Naar Sanibel-Island.

Naar Sanibel Island.

Ons laatste ontbijt in het Deauville. Nog een paar foto's onder de kerstboom in de hal.

Merry Chrismas allemaal!

Dan op weg naar de westkust van Florida.

We nemen de 41 door de Everglades. Van vorige jaren weten we nog, dat je dan tussen de krokodillen door rijdt!Net buiten Miami zien we langs de kant ons eerste forse exemplaar en de rest van de weg zien we er honderden.Van babyformaat tot kolossaal! Allemaal op de oevers van het moeras, langs de weg.

Als we gestopt zijn, loop ik naar de vangrail (voorzichtig om niet verrast te worden door zo'n knaap in de berm!) en sta meteen oog in oog met een wakker, enorm exemplaar, dat lekker in het zonnetje ligt.

Een stukje lopen levert nog een paar foto's op met grote en kleine alligators, zoals ze hier heten. Een beetje onbehaaglijk schuiven we de auto weer in.

De tocht naar Sanibel Island verloopt verder gesmeerd. We stoppen bij de Publix om proviand in te slaan. Morgen is het eerste kerstdag en dan is alles, restaurants en winkels, dicht.

We scoren een kalkoenborst voor het kerstdiner en natuurlijk zaken om mee te proosten!. Aangekomen bij Sanibel-Arms-West, ons huis voor een week, is het kantoor dicht en krijgen we de groeten en Merry Christmas op een briefje aan de deur!

Gelukkig weet een Amerikaanse gast op de fiets ons het elektriciteitskastje te wijzen, waarin zowaar een enveloppe met de sleutel voor ons huis zit.

We hebben, als het goed is, Gulf View.... Maar dat is weer een rekbaar begrip. We zien de Golf van Mexico wel, maar tussen twee huizen door.

Alle appartementen zijn van Amerikaanse eigenaren, dus allemaal verschillend. Wij hebben het geluk in een prachtig ingericht 'strandhuis' met dito kleuren terecht te komen. Verder is alles aanwezig. Een volledig ingerichte keuken met alle elektrische apparaten die je maar bedenken kan, tot een vaatwasser toe. Prachtig ingerichte slaapkamers met eigen badkamers en een nieuwe was-droogcombinatie, die we meteen aanzetten!

Kerstavond vieren we met een tafel heerlijke hapjes, een lekker glas Villa Maria, onze favoriete sauvignon blanc uit Nieuw-Zeeland en het Weihnachtsoratorium uit Nico's I-pod.

Morgen lekker naar het strand.

Key Largo.

Key Largo.

Nico, die een duikbrevet heeft, gaat een middag duiken bij Key Largo.Het ‘John Pennekamp (krantenuitgever uit New York, met veel geld, die dit gebied veilig wilde stellen) Coral Reef State Park' aldaar is het enig levende koraalrif van de USA. Henny en ik bezoeken dit park aan de wal, want de natuur 'bovengronds' heeft ook veel te bieden en met duiken hebben wij niks.

Key Largo, het eerste eiland van de ketting is het grootste en meest ontwikkelde van de 'Upper Keys'. Het deelt zijn naam met de filmklassieker van Humphrey Bogart. Rock Harbor, zoals het eiland tot de helft van de vorige eeuw heette, werd door een paar slimmeriken omgedoopt in Key Largo, naar het succes van die gelijknamige film. De thriller werd daar echter helemaal niet opgenomen! In een onbelangrijke scene is even de lokale kroeg in beeld. Dat is alles.

Duiken dus. Henny en ik volgen gefascineerd de voorbereidingen van een afstandje.Het passen van het pak, een vest met veel onduidelijke attributen eraan. Slangen met meters en zwemvliezen en zo meer. Dan de boot, die langs de kanten vol zit met zuurstofflessen. We zwaaien Nico het zeegat uit. (Dat overigens vol ligt met kapitale jachten.) Daar draait het tenslotte op deze eilanden om......varen, vissen, snorkelen en duiken.

Henny en ik lopen in het State Park de Mangrove-trail en wanen ons weer in de Everglades.Boeiend, lopen over (naar goed Amerikaans gebruik op een aangelegd houten plankier) de moerassen tussen de mangroven.Er zijn ook hier weer weinig bezoekers (een enkele kano komt voorbij) en daar houden we van.

De aangelegde strandjes zijn een beetje kunstmatig, maar ruwhouten bankjes en looppaden zorgen wel voor behoud van karakter van de omgeving en het uitzicht is fantastisch. Boven ons bankje in de boom zit een specht die kiekeboe speelt

en we zijn in no time omringd door prachtige witte watervogels met hoge rode poten, felblauwe ogen en een hele lange kromme rode snavel.

