Weer thuis.
Vrijdag 22 maart.
We zijn weer thuis.
Met het idee de winter een tijdje te ontlopen zijn we letterlijk, van de regen in de drup gekomen. Wat een kou hier! We hoopten op betere temperaturen en ik moet nu alsnog mijn winterjas van de zolder plukken.
De derde dag van onze terugreis verliep zo vlot, (geen kip op de tolwegen) dat we vrijdag j.l. doorgereden zijn en na een ontspannen maaltijd op de stopplaats Hazeldonk (3 restaurants en één hotel) om half negen thuis de sleutel in het slot staken.
Terugkijkend : Een heerlijk ontspannen reis met om te beginnen drie strak blauwe, zonovergoten weken, maar toen we gasten kregen, na 17 februari, veel regen. Voordeel daar is dat de temperatuur nooit onder de 16 graden zakt en voordeel van ons huis was dat je dan ook altijd regenvrij buiten kon zitten.
De terugreis door Noord Spanje was behoorlijk heftig met veel sneeuw en regen en de route door Noord Frankrijk was een vraagteken. Hoeveel sneeuw lag daar nog, hoeveel hinder zouden we daar van hebben?
Gelukkig viel dat alles mee. De sneeuwhopen lagen metersdik langs de kant, maar de wegen waren droog en we konden snel omhoog.
Nu de dagelijkse routine weer opgepakt en volop bezig met de aanstaande reis door de USA.
27 april vliegen we naar Las Vegas samen met broer Nico. Voor hem is het Wilde Westen nog een onontgonnen gebied. Leuk om hem onze favoriete plekken te gaan laten zien. Hij gaat 13 mei terug en Henny en ik blijven, voor meer avonturen in ons favoriete vakantieland tot eind juni .
Volg ons op dit blog!
Van Venturada naar Saintes (Frankrijk)
Van Venturada (Spanje) naar Saintes (Frankrijk)
Vandaag 765 kilometer weggeblazen onder zeer wisselende omstandigheden.
We gingen van zon naar mist, naar regen/natte sneeuw, weer zon en eindigden bij de Spaanse grens met zo’n ongelooflijke hoosbui, dat de ruitenwissers het niet bij konden houden.
Beetje moeilijk rijden, maar we zijn flink opgeschoten.
Toen ik vanochtend uit ons slaapkamerraam keek, zag ik zon en de schitterende getande bergen van de Sierra de Guadarrama. Het zag er allemaal zo vredig uit, of er nooit een felle sneeuwstorm geweest was de avond ervoor.
Onderweg naar Burgos nog wel de resten van de sneeuw op bergen en heuvels gezien, maar zon alom. Prachtig traject weer, wat een vergezichten!
Tot we een pas van 1200 meter hoogte over moesten .We vonden al dat er verdacht veel sneeuwschuivers op allerlei plaatsen langs de weg stonden en die stonden daar niet voor niks. Het begon flink grijs te worden, te misten en sneeuwen en binnen no time was het winter. Wat een rare gewaarwording.
De helling af zagen we de zon in het dal weer schijnen,
totdat we Burgos voorbij waren en het sneeuwland-schap, waar Caroline me gisteren een sms-je over stuurde, ontvouwde zich. Er lag een flink pak zover het oog reikte. Gelukkig waren de wegen schoon en droog, maar ook hier weer ontelbare sneeuwschuivers paraat.
Voor de grens nog even wat flinke hoosbuien om in stijl afscheid van Spanje te nemen.
Aan de Franse kant van de Pyreneeën knapte het weer op en hebben we tot hier, 117 km. boven Bordeaux, in heerlijk zonnig weer gereden.
