zaterdag 17 december.
Zaterdag 17 december.
Heather…van harte proficiat!
Dans in Rotterdam vanavond de verjaardagsterren van de hemel! Raar, dat we er niet bij kunnen zijn in onze eigen schouwburg.
Gelukkig hebben we de première in Breda en de voorstelling nog een keer in Amsterdam gezien. Je hebt er nog een aantal te gaan tot de kerst. Zal wel moeilijk zijn om van de Indonesische dansers en muzikanten afscheid te nemen. Jullie werkten eerst in juni en juli samen in Indonesië en nu zijn ze al weer een paar maanden hier. Behoorlijk hecht met elkaar inmiddels. Maar goed, zij zullen ook wel weer naar hun familie verlangen.
De zon is net op, strak blauwe lucht…voor het eerst…
we drinken koffie op het balkon. Van dit uitzicht krijg je nooit genoeg! Dat wordt zwembad en een beetje shoppen vandaag. Heerlijk een paar uur op de bedden in de zon en daarna op zoek naar strandstoeltjes, die lekker achterover kunnen. Gelukt hoor Niek, we hebben er drie! Daarna vermaken we ons op het balkon. Het is net een film die afgespeeld wordt. Surfers in de branding, langszeilende pelikanen soms in groepen van 20, en auto’s, veel auto’s op het strand. Dat mag hier op dit stuk.
Het is zaterdag, dus wij denken dat de jeugd van Ormond Beach het gebruikelijke rondje doet. We zien open auto’s, jeeps en veel suv’s. Toch is het niet echt druk. Om 5 uur is het afgelopen. Dan gaan de Beach-patrol auto”s bij de ingangen naar het strand staan met knipperlichten en jagen alle automobilisten het strand af. De eenzame visser zit hier iedere ochtend al om 7 uur.
Hij komt bij ons uit het hotel en zijn vrouw ligt aan het zwembad. Zodra hij zijn kop boven de borstwering naar het strand uitsteekt begint zij: “Greg.. Greg .. Greg...” te krijsen. We hebben nog niet meegemaakt dat Greg gehoor gaf aan haar kreten. Hij loopt onverstoorbaar het hotel binnen en we zien hem even later met een biertje op zijn balkon neerzijgen! Het ziet eruit als: Zo spoeg- genoeg van die vrouw! Na alle auto’s op het strand is het de beurt aan de Amerikaanse dikkerdjes.
Frank….we gaan de discussie niet meer aan hoor! Grotesk dik is hier uitgevonden! Zo te zien heeft Michèle Obama nog niet veel teweeg gebracht met haar moestuin.
Inmiddels is het 12 uur PM in Nederland, dus lieve Elsebeth/Els: heel hartelijk gefeliciteerd met je verjaardag en je weet wat we je willen zeggen, maar dat doen we niet op dit blog. Fijne dag morgen met al je geliefden en we skypen snel! Dat was een heerlijk dagje vandaag…. Morgen verder.
De eerste dag.
Donderdag 15 december.
Gisteren een voorspoedige reis naar Miami gehad.
Bij het inchecken thuis nog net even onze zitplaatsen kunnen wisselen en opwaarderen naar het enige rijtje van 2 stoelen, dat deze Douglas- kist rijk is. Vier weken geleden moesten we voor die zetels nog 75 euro extra per stuk betalen. Net iets teveel naar onze smaak, maar nu, 20 uur voor vertrek, is de prijs naar 30 euro gezakt en dat hebben we wel over voor meer ruimte en privacy, de 10 uur die deze vlucht moet gaan duren. Na 9 uur en 30 minuten staan we aan de grond in Miami. Ik heb tijdens de vlucht een boordevol glas witte wijn over broek en stoel gelost.......en dus 8 uur lang alcoholdampen zitten wapperen, in de hoop de vele baby's in onze omgeving stil te krijgen, wat helaas niet lukte. Regel één bij het vliegen: schenk steeds maar een bodempje drank in je glas! Waarom weet ik als ervaringsdeskundige dit nog steeds niet? Bij de Alamo-autoverhuurbalie ziet Henny, dat de auto die ik gereser-veerd heb absoluut niet aan ZIJN eisen voldoet en ik moet toegeven dat hij, met het vele verhuizen deze eerste drie weken, straks ook met Nico, aan de kleine kant is. Mevrouw-Alamo ziet haar kans schoon en slijt ons een suv voor de prijs van een intermediate. Zo rijden we nu dan rond in een heerlijke Jeep Laredo, mooi donkergroen, de kleur die bij een echte jeep past. Temperatuurschok! 24 graden in de avond! Raar om vanuit Nederland nu zonder jas en met de airco in de auto aan te vertrekken. We gaan en route vanaf het vliegveld, zo rond negen uur en zoeken in Hollywood net onder Ft. Lauderdale een hotel. We nemen een kamer in de Days Inn, mailen naar het thuisfront onder het genot van een biertje, ( het is dan voor ons inmiddels 4.30 u Nederlandse tijd) en gaan behoorlijk moe naar bed.
