Van Winslow naar Page.

Ja Nico, die hoek in Winslow, hè. Van Wouter ook al de link toegestuurd gekregen.

Alle rechtgeaarde Eagles-fans weten nu wel waar we het over hebben. Hun wereldberoemde hit TAKE IT EASY begint met de zin: standing on the corner in Winslow Arizona. En die corner bestaat echt !! We hebben hem natuurlijk vanochtend opgezocht. Met de Eagles op de radio/ipod (die Henny met het zenderzoekertjeaan de praat heeft weten te krijgen in de auto) .Wat een feest. Allemaal ouwe gebakkies zoals wij. Verbroedering en foto's nemen van elkaar.DeAmerikaan met zijn gezinriep ons vanaf de overkant al 'this it it folks' toe. En dan natuurlijk 'where are you from?' En, hoor je het..... tegen zijn vrouw, 'zij hebben ze in Holland in juli in concert gezien!' Nou Nico en Wouter, laten we datnogalmatige concert maar vergeten. Ahoy 2008 met stip! Overigens is Winslow een gat van niks. Het ligt aan de historische route 66 en daarom veel 'Harley-doorgangers' en idioten zoals wij natuurlijk, die op een straathoek met wildvreemden onder de klanken van Eagles-songs (want natuurlijk zijn er luidsprekers opgehangen ) met elkaarde liefde voor de groep staan te delen. (Wouter en Nico, jullie hadden hierbij moeten zijn!)

Daarna door volgens plan. Van Winslow omhoog de 87 noord. We rijden de hele dag door deindianenreservatenvan deNavajo en Hopi. Amerika herbergt meer dan 60 indianen-stammen en waar je ook komt, het is allemaal even treurig en armoedig. In het zwarte Zuiden, in Florida, in het noorden, de Dacota's, bij Wounded Knee, overal waar we de diverse stammen ontmoetten is armoe troef. Rond de casino's ( want dat mogen de indianen: casino's beheren. Het is hun land) en rond detoeristische plekken die van hen zijn, zoals Canyon de Chelly en Monument Valley is wat meer welvaart te zien,maar de rest..... golfplaten en krotten. We waren op een indianen-picknickplaats en daarzagen we, dat 3 van de 4 golfplaten dakjes boven de picknicktafels afgezaagd waren! Wij reden daarna door Second Mesa en we konden zo10 krotten aanwijzen waar ze eventueel waren gebruikt !

Op die 87 noord gestopt bij de Little Painted Desert. We kenden deze plek niet, maar inder-daad een kleine versie van de Painted Desert bij bijv. Petrified forest. Mooie verstilde spot.

Daarna kwam voor ons het hoogtepunt van de dag. We meenden in dit gebied wel alles wat de moeite waard is zo'n beetje gezien te hebben maar daar was de Coal Mine Canyon!!!

Staat niet in de boeken, Waarom wordt die plekverborgengehouden??? Is Navajo-indianengebied, willen ze geen pottekijkers? Bedankt Henriette en Hans. Wat een juweel! We hebben jullie aanwijzingen gevolgd; alleen kwamenwe vanuit zuidelijke richting op de 264 en dan zit er voor mijlpaal 337 al een unpaved road die maar 400 meter naar de rand is. Er stond een kudde koeien waar we eerst doorheen moesten, maar wat een canyon!!! Zie de beelden. Het mooiste is, dat je er alleen bent. Wezijn, zover we konden, langs de rand gelopen en hebben alleen maar tegen elkaar gezegd.... wat prachtig, dat zoiets bestaaaaat!!!????

Daarna zijn we doorgereden naar Page aan het Lake Powell.Prachtige route met als maar weer die rode bergen. De Echo Cliffs en de Vermillion Cliffs. Als je van het zuiden op Page aanrijdt dan is het panorama overweldigend. We blijven hier een paar dagen, want we zitten in het labourday -weekend, dus het is hier erg druk. Veel watersporters en dus waren we blij nog een kamer te bemachtigen in het motel 6 want alles is vol.

