Van Gold Beach naar Wilsonville.

Vandaag moeten we kilometers maken! Morgen heeft Wouter een kaartje voor een concert van Slayer in Seattle. In Nederland hebben ze tot 4x toe hun concert geannuleerd, dus nu maar hopen voor Wouter, dat het doorgaat.

We vertrekken vroeg uit Gold Beach, want we gaan tot Florence de kust volgen. Daar moet een grot met zeeleeuwen zijn, die de moeite van het bezoeken waard is.

De kustweg is bochtig, zo nu en dan flink klimmen, wat prachtige vergezichten oplevert. Veel mist, die het land in drijft. Prachtig!

Oregon bestaat volgens ons vooral uit bomen. We rijden langs rivieren, waar de stammen meedrijven op de stroom en de houtverwerkende bedrijven duizenden bomen in opslag hebben. Natuurlijk op de weg grote opleggers met stammen. Van die 'met de vlam in de pijp'- kolossen .

De sea lions cave valt behoorlijk tegen. Geen zeeleeuw te zien in de grot en de grot zelf is ook niet veel. Nou ben ik niet van de grotten, dus dit is geen maatstaf.

Wel zien we er een paar vrolijk rond zwemmen in de zee. Gelukkig.

Bij Florence verlaten we de kustweg en gaan naar de interstate nr. 5. Even wat doorrijden.

Net onder Portland hebben we er genoeg van. Ik schrijf jullie dit in Wilsonville, waar we in een Days Inn de dag besluiten.

Gaat Wouter dan eindelijk vanavond zijn eerste hamburger op Amerikaanse bodem nuttigen?

Van Miranda naar Gold Beach- Oregon.

Dag twee van onze trip omhoog begint heel ontspannen.

Heerlijk, zo'n eigen huisje. Daar genieten we van tot uitchecktijd.

Een flink ontbijt van eieren met bacon, rustig inpakken en om 11 uur op weg.

We rijden de Avenue of the Giants, and Giants we see!

Het gastvrije en bijzonder informatieve visitor's center, (it is a nature lovers delight! volgens de brochures) waar koffie en zeer vriendelijke rangers klaarstaan om onze vragen te beantwoorden, geeft ons inzicht in vooral het wildlife dat zich in het bos bevindt. Van beren en bergleeuwen tot adelaars en alles met knaagtandjes en nog veel meer.

Het valt ons trouwens altijd weer op, dat de rangers waar dan ook, in de Nationale parken, state parken of wat dan ook in Amerika, gedreven, en met veel passie hun werk doen.

We rijden stukjes kust met adembenemende uitzichten. Passeren Cresent City.( Luigi en Frank, weten jullie nog, twee jaar geleden, goed hotel, heerlijk gegeten en de thuisreis, twee geweldige leuke dagen.)

Om half vijf hebben we er genoeg van en in Gold Beach, (Oregon) een badplaatsje met waarschijnlijk veel toeristen in de zomervakantie, strijken we neer in de Sand Dollar Inn. Piepklein balkonnetje met zicht op zee meegeleverd.

Het blijft heerlijk weer, we zitten buiten met een drankje en gaan eten bij The Spinner. Volgens receptiemevrouw de beste tent in town. Nou Jan en Nico, hier gaan we ons 'etentjesaccount' niet aan uitgeven.

Heerlijk gegeten hoor, daar niet van, maar waarom altijd die dienbladen in de nek, die waterglazen weer bijvullen na drie slokken, en die snelle rekening. En dan (sorry, we serve no espresso) die vreselijke koffie! Warm water met een kleurtje! Een restaurant van het betere soort en dan geen behoorlijke espressomachine!

Goed, morgen verder richting Seattle.

Jullie horen van ons!

Van San Francisco naar Miranda.

Van Novato naar Miranda.

