Lake Minnewanka (Minnewanka loop)

Gisteren verwachtten we Wouter terug in Overschie, dus de skype staat aan.

Verrassing, dat Luigi opeens in beeld verscheen. We hebben lekker bijgepraat.

Wouter meldde zich daarna ook uit zijn eigen study. Reis goed verlopen en op een kapotte cargodeur na, die voor wat oponthoud aan het begin van de reis zorgde, is hij weer veilig en snel, -want wind mee, thuis. Zijn filmpje van de besneeuwde bermen onderweg naar Calgary staat onder Goinhome!

Ondanks het sombere buitengebeuren en de regen gaan we vandaag toch een trail lopen.

Beetje Hollanders zetten hun zuidwester op, doen hun rugzakje om en gááán!

We rijden naar Lake Minnewanka. (Minn-Waki, voor indianen) Dit is het grootste meer in de buurt.

De naam betekent zoveel als: water of the spirits, (In Nakoda - the Stoney Indian- language)

Stoney people respecteren en vrezen de geesten die hier huizen.

Deze indianen leven in de Rockies van de Athabasca-rivier tot de Chief Mountain in Montana.-USA. Hun leefwijze was gebaseerd op jagen,vissen en stropen, maar de stammen met een hogere levensstandaard (o.a. door royalty's uit de gaswinning op hun land) hebben winkels, restaurants, benzinepompen, een casino, campgrounds en een rodeo centre.

We hebben op weg naar Banff veel armetierige woongebieden gezien, maar hier, onder Canmore, waar het casino aan de weg staat, ziet het er allemaal heel on-indiaans uit.

Iedere dag kijk ik even naar de bear-update en vandaag werd ons door de 'autoriteiten?' gevraagd toch voorzichtig met het afval te zijn. Er zijn weer beren vlak langs de weg gesignaleerd. Geen BBQ's dus buiten laten staan, (luchtjes) geen dierenvoer in schuurtjes en geen lege flessen bij de deur. Fruit in en onder bomen weghalen alsjeblieft!

Beren zijn zoveel mogelijk calorieën aan het vergaren voor de winterslaap.

Dit geeft mij altijd de eerste kilometer van een trail die we lopen, een zeer onbehaaglijk gevoel. Zo alleen in de natuur. We liepen vandaag bij Lake Minnewanka, het kleine Lake Johnson rond. Good wildlife watching werd er aangekondigd. Weer een pad langs een gebied, waar we niet in mogen komen wegens o.a. de beren. Nou dan ben ik al geweest!

Niks gebeurd natuurlijk, alleen eekhoorns gezien. Leuke trail, heel afwisselend, donker bos, mooie open stukken, mooi meer, alleen: zonder mist en regen, met die woeste toppen rondom, moet het fantastisch zijn. Nu zagen we geen enkele berg. We gaan dus deze week nog een keer terug voor een andere wandeling, want er is aangekondigd dat het vanaf woensdag weer zonnig wordt. De thermometer buiten geeft nu 3 graden boven nul aan, maar dat gaat in de loop van de week ook weer naar 15 graden. We zullen zien.

Morgen in ieder geval weer een regendag, dus mooie gelegenheid het museum te gaan be-zoeken.

Banff.

Het nationale park ,waarin Banff ligt, is het oudste (1887) van Noord Amerika. Samen met dat van Jasper, het Kootenay en Yoho natl. Park, in 1984 door de Unesco op de werelderfgoedlijst gezet. Het is 6641 vierkante kilometer groot en vooral in het voorjaar, als de Poema's, de beren en alle andere levende have jongen hebben is het belangrijk, dat je de regels voor ontmoetingen met deze wilde dieren kent.

Banff heeft ongeveer 7000 permanente inwoners, maar in het hoogseizoen ziet de Banff-

avenue letterlijk zwart van de mensen.

Alles hier begon in 1885, toen deze plek een stopplaats was naast de nagelnieuwe Canadian Pacific Railway. Hoofdattractie waren de mineralen bronnen in die tijd, ontdekt in 1883 door drie van die spoorwegmedewerkers.

