De Johnston Canyon trail.

Vandaag hebben we de Johnston Canyon Trail (=filmpje) gelopen. Deze trail ligt

19 km. ten westen van Banff.

Een verhard pad voert naar de canyon en naar twee indrukwekkende watervallen.

Er is een lower en een upper fall. Het hoogteverschil in de wandeling is 120 meter en dat lijkt weinig, maar is toch voor ongetrainde lopers zo nu en dan uitpuffen.

Naar de bovenste waterval is de wandeling 2.7 km. Een plankier voert langs de rotswand naar de canyon (echte the narrows) en biedt tussen de bergen door uitzicht op de spoorlijn.

Informatieborden verklaren, hoe deze fascinerende canyon heeft kunnen ontstaan.

Henny haakte af bij de onderkant van de upper fall, maar Wouter en ik hebben de tocht afgemaakt en op een uitzichtpunt, dat zwevend boven de canyon is gebouwd, was onze beloning een fenomenaal zicht op de waterval. Congratulations stond er op het infobord!

Het was ook de dag van het wildlife. Eerst op de weg naar de canyon een flinke elk met een gewei en een marter-/wezelachtig dier, dat de weg overstak. Veel eekhoorntjes natuurlijk, die zitten ook in de tuin.

Klap op de vuurpijl was het hert in de tuin aan de voorkant (=filmje). Stond de paddenstoelen tevernielen en kwam gewoon naar de zijdeur. Even later zagen we haar bij de rivier en met een elegante sprong over het hek belandde ze op het grasveld van de buren. We snappen nu waarom mensen in de tuinen gaas om bomen en struiken zetten! Alles wordt anders kaalgevreten

Van Cache Creek naar Banff.

Gisteren een flinke rit vanuit Cache Creek naar Banff gemaakt.

Eigenlijk alleen gereden en genoten van de panorama's.

Adembenemend, als je vanuit Revelstone richting Banff rijdt en die kolossale Rocky Mountains ziet opdoemen. Wouter vindt Banff met zijn omgeving van indrukwekkende bergen het mooiste, wat hij tot nu toe gezien heeft en wij geven hem gelijk!

Om 6 uur plaatselijke tijd ( passeren van de tijdzone zet de klok 1 uur vooruit) rijden we Banff in, ons onderkomen voor een paar weken.

Er is hier zoveel te doen, zulke mooie trails te lopen, dat we ons niet zullen vervelen.

Met Wouter gaan we in ieder geval, voor hij naar huis gaat, de Icefield Parkway, met zijn geweldige gletsjers, richting Jasper, rijden. We hopen natuurlijk op een BEER.

Het huis van Heather's ouders, Betty en Ray, is onze standplaats. Het is een sfeervol huis, dat bijzonder goed in de omgeving past. Het ligt aan de oever van de Bow River en het uitzicht vanuit huis en tuin is prachtig. Vergezicht over de rivier met die besneeuwde bergtoppen rondom! Een plaatje.

Vandaag de omgeving verkend. Ray heeft ons veel tips gestuurd over de mooie plekken en ook in huis lag info klaar. Fijn. Betty and Ray; Must be strange to see your house at this moment in our blog! You there in de Torenlaan.

We lopen eerst richting de Falls ,onder aan het beroemde Fairmont-Banff-Springs-Hotel.

We zien het liggen aan de overkant. Dit is een paar honderd meter bij het huis vandaan.

We hiken een stuk naar beneden en zien de voorbereidingen van rafters, vanaf grote hoogte.

Daarna gaan we de andere kant op om het huis vanaf de overkant van de rivier te zien. We moeten omlopen, de brug over en nemen het makkelijke pad als voorbereiding op groter werk, dat komen gaat.

Vanuit hier kan je zien, op wat voor een fantastische plek de familie woont.

In de middag rijden we naar Canmore en doen boodschapen.

Over het leuke Banff volgt meer.

Voor morgen gaan we kiezen tussen de Johnson Canyon en zo'n prachtig Lake.