Om elf uur vertrokken van de Pizarro Avenue. Wij zien Frank nog terug aan het eind van de reis, midden oktober, maar Wouter gaat vanuit Canada op 17 september naar huis, dus voor hem is het definitief afscheid nemen van Frank en Black. Best raar. Wouter ziet Black waarschijnlijk voor het laatst. We hebben nog veel herinneringen opgehaald over onze tijd hier twaalf jaar geleden, toen we met z'n drieën in Corte Madera, de toenmalige woonplek van Frank, waren. Frank had Back nog niet zo lang. Een hond uit het asiel. Wouter heeft toen veel met hem gelopen en gespeeld.

Ons reisdoel vandaag is het Miranda Gardens resort in...Miranda natuurlijk.

We zijn daar aan het begin van de Avenue of the Giants, gelegen in Humboldt County.

Deze avenue wordt omgeven door een redwood met de meest oude bomen van heel de wereld. Meters dikke stammen en torenhoge kruinen. Bijzonder indrukwekkend.

Rondom onze cottage staan deze geweldige woudreuzen ook en gezeten op ons terras, met uitzicht op nog veel meer bos, voelen we ons bijzonder nietig.

We zijn vroeg, dus met wat goede tips van Sarah, de receptioniste, doen we een korte hike.

We duiken het bos in, dalen eerst een behoorlijk stuk en komen dan aan in het schemerdonker van de mega-bomen. Wat een unieke ervaring! We lopen hier helemaal alleen tussen bomen, waarvan sommige al 2000 jaar oud zijn. Omdat Henny en ik hier 3 jaar geleden ook waren, weten we wat voor moois ons nog te wachten staat.

Onze cottage heeft een prima keuken, deze '2 huizen en een hooiberg'-community, geen restaurant, dus met een minimaal supermarktje, fabrieken we een maaltijd in elkaar, waarna de mannen minder blij zijn met de afwas. Morgen dus maar weer buiten de deur eten. Uit ervaring weten we : dat verveelt ook snel.

Bij de - jawel!... brandende open haard (gas, dus nep, maar bedrieglijk echt), besluiten we deze eerste reisdag.

Morgen verder richting Seattle.

Reis en aankomst in San Francisco

Zondag j.l. vertrokken we met de KLM non stop naar San Francisco.

Meestal reizen we met een Amerikaanse maatschappij + tussenstop, maar vergelijkend warenonderzoek wees uit dat we voordeliger en sneller af waren met onze eigen Nationale.

De ruim 10 uur dat de vlucht duurde viel alles mee.

In dit nagelnieuwe vliegtuig hadden we ieder een game - en filmstation met van alles en nog wat te doen en te zien.

Op San Francisco Airport begon het lange wachten.

Meer dan 500 reizigers allemaal de vingerafdrukken en ogenscans afnemen met het gebruikelijke vragenpakket van; wat kom je hier doen en hoe lang blijf je en waar ga je heen, dat duurt een tijd.

Daarna begon het wachten bij de Alamo-balie voor de auto, dan ben je zo anderhalf uur verder.

Ik had een normale SUV 4wdr. besteld, maar die waren kennelijk op. Er stond nog één hele grote bak! De onze zo bleek.

Een enorme zwarte Ford Explorer met drie rijen stoelen/banken. Gelukkig kan je de achterste rij neerklappen. Mochten we onverhoopt geen slaapplaats vinden, dan kunnen we in de achterbak!

Onderweg naar Frank ons maar weer eens verbaasd wat er allemaal aan grote auto's rondrijdt.

Hoezo crisis of milieu....

Bij de afrit naar de snelweg onder een boom staan een paar illegale Mexicanen. Wachtend op een dagbaantje. Tuinman nodig voor een paar uur. Pik hem daar op. Dat dan weer wel.

Land van de tegenstellingen.

Onze TomTom heeft ook moeite met het tijdsverschil en kan zijn satelliet niet vinden.

Gevolg dat we dezelfde fout die we vaker maken nu weer maken en midden in de stad terecht komen. Embarcadero, Lombard- street en die vreselijke steile straat uit menig speelfilm. We rijden ze allemaal. Niet zo slim natuurlijk, gaar en in een onbekende auto.

Het is druk....warm....en leuk . Voor Wouter een hernieuwde kennismaking na 12 jaar!

