Van Oakdale naar Novato.

We hebben nog een 200 km. te gaan naar onze goede vriend Frank.

Van Oakdale rijden we eindeloos tussen de walnoot-boomgaarden door. Ik denk dat de wereldproductie van walnoten en walnootolie tussen Oakdale en Fairfield geproduceerd wordt ,als we dit zo zien. Komen we in de buurt van Lodi, gaan we over op de wijngaarden. Uiteraard lopen die door tot de Sonoma Valley, waar de meest beroemde Californische wijn vandaan komt. Goudgele heuvels en groene bomen. Het wordt allemaal zeer bekend voor ons. Wat woont Frank in een heerlijk rustig gebied. Boven in de San Francisco Bay, bij Novato op een voormalige leger- vliegbasis. Hamilton Field. Men noemde dit de Cadilac van de vliegbasissen. Deze basis werd 20 jaar niet gebruikt, en daarna voor 1 dollar vekocht aan de gemeente Novato, die er een' rich and famous'- woonwijk van maakte. Alles wat er was voor de militaren, zoals een zwembad van olympische afmetingen, een theater, een kerken de hangaars voor de vliegtuigen, zijn nu voor algemeen gebruik geschikt gemaakt. Alleen de start en landingsbaan, wat ze daarmee gaan doen?

Wekwamen hier om half drie aan. Heerlijk bijgekletst en daarna gegeten.

De komende dagen gaan we San Francisco weer in en proberen eindelijk de excursie naar Alcatraz een keer te doen.

We houden jullie op de hoogte.

Devils Postpile en Yosemite NP. Op weg naar San Francisco.

Ons motel van de afgelopen nacht werd voor het grootste deel ingenomen door indianen. Er was een grote 2 daagse Pow Wow ( een feestelijkesamenkomst met muziek en dansvan indianen, in dit gevaloveral vandaan.) in Bishop geweest . De indianen naast en onder ons kwamen uit Saskatchewan, Canada, en waren nog lang niet uitgepowwouwd! Om een uur of drie vannacht was het een vrolijke boel naast ons,alleen, wij konden daar de lol niet echt van inzien. Voor het eerst in jaren de altijd in de koffer aanwezigeeardefenders gebruikt.

Deze indianen voldeden overigens helemaal aan het steriotiepe beeld dat we van ze hebben. Mannen oud en jong, allemaal met 2 lange vlechten en één jonge indiaan die zijn pick- up stond in te pakken (grote veren hoofdtooi en allerlei versierselen in de achterbak), bespeelde tegelijkertijd een soort sambabal en zongdaarbij eeneentonige, typische indianenpow-wow song. Zo'n rare combinatie met die auto, daar had een bont gevlekt paard bij moeten zijn!

Onderweg langs Mammoth Lakes toch de afslag naar Devils Postpile genomen. We wilden eigenlijk doorrijden, maar ik kan het niet laten lijstjes af te werken en dit was het laatste punt in rij. Het Nationale Monument bestaat uit een bizarre kolommenformatie van basalt, ook weer ontstaan uit een eruptie van de aarde ter plekke en gevormd door de weersomstandigheden, een bewegende gletsjer, die de lava meesleurde, legde bijv. de steile 18 meter hoge wand bloot. Je kan via een goed begaanbaar pad tot onder aan de wand komen, en ook via een trail omhoog boven op de wand op de gladgeschuurde kolommen met hun 8 hoekige patroon (net een tegelvloer) rondwandelen. Die klim hebben we maar gelaten. Het was warm en we zijn eigenlijk vol en zoet van alle indrukken. Ons verzadigingspunt is bereikt.

(Frank, dan weet je het wel; dat wordt slap ouwehoeren met een drankje, je filmzaal bezetten, je koelkast plunderen en je hond verpesten! En wat denk je van HACHEE i.p.v. gehaktballen?)