Van Squamish naar Cache Creek.

Vandaag, voordat we onze reis voortzetten eerst in Squamish in het Stawamus Chief Prov. Park een trail gelopen. Na zoveel zitten in de auto moeten we toch langzaam de looproutine een beetje gaan opbouwen.

Van Ray en Betty weten we, dat de tocht 'de Chief' op, prachtig is, maareen dag heen en terugduurt. Dat is te lang en om te beginnen letterlijk te hoog gegrepen. We moeten ook nog wat kilometers maken.

We kiezen voor de Stawamus Dyke Trail. (=filmpje!) Een beginnerstrailtje zogezegd. Toch met een klein steigingspercentage, dus net goed.

Heerlijk. Lekker weer, mooie beelden van de rivier en met die bergen als decor...echt genieten.

Om half één begint de rit naar Kamloops, maar het bergtraject houdt behoorlijk op, al maakt ons dat niet uit. Wat een landschap! We rijden de hele dag door een ansichtkaart!

Die bergen met de sneeuw, die verschillende kleuren, die prachtige meren....en dat met een heerlijk zonnetje.

Tijdens de lunch worden we belaagd door grijs-zwarte vogels, formaat spreeuw, die brutaal met klapperende vleugels de maaltijd uit onze handen proberen te stelen. Bij de eerste aanval op Wouter, die verschrikt roept ' hij valt me aan....' moeten wij vreselijk lachen, maar als direkt daarna Henny en ik 'aangevallen' worden, (ze gaan gewoon op onze armen zitten) zijnwe toch niet echt amused. Als het dan ook nog begint te regenen en er een bus Nederlanders op de parkeerplaats losgelaten wordt, is het inpakken en wegwezen!

Uiteindelijk hebben we genoeg van de weg en nemen een hotelletje in Cache Creek.

Bekijk de plaatjes en na vandaag ook de video's.

We hebben o.a. ook een paar mooie beelden van de witte beluga's en de dolfijnen op het blog gezet.

Van Vancouver Island naar Squamish.

Allereerst, dank lieve mensen voor de goede wensen voor arme Henny. Het gaat hem weer uitstekend.

Hij schreef in ieder geval geschiedenis. Terugkeren van zee, omdat iemand zo beroerd wordt, gebeurt maar eens in de twee jaar. Mike, onze gids had het nog nooit meegemaakt en de vriendelijke mevrouw van de Outfitters zag levensgrote kerels geveld!

Deze ochtend zijn we zo vroeg weg, dat we een veerboot eerder kunnen nemen. Er is gelukkig plaats. Dit geeft ons twee uur meer tijd in Vancouver. Eigenlijk wilde ik meteen via de 99 noord richting Whistler, maar het aquarium heeft prachtige piranha's en een paar witte beluga's (soort walvis): héél zeldzaam. Henny en ik hebben er tenslotte nog niet een gezien!

Wij waren daar in 2004 en het is de moeite waard. Het Aquarium is het derde in grootte van Noord- Amerika. Wouter was er wel benieuwd naar en hij wilde toch ook wel graag even de sfeer van de stad proeven.

Maar eerst de veerboot. We vertrekken met regen en als we op de boot zitten en achteromkijken ligt Vancouver Island onder een natte deken van mist en buien.

We zien aan de horizon blauwe stukjes lucht en bij het naderen van Vancouver is het zonnig en lekker warm. De overtocht duurt ongeveer één uur en drie kwartier en het is prachtig de hoge bergen van allerlei tinten blauw in groen te zien veranderen, als we steeds dichterbij komen. Ook de skyline van Vancouver is indrukwekkend. We rijden meteen naar het Stanley Park, balen van de verkeerschaos downtown, omdat we de afslag naar het aquarium missen en terug moeten en balen van de enorme drukte bij het aquarium. De scholen zijn hier vast nog niet begonnen. Piranha's zijn biggies, de witte beluga's indrukwekkend

en we pikken ook het voederen van de dolfijnen nog even mee. Blijft leuk, zoals ze uit het water springen.

