Van Kingman naar Lake Havasu City.
21 oktober.
Van Kingman naar Lake Havasu City.
We horen en lezen dat het in Nederland bar en boos is met het weer. Daar kunnen we ons hier niks bij voorstellen. Het is hier 30 graden + en met die hete woestijnwind schiet het ook niet op.
Niet veel bewegen en blijven drinken dus.
We reizen door Laughlin, in het uiterste puntje van Nevada.( de gok-staat) We logeerden hier al eens, 16 jaar geleden in zo’n levensgroot Casino-hotel, maar herkennen niet veel meer.
Er ligt een nieuwe raderboot in de Colorado-river, die bij nadere inspectie gewoon aan de wal vastzit. Een “raderboot-gebouw” dus!
Al die goksteden zijn een beetje namaak. Wel leuk, maar heb je er één gezien, dan weet je het wel.
Op de plek waar we stopten, dook opeens een Roadrunner
op die ons heel dicht bij liet komen en parmantig voor ons paradeerde. Kuifje omhoog en dribbelen maar. We hebben trouwens veel dieren gespot deze reis. Een paar dagen geleden stak er een anderhalve meter lange slang over. Henny kon hem net ontwijken. Ook prachtig: een enorme golden eagle, die zich te goed deed aan een dood hert langs de kant van de weg. Hij keek ons eens aan en bleef gewoon dooreten. Verder veel herten en een kudde Bisons! (in gevangenschap, dat wel. Moest aan jou denken, Mattijs!)
In Lake Havasu City hebben we een motel gezocht en daarna de “wereldberoemde” London Bridge bekeken.
Wat een raar verhaal! Omdat deze brug over de Thames in Londen aan het verzakken was moest hij afgebroken worden en ging in de verkoop. Eén of andere grootheidswaanzinnige hier kocht het ding voor zo’n 2,5 miljoen dollar en had nog eens 4,5 miljoen over voor het vervoer en het weder-opbouwen hier. Dit alles van 1968 tot 1971. En het bizarre is… ze hebben die brug op het land herbouwd
en de rivierarm (van de Colorado river) er later onderdoor gegraven! Men is hier apetrots op dit fenomeen. Niks bijzonders voor ons, maar met een heus visiter-center en Engelse fontein
en hekken blijkt het toch een trekker voor de toerist.
Van St. George naar Kingman.
Maandag 20 oktober.
Van St. George naar Kingman.
Gisteren een rustig dagje. De was gedaan en St George een beetje bekeken. De Tempel van de Mormonen is hier behoorlijk imposant
en als je boven de stad op de berg staat, beheerst hij het hele beeld.
De jongens en meisjes, die je al evangeliserend rond willen leiden, staan klaar op het plein, maar daar hebben we mee geleerd in Salt Lake City. Met behoorlijk agressief gedrag proberen ze je adres te krijgen en dan (weten we niet uit eigen ervaring) komt er eerst post en daarna staan ze voor je deur. De Mormonengemeenschap in Nederland telt ruim 9000 leden en er is een tempel in Zoetermeer. Wij blijven dus op afstand.
Vandaag richting het zuiden gereden. Las Vegas gepasseerd
en ook daar op afstand gebleven. We zijn er al verschillende keren geweest en die poppenkast is even leuk, maar “Sin-City” heeft wat ons betreft de houdbaarheidsdatum overschreden.
Op naar de Hoover-dam. Daar waren we vroeger al eens en dat imposante bouwwerk wilden we nog wel eens terug zien. We rijden er tenslotte toch langs. De dam staat er nog stevig bij!
Maar de tralala eromheen is ons onbekend. Grote parkeerplaatsen en een heuse parkeergarage tegen de berg! Wat een kermis. Het is 30 graden en we hebben geen zin hier nog veel energie aan te spenderen. Weer een puntje op onze lijst van dingen hier, die we nooit meer hoeven te bezoeken.
We rijden verder naar het zuiden en gaan overnachten in Kingman. Henny vond de boogjes van dit motel zo aardig, (even niet opgelet!) 4 dikke wegen voor de deur en veel vrachtverkeer…..we zetten de stoeltjes toch maar lekker buiten……steeltje erbij en wie weet helpt dat om in slaap te vallen!
