Van Page naar Torrey.

Zaterdag 11 oktober.

Van Page naar Torrey.

De Bukskin Gulch, die we vandaag wilden lopen, is naar een volgende reis verbannen. In Kanab, waar we dan hadden moeten overnachten, was geen hotel meer te krijgen. Dus doorgereden naar Torrey. Een gat van niks, maar wij komen er al jaren. Het is de ingang van het Nationale park, waar we veel mee hebben: ‘Capitol Reef’. Geweldige rauwe, rode natuur. Geweldige trails te lopen en geweldige dirtroads te rijden. We hebben er in de loop van de tijd al veel van gedaan, maar er is nog wat te wensen en de ‘Cathedral Valley-Loop’ willen we eigenlijk nog eens overdoen. Als de rivier niet te hoog staat, want die moeten we met de auto dus oversteken. Verder willen we toch een beetje uitrusten, want zo’n rondreis gaat je niet in de kouwe kleren zitten op onze leeftijd. Dat merken we dus wel!

De rit naar hier was weer een waar genoegen. Het stuk van Page naar Kanab was prachtig en dat waren we na zoveel jaar vergeten. De red Canyon langs Brice nog altijd even spectaculair!

De 12 naar Torrey, die we al misschien 10x keer gereden hebben, blijft een feestje! ( Niek, behalve die twee afgronden. Ik heb dat nu zitten filmen en kreeg kippenvel van ellende).

Wat een vergezichten en wat een bergmassieven!

En dan het laatste stuk naar Torrey door het ‘Dixie National Forrest’. Afgezien van een stuk of drie doodgereden herten een kleurrijk gebeuren.

Echt Indian Summer in Utah. Alle aspen/berken in helgele herfstkleuren en de roodtinten van sommige bomen deden onecht aan.

We zijn hier alle jaren in een verschillend jaargetijde geweest. Vorig voorjaar waren alle berken teergroen en nu dit felle geel. Prachtig!

We logeren hier altijd in één van de grotere hotelketens, maar nu eens iets anders geprobeerd. De ‘Capitol Reef Inn en café’. Niet dat fenomenale uitzicht, maar een gemoedelijke sfeer, grote kamer met koffiezetter en koelkast, inloopgarderobe voor alle rotzooi en snel internet. Voortuintje en hottube binnen 10 meter en ook nog een aardig restaurant.Hier houden we het wel uit.

Wordt vervolgd.

Page.

Vrijdag 9 october.

Gisteravond zat er een dreigende onweersbui boven de canyon, die we vandaag gingen bezoeken.

Bij regen en plotselinge buien ben je je leven niet zeker in een slotcanyon. De wanden staan zo dicht op elkaar dat er een vloedgolf ontstaat, (1993, 11 mensen verdronken bij een verrassingsbui, die een golf van 15 meter hoog veroorzaakte.) Gelukkig was er deze ochtend geen enkele belemmering om in de canyon af te dalen. 10 jaar geleden hebben we de Upper Antilope Canyon bezocht. We hadden toen nog nooit zoiets geweldigs gezien en daar is onze liefde voor slotcanyons geboren. Sindsdien hebben we er al vele bezocht, maar de Lower Antilope Canyon stond nog op ons lijstje.

Deze Canyon lijkt erg op de Upper, maar is ruim 4x zo lang en avontuurlijker door de hoogteverschillen, die we moeten overbruggen, met vaak steile trappen.

De Navajo-naam voor deze kloof is “Hasdeztwazi”, wat zoveel betekent als: spiraalvormige steenbogen.

We moesten even wachten op onze Navajo-gids Bashi,

(helaas, de tijden van het alleen de canyon in lopen zijn voorbij. Het is een echte familie- in-dustrie geworden hier) die ons, gewapend met indiaanse fluit, waarop hij de Navajo-melodieën speelde, als we in de canyon weer aan verzamelen toe waren. Soort rattenvanger van Hamelen dus. Gelukkig was hij ongelooflijk grappig en bleef ons met ‘native’ verhalen bestoken. Daarbij was hij niet tevreden, als hij geen foto van ons kon maken. (Zeker niet Henny’s manier van door een canyon lopen, maar de jongen was zo leuk, dat je hem dat niet kon weigeren en je hem meteen je fototoestel overhandigde!)

We hebben bijna twee uur in de canyon gelopen en genoten.

Trap op en af, smalle doorgangen doorgekropen, machtig mooie wanden naar de zon gezien en almaar nieuwe foto’s gemaakt,

die jullie waarschijnlijk niks zeggen, maar zoals bij zoveel dingen: je moet er geweest zijn, wil je het snappen!