(Luc, je krijgt je orka en die komt hier vandaan! Een echte uit/in de zee hebben we jammer genoeg niet gezien!)

Daarna maken we een wandeling door het park, naar de bekende totempalen, waarvandaan je een prachtig gezicht hebt op de stad aan de overkant van het water. (Liesbeth en Hans, wij lazen jullie tips net, bij aankomst in het hotel en je ziet, onze ideeën en die van jullie liepen synchroon! )

Daarna komen we nogmaals in het verkeer downtown terecht wegens wegwerkzaamheden aan de Lions Gate Bridge en we moeten aan de woorden van Ray, de vader van Heather denken, die ons waarschuwde: Vancouver is een verkeerspuinhoop. Je hebt twee uur nodig om van de ene naar de andere kant van de stad te komen! Helemaal waar. Wouter wilde er graag nog wat lopen, maar iedereen heeft inmiddels zo genoeg van dat drukke verkeer, dat we de tomtom instellen op Whistlers en als een haas noordwaarts rijden.

We rijden tot Squamish langs de baaien en hoge bergen ten noorden van Vancouver. Sommigen met de sneeuw/gletsjers op de toppen. Met het zonnetje een prachtige tocht.

We logeren in de 'Squamish Inn on the Water'. Een groot, vierkant, lichtblauw, houten huis, waar we onszelf trakteren op een suite met twee slaapkamers en een terras met uitzicht op de enorme rotswand in het Stawamus Chief Prov. Park. Geweldig!

Morgen rijden we naar Kamloops en gaan onderweg nog wat hiken als we de kans krijgen.

Overmorgen hopen we in Banff aan te komen.

Whale Watching.

Whale watching. Naar de westkust.

De dag begint heel grauw en met regen.

Op de buienradar zie ik, dat het aan deze kant van het eiland niet warmer wordt dan 12 graden en het de hele dag blijft regenen. De westkant, waar we naar toe gaan, is iets beter maar niet om te juichen.

Spijkerbroeken en truien aan dus voor onze tocht op zee.

De 100 km. naar Tofino zijn mooi. We rijden tussen bergen, waar de wolken en de mist over hangen en komen langs Ellis River, waar we op de terugweg echt moeten stoppen voor een plaatje. Enorme brokken graniet, die in de rivier liggen en kleine watervallen, die daar helderwit tegen afsteken.

In Tofino is het één en al vissen, surfen en watching van van alles. Walvissen, Grizzly beren, otters, zeeleeuwen, noem maar op. We zien zo 10 bedrijven, die dat allemaal aanbieden.

We gaan ons melden bij onze ocean outfitters en daarna even koffie drinken. Om 13.00 uur schepen we in. Miss B Haven is klein.

We zijn met 7 passagiers en Mike ( beach boy, surftype, kan- waarschijnlijk-ieder- meisje- krijgen-leukerd), onze kapitein.

Afgezien daarvan ook nog, niet onbelangrijk, een enorme kenner van de fauna van het natuurgebied, zowel van de zee, als ook het land. Houdt heel veel van vogels en vraagt eerst maar of wij dat ook leuk vinden, voor hij ons met zijn verhalen gaat vervelen.

Achter die kleine boot hangen 2 enorme Mercury motoren en we vliegen over het water.

Klappen van boven de golven naar beneden en alleen dat is al de moeite waard. Snap nu waarom we verklaringen moesten tekenen, dat we de risico's kennen en akkoord gaan met de gevolgen van...

Henny, die last van zeeziekte heeft had zich al wat zorgen gemaakt of dit zijn pakkie an zou zijn! Wij ook.

Na 25 minuten, 1 mijl uit de kust en speuren over de zee, wordt er door Mike een zekere climax opgebouwd. We komen bij wat eilanden met een populatie zeehonden en veel verschillende vogels. We proberen ons staande te houden in de boot en fotograferen er op los.

