Back home again.
Back home again.
Al na ruim 2 weken zijn we weer een compleet onderdeel van 'Het Overschiese'! Onze Amerika-reis, die bijna 10 weken duurde, lijkt nu al ver weg.
Een reis, met veel hoogtepunten en een dieptepunt als slot. We hebben ruim 8000 kilometer gereden en veel bijzondere dingen gezien en meegemaakt. We zijn op plekken geweest, die ons onbekend waren en hebben ook veel dingen terug gezien van ons bezoek in de zuidelijke regio in 1999. De slotweek had een bizarre afloop, door het overlijden van onze goede vriend Frank. Blogvolgers van het eerste uur weten dat we bij Frank al 14 jaar onze vakanties in Amerika beginnen, eindigen, of beginnen én eindigen. We zijn blij, dat we onze vlucht een dag konden verzetten om bij zijn uitvaart te zijn.
Die uitvaart met militaire eer was een bijzondere plechtigheid. In de buitenlucht, zoals we die kennen uit de Amerikaanse films, de last Post, die gespeeld werd door een militair/trompettist,
rechterhand op het hart of, voor de veteranen, aan het hoofd en daarna de ceremonie met het vouwen van de vlag, die met een persoonlijk woord overhandigd werd aan Yvonne.
De vlag gaat mee naar Holland, waar hij een blijvende herinnering zal vormen aan deze bijzondere dag. Hij mag absoluut nooit de grond raken en met trots hadden we hem nog even op schoot!
Bij Frank thuis hebben we daarna het glas op hem geheven.
We nemen afscheid van dat heerlijke huis, waar we nu nooit meer naartoe zullen gaan, waar we nooit meer op de waranda of in de tuin zullen zitten.
We eten daarna ‘s avonds met vrienden en familie bij 'The Spinnaker', Frank's favoriete restaurant aan de baai, waar hij ons allemaal altijd mee naartoe nam, met uitzicht op het verlichte San Francisco.
De volgende dag beginnen wij aan onze voorspoedige thuisvlucht.
Ons eerstvolgende reisje gaat eind april naar de Algarve. De laptop blijft thuis, want op alleen maar beelden van stranden en gegrilde zeebaarzen zit niemand van jullie te wachten!
San Francisco.
San Francisco. 14 februari.
De overlijdensadvertentie van Frank staat vanochtend in de ‘Chronicle of San Francisco'.
We lopen door de stad, kopen de krant en zitten op Union Square met lunch en een biertje.
Frank heeft ons 14 jaar geleden de stad doen kennen. Hij was een gastheer uit duizenden. We reden gisteren waarschijnlijk één van de laatste keren over de Golden Gate Bridge naar zijn huis. 'My home is your California home!', zei hij altijd. Het weerzien met familie en vrienden in dat huis was emotioneel, maar het was heerlijk om eindeloos verhalen en anekdotes op te halen. Hij was zo'n kleurrijk persoon. We hebben veel gelachen. Nu, vandaag zijn we in de stad en realiseren ons, dat we hier voorlopig wel niet meer terug zullen komen. De reden om hier onze reizen te beginnen en/of te eindigen is er niet meer. We proberen een beetje te helpen en met neef Luigi en nicht Yvonne al de relaties uit de chaotische adressenboekjes een plaats te geven. Er wordt wat afgebeld en dat geeft dramatische gesprekken. We eten met elkaar in Tiburon. Leuk aan het water, met een geweldig uitzicht over de baai en het verlichte SF. Eén van de plekken, waar Frank graag met ons allemaal kwam. Vandaag komt er een neef aan, die in Pakistan werkt en de rest van de familie arriveert morgen. De plechtigheid van vrijdag gaat met militaire eer. Hij heeft tenslotte in het Amerikaanse leger gediend. Kwam hier als jonge Hollandse jongen in Amerika aan met niks. Een van krantenjongen tot miljonair verhaal. Geweldig gedaan. Yvonne zegt: 'Hij is mijn held!' Nou, wij zijn trots, dat hij onze vriend was! Ik besef, dat dit een heel persoonlijk stukje is, maar zij, die ons al jaren volgen op dit blog kennen Frank uit mijn verhalen en van de foto's, dus vandaar.