Oh, die stiekeme Fransen. Nog dezelfde streken als 40 jaar geleden! We rijden 100 km. na de grens een oprit af om even te relaxen en rijden midden in een douane-fuik. 6 belangrijke mannen en één vrouw in vol ornaat met allerlei belangrijke apparaten omhangen en detectiesticks en een hond manen ons tot stoppen en uitstappen. We gaan uw auto onderzoeken, waar komt u vandaan, hoe lang was u daar, waar gaat u naartoe, wat is uw beroep, hoe heeft u daar gewoond, enz., enz.. Ik werd door hun houding lichtelijk kwaad. (Nico, het bouwde zich weer op!) Eén knakker ging de auto onderzoeken, alle deuren open, Henny werd gesommeerd ergens te gaan staan, Ik loop een beetje nijdig naar de auto, de hoofdeikel maant me met dringende gebaren terug….Ik kijk hem woest aan, loop door en zeg…..dit is MIJN AUTO.
Hij bindt in en zegt: “ja dat is om mijn collega niet in gevaar te brengen”…Wat verwachte de klojo, dat ik die griezel een klap op zijn kop zou geven? Ik zeg tegen de eikel: ”wat zoeken jullie eigenlijk, drugs?” Hij antwoordt zowaar en zegt: ”Ja, drugs en van alles, illegale dingen en papieren”. ??????? Goed, deze twee onschuldige bejaarden mogen natuurlijk gaan en Netty heeft zich keurig gedragen. Oh, hij waarschuwde nog wel voor de sneeuw in Noord- Frankrijk, dat weer wel.
Nu zitten we in Saintes. Genieten van een drankje, hebben om half acht een tafeltje in het restaurant en gaan morgen verder.
Van Manilva naar Venturada.
Van Manilva naar Venturada.
We rijden voor de zesde keer deze vakantie de weg naar het vliegveld in Malaga.
Elf keer heen en terug dus, met alle logés. We zijn hem nu wel zat. (Niet die logés hoor! De route.) De rit van Malaga tot boven Jáen is geweldig mooi. Veel bergen,
rotsen en bij Granada, de geweldige Sierra Nevada, met zijn besneeuwde toppen. Wat een landschap!
Voor Jáen beginnen de eindeloze olijfboomgaarden, want dit is zo’n beetje het centrum van de olijven-teelt en de fabrieken van de extra viergin aceite zijn niet te tellen. De olijfolie van Jáen is wereldberoemd.
Ongemerkt komen we in de omgeving van Valdepeñas, (ons wel bekend van menig glaasje) en zijn het de wijngaarden, die het van de olijfbomen hebben overgenomen.
Onderweg meldt Caroline, onze landlady in Puerta de la Duquesa, die naar de veerboot in Santander aan het rijden is, dat het daar levensgevaarlijk is op de wegen. Ze zijn in een vliegende sneeuwstorm beland en wij moeten maar terug keren en lekker tot zaterdag in hun appartement betere tijden afwachten. Wij zijn inmiddels halverwege Madrid dus een beetje te ver om terug te gaan. We bedanken haar hartelijk en zien net op het nieuws dat er inderdaad een pak sneeuw ligt in het noorden. Het ziet er angstaanjagend uit.
Wij passeren Madrid met de nodige problemen. Wat een beroerde stad, wat een beroerde rondweg. We moeten richting Burgos en dat wordt pas in het centrum aangegeven. Met de tom tom komen we er tenslotte uit.
30 km. boven Madrid begint het te waaien en we komen bij Venturadad in een vliegende sneeuwstorm terecht. Dit is sneeuw van de toppen van de omringende bergen, geen bui.
We zoeken een goed heenkomen in een hotelletje ter plaatse en gaan hier straks het menu van de dag nuttigen voor 8 euro! Ben benieuwd. Het is hier inmiddels 1 graad boven nul. We weten niet wat ons overkomt! We vertrokken vanochtend met 19 graden en hebben deze afgelopen zes weken afwisselend warm en nat en koel geleefd. Dat is even wennen!
We hopen morgen op beter weer en gesmolten sneeuw in het noorden.
De tv geeft inmiddels witte rook, Habemus Papam! Wat een feest voor de katholieken hier. Ze zijn (op tv) uitzinnig.
Morgen verder.
Cadiz.
Cadiz.
Donderdag 7 maart.