We hebben al bij de indianen geprobeerd een Tribal Permit te krijgen voor de Water Holes Slot Canyon, omdat we na de Antilope canyon (jaren geleden) die jeslechts mag bezoekenonder leiding van een indianengids, zo'n canyon wel eenszonder medetoeristen wil doen, maar dan moet je een permit hebben. We wachten tot maandag. Dan zijn alle labourday-dagjes-mensen weg en hopen wehet rijk alleen te hebben..

Grand Canyon.

Om 3 minuten over zes wasdeze ochtend de zonsopgang in de canyon. Dat was goed te merken in ons motel, gelegen aan de fameuze (oude) route 66.( Alles Harley Davidson's wat de klok sloeg.) Om 5 uur werden de motoren gestart en de fam. v.d.Woerd was wakker. Nu zijn wij meer van de zonsondergangen, dan hoef je niet zo vroeg op, maar eenmaal wakker passeerden wij de gate toch voordat de grote meute loskwam.

En dan sta je daar weer, voor de 4e keer aan de rand van iets wat niet te beschrijven valt.

Op Hopi Point zei een Amerikaanse dame treffend, terwijl ze met een brede armzwaai het panorama omvatte: 'Dit kan je toch niet uitleggen!' En dat is het dus precies.

Kijk naar de foto's of films, Het komt niet over wat je voelt, ziet, hoort, ruikt als je alleen langs die rand loopt. En dat hebben we gedaan.Eerst samen met iedereen in de bus van punt naar puntgehopt(dat moet tegenwoordig) .Op de westkant mag je niet meer zelf met je auto komen. Toen zijnwijsamen maar lekker alleen een stuk trail gaanlopen. Jammer dat op het mooiste punt,( daar waar je 1 km. beneden de rivier als een nietig stroompje ziet gaan ) de batterij van mijn fototoestel het begaf. Hij was er net vol ingezet, dus ik had geen reservebatterij bij me. Later op het laatste punt bij de east-gate nog wel wat van de rivier kunnen schieten, maar mooi werd het niet. Ik ga ze jullie toch niet onthouden.

De South Rim, waar we vandaag waren, isde meest touristische pleken hier ligt ook de rivier vlakbij. Op sommige plaatsen ligt die wel een mijl diep. De afstand hemelsbreed tot de Nort Rim is hier en daar 18 mijl. (1Mijl=1,6 km.) De kleuren van de aardlagen zijn rood en bruin, geel en groen en variëren in allerlei nuances. Door de lichtval, de zon en de wolken verandert het beeld voortdurend.Onvergetelijk en niet voor niets één van de zeven wereldwonderen.

De North Rim is hoger en ademt een heel andere sfeer. Waarschijnlijk ook, omdat daar veel minder toeristen naar toe gaan. Wij vonden het indertijd een verademing, zo stil.

Via de East-gate verlaten wehet park en rijdenIndianenland weer in. Overal stalletjes met Navajo-jewelery langs de kant. Chief Big Wind deed ook nog een beroep op onze goedgeefsheid, maar zelf was hij nergens te bekennen dus dat hebben we maar zo gelaten.

Pareltje: waar we n.b. in het verleden al 2 keer langsgereden zijn, maar nooit ontdekt hebben, was de Little Coloradoriver Gorge,(canyon dus). Een zijtak van degrote.Een heel slecht geplaatst bord, een zijpad (nooit gezien!) en een korte maar hete hike. Geweldig punt. Deed ons denken aan de Black Canyon of Gunnison in Colorado, waar we helemaal van ondersteboven waren, twee jaar geleden. Als alles goed gaat komen we daar dit jaar weer.

We logeren nu ook in Navajo-land in een Navajo motel (met wifi) bij Winslow en gaan morgen o.a.(met dank aan de Fam. Meulenbroeks) de little painted desert en nog meer verrassingen (letterlijk) opzoeken.