Goed, de rest van de dag reden we door Yosemite NP. Van oost naar west. We deden dat twee keer andersom, (Wouter, weet je nog, daarna het Mono Lake) maar de route op deze manier was denk ik nog indrukwekkender. Het Yosemite NP is en gedeelte van de Sierra Nevada. Er zijn rivieren, watervallen, hoge bergen en bergpassen, meren en valleien. Je kan er rondrijden, wandelen, vissen, bergbeklimmen, skiën en nog veel meer. Het is het leefgebied van de beer, dus alles wat met voedsel te maken heeft, moet in speciale afsluitbare voedselbakken (bijv, voor de kampeerders) en ook de prullebakken hebben een 'berensluiting'.

De weg die we reden, gaat in november dicht, want door sneeuwval is daar niet meer te komen.

Na het park reden we nog minstens een uur door de bergen en doodmoe kwamen we uiteindelijk in Oakdale aan, waarvandaan we morgen San Francisco hopen te bereiken.

Dan gaan we een heel ander leven leiden dan de afgelopen 4 weken!

Wacht maar af!

Alabama Hills.

De Alabama Hills, die gaan we vandaag bezoeken.Zij liggen ten westen van het plaatsje Lone Pine, aan deHighway 395, die we naar het noorden toe aan het rijden zijn. We komen er dus toch langs. We doen dit,deels omdat Henny, met zijn verzameling oude 'Westerns', (hij heefter ruw geschat zo'n 100), wel eens wil zien waar die opgenomen zijn, (Dat hebben we voorheen ook in de omgeving van Moab gedaan, eveneens een beroemde filmlokatie.) maar ook omdat het bestaan van dit rare rotslandschap vrij onbekend is en we hopen, dat we er ongestoord rond kunnen kijken.

De gladde ronde rotsen ( ook in het Joshua Tree NP te vinden) hebben door de (miljoenen) jaren heen hun vormen te danken aan wind- en water-erosie en schurend zand.

Wij vinden het een schitterend schouwspel. Al die gladde ronde rotsformaties.Met behulp van een plattegrondje met de diverse filmlokaties (verkrijgbaar bij het visitor-center) rijden we de plekken af, waar bijv. Maverick,(Mel Gibson) of How the West Was Won, of High Sierra (Humprey Bogard) of Yellow Sky (Gregory Peck) gedraaid zijn. Movie Flats heet het gebied met de meest prachtige formaties en je kan er kris kras dirt -road tussendoor rijden. Ik soufleer Henny die de filmtitels al draaiend in zijn camera roept. Al met al goed dat er niemand is die dit ziet, want het komt vast heel getroubleerd over!

We rijden ook nog de Tuttle Creek Road door het zuidwesten van de Alabama Hills, daar staan de formaties dicht op de weg en met de geweldige grijs-blauw oplichtende Sierra Nevada op de achtergrond een beeld om niet gauw te vergeten.

Ja, en danmag een bezoek aan het Film Historisch Museum, ook in Lone Pine natuurlijk, niet ontbreken. Henny is in zijn element.Ik heb helemaal niks, met wat voor film dan ook, duswerp me op de prachtige kostuums en cowboy-laarzen en vrees ondertussen,de eerste tijd thuis een overvloed aan Cowboys en Alabama Hillsuit de DVD-speler. Onze eigen Rutger Hauer is er trouwens ook vertegenwoordigd met posters en een kostuum op pop. De film 'Crossworlds', waarin hij de hoofdrol speelt isdeels in de Alabama Hills opgenomen. Het is maar dat jullie het weten!

Onze 'stop for the night' is vanavond in Bishop. Een vissers-vakantieoord. Ons motel heeft een plaats om de gevangen vis schoon te maken, in te vriezen, of klaar te maken op de BBQ. We zien het niemand doen. Jammer, we hadden graag aangeschoven.

Morgen gaan we richting Mono-Lake en dan dwars door Yosemite richting San Francisco.

Frank, als het een beetje meezit, zijn we dinsdag tegen de avond? bij jou. We houden je op de hoogte!

Van Joshua Tree NP en Gram Parsons, naar Ridgecrest.

