Van Teasdale naar Bluff.

Van Teasdale naar Bluff.Een flink eind rijden en dan moet er liefst nog een vol programma afgewerkt worden.
Dat gaat natuurlijk niet. We schrappen Goblin Valley en Valley of the Gods. Voor we Torrey en Capitol reef verlaten lopen we nog even de catwalk

langs de beroemde petroglyphs.Natural Bridges gaan we wel doen. Daar zijn een paar mooie trails te lopen en we willen niet de hele dag in de auto zitten.De rit over de 95 naar het zuidoosten is weer prachtig. Het wordt eentonig.
Voordat we de Colorado River oversteken lopen we een rondje op een hoog uitkijkpunt.
Genieten.
Natural Bridges is een hoog gelegen gebied op de Cedar Mesa, 2 km boven de zeespiegel.
Waterstromen hebben met onderbrekingen twee diepe ravijnen en drie massieve bruggen in het zandsteen gesneden, dat gevormd is uit wat ooit het strand van een zeer oude zee was.Ter hoogte van alle bruggen dalen wandelpaden af de ravijnen in vanaf de loop road. Een lang pad langs de ravijnbodem door kreupelbossen verbindt de drie bruggen in één lange rondwandeling. Die gaan we niet doen. Wel bekijken we alle bruggen en de jongens lopen de trail naar de Owachomo Bridge. Naar het ravijn en terug.Daarna de " must see" op deze route: Goosenecks en Mexican Hat.Goosenecks is opeens een state park geworden, wat betekent dat de kale parkeerplaats nu een paar picknick tafeltjes heeft, er een bord staat met de flora en fauna (?) En de wc iets minder smerig is. Kassa. 5 dollar.
Snel naar ons motel en op het terrasje bijkomen met een drankje!

Headquarters Canyon.

Vandaag rijden we naar de Headquarters Canyon.
Een onbekende canyon voor ons, met een slot gedeelte.
Via de Notom-Bullfrog Road, die voor het grootste gedeelte onverhard is komen we op de Burr-trail Road. Het onverharde stuk ( zo'n 30 km.) Is een echte "dirt road" . We laten flinke stofwolken achter ons en worden behoorlijk door elkaar gerammeld. Goed dat onze autoverhuurder niet weet wat we uitspoken. Op de plek waar de Headquarters Canyon begint kunnen 2 auto's staan.....en die staan er natuurlijk al. We zijn dus niet alleen. We persen onze auto tegen de kant van de weg en gaan op pad.

Eerst door een enorm veld met sagebrush (alsem). Daar doorheen loopt een flink diepe droge bedding van de Halls Creek.Met hulp kom ik aan de over-kant. Verder gaat het, omhoog, tussen mooie rode rotsformaties door. Dan dalen we weer en gaan een "rocky ravine" in en volgen de wash tot de ingang van de slotcanyon.

Het is weer heet en ik heb dit keer een eigen onflateus hoofddeksel tegen een zonnesteek. Maakt niks uit....iedereen heeft zo'n ding op.De slotcanyon is 350 feet lang en op sommige plaatsen "schouderbreed".

Het is een genot om in de schaduw te lopen. Geen moeilijke rotsen dit keer om overheen te klimmen, oh ja, één dikke kei. We vinden een spleetje aan de zijkant en persen ons naar boven.

Er zijn in dit gebied veel van zulke canyons. Plaatsen waar het water uit de bergen naar beneden moet en nergens anders heen kan dan door het zandsteen. Dit slijt vervolgens uit tot een canyon. Ga er nooit in als het gaat regenen. Dan perst het water zich met zo'n kracht door die spleet dat je het niet overleefd.Omdat we geen zin hebben om die dirt-road terug te rijden gaan we via de onverharde haarspeldbochten .....de berg op (ook geen pretje! Voor mij dan.De rest zit te smullen.) Richting Boulder, dwars door het Grand-Staircase-Escalante National Monument.Een prachtig gebied ook weer met grote rode hoogtes, zandkleu-rige bergen en eindeloze vergezichten.Morgen vertrekken we hier weer. Op naar andere interresante plekken!