Van Phoenix naar Williams.

Vanochtend verlaten we de giga-hitte en het hotel waar altijd wel een vreemde vogel ons pad kruist. Deze vakantie was het de jonge vrouw die van 10 uur s'ochtends tot 6 uur s'avonds iedere dag op de trap van het zwembad zat met de billen in het water, hamsterfourage van het ontbijt op de rand, bak met ijsblokjes om het décolleté te verkoelen en de gsm voortdurend op de sms-stand. Klokslag 6 uur rees ze op uit het water envertrok met achterlaten van haar afval. De vuilnisbak was één meter ver. Geen woord, geen reactie, alleen haar gsm.

De vorige keer ontmoetten we hier een vrouw in de bar, die met een oude auto en een urn vol asvan een overleden vriendin op de achterbank heel Amerika rondreisde omdat ze beloofd had dat zehaar op alle memorabele plaatsen beetje bij beetje zou uitstrooien. De erfenis was jammer genoeg niet toereikend. Het geld was op, maar de as nog niet !We weten niet hoe dat afliep maar namen er nog een drankje op!

Wij reisden vandaag naar Williams en maakten onderweg de laatste foto's bij de laatste cactus. (zodat jullie zien dat we erheus geweest zijn.) Er is echt een cactusgrens; opeens houden ze op, en oh wat heerlijk.....dan daalt ook meteen de temperatuur. We hebben de oude 89 gereden. Een zogenaamde scenic byway. Prachtig, langs Prescott, waar we bij het Watsonlake de Granite Dells bewonderd hebben en verder door Jerome, (kunstenaars dorp waar we deze keer toch maar gestopt zijn,al is dit niet zo ons ding.) Veel goedbedoelde rotzooi. We rijden deze route voor de tweede keer en waren al eens enkele dagen in Sedona.(datligtna Jerome op de route) Geweldig, weer die rode imposante rotsen. Wat een mooie plek.

Via de Oak creek canyon (prachtig) naar Fallstaff waar we besloten (omdat het nog vroeg was) door te reizen naar Williams. Dit gehucht ligt aan de toegangsweg naar de Grand Canyon, waar we deze vakantie nou eens niet langs zouden gaan, maar als je er zo dicht bij bent mag je dat eigenlijk niet missen.Ook al is het voor de vierde keer.Wouter, je weet wel waarom. Ons motel van 1998 staat er nog steeds en je kijkt nog steeds uit op de trein. We konden toen niet slapen van de stoomfluit, weet je nog? Het is nu alleen weer een stukje toeristischer en tegenover onze Econolodge (gekozen vanwege wifi op de kamer) zit nu de Iron Horse Show, met veel namaak cowboys, levende muziek ,eten en wat al niet meer. Deze bejaarden hopen dat dit niet de hele nacht gaat duren, anders moeten we maar mee gaan doen!

Morgen naar de Grand Canyon.

Taliesin West.

Frank Lloyd Wright's oorspronkelijke standplaatswas Chicago. Hijhad daar een fantastisch huis (eigen ontwerp natuurlijk) in Oak park, een buitenwijk, waar nog veel meer van zijn huizen staan. Ook de Unity Temple in die wijk heeft hij ontworpen.Wij waren daar in 2004 enzijn twee volle dagen in Frank Lloyd Wright -sferen geweest!