Ontbijt onder een grote Joshua Tree, mooier kan een mens de dag niet beginnen. We zijn in het park en verbazen ons weer over het landschap. Van die 'bomen' word je vrolijk en dat in combinatie met de bizarre rotspartijen, waar we deze ochtend veel klimmers aan de touwen zien hangen, het is tenslotte zaterdag, datgeeft ons een echt vakantiegevoel. Het Joshua Tree NP ligt op de grens van de Colorado- en de Navajo- woestijn. Het is er extreem droog en heet maar desalnieteminkomen er zeldzame planten (en dieren) voor, waarvan de Cholla Cactus de meest bekende is. Er is een heel veld met dezecactussen, waaraan je je niet moet prikken, want dan wacht je een pijnlijke 'operatie' om alle stekels weer te verwijderen. We gaan ook voor de tweede keer op zoek naar de 'crematie-plek' van Gram. Vraag je de parkrangers naar de juiste lokatie, dan doen ze net of ze niet weten waar je het over hebt. Van de Inn-keeper, 4 jaar geleden, hoorden we, datde rangershet dood zwijgen en ook allerlei dingen die mensen ter herinnering achterlaten op de plek stelselmatig weghalen.De Nationale ParkOrganisatieheeft geen zin in horden bedevaartgangers. Tenslotte was de actie illegaal. Wij kregen toendertijd de lokatie haarfijn uitgelegd en hebben daar toen vele gestapelde steentjes gezien. Nu ontwaren we vaag, bij de rots die ons bekend voorkomt uit de film ( Er is een heel boeiende en ook spannende film van die laatste dagen gemaakt) een kruis en een G. De hike ernaartoe iszo'n 20 minuten en de hitte is zinderend. Toch leuk om weer terug te zien.

We verlaten het park aan de zuidkant en de rest van de daggaanwe noordwaarts. De 10 west langs Palm Springs is razend druk en vreselijk vermoeiend rijden. Het is bloedheet enuit de autostappen een crime.We nemen de 395 noord omdat we de Alabama Hills nog willen zien en misschien Devils Postpile en dan richting San Francisco. Frank; we komer eraan! Ik denk dat we dinsdag of woensdag bij jou zijn. We laten het je weten! De 395 is reuze saai. We komen langs een plek met honderden gestalde vliegtuigen. Een sloperij? Die zal er voor vliegtuigen toch ook wel zijn. Het is in ieder geval een heel rare gewaarwording.

In Ridgecrest zitten we in de Comfort Inn, in de bruidsuite. Wij willen altijd graag een kamer op de begane grond en dit was wat ze nog over hadden en ons voor een mooie prijs wilden verkopen. (invergelijking metde veel te dure kamers in Furnace Creek en Joshua Tree) We hebben hier een oppervlak van 3 hotelkamers bij elkaar, een jacuzzi in de kamer met achterlijke Romeinse zuilen rondom, een gang met aparte badkamer en weer een ruimte met een riante wastafelkombinatie. Ik heb nog nooit zoiets gezien! Helemaal zo 'not like us!' We zullen er maar van genieten.

Wordt vervolgd.

Gram Parsons

Vandaag duiken we andermaal in de Gram Parsons -story.

We slapen vannacht in het motelletje in Joshua Treewaar hij in 1973 door een overdosis het leven liet.

4 jaar geleden was daar geen internet dus misschien moeten jullie nog even wachten op deze boeiende story.

Belangrijk detail: het geeft ons een excuus om het Joshua Tree National Park voor de tweede keer te bezoeken!

En daar waren we vanmiddag. Nog steeds een favoriete plek van mij. Al die Joshua Trees en die rare rotsformaties die we nog nergens in de States gezien hebben.

Ook de Joshua Tree Inn staat er nog steeds en we logeren naast de kamer waar Gram Parsons door een combinatie van drugs en alcohol niet ouder werd dan 26 jaar

Ik ben jullie zijn 'story'nog schuldig.