Nico heeft ondertussen op twee plaatsen gedoken: bij Dry Rocks aan de North Sound Creek, met een gezonken scheepswrak en bij het koraalrif met z'n zeeanemonen, venusplanten en tropische vissen. Jammer,dat niks het duiken bij Australië kan evenaren. De duikers hier, die horen dat Nico daar zijn eerste duikerservaringen op deed, zijn behoorlijk jaloers.

De rit terug naar Miami Beach is met hindernissen. We zijn zo stom om in de spits de route 1 te nemen. De weg, die van de grens met Canada tot het zuidelijkste puntje van de USA bij Key West loopt. Een en al stoplicht en in Miami komen we hopeloos vast te zitten, omdat er een enorme hoeveelheid publiek uit een circus stroomt en de politie dat op een hopeloze manier probeert in goede banen te leiden. Veel dwars op de weg geplaatste State Troopers met volop zwaailichten in drie kleuren. Veel spierballen, maar het leidt tot nog meer chaos.

Doodmoe eindelijk thuis, maar een heerlijke dag gehad. Morgen rust in de zon en vrijdag gaan we verkassen naar de westkust van Florida. Sanibel eiland is onze volgende bestemming. De schelpenverzameling maar weer eens uitbreiden!

Miami Beach.

Miami Beach dag 1.

Opening van de dag met het gebruikelijke ontbijt! Dat is hier in dit hotel een mix van veel- warm - koud en lekker en kost $ 18 p.p. zonder tax.

We gaan een poosje naar het strand, huren bedden en een parasol (waarom dat bij onze kamer niet inbegrepen is, gaan we nog uitzoeken) en zijn aan een parelwit strand en azuurblauwe zee de sneeuw snel vergeten. (sorry people at home!)

Dan gaat Henny de auto halen en probeert hem dichterbij het hotel te parkeren. Hij staat nu op een parkeerterrein ver weg. Na een uur rondrijden staat hij daar dus nu weer. Het is zondag en druk; morgen weer een poging.

Nico en ik trekken de running-shoes aan. Na twee dagen niks doen schreeuwen onze spieren om Aktie. Tenslotte zijn we beiden nu in totaal 32 kg. afgevallen en dat willen we graag zo houden. We doen een lichte interval training en het is een genot over de mooi aangelegde boardwalk te rennen.

De zee aan de ene, de hotels en zwembaden aan de andere kant. Op het kilometers lange strand staan om de paar honderd meter de kleurig geverfde houten huisjes,

met op de terrassen gespierde lifeguards, die met verrekijkers de baders observeren, met de groeten van bay watcher David Hasselhoff (die we ooit zo zagen op Malibu Beach, waar we bij toeval in de opname van de beroemde gelijknamige serie belandden. Je weet dat vast nog, Wouter!) Het is leuk om te lezen dat dit lange smalle eiland, dat nu Miami Beach is aan het begin van de 20^ste eeuw slechts een mangrovemoeras was, vergeven van slangen en muskieten. Duizenden tonnen wit zand waren nodig om het te veranderen in Amerika's bekendste badplaats. Dijkwegen tot 5 km. lang zorgen voor de verbinding met het vaste land.

Op dit uur van de dag zijn er nog veel meer work-out gekken zoals wij. We zien een rennende man met twee enorme stenen in zijn handen. Nico en ik vragen ons af of hij tussendoor 'crunches' doet, of dat het een kwestie van gewicht verhogen is? Ook een enorme bodybuilder op een klein fietsje, met strakke buikband en opgepompt glimmend bovenlijf maakt indruk! Venice- Beach-sfeertje alom. Al lopend zien we, dat hier niks veranderd is. In 1984 brachten we met de hele familie onze paasvakantie aan dit strand door. Het was toen en is nog steeds een Latijns-Amerikaanse metropool. Op een bevolking van 3 ½ miljoen mensen spreekt meer dan de helft Spaans. Het grootste deel zijn Cubaanse immigranten. Er is een omvangrijke Haïtiaanse kolonie en in andere enclaves van de stad zijn de teksten op de winkels in het Russisch, Grieks, Italiaans en Vietnamees.

De zwarte gemeenschap is in percentage gedaald tot 20 % ten gevolge van de aanwas uit de Cariben. Winkel- en bedienend personeel spreken nog steeds gebrekkig Amerikaans en aan de service ontbreekt hier en daar ook wel wat. Onze receptioniste van eergisteren had zeker niet in Maastricht op de hogere hotelschool gezeten. Dat doet mijn nichtje Nicole heel wat beter, zeker weten!