Wat een heerlijke ochtend! Daarna nog naar een prachtig hoog punt gereden om Lake Powell in volle glorie te overzien. We hebben er al eens een boottocht gedaan en we blijven enthousiast over deze plaats.

Morgen meer.

• Ha, Luigi en Philip…Ja, we snappen, dat jullie jaloers zijn! Dit is jullie zo bekend. Raar om niet te eindigen in SF. Mis hem nog steeds. Liefs van ons.
• Lieve Elsebeth…..hou de Torenlaan in de gaten! We hopen, dat alles goed gaat met je gezondheid! Heb je de zanger bij ons in huis nog ontmoet? Volgens Tijs kan hij in de Opera klas bij Simone gezeten hebben.?
• Dag Niek. Ja, alles hier bekend; gezorgd voor een volle koelbox in Indianengebied, dus niet om hoeven rijden!!!

Van Tuba City naar Page.

Donderdag 9 october.

Van Tuba City naar Page.

Topdag vandaag! We hebben hem gevonden: de ‘Ha Ho No Geh Canyon’.

Na onze speurtocht van gisteren naar het hek, waar we door zouden moeten, was die plek snel terug te vinden en reden we op een jeeproad, naar we hoopten, de goede richting uit. Je ziet zo’n canyon namelijk niet, die ligt beneden “landniveau”. Die dirtroad was hier en daar een nachtmerrie. Kuilen en zulke hoge middenbermen, dat we zelfs met onze high clearence naast het spoor in de wildernis moesten gaan rijden. Toen we voor een onoverkomelijke wash-kuil stonden, hebben we de auto geparkeerd en zijn verder gaan lopen. We wisten dat we ongeveer 2 km. naar de rand moesten ploegen. Geen makkie, echt niet. Door de bush en over een zachte ondergrond.

Niet aan lange broeken gedacht natuurlijk, dus stekels in de kuiten! Gelukkig vonden we een droge rivierbedding, die wat makkelijker liep, dus toen we bijna bij de rand waren en de canyon zich in volle glorie aan ons vertoonde, waren we alle inspanningen vergeten.

Wat een uitzicht! Wat een prachtige kleuren, wat een geweldig landschap.

We waren hier weer helemaal alleen, op drie grote raven na, die ons, indringers, begonnen te belagen. We kwamen vast teveel in hun territorium of misschien hadden ze een nest. Wie zal het zeggen. We hebben een groot deel van de ochtend langs de rand gelopen en kregen geen genoeg van dit schouwspel!

De hike terug naar de auto (zonder gps!) verliep vlotjes en de rit naar de weg terug was weer een tour de force. Opgelucht toen Henny het hek sloot en we weer asfalt onder de wielen hadden.

De rit naar Page was ook weer genieten, vooral de aanblik van de omgeving van Lake Powell als je uit de hoogte op Page aanrijdt. Morgen, als het meezit, naar de ’Lower Antilope Canyon’. Het onweert nu boven dit gebied en dan is het in een slotcanyon tricky.

Van Kayenta naar Tuba City.

Woensdag 8 october.

Van Kayenta naar Tuba City.

De ‘Blue Canyon’, die daar dichtbij begint, hebben we van ons lijstje geschrapt. Een lange dirtroad en een waarschuwing voor bergleeuwen. Ga er met een groep in of neem een wapen mee, is het advies. Nou word ik al niet goed van een kudde loeiende koeien rondom de wagen, dus die Mountain Lions slaan we over. Volgens onze papieren is de ‘Ha Ho No Geh Canyon’,(Navajo reservaat, nog steeds, vandaar de naam) goed te doen. Die ligt achter de ‘Coal Mine Canyon’, waar wij grote fans van zijn. In de buurt…..dan gaan we daar altijd even kijken.

Onderweg komen we langs het Navajo National Monument. Een aantal keren langs gereden, maar nog nooit bekeken. We pakken dus de zijweg en hebben vervolgens een geweldige ochtend.

Het visiter center ligt boven op een berg en het uitzicht over de ‘Betatakin canyon’ en de rondom liggende rotsen is prachtig. Er is de ‘Betatakin/Talastima Cliff Dwelling’, die prachtig bewaard is.

We lopen de ‘Sandel trail’, die afdaalt naar een vieuwpoint waar we een goed uitzicht hebben op de ‘Ancestral Pueblo’. Men denkt dat er hier Zuni- of Hopi-indianen woonden. Zo’n 150 in totaal. Gekomen rond 1250 en in 1300 weer verdwenen. Honger, droogte of oorlog? Men weet het niet.

In Tuba City boeken we alvast één van de laatste twee kamers, die beschikbaar zijn ??? Waarom staat het parkeerterrein vanavond niet vol? ( Herken je het Niek?

We rijden dan nog even naar de ‘Coal Mine Canyon’. We staan hier voor de zoveelste keer en steeds beneemt dit overweldigende schouwspel ons de adem!