Farmer's market in Torrey.

Vandaag hebben de jongens de Fremont River trail gelopen en hebben de ouwetjes wat rond de cabin gelummeld en de was naar de wasserette gedaan.

Van 4 tot 6 was er Farmer's Market in Torrey, waar alle boeren uit de omtrek vertegenwoordigd waren.

Boerinnen met zelfgebakken producten. Groenten en fruit. Zelfgemaakte quilts en breisels. Pam, onze gastvrouw. beval de geitenkaas en yoghurt aan. Gemaakt op een geitenboerderij in Cannonville. We hebben uiteraard wat ingeslagen, samen met home made bread.

Het leukste van de hele markt was het blue-grass bandje van ouwe knarren. Heerlijk.

Beleef het mee op het filmpje.

Morgen staat er weer een onbekende slotcanyon op het programma.

Tot dan.

Van Cannonville naar Teasdale.

We rijden van Cannonville naar Teasdale via de 12 east.

Een scenic byway van formaat. Alles komt voorbij: flinke hoogtes, verre diepten, rode, grijze, blauwe, en groene kleuren. Afgronden aan één kant en afgronden aan beide kanten.Blij dat ik niet voorin zit. We hebben deze weg al minstens 10 keer in beide richtingen gereden, maar je krijgt er nooit genoeg van.

We logeren in Teasdale, vlakbij Torrey om Capitol Reef,

één van onze lievelingsplekken op dit Colorado-plateau te bezoeken. We hebben hier een leuke cabin met 2 slaapkamers en een heuse porch met schommelbank. We zijn hier drie nachten en van plan veel te hiken en ook de was te doen en een beetje tot rust te komen. (De 70-ers wel te verstaan!)

Omdat we pas na driëen in ons huisje kunnen, gaan we eerst naar het visitorcenter om te informeren naar de staat van de trails, die we willen lopen (of er water staat in de slotcanyons die we willen bedwingen en de conditie van de unpaved roads die we moeten rijden om er te komen). We krijgen groen licht voor alles.

Nog tijd voor een uurtje lichaamsbeweging. We lopen de Capitol Gorge Trail. Niet moeilijk maar wel bloedheet.

Mattijs leent me zijn hoed. Geen zonnesteek graag. Zelf gaat hij verder met een sjaal om zijn kop.

We lopen grotendeels door een wash. Zo nu en dan moeten we over de keien van een waterval, maar goed te doen.

Op de hoge wanden van de canyon hebben doortrekkende settlers hun grafity achtergelaten. Namen en jaartallen. We zien veel uit de jaren 1880 -1900 voorbij komen. Zo'n beetje de tijd dat de Mormoonse settlers zich vestigden in deze vallei.

Als we bij "de tanks" komen moeten we klimmen. En behoorlijk ook. Henny en ik bedanken voor de eer, maar de jongens doen het natuurlijk wel.

Het was boven wonderschoon. Een arch, prachtig uitzicht op de omgeving en de droge zandpoelen (ook wel leuk). We hebben het van horen zeggen dus!

Daarna op naar onze cabin. We zijn er ondertussen via een halve sms achtergekomen, dat ik een mail gemist heb van gastvrouw Pam. Daarin waarschijnlijk de gegevens over hoe binnen te komen. En ja hoor. Op de deur van de cabin zit een cijferslot, en wij hebben de combinatie niet.

In het nabijgelegen huis waar Pam en haar echtgenoot wonen is niemand thuis.