We blazen aan het eind van de middag uit bij het zwembad.

Gaan wat winkelen en eten.Ons leven is voor jullie, thuisfront, tot nu toe niet erg opwindend ben ik bang.Toch zullen we zo nu en dan voor 'de liefhebbers' onze wederwaardigheden bloggen. Bij mij slaat nu de jetlag toe. We genieten nog even van de zonsondergang vanuit onze kamer. Morgen verder.

Amsterdam-New York-Miami

Amsterdam - New York - Miami.

Weersvooruitzichten voorspellen sneeuw. Ons vliegtuig naar New York vertrekt om 10 uur 25 am. Twee uur later vliegen we dan door naar Miami. We gaan ruim op tijd van huis, want we moeten Nico ook ophalen. Op weg naar Voorschoten komen we voor Delft al in een sneeuwstorm terecht. Onze 4WD bewijst goede diensten op de niet gestrooide wegen!

Schiphol wordt met wat vertraging zonder problemen bereikt. Mattijs ontmoet ons in de hal en brengt de auto terug naar Overschie. Later ontvangen we een sms-je, dat hij ondanks blizzards en files weer veilig thuis is.

Bij de gate horen we dat de bemanning vast zit in de filesneeuw, maar het boarden begint gewoon en we kunnen ogenschijnlijk op tijd weg. Wel moet het vliegtuig gede-iced worden en net als we daar bijna aan de beurt zijn, is de sneeuwstorm zo heftig, dat ze de luchthaven sluiten.Na een uur gaat hij weer open en daarna weer dicht,

met ons, wachtend op die startbaan. Na nog een uur gaat het personeel ten einde raad de maaltijden maar uitserveren. We hebben inmiddels zo'n honger,dat we bij het behangersplak (aardappelpuree met kip?!) ook het dienblad wel op kunnen eten! We zijn tenslotte al vanaf half 5 op.

Kortom: we staan inmiddels al 4 uur in de wacht! Dan wordt er eindelijk gede-iced en daarbij moet de airco uit. Wat een beproeving. De temperatuur loopt tot ongekende hoogten op en iedereen trekt kleren uit. De stank van het ontdooispul dat uit de hogedrukspuiten komt, vermengt met de kerosine-lucht van de KLM- kist, die voor ons staat te taxiën, zijn binnen niet te harden, maar de captain blijft ons onverstoorbaar uitleggen wat er allemaal buiten gebeurt en zegt om de 10 minuten dat we bijna weg zijn.

Na 5 uur en een kwartier gaan we de lucht in. Al gaar voor we beginnen. Later lezen we, dat na ons de chaos door het slechte weer in heel Europa echt uitgebroken is!

In New York is natuurlijk onze vlucht naar Miami al lang vertrokken en de boel met omboeken werkt weer behoorlijk ongeregeld. Wij kunnen niet meer weg, dus worden op de eerste vlucht voor morgenochtend geboekt. Verder zoeken we het maar uit.

Weer ........is overmacht en daar is DELTA/KLM niet verantwoordelijk voor.

Wel Jan, alle lof voor de hi ha Holiday Inn, waar we terecht komen. Onze koffers zijn al doorgestuurd op het vliegveld dus ze bezorgen ons in het hotel tasjes met water en snacks, tandenborstels en de rest. Ook het ontbijt is goed verzorgd.

We hoeven de volgende dag alleen maar op vlucht 1771 naar Miami te stappen. De vliegtijd is een half uur langer, doordat we met een grote bocht over de Bahama's moeten i.v.m. onweersbuien. Met dik drie uur staan we dan eindelijk op Miami Airport.

Henny vindt de kleine auto die ik gehuurd heb niks, dus we gaan voor een Grand Cherookee (weer zo'n bakbeest) die we helemaal niet nodig hebben, omdat hier niks off-road te beleven valt (beetje tussen de krokodillen rijden misschien?). Wij gaan, als Nico weg is, nog 14 dagen rondtrekken, dus dat is weleen argument.

Onze tom tom doet zowaar meteen zijn werk en door de plensbuien heen (wel plensbuien in 25 graden!) rijden we naar The Deauville. Vergane glorie aan het strand. (Wel weer op zijn Amerikaans geweldige kunststukjes uitgehaald met de wc-rol deze keer.

Dus, speciaal voor Luigi en Hotel Emma heb ik dat maar weer vastgelegd!)