Behalve natuur en wildlife is er in Banff ook volop gelegenheid om je onder de mensen te begeven. Bijvoorbeeld in het Banff Springs Hotel. In 1886 begon men met de bouw van een luxe resort zo dicht mogelijk bij bovengenoemde bronnen. In 1888 opende het grootste hotel ter wereld (op dat moment) haar deuren, met 250 kamers voor de prijs van $3,50 per nacht. Het hotel werd zo populair, dat het in 1903 werd uitgebreid, waardoor het aantal kamers verdubbelde. In 1911 begon men met de bouw van een nieuw hotel in de stijl van een Schots kasteel, gecombineerd met een Frans landhuis, wat in 1928 klaar zou zijn. Het is dit gebouw,

dat er vandaag de dag nog staat en een bekend landschapskenmerk van Banff is geworden.

De naam Banff komt overigens van Banffshire in Schotland. De geboorteplaats van één van de belangrijke geldschieters van de railway.

Calgary.

Vandaag waren we vroeg op.

Wouter moest om 14.00 uur op het vliegtuig naar Minneapolis en met die sneeuwvoorspelling weet je het maar nooit.

Ja Nico, Netty weer in een 'we moeten op tijd zijn'- stress.

Toch weer een half uur te laat naar mijn zin vertrokken met Ahh's en Ohh's ,want er is dus gewoon op 17 september een pak sneeuw gevallen. Niet alleen de toppen. Maar ook de pistes op de Mount Norquay, waar we drie dagen geleden nog bruine hellingen fotografeerden, zijn besneeuwd.

Na Canmore rijden we echt door een kerst-landschap. Middenbermen zijn besneeuwd en de grote sparren langszij, daar hoeven we alleen maar de kerststerren en de -ballen in te hangen!

Beetje leuke piek.....en we zijn klaar voor 25 december.

Betty vertelde me, dat ze dit weer normaal hebben van half oktober tot eind maart. Is het toch een beetje vroeg dit jaar! Ik, als zonnemens (Arizona 30 graden C vorig jaar om deze tijd), vind deze prikkelende kou wel lekker. Weet niet voor hoe lang??? Wanneer we het zat zijn, zakken we weer af naar Amerika.

Met Wouter komen we op tijd op het vliegveld en hij mag/moet door de' Customs 'voor zijn tussenlanding in Amerika. We nemen afscheid en we gaan hem missen!

Hij heeft ons Amerika en Canada door gereden en dat was super. Gezelligheid, humor, behulpzaamheid en vooral heel veel lachen! Hij vindt het vreselijk, dat ik dit op het blog zeg, maar ik doe het toch. See you in Holland lieverd!

Terug zien we, dat er veel van de sneeuw langszij verdwenen is.

In Banff schijnt de zon en we gaan met een troostrijk 8 punt 6je (voor intimi!) ons lege nestsyndroom zitten betreuren.

Morgen weer een dag!

Bow falls, Banff.

Vandaag de laatste dag voor Wouter.

Voor het eerst deze vakantie is het guur en regent het. Volgens de thermometer is het

2 graden Celsius.

We hebben het steeds goed getroffen. Ook als er buien aangekondigd werden, hadden we zon en perfect loopweer.

Nu hebben we eigenlijk nergens zin in, maar besluiten toch een eind te gaan lopen en nemen de 'overkant-oever' van de rivier om de bow-falls-trail (=filmpje) te gaan doen.

Vanaf de kant van het huis hebben we de Bow-watervallen van bovenaf al gezien, toen we hier de eerste dag waren; nu lopen we naar de onderkant en zien hier goed hoe woest en met hoeveel kracht het water naar beneden stort.

We wandelen wat in de omgeving en komen een beetje verkleumd weer thuis.

Wouter gaat via internet inchecken en ziet dat de vlucht overbooked is. Geen lege stoelenrij dus, om nog een beetje te gaan liggen. Korte vlucht naar Minneapolis en van daaruit naar Amsterdam.

Hij verandert voor de lange vlucht zijn stoel van raam naar gangpad.

Er moeten nog wat souvenirs gekocht worden en een maaltijd genuttigd in de stad.

Veel zin om eruit te gaan hebben we niet., maar tegen de avond gaan we toch wat winkelen (in de regen) en eten bij Earl's. Het is 1 graad boven nul als we naar huis gaan.

Komende dagen soms wat regen? Sneeuw?? En dan volgens de voorspellingen weer gewoon 16 graden. We zullen zien. Deze kou heeft wel wat, maar moet niet te lang duren.

Het was al met al een katterig dagje.

Morgen op tijd op om Wouter naar Calgary te brengen.

Banff vanuit de hoogte.

Vandaag was het Banffdag...van grote hoogte!