Op de waranda van de overburen wordt nieuwschierig naar ons gekeken en Mattijs gaat uitleggen, dat we waarschijnlijk een code in de mail hebben, maar geen internetverbinding. Cowboy Dwight (90 jaar), zijn vrouw Carrol en hun dochter Pauline zijn uitermate gastvrij. Er komt meteen ter sprake, dat zij Mormonen zijn, Carrol hetzelfde beroep heeft als ik heb uitgeoefend en dat schept meteen een band. Je merkt dat in dit gat van 200 inwoners de mensen blij zijn eens iemand anders te spreken. Caroll kan er maar niet over uit dat ze een echte Hollandse operazanger op haar porch heeft! (Amerikanen willen altijd weten, waar je vandaan komt en wat je doet of bent) Hij moet meteen de volgende dag met Dwight gaan paardrijden. (De man is 90 maar heeft nog echt een corral met paarden achter zijn huis).

Ik mag ondertussen op hun internet, en net als ik de benodigde gegevens uit mijn spam heb gehaald, komt Pam thuis. We zijn gered! Met een biertje op de schommelstoelen (ja, die schommelen allemaal!) sluiten we de dag af.

Morgen gaan Mattijs en Wouter er samen op uit.

Wordt vervolgd.

Van Panguitch naar Cannonville.

Vandaag gaan we de hele dag doorbrengen in Bryce NP. Vooraf een stevig ontbijt, want er zijn flinke hikes te doen! We zitten hoog, dus het is nog behoorlijk fris, maar de 25 graden gaan wel gehaald worden .

Het geweldige landschap van Bryce is ontstaan door de samenwerkende krachten van vriezen en dooien. De kalk en zandsteenformaties eroderen hierdoor langzaam tot puntige hoodoos.

Prachtige kleuren van rood naar oranje naar roze naar geel, met als contrast de groene naaldbomen. Het park dankt zijn naam aan de Mormoonse pionier Ebenezer Bryce, die aan de voet van de canyon woonde.

Inspiration point is onze eerste stop. Overweldigend. Niks meer aan toe te voegen.

We lopen langs de rim en zien de hoodoos vanuit allerlei verschillende hoeken.

Als de jongens de Navajo trail ( te zwaar voor ons, loopt helemaal naar beneden, en daarna moet je ook weer omhoog.) gaan lopen zetten wij onze stoeltjes uit en lezen een boek.

s' Middags doen de jongens en ik nog deBristlecone Loop. Een wandeling met een gemene klim, maar schitterende panoramische vergezichten, afgewisseld met stukken door het Bristlecone -pinebos.

Morgen rijden we naar Torrey via de 12 East. De mooiste weg in heel Amerika zeg ik altijd.

We gaan het zien.

van Hurricane naar Panguich

Tussen deze twee plaatsen ligt Zion NP en de Red Hollow slotcanyon. Die staan vandaag op ons lijstje.

Zion ligt er stralend bij. Blauwe lucht, 29 graden. Eigenlijk te warm voor een wandeling. Maar deze geweldige canyon moet je lijfelijk ondergaan en niet vanuit een shuttlebus. Ik heb al vaker over dit park geschreven. (Zie 29 april 2013) Het is nu voor Henny en mij de 4e keer dat we hier zijn, maar de grootsheid van de overweldigende, rode steile rotswanden en de hele verscheidenheid aan kleuren en vormen doen ons nog steeds veel.

We lopen één van de Emerald Pools trails.

De eenvoudigste om te beginnen en we zuchten al een beetje over het stijgingspercentage dat niks voorstelt, de drukte op het pad en de ruimte die sommige mensen innemen. (maar ja, die omvang hè..) Het lijkt wel of er ieder jaar meer dikke Amerikanen bijkomen.

De trail is geweldig, de pool valt tegen en de waterval is een schimmetje van wat de plaatjes ons beloven.

Desalniettemin.....geen straf.

Dan gaan we de Red Hollow slotcanyon opzoeken. Nooit geweest. Wie dit blog volgt weet, dat wij grote liefhebbers zijn van slotcanyons. Hele nauwe kloven met mooi gekleurde zandstenen wanden, hoog en zo dicht bij elkaar, dat die dikke Amerikaan erin vast blijft zitten!