Cadiz is een van de belangrijkste havensteden van Spanje.
Gesticht in 1100 door de Phoeniciers. Het ligt er als een schiereiland, omringd door het water van de Bahia de Cadiz en de Atlantische oceaan. Omdat het, vanaf het moment dat Mattijs aangekomen is, voortdurend regent, lijkt het ons een goed idee de beroemde kathedraal daar te bezoeken. Dan lopen we tenminste droog. 145 kilometer ver, dus goed te doen.
Eerst richting Gibraltar en dan een stuk langs de Costa de la Luz. De rough guide belooft ons, Costa del Sol mensen, tussen Algeciras en Cadiz “ entering a new land! “ Na Algeciras (naar onze mening een vreselijke industriestad), gaan we “ the rolling green hills” in met adembenemende uitzichten op Gibraltar. We gaan Moorse dorpjes passeren en als we geluk hebben zien we in de verte het Marokkaanse Tanger. Nou, niet dus. We rijden door allerlei soorten weer: plensbuien, windhozen en ja: er zijn heuvels, maar daar hebben we dichte mist door de hoogte! Hele stukken rijden we met de mistlampen voor en achter ingeschakeld.
Tarifa, dat we passeren met behoorlijk wat wind, is het meest zuidelijke puntje van Spanje.
Mattijs geeft ons vanaf de achterbank de nodige info vanuit de gids en lepelt op, dat dit de plek is van de meeste zelfmoorden in Spanje door de aanhoudende wind. In ieder geval een goede plek voor surfers en kite-surfers. We zien ze bezig.
Verder veel campings onder de pijnbomen aan het strand. Ik herken de mooie plekken van de foto’s van mijn ouders, die hier ‘honderd’ jaar geleden met hun beste vrienden oom Koos en tante Til met hun caravans stonden. Dat waren nog eens tijden. Wat hebben we veel in Spanje gekampeerd met z’n allen.
Nu staan er de overwinterende die-hearts , maar ik denk dat het hier in de zomer een gekkenhuis is.
Wanneer we Cadiz binnenrijden is het droog en we gaan meteen door naar de oude stad. Zoeken de kathedraal op en zien in een motregentje, dat er druk gebouwd wordt op het plein aan de stellages voor de “Semana Santa” de heilige week rond Pasen. We beseffen nu, dat Pasen vroeg valt! Bij de kathedraal hoort een museum, dat er goed uitziet en behoorlijk wat kunstschatten bevat. De schilderijen zijn naar ons idee matig, maar er is een afdeling met beelden (sommige levensgroot) van ivoor, die kapitalen waard zijn. Verder veel relikwieën.
Oh, dat vind ik altijd zo fascinerend. Al die botjes en haren en hier zelfs bloed, van die overleden heiligen. Verwerkt in o.a. bustes met glaasjes in de voet. Prachtig. Mooie, grote kathedraal, met een crypte waar de belangrijke heiligen liggen, maar ook de beroemde “zoon van Cadiz”, de componist Manuel de Falla. De crypte heeft een fenomenale akoestiek, een soort galm of echo. Mattijs stampt en roept en zingt wat met curieus gevolg.
Daarna eten we natuurlijk verse vis-tapas in een van de cerveseria’s, die hier overal te vinden zijn en terwijl er een hoosbui neerklettert, zitten wij droog en maken grote gegrilde garnalen en bordjes paella soldaat.
Daarna lopen we nog een paar uur door de oude stad.
Door leuke straatjes, langs het theater, dat uiteraard, naar Manuel de Falla genoemd is. Over de kades langs het water, met de mooie parkjes met de sinaasappelbomen. Het blijft redelijk droog en we hebben een heerlijke dag.
Vrijdag knapt het weer op en beginnen we zelfs in de zon met een ontbijt op ons terras en zaterdag zitten we ook eindelijk in de zon.
Zondagochtend vertrekt Mattijs weer naar Holland.
Wij gaan ook langzaam afbouwen en hopen woensdag a.s. via Madrid en de westkant van Frankrijk weer naar huis te rijden.