Bij het volgende eiland zien we echt spectaculaire zeeleeuwen van (de mannetjes) wel 1000 kg. Het stuk. Prachtig bruin. Een heel sterk exemplaar probeert een rivaal het landen te beletten. Wat maken ze een herrie. Een hele groep ligt in het water met de vinnen omhoog. Dat is, volgens Mike ,omdat ze heel gevoelige zenuwuiteinden in de vinnen hebben en zo de warmte vangen, wat ze heerlijk vinden.

Daarna zien we een groep zeeotters, zo schattig met de voetjes en koppies omhoog. Zeeotters komen nooit aan land, tenzij er een orkaan is, of ze opgejaagd worden door een walvis.

Daarna is het de beurt aan de walvissen, Mike weet natuurlijk precies waar ze zitten maar bouwt de spanning lekker op. We blijken nog ong. 5 minuten van de plek af te zitten, als Henny roet in het eten gooit. Wouter had al gezegd: we moeten pa in de gaten houden, hij wordt zo wit... Wel.... Hij werd dus echt heel erg beroerd en terwijl ik Mike waarschuw, zien Wout en ik hem wegzakken en flauwvallen. Hij zit alleen op een bankje, dus voordat hij op de vloer klapt vangen we hem op. Hij is even buiten westen, komt weer bij en Mike gaat 25 minuten terugvaren, want dit is niet goed. De 4 andere passagiers zijn natuurlijk de klos. Moeten dan ook weer 25 minuten heen, want Mike gaat toch echt nog naar de walvissen terug. Mét Wouter, want, met vaste voet aan wal zal het snel beter gaan weten we uit ervaring en één van ons gaat toch echt een walvis zien. Op de aanlegsteiger staat een lieve mevrouw klaar met een beker muntthee (goed voor de maag) en ze biedt ons alle faciliteiten om bij te komen.

Henny knapt op en Wouter komt na een uur terug. Hij heeft een grote bultrug majestueus uit het water zien komen en steeds met vin en rug boven water zien verschijnen.

Geen foto's, het ging allemaal te snel. Wel een filmpje met weinig.

Jammer dat het de hele dag te grijs was voor leuke foto's, maar, eind goed al goed. We rijden dezelfde mooie route terug, maken nog wat foto's van de Ellis-river bij slecht weer

en zijn om 7 uur terug bij het hotel. Morgen naar het vaste land en dan natuurlijk meer.

Van Victoria naar Port Alberni.

We gaan, na een gezellig ontbijt in de bar van ons hotel, noordwaarts richting Nanaimo, waar de veerboot naar Vancouver voor ons, over twee dagen, vertrekt.

Prachtige tocht! Schitterende vergezichten vanaf grote hoogte over de oceaan, met eilanden hier en daar en vooral véél grote bomen.

De komende twee dagen staat ons hotel in Port Alberni, uitvalsbasis voor onze trip, morgen, naar de westkust.

Liesbeth en Hans, we hebben jullie tip over de Cathedral Grove uitgezocht en laat dat nou net op onze weg naar Port Alberni liggen!

Als we er langs rijden staan er zoveel auto's, er is geen lege parkeerplek meer te vinden. We besluiten eerst naar het hotel te gaan (18 km. verderop) en dan later op de dag terug te komen.

We checken in en de receptioniste raadt ons aan om met dinertijd terug te gaan. De zomer is voorbij, iedereen wil nog graag dit regenwoud zonder kaplaarzen aan bezoeken. Pech ook, dat het Labourday-weekend is. Er zijn veel Amerikaanse toeristen.

Nu we toch vroeg in ons hotel zijn, doen we maar meteen de was. Hard nodig!

Mooi ook, even tijd om voor morgen de Whale- watching tour te reserveren vanuit Tofino.

Wouter belt met de Ocean Outfitters en onze plaatsen voor 13.00 uur staan vast.