De gondola, tegenover ons huis, Sulphur mountain op, biedt een 360 graden uitzicht op de geweldige pieken die de stad omzomen. Er is een trail bergopwaarts, die zigzaggend heel stijl omhoog gaat. (700 meter klimmen) Ik heb dat even bekeken en, Nico en Jan, niks voor ons-soort-hoogtevrees-mensen. Ik ben niet zo extreem angstig als jullie beiden, maar dit pad lopen, in aanmerking genomen, dat stijgen niet mijn beste activiteit is, was deze trail niet mijn 'cup of tea'.

De gondola gaat naar 2281 meter , een beetje kieren was dat wel voor mij.

Boven een geweldig uitzicht over Banff en de pieken rondom, maar klap op de vuurpijl voor Wouter en mij toch de 1 km. lange trail van hieruit naar Sansons Peak. Van ons beginpunt een beetje eng voor een hoogtevreesmens, maar gaandeweg de tocht genieten! Er ligt een solide plankier langs de berg. ( Henny filmt ons vanaf het station) Deze meneer Norman B. Sanson heeft 30 jaar lang de tocht naar boven iedere week, of veertien dagen, (net naar hoe hij zich voelde!) gelopen, alwaar hij het meteorologische station bemande. We hebben zijn hokje gezien, met emmer-pleetje en stapelbedje en blikjes bonen! Exact op de top! Wat een leven! Maar wat een geweldig uitzicht! In 1945, op 84 jarige leeftijd liep hij voor de laatste keer omhoog, voorwaar een prestatie, wij doen hem dat nu niet na!

Vreselijk, maar waar: wat een amateurtjes, in de gondola is mijn batterij van de nieuwe camera leeg! Ik ga hier niet uitweiden over wie de schuld heeft, of de discussie herhalen, dat er geen extra batterij nodig is, maar geen beelden dus van de top! (En morgen dus een extra batterij!)

Henny heeft gelukkig wel gefilmd, dus er is nog iets.

We rijden nu eerst naar huis voor de 'olympus' en gaan dan de Marsh-loop doen. Rondom een meertje en langs de Bow River. Heerlijk tam trailtje, maar aan de rand van berengebied. We mogen daar weer alleen met 4 pers. verder, want dit is de wildlifecorridor . Aan de rand van de Bow River zien we bij een drinkplaats sporen van hoefdieren en berenpoten! Oh, niks voor mij.

De jongens willen nog graag na de waarschuwingsborden even doorlopen, maar na die berensporen ga ik echt niet mee! Wel zien we nog twee flinke herten en in het bijzonder ecosysteem bij de Cave and Basin Nat. Historic site zien we de Gartersnake, de enige slang die hier voorkomt, omdat die alleen kan leven in de warme omgeving van deze zwavelberg. We zien op de borden dat het heel zeldzaam is, dat je deze slang ziet, omdat hij ‘shy and rare' is.

Na deze twee uur durende hike rijden we nog de Norquay Mountain op. Het skigebied van Banff. Dit geeft weer een prachtig uitzicht op Banff, maar nu van een andere kant.

Na vanaf de Tunnel Mountain Drive ook nog een paar andere foto's van Banff genomen te hebben, gaat het een beetje regenen en gaan we huiswaarts.

Morgen weer nieuwe dingen ontdekken.

Van Jasper terug naar Banff.

Vanmorgen was het héééél koud in onze blokhut. Het flesje water naast mijn bed had koelkasttemperatuur. (goeie kachel aanwezig en zelfs een open haard hoor!) Je kan merken, dat de seizoenen hier heel anders verlopen dan thuis. Betty mailde me vandaag dan ook, dat ze kon zien aan de hoeveelheid sneeuw op de toppen van de Rockies op onze foto's, dat de winter vroeg zal gaan inzetten.

Ze raadde ons dan ook aan de Larch-valley trail te doen. Haar favoriete trail. Deze wandeling gaat naar boven bij het Moraine Lake. De Larch-(larix) bomen daar verkleuren in de herfst naar geel en laten dan hun naalden vallen. Dit proces, dus deze pracht, duurt maar 3 weken.

We willen op de terugweg van Jasper in ieder geval Lake Louise (goede herinneringen aan) en Moraine Lake bezoeken, dus besluiten we Betty's trail te gaan lopen. Dat houdt in: geen tochtje met een bus op de gletsjer. De loop gaat een kleine 3 uur duren. We moeten keuzes maken.