Frank, ondanks de mijlpaal van deze maand niks veranderd, Black daarentegen met artritis gaat steeds moeilijker lopen. Levendig genoeg, maar 105 jaar in mensenleeftijd! Niet niks.

We waren deze dag 25 uur wakker. Benieuwd of we veel van de jetlag gaan merken.

Maandag de eerste Starbucks, de eerste Safeway en met de Ferrie naar S.F.

Wouter heeft dat nog nooit gedaan. Wij raden het alle bezoekers aan! Zo leuk, S.F. vanaf het water. We varen voorbij St.Quentin, de beroemde gevangenis waar Johnny Cash zijn beroemde concert gaf en zijn beroemde lied zong.

We zien in de verte de Golden Gate en komen aan in het Ferriestation dat mooi gerestaureerd is maar authentiek gebleven.

We lopen van pier 1 tot 39, Fisherman's Wharf, om te lunchen en naar de zeehonden te kijken.

Het zijn er maar een paar. Allemaal mannetjes volgens de Ranger. De vrouwtjes zijn verdwenen naar San Diego. Evenzogoed stinken ze nog behoorlijk. Honderden lagen er voorheen. Raar hoor, al die lege plankiers.

s'Avonds dineren we bij de Spinacker. Jammer dat de befaamde fogg het uitzicht op de skyline van de stad verbergt.

Morgen vertrekken we en reizen naar hetberoemde redwood. We gaan logeren op de Avenue of the Giants en hopen op zo'n giga boom in de achtertuin.

Morgen meer.

Albufeira-Algarve-Portugal.

Begin mei waren we 8 dagen met broer Nicoin Portugal.

Er waren geen plannen voor spectaculaireactiviteiten. Gewoon, lekker een beetje relaxen en genieten vanstrand enzon, lekker eten en drinken en de rest.

Albufeira kenden we niet, maar bleek een leuke plaats met een gezellige oude stad.

Ons appartement lag bovenaan de roltrappen (1e inham boven in de foto) dus we stonden met drie minuten op de 'place to be.'Nog niet zo druk,maar wee de zomer! Dan zouden we er niet graag zitten.Dan stellen wij ons hiereen vreselijke kermis voor. Nu al waren de Engelse kroegen met luidruchtige voetbalwedstrijdenovervloedigin bedrijf, maar daar komt in de zomer op het plein nog een groot permanent muziekpodium bij. Wij denken dat Albufeira dan een echte jongeren-bestemming is.

Wij hielden ons deze week bezig met: iedere dag een geweldig ontbijt aan het strand.

Daarna een beetje lopen of luieren of lezenof boulevardje/drankje pakken.

Daarna natuurlijk aan de geweldige gegrilde zeebaars, ons welbekend van vorig jaar! Nergens op de wereld hebben we ze zo lekker gegeten.Meteen uit zee op houtskool. Simpel maar doeltreffend!

Toetje toe? Nou vooruit, één keertje dan!

Na 8 dagen niks doen zijn we dan nu weer toe aan wat actie.

We zijn in en om Overschie in 'training' voor onze volgende grote reis die 29 augustus in San Francisco begint en waarvan we weer een live-verslag hopen te doen op dit blog.

Overdeze 'training' volgende keer meer.

18 februari....naar huis.

Het is in de loop van de woensdag-op donderdag-nacht zo hevig gaan stormen dat we om een uur of 4 wakker worden van het buitenmeubilair dat over het terras gezwiept wordt!

We besluiten bijtijds naar het vliegveld te vertrekken en met ons stappennog 3 andere echtparen in hun auto's.Zij ziende bui ook letterlijk hangen!

Het regent en waait enorm hard en direkt na de eerste tunnel naar de hoofdweg kunnen we al niet verder. Een rood/wit geblokt lint is over de weg gespannen. Een meneer die kennelijk op wacht staat vertelt dat de weg geblokkerd is door vallende/schuivende rotsblokken. Wij vertellen dat we een vliegtuig moeten halen en gezamelijk gaan alle mannen kijken of we er toch niet langs kunnen.

