Van Springerville naar Grants.
Van Springerville naar Grants.
We rijden vandaag niet veel, want we willen via de indianenreservaten van de Zuni’s en de Navajo’s twee National Monuments bezoeken. Ze liggen een beetje buiten de geijkte routes en we zijn hier dan ook nog nooit geweest.
Bij de start van onze reis vandaag rijden we door een wonderschoon Badland. Verrassend, dit staat nergens aangegeven en heeft ook bij mijn weten geen naam. Jammer, dat we nergens konden stoppen. Geen nood, er komen nog meer Badlands deze trip, dus er zal nog wel een plaatje van verschijnen.
Zuni Pueblo is onze eerste stop. Je kan zien dat dit een dorp is van later datum, want er zijn, buiten de armoedige onderkomens, die we gewend zijn in de reservaten, ook wat betere huizen.( Wigwams zijn we ooit alleen in Monument valley tegengekomen….en dan waarschijnlijk alleen voor ons neergezet.) We stoppen langs de kant bij een woonkeet om een paar foto’s te maken van de geweldige bergketen,
waar deze dorpelingen op uit kijken en ik wil nog graag al die kleiovens in de tuinen op de foto. Soms staan er wel 5 op een rijtje. Ik krijg er stiekem 1 op een plaatje.
Geen mens te bekennen, maar de aardige indianenhonden begroeten ons hartelijk. Toch voel je je een beetje een indringer.
Door naar EL Morro National Monument. Een langgerekte zandsteen formatie in vlak land. Doordat de lagen aan de bovenkant uit harde rots bestaan vertraagt dit het erosieproces. Indrukwekkend.
We bezoeken het visitercenter en het Museum. Mooi en leerzaam. Het geeft ons een goede kijk in het verleden van de diverse indianenstammen, die dit gebied bevolkten. De trail naar de top is voor een volgende keer. Veel te warm!
El Malpais N.M. ligt in de High Desert . Het is een groot gebied, waar in het oosten de Acoma- en Laguna-indianen woonden en in het westen de Zuni’s en Navajo’s. Je kan hier mooie trails lopen, maar ook rijden met je ‘high clearance car’. Er ligt een krater en de daar bijhorende onvermijdelijke caves. Die mag je niet in zonder toestemming. Nou houden wij helemaal niet zo van grotten, dus niet echt vreselijk. We hebben er wat rond gereden, maar waren niet erg onder de indruk.
Morgen verder in New Mexico.
Van Safford naar Springerville
Van Safford naar Springerville.
Wat een heerlijke weer als we deze ochtend vertrekken. Palmbomen, met bergen op de achtergrond. Het vakantiegevoel begint nu pas echt te komen.
We gaan vanochtend New Mexico in om de Catwalk trail te lopen. Vorig jaar hebben we er een klein stukje van gedaan. Door een grote brand die in het gebied woedde, moest er veel hersteld worden en was de catwalk gesloten voor het publiek. We wilden heel graag de hele route door de canyon lopen, omdat we nu eenmaal canyon-liefhebbers zijn en de board walk (loopbruggen, die door de canyon en over de rivier gebouwd zijn) ons de moeite waard leek. De aanlooproute is prachtig. We rijden door het Apache-Sitgreaves-National Forest.
Schitterende bergrit! Bijna op de hoogste top rijden we een man en vrouw, stapvoets fietsend, achterop. Ze komen uit Maine (aan de oostkust) en fietsen van San Diego naar Florida. Wie heeft dit hier neergelegd(de berg dus….) roept de vrouw. Dat is vast geen tourguide geweest!!! De gebruikelijke vragen naar onze herkomst en ons land volgen. Leuke ontmoeting. De catwalk wordt een grote teleurstelling. We wisten, dat de weg ernaar toe bij regen altijd plekken vertoont, waar het water uit de bergen overstromingen veroorzaakt, maar dit hadden we niet verwacht. We moeten door hele sterke stromen rijden, waarbij de helft van de weg in een waterval is veranderd.