PS Barry....zie je mijn sloffen!!!!
VanCedar City naar St. George.
Zaterdag 18 oktober.
Van Cedar City naar St George.
Ons plan om via de west-ingang van ‘Zion NP’ naar de ‘Kolob Canyons’ te rijden en onderweg een mooi stukje te lopen, hebben we ter plekke opgegeven. Wat een drukte. Nee, niks voor ons.
We stoppen op weg naar St George dan liever bij Silver Reef. De enige plek in de USA waar ze zilver gevonden hebben in zandsteen. In de korte tijd dat dit stadje een florerend winstgevend plekje was…..(1876 tot 1890) haalde men 7 miljoen ounces zilver boven de grond.
Dit verdeeld over 33 mijnen. Leuk museum, aardige trail langs de vervallen mijnen en omdat de plek hoog ligt, een prachtig uitzicht op de bergen van Zion.
Kortom, leerzame (warme) ochtend.
Voor morgen staat de Snow Canyon op het programma. We blijven hier 2 dagen dus ons plan was…vandaag rijden we door de canyon en morgen zoeken we een mooie trail om daar te lopen. De enthousiaste parkranger vraagt (hoe kan het anders): “Waar komen jullie vandaan?” en zegt: “ Nou. jullie komen van ver voor deze drukke plek!” En druk, dat zullen we weten. Toen we hier eind jaren 90 waren, was er geen kip, maar nu bevolken ontelbare schreeuwende gezinnen alle plekken die er toe doen! Je kan geen foto maken zonder mensen erop. Boven op de bergen,
hangend in de touwen aan de rotsen, rennend met kinderwagens, fietsend of steppend….wat een drukte! We rijden de Canyon door en maken ons, na op het hooggelegen uitkijkpunt nog even te genieten van die prachtige kloof, snel uit de voeten.
Jammer, weekend…., niet aan gedacht. Morgen rustdag, zondag....Met uitzicht op de tempel .....Wie weet!
The Gap.
Vrijdag 17 oktober.
The Gap.
Gisteren konden we hem niet vinden. De Parowan Gap.
Waar een aantal van de best bewaarde Petroglyphs van deze streek te zien zijn. De Michelin-gids gaf de verkeerde afslag aan! We zijn in Cedar City gebleven, omdat we vandaag nog een poging wilden wagen. Deze rotstekeningen
(Rock- art noemen ze dat hier) hebben altijd onze belangstelling.
Het is onvoorstelbaar, dat jaren geleden, (bij deze Gap hebben we het over 500 jaar!) de oorspronkelijke bewoners van Amerika, de indianen op deze manier met elkaar communiceerden. De afbeeldingen hebben te maken met religie, liederen, landkaarten en ceremoniën.
Het grootste deel van Utah werd in die tijd nog geteisterd door de elementen, wind en zand! Ook zijn hier sporen gevonden van de Mammoet-Bison en de Dinosaurussen. Men vermoedt, dat de Hopi’s en Fremont-Indianen hier de rotsen bewerkten. Vandaag de dag leven de “ Paiutes” nog steeds in deze streek.
Midden 1800 kwamen de Mormoonse Settlers hier. Zij drukten ook hun stempel op de rotsen! Nog net geen vandalisme, zeggen ze hier in Cedar City.
Utah is de Mormonenstaat bij uitstek. In Salt Lake City, hoofdkwartier van de beweging, waar de imposante tempel staat, hebben we ons al eens uitgebreid laten rondleiden en voorlichten. Hier zijn de tempels en tabernakels ook niet van de lucht. Mini-uitvoeringen van de tempel daar.