Een stukje van de weg wordt vrijgemaakt door eenvoudig wat rotsen in de afgrond te duwen en we rijden stapvoets langs de versperring. Verderop is een grote shovel ook het puin en de rotsen in de afgrond aan het schuiven. Er ligt eenrotsblok zo hoog als een huis. We kunnen er na 20 minuten langs. De rit verloopt verder voorspoedig. hier en daar moeten we stapvoets door het puin en de hoosbuien zijn ook niet aangenaam, maar we kunnen langzaam doorrijden! De electriciteit is op het halve eiland uitgevallen en dat geeft natuurlijk op het vliegveld grote problemen. Het inleverpunt van de auto ligt onder aan de berg en het vliegveld erop, dus met uitgevallen liften is het koffers-zeulen geblazen, 6verdiepingen omhoog.

We zijn doorweekt en uitgeput en natuurlijk doen de espressomachines het ook niet dus dat is balen. Wouter smst dat er 20 minuten vertraging op internet staat maar wij horen niks! Delayed-gecanceld?

Voorlopig zien we geen enkele vliegbeweging. De rukwinden zijn enorm. Langzaam stroomt de luchthaven vol met gestrandde reizigers. Er wordt nog net niet gevochten om de beschikbare stoelen, maar dat scheelt niet veel. Ik bemachtig een plaats op een vreselijke bank en Henny gaat op de leuning hangen. Jammer dat we naast de kinderspeelplaats zitten. De herrie is oorverdovend! Om 12 uur worden we naar de gate geroepen en horen we dat we naar een hotel gaan. Ons toestel isin deAlgarve op Farogeland en morgenvroeg wagen ze een nieuwe poging, ons naar Nederland te vliegen.

Nu zit er dus ook een groep Madeira-gangers in een hotel in de Algarve vast.

Onze koffers komen weer gezellig van de band en we worden in bussen naar een luxe hotel in Santa Cruz vervoert, 5 minuten van het vliegveld vandaan. We zien het vanuit onze hotelkamer op de berg liggen.

Er staat een overdadig en bijzondersmaakvollunch-buffet voor ons klaar met wijn/bier en al. Daar zijn wena alle 'ontberingen'(het is inmiddels half drie) wel aan toe!In onze geweldigekamer kijken we uit over de zee en zien dat er weer vliegtuigen landen op dat moment. Het weer knapt op, dus we hebben een heerlijke middag in een leuk plaatsje. Extraatje waar we niet op gerekend hadden.

Na een geweldig diner, een kort nachtje en werderom een bijzonder goed enovervloedigontbijt worden we om 6 uur weer in de bussen geladen. Ons vliegtuig vertrekt om 8.15 uur.

We hebben geluk gehad datwe die vrijdagochtend op konden stijgen, want tegen de middag barste het slechte weer pas echt los en zag de uitloop van de waterval naast ons hotel er iets anders uit dan de middag ervoor!

Enzo hadden we het vliegveld ook nooit meer bereikt!

Tientallen mensen zijn verdronken en de schade is enorm.

De ergste natuurramp in 100 jaar op Madeira.

Ondanks het rare slot hebben we twee heerlijke weken gehad! Wijvinden het een schitterend eiland en willen graag nog eens terug in het voorjaar wanneer ernog meer bloemen in bloei staan!

Week 2 en stormachtig slot!

We gaan niet naar het carnaval in Funchal, maarzoeken eenmooie looptrail in de bergen.

Klimmen(met de auto!)vanuit Prazeres naar 1300 meter hoogte en lopen vandaar over de heuveltoppen. We dalen eerst een flink stuk. Schrikbarend; dat moeten we straks ook weer omhoog! Onze inspanningen worden beloond met adembenemende uitzichten op de zee en prachtige dorpjes met witte huizen en rode pannendaken.We komen geen mensen,maar alleen loslopende koeien tegen in allerlei kleuren.