We rijden verder en komen een bord Mine-ghosttown tegen. Mooier dan Bodi zal het niet worden, maar er is een gat in onze planning, dus je moet wat. Een spookstadje is meestal leuk als het niet te commercieel is. Had ik dit maar nooit geopperd. Niek, je was uit de auto gesprongen. Na een hele enge bergweg, waarbij ik zat te jammeren, dat we om moesten draaien (ja waar??) en Henny alsmaar riep…..”daar word ik nou zo moe van” kwamen we bij een droge rivierbedding die de vervolgweg moest voorstellen. We zijn aardig bedreven in het off-road rijden, maar dit ging te ver! Keren en door dus. Oei, wat was ik blij van die berg af te zijn. Mooie rit verder langs het Nelson-reservoir.
Morgen gaan we richting Farmington. Kijken, of we dit jaar de ‘King of Wings’ kunnen vinden.
PS ja Wout, die resolutie....ons nieuwe fototoestel is veel te goed. ik moet de resolutie van sommige foto's terugbrengen anders pakt dit blog ze niet!!
PPSS, Ja Niek, ik wist dat die opmerking zou komen! Ga jij goed met je WII?
Van Phoenix naar Safford
Van Phoenix naar Safford.
Deze ochtend gaan we rustig aan vertrekken.
Eerst een goed “eieren met spek”- ontbijt en dan ‘en route’. De jetlag zit nog in de benen en de hitte speelt mij in ieder geval parten. Ook de twee slechte nachten tot nu toe doen er geen goed aan!
We besluiten dus te stoppen als we het zat zijn. Hoe vroeg ook.
De rit door het Tonto National Forest is prachtig. Mooie bergtour en de rotsformaties doen soms denken aan het Joshua Tree NP of het Chiricahua NM waar we vorig jaar waren.
We stoppen op een plekje langs de kant en kijken naar beneden. Tot onze verbazing zien we dit….
Wouter, deze is dus voor jou!
Om twee uur hebben we er genoeg van en strijken neer in een Days Inn, omdat het bord ‘Hot tube’ ons zeer aanlokkelijk voorkomt.
Heerlijk…..uren bubbelen en zwemmen. We komen bij.
De slechte internetverbinding nemen we op de koop toe, dus misschien zien jullie dit pas een andere keer.
Morgen meer aktie!
Van Rotterdam naar Phoenix Arizona.
Zaterdag 27 september
Naar Phoenix Arizona.
Onze vlucht vertrekt om 10 over 10, maar door de nieuwe veiligheidsregels naar de USA moeten alle elektronica en snoeren in de handbagage eruit en aangezet worden. Nou daar zijn we lekker mee. 2 tablets, 2 e-readers, telefoons, fototoestel, i-pods: noem maar op. Dat geldt voor al die mensen voor ons en omdat wij bijna de laatsten zijn en het vliegtuig hierdoor al een uur te laat is, worden wij snel doorgestuurd. We vliegen naar Houston (10 uur en nog wat) en moeten daar 4 uur wachten op onze ‘connecting flight’ naar Phoenix.
( Deze info is voor jou, Mal…we hebben een Infinity QX60,four wheel drive, nieuw, luxe uitvoering met overal leer en lampjes in de deurkrukken en een open dak en een verwarmd stuur en stoelen, maar, oei, dat hebben we hier in 30 graden niet nodig! Henny is er blij mee en bestudeert het boekje. Mij interesseert het niet, zoals je snapt. Het rijdt vorstelijk! )
Vlak voor Phoenix zegt de piloot, dat het een beetje regent daar, maar als we aankomen, zal dat wel meevallen.. Jaja, ik zie met angst en beven een donder- en bliksembui in de vliegrichting opdoemen . Dat is als je in een vliegtuig zit een rare gewaarwording. We gaan er recht op af. Net voor de bui gaan we er omheen en ik ben blij, dat we veilig op de grond staan. Na 26 uur op de benen zijn we opgelucht te kunnen gaan slapen.
Zondag 28 september.
Veel rumoer vannacht vanwege de nachtclub in ons hoofdgebouw. Vandaag een rustig jetlagver-werkend dagje. Stoelen en koelbox en de drinks en de etenswaren, die we altijd bij ons hebben voor onderweg, aangeschaft. We zien overstroomde wegen
en veel afgewaaide stukken palm(boom) op de straten liggen. Het is hier noodweer geweest. Gelukkig vandaag weer strakblauw en 30 graden. Daarna een relaxed middagje bij het geweldige zwembad. Prima plek met bedden onder baldakijnen en alles met weelderige kussens. Beetje bijkomen dus.