We houden jullie op de hoogte.
Casares en Ronda.
Casares en Ronda.
Mattijs arriveerde afgelopen maandag en Wouter vertrok gisteren. Beide dagen regende het pijpenstelen. Met de temperatuur is niks mis, maar we willen toch liever zon! Zeker, als je hier maar 6 dagen bent, zoals Tijs.
Vandaag, woensdag 6 maart, gaan we Casares en Ronda bezoeken. Casares heeft de reputatie, het meest fotogenieke stadje in Andalusië te zijn en daar is niks van gelogen. Als we door de heuvels van de Sierra Bermega rijden en op een uitkijkpunt stoppen, zien we de witte huisjes mooi tegen de bergwand aangeplakt liggen.
Op de top van de berg het Moorse “kasteel” (ruïne dus, 13e eeuw) en een ‘verziekte’ kerk die geen kerk meer is, maar voor andere dingen? wordt gebruikt. Het echte, kleine kerkje (17e eeuw) in het dorp herbergt het standbeeld van de Virgin del Rosario del Campo.
Een volledig aangeklede maagd, die op feestdagen in processie door de straten wordt gedragen. We klimmen tot boven op de berg, waar we door de ru?nes van het kasteel lopen en een prachtig uitzicht hebben over de omgeving. Het lokale kerkhofje is het mooiste, dat ik in zijn soort ooit gezien heb. Wat een bloemen!
De “open gaten”, plek voor nog meer doden, laten zien, hoeveel ruimte er achter al die kleine dichtgemetselde tombes zit.
De berg af, terug naar de auto, worden we overvallen door een hoosbui en doornat stuiteren we de auto in. Op naar Ronda.
We rijden via Gaugín , op de kaart een ritje van niks, maar Gaugín ligt ruim 800 meter hoog op een berg en we moeten flink wat slechte kronkels overwinnen voor we boven zijn. Wel een prachtige rit met spectaculaire uitzichten.
We waren met beide kinderen 20 jaar geleden in Ronda. De grootste attractie van dit stadje is zijn unieke ligging. Dat waren we eigenlijk een beetje vergeten en als we aan komen rijden en de oude stad op die geïsoleerde richel van de Ronda Mountains zien liggen,
maakt dat veel indruk! Wat een geweldige kloof met, door de regen een behoorlijk volle esnelstromende El Tago-rivier.
Ook de 18e eeuwse bogen van de Puente Nuevo, de enorme hoge brug, die er overheen ligt, is indrukwekkend.
De Arena,( ieder zichzelf respecterend stadje in Andalusië heeft een eigen arena, dit is tenslotte de provincie waar de grote ranches liggen, waar de vechtstieren gefokt worden!) met de standbeelden van de familie Ordoñez, (beroemde stierenvechters) ervoor, hebben we indertijd al van binnen gezien, dus dat slaan we over.
We lunchen in een lokaal knijpje met gefrituurde visjes,
gebakken sardines (zo vers) en de heerlijke Iberico Jamon. Broodje en cerveza erbij, Spaanser kan niet. Het weer knapt in de loop van de dag op en we rijden in de zon, via een andere route, maar niet minder mooi! naar huis.
Als het morgen niet zonnig is, gaan we naar Cadiz.
Jullie horen.
Zeeland.
Zeeland 15 September.
Gisteren van Groningen naar Koudekerke (Zeeland) gereden. Druilerig weer met hier en daar een fikse bui. Dat beloofde niet veel goeds, maar toen we Walcheren naderden, brak de zon door en dat is tot op nu zo gebleven. Ons 'familie-hotel'staat aan de voet van de duinen en dus hebben we gisteren na het eten nog heerlijk een tijdje op het strand doorgebracht.
Zaterdag 16 September.
Vandaag staat in het teken van de zomertentoonstelling in het 'Marie Tak van Poortvliet' museum in Domburg. Getiteld: Naar Buiten!