We hebben er al heel wat gelopen en als we lucht krijgen van een onbekend exemplaar en we zijn in de buurt dan lopen we hem. (Als we hem al vinden tenminste, want soms zijn de aanwijzingen vaag.)

Via de Zion Mount Carmel Highway, die begint in het park, met een geweldige serie haarspeldbochten naar boven, ( weet je nog Nico?) met uitzichten waar we weer ohhhh's en ahhhh's te kort komen, rijden we het kleine plaatsje Orderville binnen. We moeten daar zoeken naar een weg die in een zandpad eindigt.

Als we aarzelend op een kruispunt staan komen meteen twee dorpsbewoners vragen of we verdwaald zijn en of ze kunnen helpen. Super. Ze wijzen ons de weg en wensen ons een fijne hike.

We vinden een watertank aan het eind van het zandpad. Daar kunnen we niet verder en zetten de auto neer.

Ritueel: loopschoenen aan, smeren tegen zonnebrand, rugzakje vullen met flesjes en gaan.

We hebben een vage beschrijving. Een helling af en dan steeds maar links, door een droge wash. Nou die wash valt niet mee. Keien en zand. We ploegen zo een half uurtje voort in de hitte. Maar de beloning is zo gaaf. We staan voor de ingang van de canyon en dan erin.......dat gevoel is niet te beschrijven. Voor de jongens hun eerste slotcanyon. En meteen een lastige. Veel hoogteverschillen met enorme rotsblokken die in de weg liggen. Bij het eerste obstakel staat een pallet tegen de wand. Die gebruiken we als trap. Alleen waren Henny en ik hier niet ver gekomen, maar met twee sterke knullen die ons over de rotsblokken heen duwen en trekken komen we bijna aan het eind.

Daar ligt een onoverkomelijk groot stuk steen en wordt het zo nauw dat Mattijs ( geleerd van zijn schoonvader in de Canadese Rocky's) met handen en voeten klemgezet tussen de wanden omhoogklimt en zo het eindpunt bereikt.Wouter, Henny en ik kijken toe en verbazen ons. Eng wat hij doet! Daar, aan het eind hangt nog een touw om naar beneden te klimmen maar dat is het dan.

Nu nog het hele stuk door de wash terug, maar deze ervaring hadden we niet willen missen.

Morgen zijn de ohhh's en ahhhh's voor Bryce Canyon. Zeker weten, dus blijf ons volgen.

USA....2018

Afgelopen maandagochtend, 21 mei, zijn we opnieuw afgereisd naar de USA.

Dit keer met het voltallige gezin. Onze zonen Mattijs en Wouter reizen met ons mee. We zetten Mattijs op 7 juni in Denver weer op het vliegtuig. Hij moet voor een voorstelling in het Holland-Festival weer terug naar Amsterdam. Wouter blijft bij ons tot het bittere eind. Een ongekende luxe en wat heerlijk zo met zijn vieren.

We gaan veel bekende en wat onbekende plekken bezoeken. Voor de jongens is alles nieuw.

Na onze landing in Salt Lake City zijn we voor vertrek naar ons hotel in Provo (het was hier tenslotte vroeg in de middag) naar Temple -square gegaan. Bolwerk van de Mormonen. Henny en ik hadden er jaren geleden al eens een rondleiding gehad van een Belgische "zuster", die twee jaar van haar leven en al haar spaargeld (min of meer " verplicht" vertelde ze) aan de Mormoonse gemeenschap besteedde, om onnozelen zoals wij te bekeren. Joseph Smith was aan ons niet besteed. Wij hadden toen de grootste moeite van ze af te komen. De echte tempel kwam je niet in.

Tabernakel en de andere gebouwen wel. Het belangrijkste was voor hen het scoren van je adres zodat ze je thuis een bezoek konden brengen. Wel, het plein en de omgeving waren nog net zo schoon en mooi. De mannen keurg in pak en de vrouwen met kousen aan . Het was 25 graden. Allemaal met het boek van Mormon onder de arm. Vasthoudend en uitermate vriendelijk.Vreemd sfeertje. Je moet het een keer meemaken.