Gram was eind jaren 60 begin jaren 70 een grote country- en western zang-ster aan het worden. Hij zong bij The Birds en The Flying Burrito Brothers en begon daarna een solo carriëre. MetEmmylou Harrisvormde hij in die tijd een veelgevraagd duo. Dit gebied hier, het Joshua Tree National Park, was zijn lievelingsplek. Met vrienden trok hij zich hier terug om 'UFO'S' te spotten. Met de nodige spiritualiën natuurlijk. Die werden hem op 19 september 1973 noodlottig. Hij had bepaald, dat zijn as, als hij zou komen te overlijden, hier in het park op Cap Rock verstrooid moest worden. Zijn vrienden wisten dat en hebben de kist met zijn stoffelijk overschot van het vliegveld in Los Angeles gestolen. (Daar stond het klaar om naar New Orleans over gebracht te worden , want zijn familie wilde hem daar begraven.) Na een bizarre rondreis met zijnkist in een lijkwagen, zijn ze uiteindelijk hier in het park bij Cap Rock terecht gekomen, hebben de kist met 5 gallons benzine overgoten en zo Gram gecremeerd. De geweldige brand, die tot in deverre omtrek te zien was, bracht deState Politie meteen naar de plek des onheils, maar het kwaad was al geschied. Deas is met zijn stiefvader mee naar het oosten gegaan. De schuldigen hebben alleen een boete van 700 dollar gekregen, want op het ontvoeren van een lijk staat geen gevangenisstraf. Hier in het motel zit ik nu naast zijn altaartje in de tuin deze storyte typen.'Safe at home', staat erop en iedereen die fan is en hier komt legt er een briefje of een persoonlijk dingetje op. Wij hebben weer een foto gemaakt en zijn aan het zwembadmet Gram op de i-pod ons eigen feestjegaan vieren.

Morgen meer Joshua Tree.

Death Valley 2

Als we opstaan deze ochtend is de temperatuur min of meer aangenaam. Wel al heel warm, maar mooi om snel naar de Twenty Mule Team Canyon te rijden, voordat de zon te hoog staat omaardige foto's te maken of, nog erger, voordat het zo warm isdat uit de auto komeneen crime wordt!In augustus j.l. zijner hiertwee toeristenvan de dorst omgekomen, nadat hun auto ermee ophield. Zereden op een dirt-road. De Twenty Mule Team Canyon is ook een dirt road, maar daar komen per dag wel een aantal auto's voorbij, dus wij zijn niet echt bang vandaag. Je moet hier liters water bij je hebben (en voldoende benzine) en geen idiote routes gaan rijden, dan kan er niets gebeuren. De bovengenoemde Trail die we rijden gaat door de badlands, die we vanaf Zabriskie Point gezien hebben. Toen de Silver-rush begon, rond 1873, zijn er 20 muilezel-teams geweest die deze weg namen, om de met zilvererts gevulde wagons naar het begin van de doorvoer-spoorweg te brengen. Vandaar de naam.

De rit is prachtig. Wat een kleuren om ons heen. Jammer dat het maar 2.9 mijl is. In zo'n omgeving wil je wel uren rijden.

Daarna nemen we de doorgaande weg naar het zuiden van Death Valley.Na de Artists Drive, waarbij we de meest prachtig gekleurde rotsen passeren, slaan we af naar Devil's Golf Course. Dit is een vlakte waar de zoutkristallen op/in de modderbrokken een bizarlandschap vormen. Gezien het bobbelige terrein is de enige die hier kan golfen de duivel!

Badwater is de volgende stop. Het laagste punt in Noord Amerika. 282 ft.= 86 meter onder zeeniveau. Nou worden wij, Rotterdammers daar niet koud of warm van. Tenslotte claimen wij dat de Alexanderpolder het laagste punt van Nederland is, maar hier komen ze met busladingen vol dit plekje bekijken. Nou Wouter, kijk naar de foto, je kent het niet meer terug. Wij stonden daar alleen, weet je nog? ! 1 wc- tje en een bordje aan de rots. Er is weer een mooi circus van gemaakt. De zoutvlakte is wat ons betreft ook ernorm geslonken, maar dat zal wel door de klimaatverandering komen. Wij waren hier snel weer weg. Via Ashford-Mill (een ruïne) naar Shoshone en daarna naar Baker. We hebben daar 11 jaar gelden gelogeerd. Het motel stond er nog. We moesten zoeken, want daar heeft inmddels de tijd ook niet stil gestaan. De Arby's, Burger Kings, Subways en noem maar op zijn daar nuookallemaal vertegenwoordigd. Toen was er niks. We rijden door naar Barstow.