Prachtige zonsondergang .
Morgen vertrekken we hier richting New Mexico.
.
Nieuwe reis, nieuwe uitdagingen!
Lieve familie, vrienden en onbekende volgers,
A.s. zaterdag vliegen we via Houston naar Phoenix-Arizona om weer 5 weken door het wilde westen te reizen. Ons roadbook bevat een paar mooie slotcanyons (die al jaren op ons wensenlijstje staan!) en ook wat plekken die we terug willen zien.Ons reisschema is flexibel en dat maakt het voor ons weer avontuurlijk!
Het is leuk als jullie weer met ons meereizen en zo nu en dan wat commentaar geven.
Netty en Henny
Van Cortez naar Moab.
Van Cortez naar Moab.
In Moab zullen we drie dagen logeren en de Nationale parken Arches en Canyonlands nog verder uitspitten, dan we in de loop van de jaren al gedaan hebben. Arches is een klein park met heel veel natuurlijke bogen en daar willen we de trail naar Delicate Arch ( het logo van mijn hotmail tenslotte) eindelijk eens gaan proberen. We hebben de Arch al vele malen van hooggelegen punten in mini gespot en zagen altijd op tegen de inspannende, toch wel lastige, (van horen zeggen) trail, maar wie niet waagt, enz……
Canyonlands is een heel ander verhaal. Een enorm groot gebied, midden op het Colorado-plateau met alles wat je maar wilt! Honderden canyons, met de kloven van de Green River en de Colorado River als belangrijkste. Een wildernis, met allerlei soorten gekleurde rotsmassa’s van verschillende steensoorten.
Veel dirtroads (waar je beter een jeep voor kan huren!) en primitieve trails. Zo’n 95 procent van dit gebied is onbegaanbaar. Op onze weg naar Moab nemen we een voorproefje, want we komen langs de oost-ingang van het park.
We hebben deze rit al vaker gemaakt, maar wat ons betreft kan het niet vaak genoeg zijn. Wat een overweldigende natuur! News Paper Rock blijft een interessante plek.
Ook hier weet men weer niet wat de Fremont en Pueblo Cultures bedoeld hebben met de petroglyphs.
“Tse Háne” noemen de Navajo indianen de plek: “Rock that tells a story”.
Daarna rijden we naar het Big Spring Canyon Overlook-punt en lopen een stuk van de Slickrock Foot, een trail tussen alweer amazing rockformaties. Wat een tocht!
Mooi op “borreltjes-tijd” komen we in Moab, in onze Big Horn Lodge aan. We drinken een koude Steel met uitzicht op de rode rotsen.
Amerikanen vieren Memorial day vandaag en wij vieren ook een voor ons Memorial Day
met een uitstekend etentje en een lekkere fles wijn!
Wordt vervolgd.
Mesa Verde.
Mesa Verde.
Het is de derde, of eigenlijk de vierde keer, dat we in Cortez zijn om Mesa Verde te bezoeken. Memorial day weekend, dus zijn we uitgeweken naar deze regio. We hadden westelijker willen gaan, maar dat moet wachten tot morgen. Dan wordt het rustiger , want dan gaan de Amerikanen weer aan het werk. Niet zo erg, want het Mesa Verde gebied is zo groot, dat je er na een week nog niet uitgekeken bent.
De eerste keer in 1998 was er brand uitgebroken, toen we arriveerden, dus mochten we het park niet in.
De tweede keer hebben we een gedeelte vluchtig gedaan.
De derde keer in 2009 hebben we ons echt op de tours gestort, die we vooraf moesten reserveren, zoals de trail door het beroemde Cliff Palace,
het meest indrukwekkende gedeelte hier, van wat overgebleven is van de Ancestral Puebloans.
Op de weg naar boven, want hoog is het hier allemaal en niet voor watjes, brunchen we eerst op een prachtig uitkijkpunt. De vesten zijn nog aan, want het is vroeg en fris.
