Week 1.

Omdat we ter plekke niet konden 'bloggen' volgt hier een achterafverslag van onze vakantie op Madeira, die zo zonnig begon, maar eindigde in de opmaat van de nachtmerrie die vorige week zaterdag zijn hoogtepunt bereikte!

Donderdag 4 februari.

Wouter brengt ons naar Schiphol. Er is gewaarschuwd voor ijzel dus we nemen ruim de tijd. Alles verloopt vlot, en na 4 uur zetten we voet op Madeiraleense(?) bodem.

Madeira is in 1418 officieel door de Portugezen ontdekt. Zij gebruikten het eiland als basis voor hun ontdekkingsreizen naar Afrika. Ligging:900 km. onder de Algarven, 450 km boven de Canarische eilanden.Het hele eiland is ongeveer 741 vierkante kilometer groot. Zo'n beetje de helft van de provincie Utrecht. Hoogste berg in het midden van het eiland is de Pico Ruivo; 1861 meter, aantal inwoners op het eiland: 255.000 waarvan 130.000 in de hoofdstad Funchal.

Het is 10.30u, zonnig en warm en ongeveer een uurtje rijden naar ons hotel. Hemelsbreed is het een afstand van niks, maar de smalle bergwegen houden flink op.

We zien meteen in de eerste rit waar de grote aantrekkingskracht van dit eiland ligt! Adembenemende uitzichten op steile kusten, bizarre rotsformaties, donderende watervallen en schilderachtige dorpjes, als vogelnesten tegen de rotswanden geplakt.

Langs de bochtige weg Agaves en reusachtige grote christusdoorns met daartussen grote bossen met paradijsvogelbloemen. ( Wij kennendie alleen alsfoeilelijke stokstijve dingen in afschuwelijke bloemstukjes!)

Wat moet het hier prachtig zijn als ook de rest bloeit! ( Flamingobloemen, bougainvilles, hibiscus, orchideeënen agapanthus om maar eens wat te noemen, ze staan er allemaal.) De enorme bananenplantages vallen ook meteen op. Het blijkt later dat er twee soorten op het eiland groeien. De dwergbanaan en de zilverbanaan. Het is tegenwoordig het belangrijkste landbouwproduct dat verscheept wordt naar Lissabon.

Na het passeren van de laatste van ontelbare tunnels (deze is bijna 3 km. lang!) komen we in Paul do Mar aan. Het visserdorp dat onze uitvalsbasis gedurende 14 dagen zal zijn. Ligging:in het zuid westen en behoorlijk geïsoleerd.

Ons hotel ligt aan het einde van de 2 km. lange boulevard, tegen de 600 meter hoge bergwand aan en er pal naast klatert een waterval naar beneden.Hier is ookhet beginpunt van een trail die zigzaggend de berg op gaat. (Ervaring in de bergen gewenst staat er aangekondigd, dus wij hebben ons er niet aan gewaagd, maar wel met veel belangstelling; verrekijker en drankje in de hand het gezwoeg van de gevorderden onder ons gevolgd.)

We ontdekken ook dat het enige restaurant in het dorp dat van ons hotel is. Daar zijn we dan min of meer aan overgeleverd! We besluiten daar dus met de vis van de dag..... en een prachtige zonsondergang op ons terras.

De volgende dagen zijn afwisselend zonnig, soms bewolkt, met een enkel miezerig regenbuitje. de temeratuur blijft altijd rond de 20 graden en na het eten lopen we iedere avond zonder jas of trui onze 4 km. naar het dorp en terug.

We bezoeken Jardim do Mar, een nog leuker vissersplaatsje 'om de hoek' en proberen een supermarkt te vinden, (die iets meer verkoopt dan de visser bij ons in het dorp) waarbij we hopeloos verdwalen.Alle mercado's die we tegen komenzijn annex bar, wat zekerzijn charme heeft!

Onze eerste looptocht willen we in de buurt vanRabacal gaan ondernemen. Dit moet in een 'betoverende groene kloof' liggen, volgens de boeken. Er is daar de grote Risco- waterval en 25 bronnen die gevoed worden door nog meer ontelbare watervallen. Na een adembenemende, griezelige tocht naar boven (geen tegenliggers a.u.b.!) Komen we aan het begin van de tocht ....in de vrieskou(!) boven. Oeps, niet op gerekend met onze kleding. 1312 meter hoog! Het is 21 graden waar we vandaan komen. We besluiten dan maar te gaan rijden enmaken een mooi rondje via Prazeres. Onze gloednieuwe opel corsa (zwartmet glimmend chroom...is dat weer terug in autoland?) blijkt een uitstekende 'klimmer' en de alternatieve route naar beneden is minder eng.

Madeira

' Zonnig

We hopen het!