We zitten op de 10e verdieping en hebben een spectaculair uitzicht. Aan de ene kant de oceaan en aan de andere kant de sky-line en de cruiseschepen in de haven. Naar beneden kijken we maar niet. Daar is het verveloze dak van de bar en het zwembad dat betere tijden gekend heeft.Winkels en restaurantjes op loopafstand. We vullen de koelkasten, eten aan de overkant een geweldige pasta, en gaan naar bed met de hoop op morgen zon.

Point Reyes National Seashore.

Vandaag onze laatste dag bij Frank in Hamilton Field, noord van San Francisco.

We hebben nog nooit de aangrenzende Pacific Coast bezocht.

Point Reyes, National Seashore. 280 vierkante kilometers beschermd natuurgebied met o.a.vogels, zeehonden, grijze walvissen en herten.

Het is 24 graden als we van huis gaan en wanneer we na ong. drie kwartier de kust naderen, zien we de fog binnendrijven. We staan aan het North beach en moeten de bodywarmers aantrekken.

De vuurtoren is ons doel vandaag en naarmate we die naderen, wordt het kouder en natter.

De binnenwaaiende mist maakt het plaatje onwerkelijk en we kunnen ons helemaal voorstellen, dat in 1980 de horrorfilm 'The Fog' hier opgenomen is.

We lopen een mijl en zien de vuurtoren beneden ons op de rotsen staan, door flarden mist.

Geen walvis te zien, maar wel, als we terug lopen, een paar schitterende herten mét gewei.

De omgeving is prachtig: baaien, historische ranches, gekleurde heuvels en.... de mist verdwijnt!

We zien deze achteraf alleen nog maar hangen op de punt. (Point Reyes)

Thuis nog een uurtje in de zon.

En ons vergapen aan de tra-la-la, die de buren nu al overhoop halen voor Halloween!

Dan de auto uitmesten en vervolgens in de Spinnaker genieten we deze avond van een uitstekend en gezellig diner met dit keer een heldere kijk op de skyline van San Francisco.

Morgen gaat onze KLM-vlucht om 15.50 uur rechtstreeks naar Amsterdam, waar we dinsdagochtend om 11 uur hopen te landen.

Het is mooi geweest!

Uggs en San Francisco.

Ha, Wouter (Mattijs en Luigi) . Wees niet bang; Frank zorgt heel goed voor jullie ouwetjes!

Mijn super zonnestoel wordt in 'the yard ' steeds door Frank verplaatst en lekkere drankjes worden aangevoerd.

Stiekem zet hij dan een radiootje met mijn favoriete klassieke muziek bij me neer en gaat dan met Henny de hele wereld (it's all economie!) doornemen. Deze twee democraten vullen de hele dag met hun oeverloze theorieën .

Nadat we gisteren van een 'Fifi'goulash (Luigi, jij weet wat dat is!) genoten hebben, zagen we in Franks bioscoop (dat kan je je niet voorstellen als rechtgeaarde Hollander, maar Frank heeft een echte filmzaal!) een Amerikaanse docu , over onze Rotterdamse haven. Wij als Rotterdammers en Henny, geboren aan de Waalhaven keken onze ogen uit. Daarna voor de jongens nog een actiefilm en ik lekker naar bed met een boek.

Vanochtend naar SF. Er moest toch iets gewinkeld worden! De Originele Ugg- store stond op het programma. Na de 'stomme' fout van de Makro in Delft, afgelopen najaar, waarbij er via Spanje een partij Ugg-laarzen verkocht zijn (had nooit gemogen!) en ik één van de gelukkigen was, die deze vreselijk lelijke lompe, maar heerlijk comfortabele laarzen voor een schappelijke prijs kon aanschaffen, nu mijn zinnen gezet op korte, Sonoma/Napa grape- kleurige-mét-knoop korte laarzen, die ik nog nergens in Nederland gezien heb.

Oh, wat een Uggs Walhalla. Genieten! Henny heeft jammer genoeg geen boekenzaak in de buurt, dus bezit zijn ziel in zaligheid en trekt zijn credit card. Goed geslaagd!

China Town natuurlijk.

Het verplichte rondje en de Cable car, goed voor een verplicht filmpje!

In de baai is een soort sail aan de gang. Het is heel druk. We willen nog naar het Presidio, maar al het verkeer staat vast, dus gaan we naar huis.

Lekker in de tuin met een drankje en een ‘talk' met Frank over zijn levensloop. M.n. zijn periode in Duitsland na de oorlog. Zijn tekeningen uit die tijd laten zien, dat er wat dat betreft een talent verloren is gegaan. Maar toch..... goed gedaan jochie!