Vanochtend ons eerste ontbijt bij Denny's met de traditionele eieren met spek.
400 km. voor de boeg naar Ormond Beach, net boven Daytona. De rit valt niet mee. We zijn nog behoorlijk brak en het landschap is saai. Sinaasappelboomgaarden, afgewisseld door palmboomkwekerijen, bossen en ' swampige' plassen. Ook ontbreken van tijd tot tijd de bejaarden-reservaten niet. Community's van allemaal dezelfde bordkartonnen huizen met de gebruikelijke terraskooien (anders valt er niet buiten te zitten en word je in de zomer opgevreten door de muggen). Ze liggen allemaal aan identieke kunstmatige meertjes. Vanaf 260.000 dollar! schreeuwen de borden. Niet voor ons, dank u.
Door Daytona Beach rijden we langs het wereldberoemde speedway race- circuit. Wouter, het bekende sfeertje. Het ziet er enorm uit. Beetje Neurenberg-ring. Misschien een excursie waard?
Tom tom geeft: ' bestemming bereikt' op een heel verkeerde plek! Henny vaart blind op dat ding en is hoogst verbaasd!? Ik heb Tommy van het begin af aan gewantrouwd.( als kaartlezer met een geweldige staat van dienst in dit land voel ik me aan de kant gezet!): een reden om de wegenatlas altijd binnen handbereik te hebben. Ik loods ons dan ook feilloos naar Ormond Beach en ons hotel. Het Coral Beach Resort, waar we een enorme kamer met keuken hebben mét balkon, pal aan het strand met uitzicht over de Atlantic Ocean voor de krankzinnige prijs van 41 euro! Luigi, jij als hoteleigenaar, ... dat is volgens ons onmogelijk!? Recessie ook hier? Er staan maar 14 auto's op het parkeerterrein. Een beetje vergane glorie, maar alles is in uitstekende staat, werkt en er is ook nog razendsnel internet!
Publix en afhaalchinees aan de overkant. We stoppen de enorme koelkast vol met eten en drinken. Hier houden we het wel een week uit! Na een uitstekende nacht in uitstekende bedden zitten we nu om 7 uur op ons balkon en zien de zon boven de zee opkomen terwijl grote pelikanen statig voorbij zweven.
Wordt vervolgd.
Nog 5 dagen...........
Volgende week woensdag vertrekken we naar Florida en vandaaruit gaan we rondreizen naar San Francisco.De KLM vliegt vanaf maart j.l. gelukkig rechtstreeks op Miami. Mooi.... zo hopen we oponthoud bij tussenlandingen, door hevige sneeuwval en daardoor afwezige bemanningen, te voorkomen.
Afgelopen maanden zijn we actief geweest in eigen land. Zo bezochten we een aantal interessante tentoonstellingen.
In Friesland genoten van het museum Belvédère, mooi modern gebouw, uniek gelegen bij het landgoed Oranjewoud. Om de drie maanden wisselt daar de collectie in de westvleugel.
Gedwongen door autopech, moesten we een paar dagen langer in het noorden blijven, dus het Jopie Huisman Museum in Workum moest eraan geloven. Wat een onverwachte verrassing. Deze Jopie, autodidact, die door de officiële kunstwereld absoluut niet serieus genomen werd, is toch goed voor ruim 2 miljoen bezoekers vanaf de oprichting van zijn museumpje (!) in 1986. Inmiddels staat er een nieuw gebouw, dat meer recht doet aan de prachtige werken.