Hij ontwierp niet alleen, maar leidde ook jonge mensen op. Eerst op Taliesin East in Spring Green, Wisconsin, Om gezondheidsredenen moest hij de strenge winters daar ontlopen en is hier naar Arizona gekomen waar de temperatuur in de winter rond de 20-25 graden is. Hijkocht in de woestijn een stuk land waar Taliesin West op gebouwd werd. Tijdens de bouw verbleven hijzelf, zijn familie en de studenten in tenten. Hij had een uitgesproken mening hoe zijn ge-bouw/bureau/school eruit moest zien. Organische vormen, het gebouw moest in het landschap opgaan. Vormen moesten driehoekig zijn met de bergen op de achtergrond als voorbeeld. Bouwmaterialen kwamen allemaal van het terrein. Grote brokken steen, zand voor cement, redwood. Het resultaat is een bijzonder gebouw met een uitgesproken sfeer.In 2001 hebben we hier voor het eerst rondgelopen maar zónder fototoestel. Nu gelukkig mét.

Toen Frank Lloyd Wright hier in 1937 zijn winter camp, zoals hij dat noemde, begon, was het echte wildernis. Nu reikt de stad tot aan de toegangsweg. Zodra je die weg inslaat begrijp je waarom hij deze plek heeft uitgekozen. Nog ongerepte woestijn met een prachtig uitzicht over de omgeving. Onze gids Loa (exentriek met grote hoed) is gek van Taliesin West en haar betoog was dan ook bijzonder gloedvol. Geen spijt van ons tweede bezoek dus.

Frank Lloyd Wright

De stokoude bejaarde dame (minstens 80!) achter de kassa bij de Wall-mart doet me beseffen dat vandaag officieel mijn pensioentijd is ingegaan. Nooit meer leuke lastige pubers, nooit meer mentoren-vakgroep-rapporten-overleg, nooit meer stagebegeleiden of het onderwijs vernieuwen. VRIJ! Peetje; ik weet dat je met me meereist... doe iedereen mijn hartelijke groeten vanuit Arizona. Ik hoop dat jullie een goed 'onderwijsjaar' hebben! Geertje; de laatste jaren zijnonze leerlingen steeds allemaal geslaagd bij Zorg en Welzijn. Zet die traditie alsjeblieft voort! En wat die stokoude dame bij de Wallmart betreft...... er is nog veel mis in dit land.

1 september 2009; eindelijk het beroemde Biltmore hotel bekeken. Stond al jaren op ons lijstje. Als grote Frank Lloyd Wright- fans (hij is de wereldberoemde Amerikaanse architect en inspirator van onze eigen architecten: Berlage en Rietveld) hebben we daar als kinderen in een snoepwinkel rondgelopen. Er staan 6 mannen in uniform valet-parking en portiersklussen voor de ingang te plegen, maar we zijn brutaalweg binnen gelopen en hebben netjes gevraagd of we mochten fotograferen. Men was uitermate vriendelijk en wekonden zelfs met de interne rondleiding,die alleen voor hotelgasten bleek te zijn, mee. Iedere deurknop, ieder vloerkleed ,iedere lamp, noem maar op, alles draagt zijn stempel. Wat ik vooral geweldig vond was omzijn beroemde glaspaneel 'Saguaro forms and cactus flowers '(zie foto) in de hal eindelijk in levende lijve te zien. Wewaren het alop sleutelhangers, koektrommels, dekbedovertrekken en wat al niet meer tegen gekomen. Maar dit hoort natuurlijk alleen maar hier .

Het is momenteel 109 graden F en dat is omgerekend 42,77 graden celcius.

ik verzeker jullie dat 1 excursie per dag dan het matjeis. De rest van de tijd lig je in het water met koele versnaperingen binnen handbereik.

Morgen meer Frank Lloyd Wright. We gaan voor de tweede keer naar Taliesin West omdat we in 2001 ons fototoestel vergeten waren.

Daarna gaan we Phoenix/Scottsdale verlaten en krijgen jullie ruige natuurverhalen (hopen we.)

reisdag/nacht

zondag 30 augustus .

vertrek van schiphol naar Washington 12.25. reistijd 8 uur en 45 minuten.

Voor ons in het vliegtuig zit een echtpaar dat veel last heeft van de airco.

Na veel geklaag trekt zij het hardblauwe sloop van het kussentje over haar hoofd, en hij over zijn pet de plastic verpakking van de deken. 8 uur en 45 minuten een hilarisch gezicht!