Na een fors ontbijt in het restaurant van Becker's chalets, we moeten tenslotte gaan hiken..,

verlaten we een grijs Jasper, waar de wolkendekens over de toppen van de bergen hangen, dus niet veel te zien. Na 20 km, breekt de zon door en de schitterende Rockies komen weer in volle glorie te voorschijn. Wat een geweldige rit. We stoppen veel en maken foto's.

Vooral de meren, die we passeren: allemaal zo glad en blauw, met de omgeving weerspiegeld, bergen en bomen, allemaal in dubbel focus (zou mijn vader zaliger zeggen).

Wanneer we Lake Louise naderen krijgen we de kriebels al. Wat een circus hebben ze hier van gemaakt! Ik kan me dat achterlijk grote hotel aan de kant van het meer helemaal niet herinneren. Dan die rare promenade met houten plankier en bankjes en vreselijke brokken steen die er quasi neergelegd zijn. En wat een mensen! Gauw weg hier!

Op naar Moraine Lake. Dat is redelijk onbedorven gebleven. We hebben wat gegoogled en weten, dat de trail die we willen lopen, de route van de beren op dit moment doorkruist.

Groepjes, die de berg op willen, moeten uit 4 personen of meer bestaan.

Wanneer we aan het begin van de trail komen, staat daar een groot waarschuwingsbord midden op de weg, dat deze voorschriften the law zijn, op straffe van 5000 dollar boete.

Daar staan we dan met z'n drieën, het is half vier, mensen komen de berg af en niemand gaat meer omhoog. We gaan dan de trail rond het meer lopen en hebben geen spijt van deze actie. Wat een prachtige omgeving en het meer wordt meer en meer turkoois, naarmate wij verder lopen. Wij blijven sprakeloos kijken naar dat rimpelloze oppervlak, zo fel van kleur, waarin de besneeuwde bergtoppen weerspiegeld worden.

Die intense kleur komt overigens door de zeer fijne deeltjes 'silt',ook wel 'rock flour' genoemd, in het water. Dit absorbeert alle kleuren licht behalve die in het blauwe gebied. De deeltjes komen in de lente en zomer in het meer met het smeltwater van de gletsjers, de overige tijd is het water normaler van kleur.

Wouter wil nog heel veel lopen maar vliegt vrijdag weer naar Holland. We maken dus plannen voor de komende twee dagen. Wensen: de Sulphur Mountain doen, met de gondola en hot springs, de Tunnel Mountain trail nemen en Mount Norquay met de auto en dan de upper stoney squaw hiken.

Jullie horen van ons!

Van Banff naar Jasper.

Vandaag en morgen rijden we de Icefields Parkway. Volgens velen de mooiste 230 kilometer die er bestaan op aarde, in ieder geval in Canada.

Goed voor ons, want na de trail van gisteren zijn de spieren aan wat rust toe.

Niet dat we helemaal niet lopen vandaag, want er komen twee aardige stijgers aan in ons programma .

Banff is grauw en regenachtig en alle omringende bergen zijn verdwenen in de wolken. We hopen op beter weer noordwaarts.

Na Lake Louise knapt het weer op en zien we de zon weer + adembenemende getande toppen met sneeuw. Deze Rockies zijn een 'jong' gebergte. Zo'n 15 tot 20 miljoen jaar oud, vandaar de geweldig puntige kammen. Apennijnen zijn bijv. veel ouder, dus ronder.

Wij reden deze weg in 2004, maar voor Wouter is alles nieuw. Nooit zoiets enorms gezien zegt hij! Wat een natuurgeweld! Als ik dan ook de foto's van vandaag bekijk, zie ik, dat de grootsheid, de weidsheid en pracht helemaal niet op een plaatje overkomen.

We maken de korte trail omhoog naar het Peyto Lake.(700 meter en flink stijgen) Het is Wouter's eerste kennismaking met een water, zo idioot turkoois blauw, dat je bijna niet kan geloven, dat ze geen verf in het meer gekieperd hebben. Het is het smeltwater van de gletsjers, dat voor deze felle kleur zorgt. Met de besneeuwde toppen rondom met recht een plaatje. Voor mij is de tweede keer, dat ik hier boven aan dit meer sta, weer net zo adembenemend als de eerste keer.

Dan op naar het Columbia Icefield, de grootste ijsvlakte van de Rockies. Gevormd tijdens de laatste ijstijd en 325 vierkante kilometers groot. De Gletsjers hebben zich in de afgelopen eeuw enigszins teruggetrokken, maar in de eerste jaren van de 20^ste eeuw was het gebied waar we nu doorheen rijden met ijs bedekt.