Een dagje Amsterdam leverde het ‘van Gogh museum' en de Hermitage op. Twee heel verschillende collecties en goed in 'één adem' te doen. Schande trouwens dat 'het Rijks-' en het Stedelijk Museum al zoveel jaren dicht zijn! In Amerika hopen we nogmaals het Dali-museum in St Petersburg (Florida) te bezoeken. Ook in Houston staan de Menil-collectie (wat een hoeveelheid Magritte's hebben ze daar, smullen!) en de Rothko chapel weer op het lijstje. Oliemagnaat John Menil, die, als zoveel van zijn collega's, in 'kunst' investeren. En ik stampvoetend van nijd bij die prachtige Rembrandt daar, die we hier nooit meer terug zien!
We genoten de afgelopen tijd ook van de diverse voorstellingen met zang (zoon Mattijs) en dans (schoondochter Heather) Ondanks de bezuinigingsplannen van de staatsecretaris gaat veel gewoon door, al is de toekomst onzeker. Klassiek was daar een prachtig requiem van Fauré en wat lichter van toon het programma Frommerfranz van de Frommermannen, ter ere van de honderdste sterfdag van Franz Schubert. Wij vonden het weergaloos en de 5- sterren- recensies in de volkskrant en het parool zeer verdiend. Ga dat zien! Ze komen met een nieuwe speelreeks in het voorjaar. Omdat ik niks kan vinden uit dat programma, geef ik jullie
'my little grass shack '(leading voice: Mattijs) uit hun vorige voorstelling 'Pak an'. In het voorjaar komt er een TV- portret van Mattijs bij de NTR in het programma Podium, waarvan we tot nu toe alleen de promo gezien hebben.
Heather en haar dansgezelschap Leine en Roebana brengen op dit moment de voorstelling Ghost Track, waarbij 3 Indonesische dansers en een heus Gamelan Ensemble ons ' Oost ontmoet West' voorschotelen. Wat een prachtige voorstelling, wat een prachtige dansers en wat een geweldige muzikanten! En wat een verrassing toen we voor de première bij het Chassé-theater in Breda aankwamen en daar Heather op een enorm doek aan de gevel zagen hangen.
Wederom een aanrader. Tot 23 december dit jaar nog te zien in de diverse steden in ons land. (17 december in de Rotterdamse Schouwburg.)
Zo, dit stukje was bedoeld als 'vingeroefening' . Altijd even zoeken hoe dat bloggen ook weer werkt met die filmpjes en foto's. Gaat het aan de overkant van de plas straks vloeiend.
Henny en ik hopen in ieder geval, dat jullie vanaf volgende week weer met ons meereizen!
Vulkaaneifel Duitsland.
Van 23 tot 30 mei zijn we in de Vulkaan-eifel in Duitsland geweest.Wouter had in zijn kerstpakket een kortingsbon van 150 euro voor een verblijf in een park ergens in Europa. Bon meteen in de papierbak? (Wouter) of gaan we het ding gebruiken? Wij zijn absoluut geen 'park-mensen' maar hebben wel de 'niks weggooien-mentaliteit' van onze ouders meegekregen, dus......Op naar de Eifel en Wouter, met veel vakantiedagen over, gaat mee. Het is tenslotte zijn bon.
We lunchen op een zonovergoten Vrijthof in Maastricht,
waarna we onze eindbestemming aan het eind van de middag bereiken. Gunderath heet het 'gat van niks' waar het voormalige 'Sunpark- Eifel', dat recent ingelijfd is bij 'Center-parks', Ligt. Het oogt wat gedateerd, maar ons huis is vrijstaand en leuk, in het bos aan de oever van een meertje. Het weer is en blijft de hele week perfect en we gaan er alle dagen op uit.
Karakteristieke vulkaankegels, intrigerende ronde meren ('de ogen van de Eifel') , vreemdgevormde lavavelden en borrelende bronnen. Deze streek was tijdens het tertiair en kwartair in hevige beroering. Vulkaanuitbarstingen volgden elkaar op. En dat zo dicht bij huis! Nooit geweten. De grootste beroering is overigens in de tegenwoordige tijd te vinden op de Nürburgring ,één van de beroemdste racecircuits ter wereld, waarover later meer.
Indrukwekkend is onze tocht door de Teufelsschlucht.
Vanaf dit rotsplateau dalen we af in deze duivelskloof en lopen een flinke trail tussen rotspartijen en door smalle canyons met adembenemende uitzichten op Irrel-Ernzen en de prachtige bossen en heuvels in de omgeving. Wat een landschap! Duidelijk, dat dit het meest dunbevolkte deel van Duitsland is.