Na de Wallmart geplunderd te hebben ( de gebruikelijke koelbox, stoelen, picknickspullen, etenswaren en drank) nodig naar bed.

( het alcohol percentage in alle dranken in deze Mormonenstaat Utah bedraagt max. 3,2 %)

alleen in staatsslijterijen mag het meer zijn. Nog niet tegen gekomen, die drankwinkels.

We zullen hier dus niet dronken worden. (Nico....een steeltje van 3,2% ...oef , net shandy.?)

Dinsdag 22 mei.

Reisdag. We moeten naar het zuiden voor aktie.

De Kolob canyon, de noord westelijke ingang van Zion National Park zit dicht. Werkzaamheden aan de weg.

Jammer, dat was een mooi punt geweest om Zion te overzien.

Door naar Hurricane waar ons hotel staat. In het St. Hollow state Park nog even van de zon en de adembenemend gekleurde bergen rondom genoten.

Foto's bij dit stukje komen nog. Eerst de problemen met het verkleinen van de beelden oplossen.

Corralejo. Fuerteventura.

woensdag 31 december 2014.

Corralejo. Fuerteventura.

Dit eiland doet vandaag zijn naam eer aan! Fuerteventura: betekent sterke wind.

Stormachtig kan je het eigenlijk vandaag wel noemen. We zijn hier nu ruim twee weken en hebben voor het eerst aan de keukentafel i.p.v. op het terras in de zon moeten ontbijten.

We hebben een bungalowtje in de noordpunt van het eiland net buiten Corralejo.

Ons wijkje ligt tegen een vulkaan aan,

en ligt buiten het toeristengewoel, maar we hebben er een onvolprezen Toyota Prius bij, die zo weinig geluid maakt, dat ik hem voor thuis zo aan zou schaffen. Ik word hierom vierkant uitgelachen door de mannen in dit gezelschap, want die vinden het geen auto… en nog lelijk bovendien.

De prachtige witte stranden onder Corralejo zijn een paradijs voor kite- surfers. Met tientallen tegelijk scheuren ze door de golven. Leuk schouwspel.

Het duinengebied en het Parque national dat zo'n beetje grenst aan ons huis is bijzonder. Dat verwacht je niet op zo'n lava-eiland.

Het stadje is groter dan je denkt. Er is een leuke haven met veel restaurantjes,

waar we heerlijk verse vis eten en er is een flinke winkelstraat met een heuse mall! Leuke pleintjes met terrassen en “levende muziek”. Kortom een beste plek met voor elk wat wils.

Wij hebben op ons terras een eigen zwembad{je}, mini- maatje, want met één slag ben je aan de overkant. Het is niet verwarmd, dus ik waag me er niet aan, maar Wouter heeft het geprobeerd en die moesten we bijbrengen met een flinke carajillo! Koffie met cognac dus.

Zoals gewoonlijk zijn Wouter en Nico bij ons en dat verhoogt de feestvreugde behoorlijk.

Kerst was lekker rustig met een dinertje op het plein, waarbij de Spaanse André Hazes samen met een dikke dame in hotpants ons probeerde de eetlust te bederven. Niet gelukt, daar zijn de garnalen in knoflook te lekker voor!

Wat we vanavond gaan beleven staat nog in de sterren. Het heeft hier alle dagen al een beetje geknald en de grote hoeveelheid honden in de omgeving laten zich dan niet onbetuigd!

Mattijs, die op Tenerife is met Heather en zijn schoonouders, vliegt zaterdag met de plaatselijke propeller-maatschappij “Binter” naar hier, om nog een dag of zes van het hopelijk mooie weer bij ons te genieten.

Wij zwaaien iedereen daarna weer uit en blijven zelf nog even.

Rest ons jullie allemaal een goed uiteinde en een mooi 2015 te wensen.