Wat opvalt is, dat alles bij de Mormonen keurig en verzorgd is. We logeren in een “Mormonen-motel”, smaakvol en kraakhelder. De mannen hier dragen frisgewassen, hagelwitte overhemden mét stropdas en zijn goed geschoren en kort gekapt. De vrouwen zijn zedig en zonder make-up. We hebben het dan nog niet over de rare afgescheiden sekte van Warren Jeffs. Die zit hier om de hoek in Hildale, een plaatsje net over de grens van Arizona. “God- Rulon Jeffs” is dood, maar zijn zoon en opvolger Warren zit levenslang + 20 jaar! in het gevang voor fraude, veelwijverij, pedofilie,verkrachting, kindermishandeling,gevangen houden van vrouwen en kinderen en nog veel meer. (zijn pa Rulon had 60!!!! vrouwen… En allemaal rond de 15 jaar. Zijn zoon heeft ze overgenomen na zijn dood!) We kwamen zo’n jong stelletje in Kayenta tegen. Zij in die vreselijke enkellange jurk, pofmouwen en een schort, met dikke kousen en een hoofdkapje op. Hij in de traditionele geruite blouse. Treurig kijkend…. Niet ouder dan 15. Er zijn een aantal mooie boeken verschenen van ontsnapte, ja echt,…ontsnapte vrouwen. Er is daar een eigen politie en rechterlijke macht. Die houden alles en iedereen in de gaten. Veelwijverij is in Amerika verboden, maar dat geldt kennelijk niet voor hen. Zo nu en dan is er een inval van de politie, maar het zijn ‘palingen in een emmer snot’!
Na The Gap zijn we, om in Salt Lake City sferen te blijven, het ‘Little Salt lake’, dat hier ligt, nog even ingereden.
Het staat droog hoor. Maar het wit, dat je ziet, is echt zout. Ik heb het geproefd.
Mooi sfeertje. Daarna de auto in een carwash met de hogedrukspuit bewerkt. Het rode stof van de ‘Cathedral Valley Loop’ eraf. Niet omdat we een smetteloze car willen, maar je wordt zo ongelooflijk vuil bij het in- en uitpakken.
Morgen richting St. George. Nog een strikter Mormonenplaatsje.
VanTorrey naar Cedar City.
Van Torrey naar Cedar City.
We verlaten vandaag het rode-rotsen-geweld
en komen in een heel andere wereld terecht. Van Richfield naar Cedar City rijden we door groengrijze bergen en langs heldere riviertjes.
We komen van een 8000 voet hoog plateau en dat is te merken. Zodra we gaan dalen (met een schitterend uitzicht overigens)
wordt het… vesten en lange broeken uit! We gaan de warmte weer in. Wat een prachtige tocht, door voor ons onbekend gebied. We rijden langs een cabinpark, waar dehuisjes uit opgelapte treinwagons bestaan.
Verleidelijk.....maar zo uitgestorven, toch maar niet.
Het plan is om net boven Cedar City (een clean Mormonenstadje) de Perowan Gap Petroglyphs te bezoeken, maar hoe we ook rijden….we vinden ze niet! Dat kunnen we dus echt niet uitstaan! Morgen, met nieuwe aanwijzingen, doen we weer een poging.
Daarna zakken we af naar St George.
The best of Capitol Reef.
15 oktober, ,
The best of Capitol Reef.
Gisteren, na ruim 100 kilometer dirtroad, heb ik gezworen vandaag op het asfalt te blijven. Even genoeg van hotseknotsen en van nieren, die na een tijdje tegen je middenrif aanzitten. Lekker lopen door een geweldig landschap! Dat wordt het vandaag.
Toch konden we de aanloop naar de Capitol Gorge niet weerstaan. Een prachtige rit naar het beginpunt van de looptrail. Die tocht hebben we al eens volbracht, dus dat gingen we nu niet doen. Bovendien dreigde het te gaan regenen en we zijn op onze leeftijd het “ verzopen-katten-verhaal” voorbij. Mooi-weer-lopers dus.Een paar van onze favoriete plekjes met de auto bezocht. Kleine trails gelopen...Het blijft een wonder, dat dit landschap 65 miljoen jaar geleden ontstaan is
en dat dezelfde verschrikkelijke krachten, die het Colorado-plateau omhoog hebben gelift, dat hier ook gedaan hebben. Met de ‘Waterpocket Fold’ als gevolg. Een gigantische muur die meer dan 100 mijl doorloopt.
Bekijk de plaatjes en zie waarom we dol zijn op dit gebied!
Morgen trekken we weer naar het zuiden. Zien, wat er dan weer op ons pad komt!
Wordt vervolgd.
Cathedral Valley Loop.
13 en 14 oktober.
Gisteren de was gedaan en naar Fishlake gereden om de herfstkleuren rond dit meer vast te leggen.