Ondertussen horen we over de EHEC bacterie die de eerste slachtoffers eist, maar maken ons nog maar niet zo druk over de komkommerplakjes, die we eten 'zur Kletterberg' en andere etablissementen. Aan de oever van de Rijn in Andernach, waar we het geboortehuis van de wereldberoemde schrijver Charles Bukowski bezoeken,
is het goed toeven in de zon met flinke glazen witbier en een plankje met de nationale versnapering Elzasser Art: een hele dunne pizzabodem met allerlei vers en lekkers erop.
Dit schitterende gebied zou, dachten de mannen in mijn gezelschap, vanuit de lucht vast heel mooi zijn, dus op naar het vliegveld. Voor mij hoefde dat niet zo zeer, temeer omdat er die dag veel wind stond. Natuurlijk wilde ik me niet laten kennen. Nou, nooit meer dus, in zo'n klein 4 persoons- propellerding! Ondanks dat we, door onze verslaving aan The States, vele uren per jaar in een vliegtuig zitten, gaat vliegen nooit mijn hobby worden en dit was voor mij, op zijn Rotterdams gezegd; het 'matje'. Door de turbulentie kon ik niet echt van het uitzicht genieten. Leuk om boven de Moezel te vliegen en als twee (Wouter en ik) grote Formule-1 fans het race-circuit vanuit de lucht te zien.
Opluchting van mijn kant toen er weer vaste grond onder de voeten was!
Op maandag hadden we de Nürburgring al bezocht en de testraces gezien van een aantal automerken. Geblindeerde en afgeplakte auto's. Dan weet je wel, dat die strikt geheim bezig zijn. Death valley in Californie is ook zo'n plek waar we vooral BMW en Mercedes in de testritten gezien hebben. Het gaat daar niet om de snelheid, maar om de extreme hitte.
Op zaterdag zijn we naar ' De Ring' terug gegaan, want toen werd er echt geraced. Op verschillende plekken langs het circuit zijn we gaan kijken. Heerlijk hoe iedereen uit de buurt, maar ook mensen uit Nederland, Luxemburg en Frankrijk met campers, BBQ's en koelboxen zaten te genieten van al die race-monsters die met 300 km. per uur voorbij brulden.
Jammer, dat het formule 1-circus hier pas in juli neerstrijkt.
Hoogtepunt aan de Moezel was het plaatsje Cochem. Met de wijngaarden op de oevers en de mooie vakwerkhuisjes. Een prachtige burcht,
een leuk plein, mooie kerk, maar heel toeristisch. Wij bezochten Cochem op zondag en dat was misschien niet zo slim.
Terug naar Nederland via Monschau.
De bekende karakteristieke vakwerkhuizen, leistenen daken, stenen trappen en de kronkelige Rur die er doorheen stroomt. Een stadje uit een prentenboek. De Rur leverde waswater en stroom voor de wolweverijen. Het Rotes Haus uit de 18e eeuw is daar nog het fraaie bewijs van.
Rotterdam en omstreken.
We zijn al weer 4 maanden terug uit Amerika, dus hoog tijd voor een tripje. Maandag a.s. vertrekken we naar de Eifel in Duitsland. Als daar iets te bloggen valt zullen we verslag doen.
De afgelopen maanden hebben we veel gefietst in de omgeving van Rotterdam Noord.
De Ackerdijkse plassen en Midden Delfland, de Broekpolder en al die kleine dorpjes in het Westland, zoals Maasland en Schipluiden ....super Hollandse plaatjes leverde dat op! Molens, koeien, broedende zwanen, hazen en konijnen, de kieviet en de koekoek,
allemaal gezien en gehoord.
Voor de meer exotische soorten hebben we Diergaarde Blijdorp weer eens met een bezoek vereerd. Tenslotte ligt dat hier om de hoek.
Wat is daar veel veranderd. Wat een prachtige onderkomens voor bijv. de giraffen en de tijgers.
Het Oceanium is gigantisch mooi met de zwemmende haaien boven je hoofd en ook het ijsberenverblijf is behoorlijk natuurgetrouw. Met als attractie natuurlijk de kleine Vicks.
Leuk dat moeder beer even naar me toe zwemt en op een meter afstand van mijn filmcameraatje voor jullie poseert! (zie einde video-filmpje)
Onze zomerplannen zijn niet zo gedetailleerd. Kleine reisjes in Europa naar plekken die we weer, of nog willen zien. Is het vermeldenswaardig, dan zullen we dat zeker doen.