Wij parkeren onder aan de gletsjer en gaan in de snijdend koude wind (bedankt anwb -reiswinkel ((Netty's jack)) en bedankt Betty en Ray ((Henny's en Wouter's jack)) voor onze winddichte outfits! ook weer een flink lang padomhoog.

Onderaan de gletsjer loopt de smeltrivier (gevaarlijk, volgens de borden).

Ik kan me van 2004 niet herinneren, dat we achter een touw moesten blijven, we liepen toen gewoon de gletsjer op in mijn beleving. (Liesbeth en Hans,dan moeten jullie daar sowieso op gelopen hebben!) Nu moeten we met een tour, maar zijn helaas te laat.

Morgen op de terugweg nieuwe kansen.

In Jasper zoeken we het hotel op, waar we 6 jaar geleden logeerden. The Robson Mountain Inn.

Ze hadden een leuke aanbieding: 1 kamer van 195 voor 175 dollar voor 3 pers. Ja, Jasper is duur. Bij binnenkomst van het stadje hadden we leuke cabins gezien, dus voor dezelfde prijs zit ik dit nu te tikken in een beeldige 2- bedroom- blokhut, van alle gemakken, zelfs wireless internet, voorzien. Morgen waarschijnlijk Maligne canyon, het grootste ondergrondse drainage systeem ter wereld, maar vooral in herinnering aan 2004, een prachtige kloof.

de Bow River Hoodoos Trail.

Vandaag willen we de hoodoos zien.

Je kan ernaar toe rijden en dan de uitkijkpunten afgaan, maar dat doen we natuurlijk niet.

We gaan HIKEN!

Ray mailde ons de bijzonderheden en in de trailgidsen lezen we dat de trail from the Bow Falls ( voor ons huis dus, maar dan hoger) for the more adventurous onder ons is. Wij dus.

Het is een loop van ong. 4 uur heen en terug, zo'n 11 kilometer. (volgens de stappenteller achteraf)

In het begin heel sterk dalen en later stukken met flinke hellingen omhoog. Goed te doen.

De Bow River Hoodoos trail voert langs de rivier en als we hoog lopen, geeft dat heel mooie vergezichten, met de Rocky's op de achtergrond.

Mooi ook om mijn nieuwe fototoestel(letje) uit te proberen. De eerste filmpjes zijn geen succes, dus die zien jullie vandaag nog niet.( Hilariteit bij Henny, die we altijd bekritiseren om zijn volgens ons veel te onrustige beelden.) De foto's.... oordeel zelf maar.

Wel wennen, mijn trouwe olympus, mijn eerste digitale camera niet meer om mijn nek.

Tijdens de trail komen we sporadisch medelopers tegen. Na een artikel gelezen te hebben in de 'Banff Crag & Canyon', over een enorme 'Grizzly making its way across the Bow Valley landscape last week' (met foto) loop ik de eerste kilometers niet op mijn gemak in die Bow Valley. Nadat de jongens voorzichtig gaan doen, langzaam gaan schuifelen en een enorme berenkop in de verte aanwijzen, wil ik op slag terug. In de maling genomen dus. Die omgevallen boomstam leek echt een beer! Krengen.

Prachtige vergezichten. Heerlijke wandeling. Een aanrader voor bezoekers van Banff.

Als we uiteindelijk bij de hoodoos aankomen, valt dat een beetje tegen. Eigenlijk valt ieder hoodoo-landschap een beetje tegen als je Brice Canyon in zuidwest Utah gezien hebt.

We laten Henny achter op een bankje. Hij gaat met spierklachten de terugtocht niet redden. Dus Wouter en ik gaan samen de terugtocht doen en de auto halen. Dan pikken we Henny op. De 90 minuten die hij moet wachten, brengt hij al shag-delend met een paar jongens uit Ottawa door, die uit een afgeladen auto stappen om een poosje te gaan skaten.

Wouter en ik hebben ons de richtlijnen van Ray niet echt goed ingeprent, dus verdwalen we. Gelukkig in de bewoonde wereld en we zijn ongelooflijk blij de auto weer te zien staan.

Morgen gaan we de Icefields Parkway rijden en in Jasper overnachten.

We hopen een tochtje op de beroemde Athabasca Gletsjer te kunnen maken met een speciaal daartoe uitgerust voertuig.