We komen een half uur te laat in Washington aanen de captain meldt dat het heel druk is bij de douane en mensen vluchten zullen gaan missen. Wij komen probleemloos het land in en ook onze koffers zijn er dit keer allebei. Na weer een veiligheidscheck rollen we op de nipper het vliegtuig in en vertrekken we meteen. Niks voor mij!

In Phoenix valt de warmte ons rauw op het dak.Verkeerde gedachten. 'we zijn nu later in het seizoen dus zal het wel koeler zijn'. Het is minstens 40 graden en dat voor de avond. Wij zijn inmiddels al ruim 22 uur op en gaar. De hottube en het zwembad voor de deur kunnen we toch niet weerstaan en na een biertje en wat te eten gaan we de jetlag te lijf. Naar bed dus.

Maandag 31 augustus.

Bij het ontbijtzien we weinig gasten.Misschien 4 kamers bezet?

Laagseizoen hier in de woestijn. Kan je het je permitteren de stad uit te gaan dan breng je de zomer elders door. In de winter stroomt het vol met pensionadosin huncampers. Sun City is hier tenslotte vlakbij. Wij hebben uitgerekend dat we hier in de Inn at Pima nu vanaf 1998 5 maal geweest zijn.Dit gebied met de grote organ pipe cactussen spreekt ons bijzonder aan. Beetje thuiskomen hier met die grotejoekels voor de deur.(zie foto)

Vandaag liggen wehoofdzakelijk in het zwembad, lossen de problemen op met het internet (de technische dienst doet dat dus) zodat ik jullie thuis nu kan bereiken en doen de gebruikelijke boodschappen, zoals daar altijd zijn: de koelbox en twee ultra-lichte campingstoeltjes. (bedankt familie Meulenbroeks, dat idee komt van jullie blog. Al11 jaar reizen we door Amerika en nog nooit hadden we eigen stoelen.)

Ter informatie: Hans en Henriette Meulenbroeks hebben een fantastische website gemaakt n.a.v hun reizen door de USA (zie link) die we voor dezetrip schaamteloos gaan gebruiken.

Hettraditioneleonweer (en dan ook echt noodweer) barst nu los, dus de stroom zal wel weer uitvallen.

Morgen verder dus.

Voorbereidingen.

De reisroute staat 'in de grondverf.'

Zoals gewoonlijk willen we waarschijnlijk weer teveel in te weinig tijd.

Dat strookt niet echt met ons plan om langer dan één of twee dagen op bepaalde plekken te blijven.

In Phoenix, waar westarten zijn we 4 nachten dus het begin is goed.

In de onvolprezen Inn at Pima ( Scottsdale,aan de rand vanPhoenix) , waar we al jaren komen gaan we dus de jetlag te lijf en beginnen rustig aan ons to do lijstje.

De Esta- toestemming is verleend, maar we hebben veel gedoe met een incassobureau in Pennsylvania dat begin juli nog met een vordering van de brandweer in Inglewood (Florida) uit december 2007?! kwam.

De rit- (2 brandweerauto's metvliegend vaandel en letterlijk alle toeters, zwaailichten en bellen) -van Henny naar het ziekenhuisin Inglewood op eerste kerstdag 2007 bleek nog niet betaald!! Foutje verzekering?

Na een aangetekend stuk met machtiging daarnanogmaals een aanmaning met dreigementen en tot slot een verhelderend telefoongesprek met ene Howard moet het vandaag opgelost zijn.

Het zal me niks verbazen als we a.s.zondag in Washington het land niet in komen.

verder lopen we iedere avond een ongemakkelijk rondje op onze nieuwe loopschoenen.

Volkomen nutteloos volgens mijn fysiotherapeut omdat die zolen niet gemaakt zijn voor de Torenlaan maar voor debeoogdecanyon die even niet voorhande is.