De plannen voor onze a.s. 'winter in Amerika' staan in de grondverf.Vliegtuigen en auto's zijn geboekt en de rest is in ontwikkeling.We vertrekken op 14 december naar Miami, waar we de feestdagen gaan doorbrengen.
Nico zal ons van 23 december tot 8 januari gezelschap houden.
Daarna ruilen we onze auto om voor een suv en gaan via de zuidelijke staten (Goede temperatuur?!) Langs de Golf van Mexico richting Californie. New Orleans, Houston en San Diego staan op ons lijstje. We waren daar ooit, maar willen nu uitgebreider musea e.d. bezoeken.Onze geliefde Pima Inn and suites ( Scottsdale/Phoenix, Arizona) wordt weer een rustpunt. We kennen het daar alleen maar met een temperatuur van 40 graden in de schaduw!Een milde 25 C. en een duik in het heerlijke verwarmde zwembad. We gaan ervoor!
Als het weer het toelaat, lijkt de Grand Canyon met sneeuw !? ons ook wel wat. Misschien in Zuid Texas, New Mexico en Arizona nog wat dirt roads rijden? Wie weet.Via San Diego en Los Angeles langs de kust naar San Francisco.( Frank, There we come!)
3e week van februari hopen we vanuit SF weer naar huis te vliegen.
Klein gelukje lopen we hier het winterweer mis!
Sunny Isles Beach.
Laatste dag op het Sunny Isles Beach.
Woensdag 12 januari.
We hebben afgelopen twee dagen stralend warm weer gehad, rond 28 graden.Vandaag duikelt de temperatuur met 10 graden en is het bewolkt. Traditiegetrouw kan je zeggen.Onze laatste dag van de vakantie, waar dan ook, is een slechte. Nico, dat kan jij beamen!
Gisterochtend begon mistig. De Trump- Tower, die naast ons staat was een tijdje onzichtbaar.
Het zijn overigens 3 flinke Towers, van elk zo'n 50 verdiepingen hoog. Eén is een hotel en de anderen zijn woontorens.
De heer Donald Trump zelf heeft, van wat wij van hem lezen, vast het mooiste penthouse tot zijn beschikking. Een 'eenvoudige' kamer aan de oceaankant kost 419 dollar per nacht. De luxe suites doen natuurlijk iets meer. Valt reuze mee, toch?
Er wordt hier flink gestunt met de kamerprijzen en zover we het kunnen bekijken staat er veel leeg. De recessie heeft uiteraard ook hier toegeslagen.
Nederlandse toeristen zijn we deze 4 weken niet tegen gekomen. Overwegend Amerikanen en aan de golf-kust een enkel Duitssprekend koppel en wat Frans-Canadezen. Hier in dit hotel op North Miami Beach zitten wat Duitsers en veel toeristen van achter het voormalige ijzeren gordijn. Of het allemaal Russen zijn, weten we niet, maar dat het een andere bescha-ving is dan de onze, is duidelijk. Ze zonnen staande en in groepjes, schreeuwen de hele dag naar elkaar en rochelen dat het een lieve lust is, bij voorkeur naast het ligbed van een ander. Wij vinden ze niet leuk.
Vandaag begon de dag behoorlijk fris. Dit is de enige staat in de USA, waar geen sneeuw gevallen is en we moeten morgen bij onze terugreis rekening houden met de sneeuwstormen, die op dit moment Boston en New York bereiken. Veel vluchten hier in Atlanta zijn al afgelast en wat dat voor ons morgen gaat betekenen?
We houden de KLM-site nauwlettend in de gaten. We hebben voldoende schoon ondergoed als we insneeuwen in New York, want bij gebrek aan zon doen we de was.
Daarna lopen we een stuk langs het strand, zien, dat de posten van de Ocean Rescue hier een Chinese touch (dakje) hebben
en dat de strandwachten ons een fijne dag wensen.
Terug over Collins Avenue vergapen we ons aan de meest lelijke wolkenkrabberhotels, die je je maar kan voorstellen!
Inpakken en nog wat eten en dan morgenochtend naar Miami Airport voor de vlucht naar New York, waar we hopelijk vlot de verbinding naar Schiphol hebben.
Miami Beach
Miami Beach,
Sunny Isles Beach.
Het wordt eentonig, maar we zijn weer aangekomen op een heerlijke plek.
Tussen alle hoogbouw van Miami Beach in het noorden, staat een art deco-resort, direkt aan het strand, waar we voor onze laatste dagen hier in Amerika onze intrek genomen hebben.