San Francisco 16 februari.
We zitten met ons hotel midden in de stad. Die noodzaak was er nooit, want we waren altijd bij Frank, noord van de Golden Gate Bridge! Deze drie dagen crossen we als volleerde Amerikanen door de drukte. We leren de stad in drie dagen beter kennen dan de afgelopen 14 jaar. Vandaag laten we de familie met rust en trekken we ons eigen plan. We rijden door de stad en genieten van alle hoge gebouwen en de sfeer, die hier altijd ontspannen en de atmosfeer, die hier altijd fris is.
We vinden San Francisco, van alle grote steden, die we in de States bezochten, het meest relaxed.
We gaan naar het Museum of Modern Art. San Francisco dankt zijn reputatie als toonaangevend centrum van de moderne kunst aan dit museum. We lazen dat Picasso, Matisse en Dali er hangen en ook Newmann en Rothko aanwezig zijn,
de kunstenaars, die we overal volgen; dus we hadden hoge verwachtingen. Dat viel een beetje tegen. Éen saaie Dali en wat mindere Matisses, wel één mooie Rothko, maar daar waren we natuurlijk al zeer mee verwend in Houston en de spectaculaire fototentoonstelling van onze eigen Rineke Dijkstra was alleen voor sponsors en genodigden op dit moment open.
We waren wel trots op een hele afdeling voor een Nederlandse fotografe, maar meer dan de introductiefoto hebben we dus niet gezien.
De video presentatie van een klok, met weergave van de bezoekers die op dat moment langslopen vonden we wel een vondst. Wij dus, op dat moment!
Mocht de inhoud van dit museum een beetje tegen vallen....het gebouw was een bezoek meer dan waard. Wat een prachtige architectuur.... In 1995 gebouwd.
Ontworpen door de Zwitserse architect Mario Botta. Het cilindrische dakraam dat licht doorlaat naar de hal is binnen én buiten een blikvanger. Hoog in de top zit een loopbrug, die spectaculair de bovenverdiepingen verbindt. Geweldig. Daar hebben we van genoten.
Voor Heather een interessante danssculpture? opgenomen, die helemaal met ledlampjes uitgevoerd wordt. Mooi. Er mocht niet gefilmd worden, maar dat wist ik toen nog niet.
Als we na ons bezoek buiten komen is de hele binnenstad afgezet. We staan op een chaotisch kruispunt, waar opeens president Obama langskomt in een eindeloze stoet met heel veel motoragenten. Leuk hoor. Hebben we die ook in het echt 'gezien'!
Van Monterey naar Half Moon Bay.
Van Monterey naar Half Moon Bay.
Als we deze ochtend Cannery Row en de 17 Miles Drive, twee plaatsen waar Monterey beroemd door is, willen bezoeken, zit het weer niet mee. Het is druilerig en grijs. We klagen niet, want in de ruim 8 weken dat we onderweg zijn hadden we bijna altijd stralend weer!
Cannery Row is een zes blokken tellende straat aan de haven,
die door John Steinbeck, gevierd Amerikaans schrijver, werd bejubeld in zijn kritische romans Cannery Row en Sweet Thursday. Onze generatie moest deze boeken lezen voor 'de middelbare schoollijst' en daardoor werd John Steinbeck een auteur, waar we ons later meer in zijn gaan verdiepen.
Er stonden hier meer dan twintig visconservenfabrieken, waar sardines werden verwerkt. In 1945 verdwenen de sardines en sloten de fabrieken. Nu zitten er in de panden restaurants, winkels en trendy boetiekjes. Natuurlijk, ook een starbucks, waar we naar binnen vluchten, omdat het pijpenstelen regent.
Daarna naar de 17-miles-drive.
Een 17 mijl lange rondweg langs de kust, die mooie plaatjes geeft. We zien veel vogels en zeehonden, maar rijden voornamelijk langs een golfbaan en in de kou en de wind is het niet echt aangenaam. Wouter, moesten we daar in 1998 ook al 9,50 dollar voor betalen? Wat een afzetterij om de Lone Cypress te zien!