Het hek, dat altijd het land van de Indiaanse boer afsloot (we spraken hem vorig jaar) heeft een nieuwe doorgang. Zo kunnen we de canyon nu van een heel nieuwe kant bekijken.

Daarna gaan we gewapend met de vage aanwijzingen van internet op zoek naar het punt waarvandaan we naar de ‘Ha Ho NO Geh Canyon’ kunnen komen. We vinden de vervallen ‘Coal Mine Mesa’ ,

een oude tradingpost van de Navajo’s en ook het hek, waar we door moeten. Morgen gaan we een poging wagen. Hopend op goed weer. Het is hier wel warm, maar er trekt een regenfrontje over. Vrijdag weer 26 graden is ons beloofd! We zullen zien.

Wordt vervolgd.

Van Bluff naar Kayenta.

7 october.

Van Bluff naar Kayenta.

Vandaag staat De ‘Valley of the Gods’ op het programma.

Een vallei met geweldige rotspartijen.

Zo’n 15 jaar geleden waren we er al eens en in mijn geheugen was alles er zwart en grijs. Er hing een dreigend onweer boven de plek. Valley of the Gods deed zijn naam dus eer aan. Henny heeft “rode” herinneringen en die kloppen.

We rijden de Valley in. Dirtroad, een eitje vergeleken bij die van de Shiprock van gisteren. We passeren een vrolijk ouder stel met een lage personenauto. Of die later nog zo vrolijk zijn?

Wat het landschap betreft: Fenomenaal…. Wat een geweldige, kolossale rotsformaties. In de verte aan de horizon het silhouet van Monument Valley. (bekend van de Marlboro- sigarettenreclame)

Wat de weg betreft: die wordt steeds slechter. We moeten veel steile hellingen op en af. Low gear dus. Veel diepe washes door en veel kuilen en keien omzeilen. Arm oud stel! Bij het eind van onze trip komt er ons een tractor tegemoet. Niet moeilijk te raden wie er uit de ellende getrokken moet worden.

Op weg naar Kayenta komen we langs ‘Goosenecks SP’,

‘Mexican Hat’

en ‘Monument Valley’.

Drie plekken, waar we al meerdere keren geweest zijn. Nog maar even de plaatjes!

In Kayenta zijn maar 3 motels, waarvan dat van vorig jaar, Niek, het duurste. Zou Exit ook 180 dollar per kamer betaald hebben?

Wij zitten in de Wetherill Inn. Ook voor een woekerprijs, wat ons betreft. ‘Ja’, zegt de Navajo receptioniste…’ het is hoogseizoen (?) en dicht bij Monument Valley’.

Morgen meer.

Van Farmington naar Bluff.

Zondag en maandag 5 en 6 Oktober.

Van Farmington naar Bluff.

Zaterdag op de terugweg van de Valley of Dreams kregen we een flinke steen op de voorruit. Een passerende vrachtwagen was de boosdoener. Gevolg: een behoorlijk gat met beginnende ster. Omdat we met deze handicap zeker geen dirtroads zouden kunnen rijden (hobbelen en botsen en dan een groter wordende ster!) hadden we de Amerikaanse carglass nodig. Er zit er één in dit stadje, maar ja, zondag dus. Nog een dag blijven. Geen straf. Zwembad, sauna, hottub….we vermaken ons wel. Mooie gelegenheid om de was te draaien. We bezoeken het oude kerkhofje van de San Juan Mission, gesticht in 1918. Op de grafheuvels veel kunstbloemen en miniatuur zadels en paardjes..

Maandag 6 october,

De ruit is in een kwartier gefikst. We rijden naar het plaatsje Shiprock. Ten zuiden hiervan staat als een kolos in het vlakke landschap de rots met dezelfde naam.

Hij ligt in het Navajo Volcanic Field. Voor de Navajo indianen heeft deze rots een religieuze betekenis. De berg is eigenlijk een grote vogel, die veranderd is in een rots. Hij heeft het oude volk gebracht naar het huidige land.

We zijn er vele malen via de 64 langsgereden, maar vandaag willen we er dichter naartoe. We rijden vanaf het zuiden een dirtroad in, langs de dike,(een muur van vulkanisch gesteente).

De weg is vreselijk! Kuilen en hobbels. We worden wel beloond, dichtbij dit gevaarte ervaren we weliswaar niet de kracht van de vogel, maar om onder deze kolos te staan……heel apart.

In Bluff is ons favoriete hotel met de cabins zo schrikbarend duur geworden…..280 dollar….oef, dat gaan we echt niet uitgeven. We boeken het Mokee motel, charmant en klein, maar heerlijke buitenplekjes om te zitten.