De kunstenaarskolonie Worpswede in Domburg. We waren een paar jaar geleden in Worpswede (Duitsland) speciaal voor de kunstenaar Heinrich Vogeler, jugendstill-schilder bij uitstek. Nu in Domburg, dat ook een kunstenaarskolonie was, met als middelpunt Jan Toorop en zijn dochter Charley.
Eerst rijden we naar Nisse. Een piepklein dorpje op Zuid Beveland. Familie van Henny woonde hier en toen we elkaar net kenden zijn we er ooit eens op bezoek geweest.
Schattig dorpspleintje met kerk en muziektent.
Na wat vragen komen we bij een prachtig klein kerkhofje, waar we zowaar het graf van Wilhelm Johannis van de Woerdt, echtgenoot van Maria Reems vinden. Eeuwige strijd in de familie.....Woerd met een d of dt!
Volgens de officiële papieren met een d, maar daar waren de dt-familieleden het niet mee eens. Ook vinden we Gijs Kramer, de doodgraver van dit dorp, aangetrouwd famililid en jongens, daar hebben we onze schedel van! Herkomst dus...dit kerkhof.
Tot onze verrassing ligt Sacco van der Made, de acteur, hier begraven.
Door naar Zoutelande, waar mijn schoonouders woonden en ik menigmaal gelogeerd heb. We kennen de wijk niet meer terug. Grensde het rijtje huizen aan het boerenland....nu is er een enorme woonwijk verrezen. En wat een hoeveelheid kroegen en eettenten! 34 jaar geleden waren we hier voor het laatst en toen was er één café en één patatzaak.
Door naar Domburg, waar we een uurtje doorbrengen in het museum en mooie kunst uit Worpswede zien.
In de hoofdstraat vallen we met onze neus in de boter, want er lopen in het kader van Jazz aan Zee drie leuke Jazz-orkesten rond, die aanstekelijke muziek maken. Het is stralend weer, iedereen in Domburg heeft er zin in en wij hebben een leuke middag.
Na het diner beleven we een fantastische zonsondergang aan het Zeeuwse strand.
Er gaat toch niks boven de Nederlandse kust!
Groningen.
12 September 2012.
Eerst even stemmen vandaag (hoop. dat dit voor de natie iets uitmaakt!). Daarna reizen we af naar Groningen. Stop in Deventer voor de beroemde koek en koffie
en lopend door dit 'provinciedorp', verwonderen we ons, dat het tempo van leven hier (denken we) wat lager ligt dan in de randstad en verbazen we ons over de 'langslopende kleding', die, denken wij, een beetje gedateerd is. Niks mis mee, hoor.
In Groningen zitten we in het Hampshire hotel buiten de stad. Raar futuristisch gebouw, maar hartstikke nieuw en met een prima restaurant.
Wat de buitenkant van het museum betreft: Henny vindt het vreselijk en ik vind het prachtig!Ik kan me wel voorstellen, dat er veel commotie in deze stad is geweest over dit concept, maar mooi dat het gebouw ín het water is gerealiseerd.
13 september staat in het teken van de tentoonstellingen, waarvoor we hier zijn: Painting Canada. Tom Thomson and the Group of Seven. Canadese landschapschilderkunst uit de periode ca. 1914-1933.
Ruim 120 schilderijen en daarmee het grootste overzicht van moderne Canadese kunst, die ooit in Europa getoond is. Bij ons zo goed als onbekend, maar de landschapsschilderkunst, die deze groep heeft voorgebracht, behoort tot Canada's belangrijkste culturele erfgoed.
De tentoonstelling wordt gepresenteerd in het Ploegpaviljoen van het Groninger Museum (naar het kunstenaarscollectief 'de Ploeg'). Ook deze groep Hollandse kunstenaars uit het begin van de vorige eeuw is tentoongesteld. Er is duidelijk artistieke verwantschap tussen beide groepen, al hebben ze nooit contact gehad.