Deze legendarische boom staat hier eenzaam en alleen al 250 jaar op deze uitstekend rotspunt. Het is een cipressensoort, die heel goed tegen dit stormachtige klimaat aan de kust bestand is. Het is volgens de Amerikaanse tekst een 'icon' and has inspired many! Ja waartoe dan? Zo Amerikaans!
Via Pigeon Bluffs, met een dromerige vuurtoren,
rijden we langs het Bean Hollow State Beach. Een prachtig stukje zand/rots-strand, waar we het fenomeen Tafoni aanschouwen.
Dit zijn heel veel kleine en grote gaatjes, die in de rotswanden in groepen bij elkaar zitten. Men vermoedt, dat die gaten zijn ontstaan, doordat water in de rotsen is gesijpeld, waarna door een chemische reactie het gesteente van binnenuit is uitgehold. De normale erosie aan de buitenzijde gaat gewoon door, waardoor wij de gaten nu zien zitten. Heel fascinerend en prachtige kleuren.
Met gevaar voor eigen leven klauteren we over de rotsen, want het stormt en de zee buldert tegen de kust. Gelukkig is daar even de zon om het wat vrolijker te maken.
We stoppen in Half Moon Bay.
Morgen door naar San Francisco, waar we onze vrienden en familie van Frank ontmoeten.We hebben onze terugreis naar zaterdag kunnen verplaatsen, zodat we vrijdag bij de uitvaartplechtigheid kunnen zijn.
Van San Luis Obispo naar Monterey.
Van San Luis Obispo naar Monterey.
Via de prachtige kustweg komen we langzaam maar zeker dichterbij San Francisco.
De weg is kronkelig en bochtig en vooral hoog! We schieten niet echt op, maar kunnen zo wel genieten van de vele mooie panorama's.
Bij San Simeon passeren we het protserige Hearst Castle, gelegen op een heuvel.
Deze privé speeltuin, van media-magnaat William Randolph Hearst is nu een museum en één van de grootste toeristische trekpleisters van Californië, dus aan ons niet besteed! De Vizcaya Villa onder Miami, die we vorig jaar kerst bezochten en de Ringling pracht en praal van dit jaar zijn voor ons meer dan genoeg. Het is veel van hetzelfde. Prolurkerignamaak Europa, volgestampt met kunst. Toppunt van smakeloosheid is de overdekte Roman Pool, die geheel bedekt is met mozaïeken van gehamerd goud en Venetiaans glas. We zwijgen er verder over. Hoe gestoord kan je zijn!
Daarom ook alleen maar een snapshot van grote afstand...voor het idee.
Even later een vrolijke ontmoeting met honderden zeeolifanten. Elephant Seals bij de Piedras Blancas Rookery. Nog nooit zulke lompe rare beesten met slurfjes gezien! Kijk naar (klik op) het filmpje en zie hoe ze zich aan land voortbewegen en de hele tijd zand over zich heen gooien!
De Mannetjes hebben de slurf en zijn kolossaal! De vrouwtjes lijken op zeeleeuwen, maar als je goed kijkt hebben ze ook een slurfachtig bekkie. De kindjes zijn in deze tijd van het jaar huilers en produceren alleen maar geblèr.
Er zijn er zo'n 17000 op de hele wereld en allemaal komen ze naar deze plek. Gelukkig niet allemaal tegelijk. Ze komen en gaan van en naar Alaska, paren hier, krijgen hier hun jongen, leren hier zwemmen en vissen, vervellen hier en gaan dan weer omhoog. Een eindeloze cyclus.
Verderop zien we 'echte' zeeleeuwen (of zeehonden?) in grote getale zwemmen voor de kust. Het is nog steeds heerlijk weer, warm en zonnig. We maken mooie plaatjes van de rotsen, de zee en het strand.
Bij Monterey betrekt de lucht. Het wordt grijs en kil. Wij stoppen hier voor vandaag.
Morgen door.
Van Malibu naar San Luis Obispo.
Van Malibu naar San Luis Obispo.
11 februari 2012.
We gaan langzaam omhoog richting San Francisco.
De kustweg, die we 14 jaar geleden met Wouter van San Francisco naar Los Angeles reden, 'doen' we nu in omgekeerde volgorde. Hij voert ons door glooiende groene heuvels, langs hoge duinen en rotsige kusten. Dreigende zwarte regenbuien en zonnige perioden wisselen elkaar af deze dag. De temperatuur zakt en we dragen weer een vest.