Daar zit ik dit nu te typen en hoor net op de TV, dat de 391 Nationale Parken dit jaar 275 miljoen bezoekers verwerken. Nou, daar zijn wij er dan 2 van!

Morgen meer.

Death Valley 1

Van Tonopah naar Death Valley is maar ongeveer 90 mijl, dus we rijden vroeg het park in het noorden binnen.

( Rare situatie en route. We worden van de weg gedrukt door 4 politiewagens, die uit tegenovergestelde richting komen met heftig zwaailicht. De eerste begint over de middenstreep, de volgende half op onze weghelft ,enz,. tot we in de berm staan. Er blijkt ons een oversize load tegemoet te komen. Nooit vertoont in Nederland, zoiets.Daar sluiten ze gewoon een weg af.)

Death Valley was vroeger een zoute zee en daar getuigen de zoutvelden en de zoutrotsen in Devil's Golfcourse van. Ingesloten door de twee bergketens (Amargosa range en Panamint range) waar de regen meestal valt, is de vallei extreem droog. Het is er ook extreem heet en dat samen met de lage ligging, is het eigenlijk een vreselijke plek om te zijn.

Toch komen er meer dan 1000 planten voor en dieren die nergens anders te vinden zijn, zoals de Chuckwalla, een grote lizard, die eten en drinken voor lange tijd kan opslaan.

We rijden eerst langs Scotty's Castle. Walter Scott was een charletan, die pretendeerde dit Spaans uitziende kasteel met de opbrengst van een (nietbestaande) goudmijn gebouwd te hebben. In werkelijkheid was het de vakantiewoning van zijn goede vrienden Bessie en Albert Johnson. Op de vraag waarom dit echtpaar deze grapjas hier altijd om zich heen wilde hebben, antwoordde Albert: 'Je kan zo vreselijk met hem lachen.'

Doorde foto's van het interieurworden wij niet geïnspireerd de tour door het huis te gaan maken. Vreselijke inrichting. Het hele ding detoneert trouwens in deze omgeving. Gauw weg dus.

Meer dan 300 jaar geleden was er in Death valley een vulkanische uitbarsting, met de Ubehebe Crater tot gevolg. Deze krater (en er zijn er meer)ligt in een prachtig verstild lava-landschap, waar weinig toeristen kennelijk naar toe willen rijden.(dirt-road) Wij kunnen er in ieder geval weer samen van genieten.

Daarna gaan we naar Zabriskie-Point. Eén van de meest beroemde uitzichten van Death Valley.

Weet je nog, Wouter, we waren toenalledrie stil van dit geweldige gele badlands-landschap,dat zo prachtig afstak tegen de donkere bergketen. Nou, het uitzicht is niet veranderd, maar, moesten wij toen zelf de brokkelige berg op klauteren, nu is er een asfalt pad met bankjes voor de dikke Amerikanen die de klim niet in één keer halen. Compleet met parkeerterrein en toiletjes. Wij spreken in ieder geval af morgen de Twenty Mule Team Canyon te gaan rijden door deze badlands heen.

Dantes View. Laatsteto-do-thingop deze dag. Een uitkijkpunt 1667 meter boventhe inferno of Death Valley, zoals ze het hier zelf omschrijven. Geweldig uitzicht op de zoutvlakten die wit oplichten in de middagzon. Het wordt vervelend, maar het is weer breath-taking.

We kunnen niet meer aan vandaag. Het is meer dan 40 graden en de wind (die er helemaal niet is) het is meer de lucht.....is vast nog heter. Het put je uit en je verlangt naar een geweldige airconditioned cabin met een drankje. Die cabin blijkt een twee onder één kap hutje te zijn. De kleinste kamer tot nu toe. Het kleinste badkamertje tot nu toe, voor een vermogen! Beetje vervallen allemaal. (zien later dat de rest helemaal niet veel soeps is.)

Gelukkig kunnen we er om lachen. Eten heerlijk in het restaurant en maken een superkort ommetje omdat de temperatuur nog steeds niet te harden is.