Ze garanderen ons dat we: Orka's? Humpback-wales?Grey whales?seals?sea lions? Sea otters? Bald eagles? Etc? zien. (Guarenteed Sightings van maart tot oktober) Ja ja, eerst zien... dan geloven. Wij hebben al woeste ideeën van opgeblazen fake beesten of vreselijk bijvoeren de hele dag om ze te lokken. (Tenslotte deden ze dat in Florida met ' kiss the snake and ride the airboat to see crocodiles' ook. Daar wierpen ze de krokodillen marsh mellows toe: zoetekauwen, die beesten.)

Verder moeten we aangeven of we rug- of nekklachten hebben. (Snelle boot? Klappen op het water? We zien wel vreselijke beelden in de folders van alle passagiers, ingepakt in oranje regenpakken.)

Wij bejaarden verzwijgen onze ongemakken dus maar, anders mag alleen Wouter mee!

Om 5 uur doen we nog een poging voor de Cathedral grove. Bedankt Liesbeth (en Hans), dat was de moeite waard. (voor meer tips houden we ons aanbevolen!)

Wat een prachtig 157 hectare groot regenwoud. Gigantische Douglas- sparren, afgewisseld met enorme red cedars. En dan overal die waarschuwingen: verlaat het bos als het gaat waaien. De bomen vallen zo maar om. Onderstaand exemplaaris in 1997 omgewaaid, dus Liesbeth; die hebben jullie nog verticaal gezien.

Interessant om te zien, dat zo'n bos met ook enorme dikke, hoge bomen een heel andere sfeer heeft dan het redwood, van eerder deze week. Ook de Sequoia- bossen in Californie, enige plek ter wereld waardeze voorkomen, met nóg grotere bomen, zijn weer heel anders en apart om te zien.

We doen aan beide kanten van de weg de korte trails en genieten van de rust, die er nu heerst.

Terug in Port Alberni proberen we de plaatselijke chinees omdat we wel eens aan wat anders toe zijn, maar wat een ontmoedigend grote porties! Vreselijk. Henny, die nu wel eens een espresso wil, vraagt, hoe de koffie is. Prima hoor...alles van vers gemalen bonen gezet! 'Dat waren dan zeker drie bonen,' zegt Wouter laconiek, als de 'doorkijkkoffie' verschijnt.

We doen niet meer mee aan het dorpsfeest met 'levende muziek' vanwege Labour-day.

Morgen vroeg weg, want het is een dikke 100 km. voor we bij de walvissen zijn.

Luc........daar komen ze!

Van Seattle naar Victoria, Canada

Het Slayer-concert was volgens Wouter een groot succes. Wat publiek betreft niet veel verschil met een optreden in Holland, maar de drankuitgifte is hier in Amerikaop één plaats en je moet bij iedere bestelling je ID laten zien. Om 11 uur was de voorstelling afgelopen, dus dat was heel netjes.

Vanochtend bij Jimmy's (in het hotel) begonnen met een stevig ontbijt. Daarna op ons gemak naar de veerboot in Port Angeles gereden, voor de oversteek naar Vancouver Island.

De ochtend begon regenachtig en de lucht beloofde niet veel goeds. Grijs en grauw. Naarmate we Port Angeles naderden, klaarde het op en werd het weer zonnig en warm.

We hadden de veerboot van 5.15 uur gereserveerd (met het oog op Wouter die misschien nodig moest uitslapen) en we kwamen ruim van te voren aan. Het gevolg was, dat we de auto voor in de rij konden zetten en dus ook als een van de eersten de boot konden verlaten.

Een beetje rondlopen in Port Angeles,

wat eten en daarna de oversteek van 90 minuten maken. Alles verliep soepel en op tijd.

Om kwart voor zeven reden we Canada binnen, alwaar we natuurlijk de nodige kritische vragen moesten beantwoorden.

Via Hotwire had ik net buiten Victoria een Four Points by Sheraton geboekt voor een hele schappelijke prijs. Morgen gaan we het eiland verder verkennen.