Bij Pismo Beach stuiten we op veel opwinding rond een paar grote bomen. Dit blijkt de Monarch Butterfly Grove te zijn.
Al tientallen jaren reizen in de herfst honderden Monarchvlinders meer dan 1500 mijl om in dit bosje te overwinteren. Het is een overweldigend gezicht! Mensen met grote camera's en verrekijkers voor de kinderen. Een ranger, die boeiend uitleg geeft. Uitkijken waar je loopt. Ze zitten ook op de grond! Nog nooit zoiets gezien. In de lente vliegen ze weer omhoog en leggen hun eitjes in de 'milkweed plants', giftig voor de vijanden van de larven, dus niemand waagt het ze op te eten. Wat een mooie natuurlijke bescherming.
Ons motel van vanavond staat in San Luis Obispo. Eén van de plaatsen waar in de 18e eeuw een missiepost in het rijtje van 21 langs deze kust gesticht is door pater Junipero Serra.
Deze toeristische plaats (nu) is uit die missiepost ontstaan.
Het is één van de rijkste en beroemdste en is nog steeds als parochiekerk in gebruik. We zijn vroeg, dus lopen wat door het drukke stadje en bekijken de missiepost.
Grote hilariteit bij alle omstanders, die in het kauwgomstraatje terecht komen! 2 wanden van een smal straatje, helemaal beplakt met uitgekauwde stukken kauwgom. Van groot tot klein, van ordi tot stylish, allemaal malen ze wat af in dit land. Wij kijken niet op van zo'n hoeveelheid!
Inmiddels is bekend, dat Frank vrijdag a.s. gecremeerd wordt. Wij proberen onze terugreis, die op die vrijdag moet plaatsvinden, naar de zaterdag te verplaatsen.
Luigi en familie zijn dit weekend al hier. We hebben goede herinneringen aan onze talrijke samenkomsten bij Frank, door de jaren heen, met familie en vrienden. Dat we deze week op deze manier bij elkaar zijn is nog niet echt te bevatten.
Wordt vervolgd.
Ha lieve Anna Marie, dank voor je reactie. Ik zou je graag weer een keer willen zien. Als we allebei thuis zijn spreken we dan wat af?
Malibu
We hebben in Malibu, een paar dagen rust ingelast.
Gisterennacht hoorden we dat onze vriend Frank, bij wie we zondag in San Francisco aan hoopten te komen, onverwacht is overleden. Beduusd en verdrietig brengen we de dag lezend in het zonnetje door. Wachtend op berichten uit Nederland over de dingen, die hier gaan gebeuren.
Er zijn slechtere plaatsen om te verblijven dan Malibu. De temperatuur is hier op dit moment 25 graden en we zitten in een trendy motel aan het strand. We verbazen ons over de 'gezondheidsgekte'! Om ons heen alleen maar joggende,
rolschaatsende en surfende mensen.
Het is een compleet andere cultuur dan waar we 8 weken in rondgereden hebben.
Gisteren ook nog 'achtervolgd' met zwaailicht en sirene door de Sheriff van dit gat.
Beetje in de war door de omstandigheden reed Henny bij een pompstation de uitgang in. Daar stond de Sheriff in zijn auto. We reden achteruit en gaan 30 meter verder de goede kant op. Dat laat Jodukus 'ik sta op mijn strepen' Sheriff van dit kleine rotplaatsje, niet op zich zitten! De volle 30 meter met zoals gezegd, sirenes en zwaailichten aan. Rijbewijs a.u.b..Henny opent zijn deur. NEEEEE u mag NIET uit uw auto komen!!!! Dat doen we in dit land niet!!!! Dan kan u op de vlucht slaan! Ik zie dit nu door de vingers, omdat u een buitenlander bent!!! U MAG GAAN! Wat een lachwekkend theater!
We laten het allemaal maar over ons komen en gaan morgen wel weer normaal doen.
Jullie horen van ons.
Van Joshua Tree naar Los Angeles.
Van Joshua Tree naar Los Angeles.