Naarmate Halloween nadert wordt heel Amerika gek. Ieder bedrijf zet hier een pop voor de deur die iets te maken heeft met de stiel waarin men bezig is.
Veel stro, bezems, spoken, heksen en pompoenen. De woonhuizen beginnen ook mee te doen. Zo nu en dan moeten we het fotograferen.
Vandaag de Cathedral Valley Loop voor de tweede keer gereden. Viel niet mee. We waren vergeten hoe slecht de dirtroad was. Bepaalde stukken over rotsachtige bodem, vreselijk. Eerst door de Fremont river…….Oei, dat was erger dan de vorige keer.
Het"> filmpje staat op mijn youtube kanaal. Klik het hier aan en je ziet het ook.Het was weer een prachtige rit. Wat een landschap!!!!
Bij de drinkplaats voor de koeien stond de Penderton Boortoren nog steeds , iets dieper in het zand, dat wel, te verroesten.
Ja in onherbergzaam gebied moet je hulp bieden! Hij zat vast in het zand. Of we hem wilden helpen. Natuurlijk…stap in. “ja ik wil niet dat jullie ook vast komen te zitten, maar willen jullie proberen bij mijn auto te komen, ik heb een sleepkabel”…. De Washbodem , soort drijfzand, bovenlaag hard, maar daaronder zacht… onze auto trok dat perfect
. Met low gear en de rijkunsten die Henny na zoveel dirtroads meester is was het eitje. Nadat meneer eruit was en wij terug gingen begon hij weer te roepen….. hij zat weer vast! Henny heeft hem toen de hele ">rivierbedding maar uitgesleept en we hebben hem aangeraden niet meer van de trail af te gaan.
De rest van de rit was Prachtig. Het overlook punt over de dessert aan de ene kant
en de valley met de kathedraal-rotsen aan de andere kant
…een plaatje om nooit te vergeten.
Het weer zat ook mee, nadat de koude wind van zondag verdwenen is hebben we het weer warm.
Morgen zijn we hier nog. Een looptrail op het programma. Daarna gaan we weer zuidelijk. De Warmte opzoeken. Misschien onderweg nog een beetje gokken in Las Vegas….wie weet.
Capitol Reef.
Zondag 12 oktober.
Capitol Reef .
Vanochtend om zes uur ruw gewekt door de rookmelder boven ons hoofd, die met luid gierend gepiep aangaf, dat hij nog werkte! Alleen jammer…. er was nergens rook. Wel iedereen wakker op ons rijtje natuurlijk. De eigenaar van dit alles (een soort morsige ouwe hippie, maar wel leuk) kwam hem na het ontbijt eigenhandig vervangen. Hij vertelde ons, dat deze temperatuur (het was lange broeken- en vesten-weer met veel wind) normaal is in deze maand en dat hij over 14 dagen dicht ging, want dan kwam er toch geen kip meer. We zitten 7000 voet hoog, dus de temperatuur is in de ochtend fris en, met veel wind, gewoon koud. In de middag zitten we weer boven de 20 graden, maar de wind is nog steeds stormachtig. Op de foto’s ziet het er bedrieglijk warm uit, maar dat valt ons een beetje tegen. Na 14 dagen warm , moeten nu de lange broeken uit de koffer.
We doen het rustig aan vandaag. De ontspannen trail
langs de ‘Petroglyphs’ als eerste. Van 600 tot 1300 woonden hier de Fremont-indianen. Zij versierden de wanden van de imposante rotsen met hun Native Art.
Wat hebben we trouwens weer genoten van deze omgeving. Enkele plaatjes ter illustratie.
Daarna reden we naar het visiter center voor wat informatie over de Fremont River, die we over moeten steken, als we de ‘Cathedral Valley Loop’ willen gaan rijden. Het water staat 12 inch hoog, dus dat moet onze auto met high clearance bodem aankunnen. We zullen zien.
Onze favoriete espressobar zit er ook nog, maar staat te koop. We overwogen even om hem over te nemen:-) …..oef, toch maar niet. De koffie was als vanouds, gelukkig!
Daarna nog even de zon geprobeerd,
maar met te veel wind hebben we dat snel opgegeven.
Wordt vervolgd.