Het is een overweldigende tentoonstelling en we genieten enorm. Herkennen veel van de natuur: dat prachtige Canadese landschap van de Rocky's en de meren. We zien er Haagse school, Van Gogh en zelfs Adri Pieck in. Een echte aanrader. Ook de schilderijen van 'De Ploeg' stellen niet teleur.
Na bezoek aan de enorme installaties van de Chinese kunstenares Yin Xiuzhen en de opmerkelijke outfits van onze Iris van Herpen, ook hier aanwezig, gaan we naar het Grafisch Museum.
Hier bevindt zich de werkplaats van drukker Hendrik Nicolaas Werkman. Ook een lid van 'De Ploeg'. Aanvankelijk niet echt erkend, maar nu één van de belang-rijkste beeldende kunstenaars van zijn tijd. In de loop der jaren ontwikkelde hij een aantal technieken, die prachtige prenten met boeiende composities en wonderlijk mooie kleuren opleverden. In het museum bevindt zich een ouderwetse drukkerij met machines, die ver terug gaan. Eén vrijwilliger, zelf drukker, leidt ons rond en wij genieten van zijn gepassioneerd betoog. Ook de kunstenaar, die 'het Werkman'-gedeelte van het museum onder zijn hoede heeft, boeit ons met verhalen en anekdotes. Ik ben niet zo 'grafisch' ingesteld, maar Henny, met zijn boekenpassie/-verzamelingen, is helemaal gelukkig als we het pand verlaten.
Foto's bij 'Groningen' komen later in dit verhaal. Onze KPM hotspot hier werk niet zo best.
De bijbehorende Groningen-fotoserie staat wel op deze site onder het 'foto-kopje.'
Morgen naar Zeeland. Bij een internetverbinding? , wordt vervolgd.
Elsebeth; huismus???? De hele Torenlaan is blij met die grote sleutelbos van jou! Jij heb volgens mij wel 20 huizen!
Asje; we zien elkaar gauw!
België en Duitsland.
Münster, 7 augustus 2012.
Eind april, begin mei, hebben we in de Portugese Algarve met broer Nico van zon en zeebaars genoten, waarbij we tot onze schande misschien, ons dakterras alleen verlieten om te gaan eten. Daarover niet veel te melden dus.
Met Mattijs, Heather, Wouter en uiteraard Henny, daarna een heerlijk weekend in Brussel mijn 65ste verjaardag gevierd.
Hoogtepunt was (voor mij!) ons bezoek aan het Magritte-museum.
Mijn favoriete schilder en on top of my list, vandaar. Het is nog niet zo lang open en we waren er nog nooit geweest. Een aanrader. Wat een weelde om zoveel van zijn werk bij elkaar te zien. Zijn tijd als reclamemaker/schilder: een openbaring.
In Houston (USA, zie vorig Amerika verslag) hebben we afgelopen februari al een behoorlijk voorproefje gehad in 'the Menil', waar aardig wat werk hangt, maar dit was toch andere koek en leuk, dat het echtpaar Menil hier ook weer opdook.
Nu zitten we een paar dagen in Duitsland. Dag twee vandaag in Münster, waar we in het Picasso museum twee tentoonstellingen wilden gaan zien.
De eerste: Picasso, die Kommunisten und das Theater . Deze tentoonstelling komt uit het historisch kunst museum St. Denis, bij Parijs en schetst zijn werk in/voor de Franse communistische partij, waarvoor hij veel pamfletten, vlaggen en brochures ontwierp. Ook zijn vriendschappen met Man Ray en de Franse dichter en bekend communist Paul Éluard komen uitgebreid aan bod.
We zien veel grafisch werk, wat mooi en met veel uitleg (waar we blij mee waren: we weten veel van 'zijn tijd', maar niet zoveel van Picasso zelf) tentoongesteld is.