Lekkere kamer met balkon op de zon en de zee, prachtige tuin met zwembad en hottube en een parelwit, breed zandstrand aan de diepblauwe oceaan.
We komen Miami Beach binnen via de Ocean Drive, de boulevard waar tout Miami zich laat zien, vooral deze zondagochtend. Druk, gezellig en vooral trendy!
Voor het huis van de vermoorde modeontwerper Gianni Versarce staan de onvermijdelijke Japanners, die op de foto gaan.
Alle macho's op hun motoren rijden de Drive heen en weer.
We rijden langs Ocean Front, (Nico en Wouter, jullie welbekend). Tweemaal met elkaar een heerlijke tijd doorgebracht en we rijden door via Bal Harbour naar Sunny Isles Beach.
Nooit zo hoog geweest. Het sfeertje is wat onpersoonlijker dan we gewend zijn, maar de plek hier is, Nico, wat wij willen (je snapt wel!). Supermarkt en eettentjes tegenover het hotel en in het hotel ook een bar en restaurant. Parkeren, wat aan de Collins Av. altijd een probleem is, wordt opgelost door een valet parking, of parking op een terrein aan de overkant voor, na-tuurlijk, de onvermijdelijke 8 dollars. Wij brengen de middag door op het strand en eten aan de overkant bij de Italiaan een pizza, waarbij we, net als iedereen, de resten in een doggybag laten doen.
Morgen wat te knagen op het strand.
Vizcaya.
Vizcaya.
Zaterdag 8 januari.
Vandaag bezoeken we Vizcaya. Dit staat al lang op ons Florida-lijstje. Vizcaya is het winterverblijf van de vice president van International Harvester, James Deering. Een beroemde industrieel met dezelfde grootheidswaanzin als bijv. de heer Hearst, (kranten-magnaat, met een nog idioter kasteel aan de westkust.)
Dit buiten werd tussen 1914 en 1916 gebouwd ( 3 architecten) en werd ontworpen in dezelfde Italiaanse Renaissancestijl als de villa', die Deering zelf in Italië bezocht. (Wel aangepast aan dit subtropische klimaat natuurlijk.)
Deering kocht zelf alle decoratieve elementen, zoals de meubelen en de verlichting, de deuren (prachtig) en de open haarden (vreselijk). Allemaal tijdens zijn reizen door Europa.
Vizcaya bevat één van de mooiste verzamelingen van Europese decoratieve kunst over een periode van de 16e tot de 19e eeuw. In de brochures staat dat er nergens sprake is van overdaad! Daar zijn wij het niet mee eens. Het is pralerig, te veel, te vol en soms vreselijk smakeloos, bovendien mogen we er binnen niet fotograferen. (Waar komen die foto's dan vandaan? Ik was niet in overtreding!)
Alles ademt, wat ons betreft 'namaak Europa'. Neem het oostelijke terras, dat grenst aan de zee. Daar ligt een walgelijke stenen namaak aak in het water, versierd met standbeelden.
Ook het Venetië-sfeertje, dat opgeroepen moet worden door de gekleurde palen in het water, is zo gekunsteld.
Wij staan daar aan de waterkant, ons te vergapen aan die nep en plotseling komt daar, als cadeautje een manatee, die voor onze neus de bodem begint om te ploegen.
Jammer, dat ik tegen het licht in moet filmen.Dat verpest met roze strepen mijn beeld . (filmpje) Wat heeft hij, (of zij?) een leuke snuit, die iedere keer boven komt om adem te halen. Wat een geweldig beest met een geweldige staart! Zo'n verrassing, dat we die nu toch nog zien.
Daarna bekijken we de tuinen die prachtig zijn. Veel beelden, fonteinen, geschoren heggetjes, trappen met planten, een doolhof, een casino en theehuis, zwembaden en nog veel meer.
Na Deerings overlijden in 1925 bleef een kleine staf het landgoed onderhouden. De orkaan van 1926, die een groot gedeelte van Miami vernielde, bracht ook grote schade toe aan het huis en de tuinen. De provincie Miami-Dade kocht Vizcaya in 1952 en maakte er dit museum van. Het werd gerestaureerd en voor publiek open gesteld.
Wij hadden er een leuke dag.
Weer terug in ons hotel zitten we nog een poosje bij het mini-zwembad.
Morgen terug naar Miami Beach, met hopelijk (beter) internet!