Ik hoop dat ze gelijk heeft.

Saguaro NP West.

Saguaro National Park West.

Gisteren zaten we in dit park aan de oostkant van Tucson. Nu gaan we naar de westzijde van de stad, waar deel twee van Saguaro NP in het mountain district ligt. We zijn blij Tucson te verlaten. Deze maand is de stad overspoeld met mineralen- en fossielengekken vanuit de hele wereld. De politie leidt het verkeer op de grote wegen in en om de stad in goede banen,want het is razend druk en een hotelrooms zijn schaars. We slapen in een onooglijke kamer in een motel 6, waar ze een abnormaal hoge prijs voor durven vragen. We hebben geen keus en één nacht is te overkomen. Op weg naar het park komen we langs de Old Tucson Studio's, een themapark, dat in 1939 oorspronkelijk als filmset werd gebouwd. Een aantal van de beroemdste Hollywood-westerns, zoals: 'Gunfight at the OK Corral (1957) en Rio Bravo (1958) werden hier gefilmd. Grote sterren als: John Wayne, Clint Eastwood en Kurt Russel liepen hier rond! Wij hebben met Tombstone gisteren ons portie namaak ellende deze vakantie wel weer gehad, dus de binnenkant van dit pretpark is aan ons voorbijgegaan!

Een betere besteding van onze dag was daarna dit Saguaro NP. Genoemd naar de enorme cactussen, die, als ze 75 jaar oud zijn, pas zijarmen krijgen, (die beginnen als stekel- bobbels) minstens 150 jaar oud worden en 8000 kg kunnen wegen!

Saguaro NP is onderdeel van de enorme Sonora woestijn, die ook een heel eind in Mexico doorloopt. Je hebt hier de typische flora en fauna van de desert, waar wij erg veel van houden.

Aan dieren geen gebrek. Je vraagt je af waar ze drinken, wat ze eten; maar er zitten stekelvarkens, slangen in allerlei soorten en maten (overal uitkijken voor ratelslangen...giftig).

Heel veel vogels, die hun nesten in de cactussen bouwen (ze pulken een gat, verlaten ze het nest, dan komen er uilen in). Schildpadden, buidelratten, muizen gila monsters (een soort hagedis, die hartstikke giftig is) en nog veel meer.

We zijn net iets te vroeg voor de bloei van de cactussen en de rest van de vegetatie, maar de ocotillo's (bij mijn moeder stond die als Christusdoorn op de vensterbank vroeger) hebben binnen 2 dagen een waas van groene blaadjes gekregen. De lente is hier dus in aantocht.

We lopen een trail. Heerlijk in die stilte, in die voor ons rare natuur. Het is heet en we hebben het zeer naar ons zin. Later klimmen we de Signal Hill op om de rotstekeningen van indianen te bekijken. Het zijn de Hohokam indianen, die ze ongeveer 1000 jaar geleden hebben gemaakt en men weet niet, wat ze voorstellen: of het religieuze symbolen zijn, ze een bepaalde boodschap uitdragen, of zomaar versieringen. We hebben al veel van dit soort archeologische vondsten in Indianengebieden gezien, maar het blijft altijd weer interessant.

We rijden hierna nog een stukje westwaarts en zien morgen wel weer, wat we dan beleven!

Voor degenen, die de uitzending van het portret van onze Mattijs nog willen zien. De link staat in het linkenlijstje hiernaast onder het kopje: Mattijs. Hij zit helemaal aan het eind van het programma. Eerst het portret van danser/choreograaf Ton Lutgerink, dan Steve Reich met een hele verhandeling en dan Tijs. Doorspoelen kan.

Ook een aardige link voor de mensen, die Mattijs volgen : ' Frommermann met Kerst' geeft een stukje uit de kerstshow van de Ikon op Kerstavond j.l. Leuk, dat presentatrice Annemiek Schrijver ook gaat zingen!