Van Gardnerville naar Novato.

Vandaag alleen maar gereden.

Van Gardnerville naar San Francisco/Novato, waar Frank woont.

We wilden nog even the old town van Sacramento, de hoofdstad van Californie, bezoeken.

We waren daar 12 jaar geleden en de leuke houten plankiers en mooie Santa Fé treinen zijn ons bijgebleven, vandaar.

Het drukke verkeer op de interstate en de worsteling om door de Sierra Nevada te komen, met rijden door de wolken (hoog!) en files door wegwerkzaamheden, deden ons besluiten om dan maar een omweg door de Napa Valley te nemen voor wat zon en vrolijke druiven.

We komen terecht op de laatste Missiepost, de San Francisco Solano de Sonoma.

Father Altimira richtte hier met 19 gewapende mannen een kruis op en een kampaltaar en zo was de laatste van de Californische missieposten een feit.

Ze zijn daar volop bezig de geplukte druiven te verwerken en we komen per abuis op een plek terecht, waar we niet horen te komen, maar waar we stiekem een foto kunnen maken van het proces.

Na een kwartier draaien we Frank's Property op en vinden ons Californische huis weer als vanouds, klaar voor een paar laatste rustige dagen.

Van Tonopah naar Gardnerville.

Jim Butler, ons motel was weer een heerlijke plek middenin een bijna spookstadje.

Vorig jaar hadden we nog het idee dat Tonopah zich onderscheidde van de omliggende spookplaatsjes, zoals bijv. Goldfield dat eronder ligt. Nu, met dreigende luchten en een frisse wind, veel dichtgespijkerde panden en dat ene onvermijdelijke casino , weten we het zonet nog niet. Het is hier ons inziens ook een kwestie van tijd en dan giert de wind door de panden die op instorten staan.

Bij het Mining Park, dat we uitgebreid vorig jaar bezochten en waar we nog even in het visitor centre waren is men nog steeds gastvrij en behulpzaam en kwamen er zowaar om half elf al enkele serieuze bezoekers. Good luck dan maar. In Tonopah!

We rijden Nevada uit. Laten de prachtig gekleurde bergketens achter ons en rijden Californie weer in, waarbij we meteen tegen de prachtige Sierra Nevada(die dit keer zijn naam meer dan eer aandoet!) aanrijden. Het heeft hier flink gesneeuwd en niet alleen de toppen, maar ook hele berghellingen liggen vol sneeuw.

Geen kans om via Yosemite naar de andere kant te komen, want de Tioga pas is al gesloten en de Sonora en de Monitor passen verderop aan de 395 ook.

Dan maar bij het Mono Lake gestopt. Weet je nog Wouter, we waren daar in 1998. Toen was er geen kip en er lag een gammel houten plankiertje. Nu hebben we een geasfalteerd pad en een vervelende snor in een hokje die al van verre begint te roepen dat we een pasje nodig hebben. Ja Ja, rustig aan. Dit meer wordt ook steeds kleiner door verdamping van het oppervlaktewater, maar de Tufa's zijn nog even mooi en staan nog even prachtig in het gladde water en op de kant.

Het Mono Lake is zo zout dat er geen vissen in kunnen leven. De miljoenen zwarte vliegjes op de kant en een bijzonder soort garnaaltje in het water vormen het voedsel voor de vele soorten vogels die er vooral in het voorjaar komen. De Tufa's zijn kwetsbare kalksteenrotsen, onderwater gevormd als in een druipsteengrot door de verbinding van calcium en sodium in het meer. De zouten en mineralen komen van het water uit de bergen en de calcium vanuit de zoetwaterbronnen onder het meer. Het is een kwetsbaar eco-systeem dat tegenwoordig beschermd wordt, o.a. door de waterstand op peil te houden.

Mooi met de besneeuwde toppen van Yosemite op de achtergrond en de dreigende onweersluchten erboven. De temperatuur hier is zo'n graad of 5, maar met een beetje zon zelfs zonder jas nog uit te houden.

We stranden in Gardnerville net onder Carson City. We zien een Starbucks naast een motel en dat lijkt ons wel wat. Daarnaast ook nog een Steel-verkooppunt, dus wie doet ons wat!

Frank, morgenavond als alles goed gaat zijn we weer bij jou. Moeten we ons eigen steel meebrengen of heb jij ook nog wat onder de kurk??

Morgen verder.

Ps. Luigi...... we vinden iedere keer weer zulke prachtig gevouwen handdoekjes op de hotelkamers! Deze was weer nieuw! Iets voor Hotel Emma? Doe er je voordeel mee!