Morgen naar de Valley of the Gods.

Farmington Badlands

3 en 4 october

Farmington –Badlands.

Gisteren zijn onze pogingen de King of Wings en de Valley of Dreams te vinden enigszins mislukt.

Bij de King of Wings zijn we tot de (ook al niet makkelijk te vinden) windmolen gekomen.

Onze gps werkt prima in de auto, maar zo gauw we gaan lopen is dat ding gek, of wij! We kunnen er niet mee omgaan. (Miek, we zijn veel te slim voor dit apperaat…..jij snapt, wat ik bedoel!). We zijn gaan dwalen en waren zo verstandig om niet te verdwalen, dus…. opgeven die handel.

Daarna de Valley of Dreams geprobeerd. Dat is daar in de buurt. Alle coordinaten hadden een 9 in de reeks en die pakte ons verrekte ding niet. Naar huis dus en in de zon met een ‘steeltje’.

Na bestudering van wat sites op internet wisten we wat er bij die VOD fout was gegaan, dus hebben we vandaag nog een poging gewaagd. Gelukkig liep er een vriendelijke indiaan langs de weg en die wees ons een karrespoor, waarlangs we in de wash terecht moesten komen waar de VOD nearby was.( Er staan nergens bordjes die de weg wijzen. Dit is Navajo- indianen gebied. Zij zijn niet zo happig op ons rednecks. Het zijn hun heilige plaatsen.) Dat karrespoor was killing voor ons en de auto. Dikke hoge middenberm en Henny heeft ons stapvoets verder en verder de wildernis in gebracht. Met nog een stuk zandweg op het laatst had ik het wel weer even gehad met dirtroad rijden…. Oei, toen kwamen we in een prachtig onbekend badland terecht.

( voor die VOD moesten we nog 1 mijl lopen met een gps, die wat ons betreft dolgedraaid was, dus hebben we dat gelaten voor wat het was.)

We waren helemaal tevreden. Niet meer zoeken naar de VOD….hier hebben we heerlijk een paar uur rondgedwaald.

Fossielen en versteende bomen gevonden en genoten van een science fiction-landschap. En dat zoals altijd helemaal alleen zonder pottenkijkers.

Wat een land!!

Morgen verder.

Van Grants naar Farmington.

Donderdag 2 october.

Van Grants naarFarmington.

Onderweg kruisen we de spoorlijn van oost naar west en zien honderd wagons, getrokken door 5 locomotieven! Prachtig in dit onherbergzame landschap. De machinist ziet Henny filmen en trekt super hard en lang aan de fluit!!! Leuk!

We zijn drie dagen in Farmington. Ons favoriete hotel heeft niet de kamer, die we graag willen beschikbaar, maar een second alternatif. Er is een Novajo -fair/ -pow wow dit weekend en alles zit hier stampvol. De leuke jongen achter de balie verontschuldigt zich, dat we de kamer 1 nacht voor de gewone prijs kunnen huren, maar daarna komt er 30 dollar per nacht bij. We hebben geen keus, alle hotels zitten vol in dit stadje. De ‘King of Wings’ ( een hoodoo, die al jaren met veel geheimzinnigheid omgeven is en waarvan we nu denken de goede coördinaten te hebben!) staat al tijden op ons lijstje en we gaan hem weer zoeken!( vorig jaar was dat tevergeefs!) Ook ‘dream valley’ moet eraan geloven dit jaar. Lukt dat niet, dan hebben we in ieder geval weer nieuwe dingen in de Bisti Badlands ontdekt vandaag. Ik had jullie gisteren wat plaatjes beloofd van badlands…nou daar komen ze dan.

De Bisti Badlands zijn tot nu toe de mooiste van de Badlands , die we hier in de US gezien hebben.

Badlands is een landschapsvorm met een sterk geërodeerde, uit klei bestaande ondergrond, die voornamelijk voorkomt in semi-woestijn gebieden.

Erosie door water en wind zorgen voor de geologische formaties, waar wij zo van houden. Canyons, ravijnen en hoodoos.

De term badlands komt van het Spaanse malpais, dat slecht land betekent. Het terrein is vaak slecht begaanbaar, dus vandaar.

Slecht begaanbaar……dat hebben we vandaag weer even ondervonden. Hier in de Bisti’s zijn we nu voor de derde keer en steeds zijn er nieuwe dingen te ontdekken. De twee voorgaande bezoeken waren in zinderende hitte. Alles was stoffig en grijs. Nu, na een periode met regen, zijn alle grijze tinten zwart en dat geeft geheel nieuwe foto’s. We lopen hier weer uren door de verschillende landschappen. Dit is een plek, waar we steeds terugkomen. Puur genieten.

Morgen op jacht naar de King of Wings.