De tweede tentoonstelling was eigenlijk nog interessanter: Deutsche Malerbücher. Van Jugendstil tot Expressionisme. Beroemde boeken, verhalen en gedichten, noem maar op, geïllustreerd door diverse beroemde kunstenaars. (Beardsley, Klimt, Max Liebermann ,
Max Beckmann, Lovis Corinth, Kandinsky, Kokoschka en nog veel meer) Duidelijk voor de 'happy few', want peperduur en verzameld door het rijke echtpaar Christa en Wolfgang Classen. De originele ontwerpen hangen aan de wand en de boeken liggen er. Een onverwacht cadeautje, want het meeste werk hebben we nog nooit gezien.
Münster heeft nog meer te bieden. Een autovrij stadshart met heel veel winkels en terrasjes. Bloembakken met geraniums, zoals je ze alleen hier ziet. Huizen met nieuwe en half-nieuwe gevels. Onderkant uitbundig versierd, bovenkant strak art deco. Oorlogsschade en raar hersteld.
Meer dan 15 kerken. We zien er drie. De St. Paulus-dom is in de revisie, dus daar kunnen we niet in. De Überwasser-kirche (aan het riviertje de Aa) is een beetje saai, maar de Lamberti-kirche heeft mooie gebrandschilderde ramen en een aansprekend Christus beeld.
In 1941 was in deze kerk ene Von Galen bisschop, die het aandurfde tegen het naziregime te prediken.
Morgen reizen we naar het zuiden, omgeving Mondschau, voor nog een paar dagen in de natuur. Is er iets te 'bloggen' dan gaan we dat zeker doen.
8, 9 en 10 augustus.
Via de drukke autobahn Dortmund/ Keulen, richting Aken. 40 Km zuidelijk van deze plaats logeren we een paar dagen in een knus familiehotel in het dal van Simmerath .
Het hotel ligt heel rustig, tegen de berg met nog wat huizen en pensions in de omgeving, waarbij die laatste, voor zover we kunnen zien veelal leeg zijn. Crisis ook hier toegeslagen?
We zitten vlak bij de Rursee. Een prachtig grillig meer, waarop je rondvaarten kan maken.Onderdeel van het Nationale Park Eifel.
We verbazen ons over de hoogte van de bergen. (of zijn het forse heuvels?) Heel wat ruiger dan de 'Eifel' waar we vorig jaar in de buurt Neurenberg een huisje op een park hadden. Veel hebben we niet gedaan. Dorpjes rondom het meer bezocht en wat gewandeld. Heerlijk op het terras gezeten en ons het witbier goed laten smaken.
Bij thuiskomst het afgelopen weekend zeggen we, zoals altijd:'Het lijkt wel of we weken weggeweest zijn!'. Heerlijk, die korte tripjes. Misschien in het najaar een weekje naar Dresden? We hebben de smaak van Duitsland te pakken. Aardige mensen, schoon land, schone hotels, prima ontbeten en onverwacht heerlijke diners.
Verdere plannen:
Na bovenstaand reisje zijn we helemaal fan van de hap-snap uitstapjes.
Daar gaan we dus weer!
Vanaf 12 september zijn we een paar dagen in Groningen waar we tentoonstellingen in het bekende Groningse museum gaan bezoeken.
Aansluitend reizen we voor 3 dagen af naar Zeeland. O.a. een tentoonstelling in Domburg .
We doen verslag.
Begin december gaan we met eigen auto naar Spanje, omgeving Gibraltar.
We hebben een huis gehuurd in Manilva aan het strand. Plan is, daar te blijven tot begin februari. Hopen dat hier dan de winter voorbij is!
Geen zorgen voor de feestdagen....
Met de grote kerstkalkoen krijgen we hulp uit Nederland.
We verheugen ons op de nostalgisch route die we in de jaren zeventig en tachtig altijd reden, met kinderen en caravan, naar camping Montroig en camping Marius. We gaan dat heel langzaam aan over doen, Zo'n beetje zoals we Amerika doorkruisen, met veel sightseeing onderweg en ophalen van herinneringen.
Is er te bloggen, dan lezen jullie hopelijk weer mee.
Onze planning voor Amerika is nog vaag, maar voorjaar 2013 gaan we daar weer rondreizen.
We houden jullie op de hoogte!