We klimmen weer en op het laatst slaan we een verkeerde richting in en verdwalen een beetje. Zonder GPS oriënteren we ons op het geluid van een enkele auto die boven ons langs komt. We komen uiteindelijk bij de weg aan en zien dat we behoorlijk uit de richting zijn geraakt. Verder omhoog zien wena een paar uur eindelijk onze auto weer terug.

Maandag 15/2

We rijden naar Porto Moniz. De Meest NW. gelegen plaats op het eiland.

Het is inmiddels flink gaan waaien en we hebben het gevoel dat het weer aan het omslaan is.

Normaal stort de branding zich hier al bulderend op de kust, maar vandaag is het zo erg, dat hele stukken van de boulevard afgezet zijn. Levensgevaarlijke plekken!Het zorgt wel voor prachtige fofomomenten!

Porto Moniz is een bedrijvig boerenstadje, hoog gelegen rondom een kerk. De benedenstad staat in het teken van eten en baden. Natuurlijke rotspoelen zijn tot een zeebadencomplex omgetoverd waar de badgast zich normaal veilig kan laten overspoelen.Dit moet een unieke belevenis zijn.Nu mocht je er absoluut niet in. Het zou letterlijk op een 'verpletterende' ervaring uitlopen!

De poelen.

We lezen dat in de kustwateren van Porto Moniz in de loop der tijd veel schepen vergaan zijn. Dat kunnen we ons wel voorstellen als we dit natuurgeweld zien in kombinatie met de talrijke rotseilandjes (de Ilhéus) die voor de kust liggen.

De vesting bij de haven biedt onderdak aan het Aquário da Madeira, verder zijn er de onvermijdelijke souvenirshops met geborduurde zakdoeken T-shirts en blouses. We zien de vrouwtjes voor de deuren van de huizen over heel het eiland bezig met deze huisvlijt.

De beste visrestaurants van het eiland bevinden zich ook hier.

Donderdag 18/2.

Het restant van de week wordt er gelopen, bezoeken we kleine plaatsjes en gaannog 2x naarFunchal.

Het weer is niet zo mooi als de eerste week. Het blijft hard waaien en het regent zo nu en dan, al komt de temperatuur nooit onder de 18 graden.

De hoofdstad Funchal.

Onze laatste dag van de eerste week begint bewolkt, dus een mooie gelegenheid een stukje te gaan rijden en de hoofdstad te bezoeken. Funchal....Een leuke stad in een beschutte baai.

We negeren de dreigende bewolking die boven de bergen hangt, laten onze paraplu in de auto en proeven de ongedwongen sfeer, die al een beetje naar het a.s.carnaval wijst. Overal is men aan het timmeren aan bogen en feestverlichting.

De stad heeft een wijk die 'Klein Lissabon' genoemd wordt en wat ons betreft lijkt heelFunchal wel Lissabon!

De straten en pleinen van Funchal zijn kunstvormen op zich. Grijze basaltstenen en crèmekleurige kalksteen zijn kunstig in ingewikkelde mozaïekpatronen gelegd. We komen dat later ook tegen in het plaatsje Santa Cruz, waar we zullen stranden, op weg naar Nederland, maar daarover later in dit verslag meer!

De tuinen en parken in Funchal zijn prachtig. De 'kroegbootjes' in de haven een uitstekende plaats om uit te rusten met een drankje, de kathedraal het aanzien waard en het Museu do Vinho gratis toegankelijk! Het ballonvaren, duiken, paardrijden en de kabelbanen naar Monte hebben we maar even gelaten voor wat het was. Wandelend is er zoveel te zien, daar ging onze dag volledig aan op.

Zon en regen wisselden elkaar af. Bij thuiskomst in Paul do Mar had het zo te zien ook de hele dag geregend. Nieuwe gasten uit Eindhoven vertelden die avond dat er een halve meter sneeuw in hun woonplaatsgevallen was. Zitten we hier toch beter!

Het carnaval dat weekend is uiteindelijk ook letterlijk in het water gevallen.

Benieuwd wat de tweede week voor verrassend weer ons brengt!