien komen. Alleen: hier zijn ze natuurlijk veel verder! Wouter, voor jou even een beeldje van onze Jake uit 'Two and a Half Man'.

Zo ziet onze bolle, 4 ton (voor 1 aflevering!) vragende, over het paard getilde, jeugdige 'acteur' er nu hier op dit moment uit. Leuk hè?!

Gisteravond in het beste visrestaurant van het eiland gegeten. Heerlijk, daar niet van, maar een ober voor een tv-serie. De man had als uitsmijter bij een disco niet misstaan en zijn kennis van zaken.... Met veel aplomb de wijnkaart overhandigd en daarna bij de bestelling van de fles vragen ...welk nummer???? Zo'n beetje als bij de afhaalChinees! Verder zette hij alle gerechten bij de verkeerde personen en met de koffie...dat werd koffie verkeerd. Frank, dat doen ze bij de Spinaker beter! We kijken er weer naar uit! Wanneer...staat nog in de sterren.

Onze Jerry-supermarket heeft een geweldige visafdeling. We halen voor vanavond tonijnsteaks van een Rotterdamse- Schmidt-kwaliteit

en met een aardappelpuree, broccoli-met kaas in de oven en sla erbij, een zeer smakelijk geheel. Wout, jij zou zeggen: Mam, je hebt de touch nog!

Morgen onze laatste dag hier in dit heerlijke huis. Hoop dat dit verhaal nog wegkomt van Sanibel. (Let op het 'Nemo-vissenkleed!')

(nee dus!) Zo niet, dan horen jullie weer van ons in Naples.

Naples, 31 december.

Nico is onderweg naar Detroit.

Vanochtend vroeg ons laatste ontbijt in Sanibel genuttigd, compleet met croissants, wafels en eieren met spek. De sleutel ingeleverd en op naar het vliegveld van Fort Myers. Daar, na het inchecken, samen nog koffie gedronken bij de Starbucks. Wij vertrekken daarna voor onze tweede helft van de vakantie naar Naples. We zitten 3 dagen hier in de 'La Quinta Inn and Suites'.

Lekker centraal in de stad, maar mét een modderpoel achter het hotel bij het zwembad! Voorlopig staat daar alleen een reiger te vissen. Ik ga in ieder geval in het donker niks uit de auto halen! We slaan champagne en happen in voor vanavond en zijn benieuwd naar het vuurwerk dat aangekondigd is. Als we maar wakker blijven tot 12 uur!

kerstmis 2010

Kerstmis 2010. Sanibel-Island.

Dat was een rustige Christmas in Florida.

Eerste kerstdag begint bewolkt, dus we mengen ons tussen de schelpenzoekers en lopen een stukje langs het strand.

Door de bijzondere stroming op deze plek in de zee spoelen er de meest prachtige exemplaren aan. Het beste zoekmoment is bij de eerste eb van de dag. Wij zijn natuurlijk te laat, dus verder in de week ga ik er echt op uit. In mijn vitrinekastje thuis bevinden zich al een aantal fraaie exotisch gekleurde en gevormde 'Seashells of Sanibel',die we bij een eerder bezoek aan dit eiland gevonden hebben.

Als de zon doorbreekt gaan we een poosje naar het strand. Bij het pad staat een hok met stretchers en strandstoelen mèt tuinslang om bij terugkomst alle zandpoten ( van ons, maar ook van de stoelen!) af te spoelen. Behoorlijk georganiseerd, dat Sanibel Arms. Ook hebben ze roosters met waterslangen bij de paden neergezet om je schelpen zandvrij te sproeien. Om op het strand te komen moet je eerst door een strook bush.

Daar huizen schildpadden. We mogen niks op het strand achterlaten na zonsondergang. Het is turtle nesting season! Verder natuurlijk de waarschuwingen wat te doen bij de ontmoeting met een alligator; die zitten hier in de poelen. Nou, niet naartoe lopen dus, langzaam terugtrekken en natuurlijk niet voederen, dan gaan ze aanvallen! Nooit je kinderen alleen laten! Zijn we net van de berenangst in Canada af: krijg je dit!

Kerstdiner voor drie (!) ......heerlijk ontspannen: soepje, kalkoenborst met cranberry en toebehoren en fruitsalade toe.

Tweede kerstdag is slecht weer aangekondigd. Het is dan ook fris, maar de verwachte regen blijft uit. We lezen wat, rijden het eiland rond en bezoeken het enige winkelcentrum, dat deze plek rijk is. Meneer Jerry heeft er een restaurant, supermarkt, slijterij en een ijssalon en natuurlijk mag de giga- souvenir -shop niet ontbreken. Overal op het terrein hangen kooien met papegaaien, sommige behoorlijk luidruchtig. We drinken bij thuiskomst een margarita. (tenslotte zit er een geweldige ijsblokjesmaker in de koelkast en die moeten we toch uitproberen) en verwerken de resten van de kalkoen in het avondeten.

Morgen weer zon graag!

Derde Kerstdag begint zonnig en koud.

Ik sta om 7 uur al op het strand, als net de zon opkomt.

Een handjevol schelpenzoekers loopt al langs de vloedlijn. Shelling noemen ze dat hier. Ben ik toch nog te laat.

Wat een ontelbare hoeveelheid krabben en veel schelpen die nog bewoond zijn! Heremiet- kreeften in de donkerbruine torenschelpen. Prachtige zeeslakken, waar de behuizing straks van gesloopt is als de strandvogels ze gevonden hebben. Het is heerlijk buiten. Na een uur ga ik mijn buit afspoelen in de zeef.

De jongens zijn net wakker, als ik thuis kom. Croissants in de oven, eitjes in de pan, koffiepot aan en ontbijten!