Vanochtend begint de dag stralend. In de verte hangen wel buien en we horen zo nu en dan donderslagen, maar die houden ons niet tegen; we gaan toch nog twee plekken, waar we nooit geweest zijn, in het Joshua Tree NP bezoeken. Eerst Indian Cove. Daar lopen we een trail door de bedding van de rivier, tussen de karakteristieke rotsvormen van dit park.
Hier hebben vroeger de Serrano-, Chemehuevi- en Cahuilla-indianen gewoond. Hun proteïne-opname kwam voornamelijk van de cotton tail en de Jack rabbit. Ons werd veel leven tijdens de wandeling beloofd. Leguanen, schilpadden, allerlei soorten ratten en muizen en.....nou, nog geen konijn gezien!
Wel een heerlijke wandeling gemaakt tussen de levensgrote formaties van kolossen van rotsen. Het mooiste is toch altijd weer, dat je helemaal alleen loopt. Nog even een voorbeeld van een kampeerplek, zoals gisteren beschreven:
Daarna naar ‘Black Rock'. Geen zwarte rots gezien, maar wel een hele andere vegetatie dan we in het park gewend zijn. Alles is heel helder groen,
de rotsen zijn anders
en de trail beloofd een prachtig uitzicht op de geweldige besneeuwde toppen van de Bernadino Mountains.
Nou, dat klopt. We lopen kilometers en stappen rond 12 uur in de auto voor de rit naar Los Angeles met op de mp3 speler Billy Joel,die toepasselijk zingt over 'Los Angelinos' (sorry Nico!).
Na het stukje windmolens en bergen, (nog wel leuk)
komt de 4- en 5-baans grote ellende.
Oh, wat heb ik een hekel aan dit stuk. 150 kilometer tot Los Angeles: druk druk druk.
Maar wel weer indrukwekkend als we LA binnerijden!
We willen per sé morgen naar het Paul Getty museum, dus rijden de 10 helemaal af naar Santa Monica. Wouter, nog niks veranderd hier na 15 jaar.
Daar proberen we een hotel te vinden, wat niet eenvoudig is. Nog even genoten van Venice Beach, wat een gekke maalstroom van gestoorde medemensen is (geen foto's, we waren het eigenlijk toen al spoeg zat!) en komen dan in Manhattan Beach in een giga-kamer met alles erop en aan, voor een schappelijke prijs, terecht.
Nog even heerlijk op het strand, met de Bay Watch Resque-uitkijkpost van David Hasselhoff .
Morgen verder.
Joshua Tree National Park.
Joshua Tree National Park.
Dit park is onderdeel van de Mojave desert, die weer opgaat in de grote Sonora woestijn.
Het westelijk deel van dit gebied wordt gedomineerd door de Joshua Tree, geen boom, maar een Yuccapalm, die zijn naam dankt aan een groep Mormoonse kolonisten, die midden 1900 met hun huifkarren door dit gebied trokken en de plant op de profeet Jozua 'met de armen naar de hemel geheven' vonden lijken.
Deze mooie karakteristieke plant kan wel 12 meter hoog en 900 jaar oud worden.
In het ecosysteem van deze desert speelt hij een belangrijke rol als schuilplaats/woning voor vogels, insecten, kleine zoogdieren en hagedissen.
In de zomer, zoals we al twee keer meegemaakt hebben, is het vreselijk heet en door het gebrek aan water is kamperen, hiken, rotsbeklimmen en fietsen, dan niet echt populair. Vandaag zien we meer 'tentkampeerders ' op de campings dan ooit. Stel je geen 'rijtjescampings' voor zoals bij ons, maar mooie verborgen plekken tussen de immense rotsen, met tafel, bankjes en de onvermijdelijke, vaste BBQ .
En Miek, ter geruststelling: vandaag had ik mijn 16 dollar namaakschaapgevoerde vest van de Wall-Mart aan! Met andere woorden: de zon heel waterig gezien en de temperatuur met 10 graden gezakt!
Warm werden we wel. Heerlijk een flink aantal kilometers trail gelopen. Dat hadden we nog nooit gedaan vanwege de hitte. Ongekende sensatie tussen die enorme rotsen. Prachtige vegetatie, mooie kleuren,
vogels en kruipend spul.
Op één plek een bee-alert! Moest aan jou denken Elzebeth!
Morgen richting Los Angeles.