Het ergste is natuurlijk dat ervoor die prijs geen internet is. We zijn nu in Barstow, riante kamer voor 60 dollar mèt gewoon, zoals overal, aansluiting op het wereld wijde web!

Een dag in Tonopah.

Wat Tonopah nu eigenlijk betekent, daar zijn de geleerden het niet over eens. Hier komen twee indianen-stammen voor; de Shoshone- en Piaute-indianen. Beiden hebben een andere taal. Dat het element water in de naam voorkomt staat vast, maar of het nu Hidden Spring, Greasewood-Spring of Water Brush is, wie zal het zeggen. Zeker is, dat Jim Butler (inhet hotel dat zijn naam draagt zitten we, aan de voet van de mijningangen!) de zilver-goudmijn heeft ontdekt in 1900 en, met zijn vrouw Belle, die een halve Shoshone-indiaanse was, waardoor hij de taal goed sprak, hier heel erg rijk van geworden is. We hebben ons laten vertellen tijdens de privé tour door het gebied, dat de mijn 1.200.000.000 dollar en een paar centen heeft opgebracht! 5 miljoen ton zilver! Je kan het je niet voorstellen.Deze dorpsgemeenschap is zo slim geweestniet tot Ghost- town te vervallen, zoals ontelbareandere stadjes met mijnbouw, maar de uitgeputte mijnberg voor de toeristen aantrekkelijk te maken.We hebben dan ook een aangename middag op en in de berg doorgebracht. We waren weer helemaal alleen en na een rondgang over het terrein en een prachtige film (daar zijn die Amerikanen goed in.) konden we het niet laten. Henny schafte zich eenzware zilverenmedal aan en ik zwichtte voor een (gecertificeerde) echte gouden nugget, waar ik woeste plannen mee heb als ik thuis kom.

Vanochtend reden we naar Goldfield. Een historisch mijnstadje, zoals honderden in deze omgeving, die min of meer Ghost-plek geworden zijn.In 1902 werd hier de rijkste goudader ter wereld gevonden. Het was de grootste stad in Nevada tot 1910. We bespeurden nog wel enig leven, maar echt opwekkend was het niet. Wat hangjeugd (moet dat niet naar school?) en 2 dikke vrouwen,that's all.Verder troosteloze caravans,een hotel in verval aan een verlaten Mainstreet.

Op weg naar Goldfield waren daar van het één op het andere moment weer mijn favoriete Joshua-trees. Zo genoemd door een groepje Mormonen die de Mojave-desert doortrokken en deze bomen (het zijn Yucca's) met hun 'armen' omhoog net de biddende Joshua vonden. Toen we 11 jaar geleden uitLas Vegasde Joshua Tree Highwaynaar Baker namen en ik ze voor het eerst zag, was ik meteen verkocht.Geweldig, velden vol! Het is net als met die cactussen,er is een grens en dan zijn ze er opeens.

We genieten vanavond nog even van Tonopah en dit heerlijke hotel en dan gaan we morgen naar Dead valley. Toen we daar in 1998 doorheen reden, onze jongste zoon Wouter was die reis mee en we Furnace Creek passeerden, ( toen een gewoon hotel maar mét palmbomen en in die bizarre omgeving, een echte oase) bedacht ik, dat,bij een hernieuwde kennismaking met dit park, wij dáár zouden logeren! Omdat we op onze reis nooit met zekerheid kunnen zeggen, waar we wanneer zijn, kan ik vooruit nooit een kamer boeken, maar gisteren is me Furnace Creek dus echt gelukt! Het hotel zit vol, maar we hebben een cabin op de ranch.

Wouter, weet je nog, Beatty en grandma's doughnuts,Na Dead Valey gaan westraks weerin Baker logeren en kijken weof inmiddels het zwembad wel gevuld is! Weet je nog, zo heet...... 121 F op de grootste thermometer ter werelden niet kunnen zwemmen.Misschien daarna nog even langs de Burger king om wat te ontbijten en deze keer mijn tas gewoon mee nemen!

Morgen verder.