Van Wilsonville naar Seattle

Voor het eerst hebben we de tomtom mee op reis.

Ik vond het nooit nodig, omdat rijden en kaartlezen hier zo ontspannen en eenvoudig is.

Alle wegen noord- zuid hebben een oneven nummer en alle wegen oost- west een even nummer. Grote steden vermijden we als het kan, tenzij we speciaal iets willen zien, zoals bijvoorbeeld in Chicago alle huizen van Frank Lloyd Wright.

Nu we een aantal dingen vooraf gepland hebben en een paar hotels besproken, bespaart het wel wat gezoek. Ik moet er alleen aan wennen. Niks meer kaartlezen en richting dirigeren. Ik heb gewoon niks meer te doen! Stiekem controleer ik Tommy zo nu en dan natuurlijk wel!

Het is van onze Days Inn in Wilsonville naar ons hotel in Seattle nog een ruime 300 kilometer. We hebben dus geen haast en lunchen onderweg uitgebreid.

Om half twee zijn we bij het hotel dat Wouter geregeld heeft. Een klasse, die wij ons niet iedere dag permitteren. Valetparking met drie mannetjes eromheen en je hoeft niks meer zelf te doen met bagage, liften of wat dan ook. Het hotel ligt in het centrum van Seattle, aan de haven, tussen het American football stadion van de Sea Hawks

en het enorme baseball stadion van de Mariners van Seattle.

Toevalstreffer dat vandaag de competitie van het baseball weer start en het is geweldig te zien hoe rond dat stadion, waar we op uit kijken, de bedrijvigheid toeneemt en de sfeer leuker en leuker wordt. We kennen dat uit de films, maar in ' levende lijve' meemaken is toch wel iets anders. Aan het stadion van de Sea Hawks zit een Event Center vast, waar het concert van Slayer deze avond plaatsvindt. Wij zitten op de 9^e verdieping en zien de stromen concert-bezoekers, allemaal in het zwart, met hun Slayer T-shirts in tegenovergestelde richting van de baseballbezoekers met hun baseballshirts en petjes lopen. Alles gaat in zeer gemoedelijke sfeer. De Slayerbezoekers roepen zo nu en dan heel hard SLAYER en de baseballers roepen niks, maar maken in het stadion wel veel herrie.

Voordat het concert begint maken we een flinke wandeling door de stad. Een stukje old town en de haven. Wat een leuke stad. Altijd gedacht dat dit een saaie koude plek was. Niet dus. Nou zit het weer erg mee. 25 graden en zon, maar toch, zelfs terrasjes( een unicum in Amerika) en leuke pleintjes en straten met alleen maar leuke restaurantjes.

Wouter hijst zich ook in zijn Slayer-outfit en meldt per telefoon, dat hij in de lift al omhelsd wordt door een dronken fan en in een rij van -tig meters terecht komt, omdat iedereen uitgebreid onderzocht wordt. Na 20 minuten is hij binnen en horen wij niks meer van hem, maar wel wat gebonk van de muziek, die van de overkant komt. Het gejuich uit het baseballstadion is in ieder geval harder en bijzonder aanstekelijk!

Als het niet erger wordt dan dit, valt het wat ons betreft alles mee.

We maken nog een rondje rond de beide stadions. De rookplek van het concert, die buiten gecreëerd is, blijkt een verzameling van gelijkgestemde vreemde vogels waar een sfeertje van love and peace heerst.

Beetje Woodstockachtig volgens deze ouwe knarren.

Morgen horen we wel van onze rechtgeaarde fan of 'dat wat door moet gaan voor muziek' een beetje te pruimen was!

Om half tien loopt het baseballstadion leeg. De overwinnaars laten ons brullend weten dat ze happy zijn!

P.S. LieveFrank; kijk nog even bij the story: reis en aankomst in San Francisco. Ik heb de foto van ons vieren bij the Spinacker toegevoegd!