Cutler Ridge.
Cutler Ridge.
Vrijdag 7 januari.
Dit kleine plaatsje is vandaag ons eindstation. We zijn hier twee nachten, omdat we eindelijk de Vizcaya-villa een keer willen bezoeken. We logeren weer in een La Quinta, maar deze is toch een beetje anders dan de vestiging in Naples!
Uiterlijk hetzelfde, maar de buurt! Helemaal verkeerd! Aan de ene kant de snelweg en de andere kant een groot parkeerterrein met Sears en Macy's. Vaag volk rond en in het hotel en allemaal gekleurd. Mexicanen, of Cubanen, maar het meest Afro-Amerikanen. Er staat een jonge man bij de lift, van zeker 200 kg. Hij kan alleen zijwaarts de deur door! Gelukkig voor hem zit Mac Donalds naast de deur. Daar gaan wij, bij gebrek aan beter, ook maar wat eten. (Ja jongens, jullie lezen het goed!) De 'snack-wrap', die als tussendoortje aangeprezen wordt, kan er net mee door, maar snack??? Beetje groot toch? Ik heb de helft laten staan. In deze tent hangt ook weer veel van dat broeierige jonge volkje. Je ziet niet alleen een randje van hun onderbroek, nee je ziet hem bijna helemaal; ze dragen allen de jeans onder de billen! En allemaal een wollen muts op in deze hitte. Ik zie ze niks eten, dus wat ze hier doen? Geen idee. Snel weg wezen.
Het internet wil vanavond ook al niet. Ik moet een operator bellen en die gaat proberen mij aan te sluiten. Waar die vent zit staat in de sterren, maar hij zit wel in mijn computer. 'Vannetty, zegt dat u iets', vraagt hij? Jazeker, dat is 'van Netty', mijn computer dus! Ik hoor veel getik en moet zo nu en dan opnieuw opstarten, maar het lukt hem echt niet. Hij adviseert me, hem later nog een keer te bellen. Ik heb de smoor in! (De volgende ochtend werkt het net overigens uitstekend. Ra ra? )
Onbegrijpelijk, maar deze kamer heeft ook geen koelkast! Standaard overal, maar hier niet. Wij hebben gelukkig onze eigen koelkast: piepschuim en net aangeschaft voor 2 dollar. Je hoeft er maar naar te kijken of hij verliest al van die witte korrels. We zijn net kleinduimpje.
De nacht in dit hotel van bordkarton verloopt onrustig. Die dikke kerel van de lift zit ongetwijfeld boven ons en lijdt aan slapeloosheid, aan het gebons te horen. Naast ons zijn ze van tijd tot tijd een potje aan het knikkeren en daarna de plinten aan het schuren en verderop is een flinke ruzie gaande, of praten die mensen alleen maar hard? Wat een nacht! En dan straks nog één!
(PS. Een lieve schoonmaakster:.... liet vandaag de technische dienst op eigen initiatief een koelkast en magnetron aanrukken voor onze kamer. En het internet werk natuurlijk ook weer niet!)
Reacties
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}