Daarna wordt het warm en binnen niet al te lange tijd lopen we al weer te puffen. We klagen niet hoor, als we die temperaturen bij jullie thuis zien! Midden op de weg omhoog ligt, ja je gelooft het niet, een slang. We zien hem te laat en rijden over hem heen zonder hem te raken. Bij de eerste de beste mogelijkheid, want bergweg hè, keren we en warempel, hij ligt er gewoon nog. We kunnen hem nu fotograferen en als ik uitstap en naar hem toe loop begint hij met de kop te bewegen en met de staart te slaan!.
Nu ben ik deze week al achterna gezeten door een lama, dus een achtervolging door een slang zie ik niet zo zitten. Gauw de auto in dus!
Vandaag, zoals gezegd niet gepland, lopen we een voor ons nog onbekende trail naar Step House. Behoorlijk langs de afgrond, eerst goed omlaag, met ook wel trappen en een leuning. We worden beloond: een mooie spot,
met een pithouse, waar de mensen zo rond 550 leefden.
Zo hadden we er nog niet een gezien. Er zijn weinig andere toeristen, die de boel bederven, dus we genieten weer.
Mooie trail, net lang genoeg.
Daarna gaan we nog even de overbekende punten langs, waarbij het Cliff-Palace toch weer, na drie bezoeken, adembenemend in de diepte ligt. Wat een cultuur moet dit geweest zijn! Wat een leven in deze holen in de bergwanden. Niet voor te stellen.
Thuis, in ons hotel lezen we nog een poosje in de zon en zien hoe de owners van deze Inn totaal niet kunnen organiseren en diverse gasten met klachten over niet schoongemaakte kamers moeten sussen. Onze kamer is ook niet gedaan, maar er zijn voldoende schone handdoeken, dus wij gaan de boel niet erger maken en vragen alleen om koffie en bekers. Het zijn hele leuke mensen, vandaar.
Morgen naar Moab.
PS; Dag lieve Miek, mijn allerbeste vriendin! Als ik fysisch Geografe was geworden (en niet datgene wat jij en ik het allerbeste kunnen, afgezien van gewaardeerd auteur bij Nygh en van Ditmar zijn), hadden wij elkaar nooit ontmoet zo’n 44 jaar geleden!
Van Farmington naar Cortez.
Van Farmington naar Cortez.
Deze route was niet de bedoeling, maar omdat we nu toch langs de Aztec Ruins komen en we deze dagen in het Navajo en Hopi indianengebied rondtrekken, gaan we dit stukje geschiedenis vanochtend bezoeken. We weten, dat het een beetje gladjes gepresenteerd wordt, maar op deze plek bij het plaatsje Aztec is toch echt indianengeschiedenis geschreven.
De ranger, die ons bij binnenkomst in het visitercenter gaat uitleggen, wat de plek behelst, weet ons mee te slepen in het verhaal van deze pueblo. Het is een groot vierkant complex met wooneenheden, zelfs verdiepingen op elkaar en grote publieke ruimten voor ceremoniële zaken.
Er is een prachtige grote kiva nagebouwd, waar we met de uitleg van onze gids een goed kijkje in het culturele en sociale leven van deze mensen krijgen. Wat een wereld!
Wat ons zo boeit, is de werkwijze en de daaruit volgende ontdekkingen van de archeologen, die aan deze plekken al decennia werken. Ze zijn zoveel te weten gekomen van deze Ancestral Pueblo People, die hier dit complex eind jaren 1000 tot eind jaren 1200 bouwden en bewoonden.
Wat blijft, is het raadsel waarom deze gemeenschappen ( niet alleen hier, maar ook in de Cliff Dwellings, die we vorig jaar bij Silver City bezochten en in Mesa Verde , dat we morgen gaan doen) rond 1200 de boel de boel lieten en vertrokken. Men denkt, dat droogte en sociale, religieuze of politieke issues een rol gespeeld hebben, maar zeker weten doet men dat niet.
Vermoedelijk is men vertrokken naar de nattere oorden van de Rio Grande en naar Zuid-Arizona.
In ieder geval hebben veel indianen sterke spirituele banden met deze heilige plaats en dat wordt ons bij het volgen van de trail wel heel erg duidelijk gemaakt.
We zijn twee nachten in Cortez en gaan morgen naar Mesa Verde.