Morgen vliegen we naar dit 'bloemeneiland' en gaan we de tekst vanEddy Christiani 's liedje

op waarheid toetsen. We zijn er nl. nog nooit geweest.

Volgens deboeken moet je er mooie trails kunnen lopen, dus de schoenen en uitschuifbare-carbon- stok (voor mij) gaan mee.

Als de mogelijkheid tot 'bloggen', er is zullen we zo nu en dan van ons laten horen!

Update.

Onderstaand verhaal en fotoserie; 'Weer thuis en hoogtepunten', is de laatste pagina van deze reis.

Weer thuis en hoogtepunten!

Bakker Cees, ('gewoon de warmste' ), volgens 'Overschie Uw Stad' (voorheen 'Het Overschietje' ) hangt weer gewoon om 6 uur 's ochtends zijn brood aanonze voordeur. De hovenier (voorheen tuinman) heeft het nieuw aangelegde pad alweer van een verzakking gered. Denet geplanteboom heeft, naar zijn deskundig oordeel,'een schimmeltje'.(voorheen: die gaat hartstikke dood!) De aannemer (voorheen klusjesman), heeft het lek op het dak opgespoord en de loopschoenen liggen in de achterbak, de eerste strandwandeling ( voorheen 'trail' ) is een feit. Kortom; we zijn weer thuis!

De terugreis vorige week zondag verliep zonder oponthoud. Flinke tijdwinst naar Chicago, werd er op de startbaanin San Francisco optimistisch aangekondigd, maar daar moesten we zo lang in de startrij, dat we in Chicago nog stevig door moesten lopen om de vlucht naar Amsterdam te halen. Mattijs en de ouders van Heather, Betty en Ray, waren op Schiphol om ons af te halen. Leuk om hen te ontmoeten. Ze hebben een heerlijke tijd gehad in ons land. Vol lof over onze fietspaden, ons openbaar vervoer!!! en de leuke mensen. Inmiddels zijn ze weer veilig terug in Banff-Canada.

Wij hebben in die 5 weken 8332 km. gereden, in motels geslapen die over het algemeen uitstekend waren en vele Amerikaanse maaltijden genuttigd, die over het algemeen (met uitschieters) wat minder waren. Voor ons geen hamburgers, dus lang leve de overalvertegenwoordigdeSubway-keten. ( je kan er jeeigen broodjes samenstellen, met heel veel verseingrediënten)Het nieuwe 'flatbread' is wat mij betreft een schot in de roos!. Ook bijde pizza-ketens en de diverse Chinese restaurants hebben we soms heerlijk gegeten.

Hoogtepunten van deze reis:

Coleminecanyon.

Zomaar, vanuit hetvlakke land, opeens voor een kloof staan, zo kleurig en grillig en dat ook nog alleen! Dat maakte diepe indruk.

Tweede hoogtepunt: de Marble Canyon. Vaak in de buurt geweest, maar nooit geweten, dat het er zo mooi is! En ook daar waren we weer de enige bezoekers.

Derde hoogtepunt: De Trail in de Waterhole-slotcanyon. We zijn niet zo sportief en bewegen in Amerika meestal 'met de auto', maar nu we de loopschoenen mee hadden, moesten we wel!

Dat is ons zeer goed bevallen. Deze canyon was onze eerste oefening. Prachtig, die rode Navajo sandstone. Minder mooi dan de Antilope-canyon, maar daar ga je met een gids en een ploeg mensen naar binnen. Hier mochten we het zelf uitzoeken en liepen we weer alleen!

Vierde hoogtepunt: De Black Canyon of the Gunnison-river.

Adembenemende hoogte, prachtige donkere kleuren. We waren hier voor de tweede keer en het verveelt nooit!

Vijfde hoogtepunt: De rit van Blanding naar Hanksville, over de 95. Wat een mooie tocht! Uren langs de White Canyon, (die we bij gelegenheid ook zeker gaan lopen) en daarna, aan de overkant van de Colorado-river langs de steile wanden van de Glen Canyon. Het was een beetje somber weer, dus benieuwd, hoe dat eruit zietmet stralende zon.

Zesde hoogtepunt: Goblin Valley. Wat een genot om tussen die gekke ' kabouters' rond te darren. Dat was een hele vrolijke ochtend . Omdat we de verborgen tweede vallei opgezocht hadden, liepen we daar ook weer helemaal alleen. Dat is zo heerlijk van Amerika, er is zoveel ruimte.Als je het opzoekt, kan je van alles genieten, zonder andere mensen om je heen.

Zevende hoogtepunt: de Grand Wash-hike in Capitol Reef. Capitol Reef staat bij ons in de top drie van de parken.Het is niet zo groot, maar je kan er van alles doen. Dirt roads rijden was onze favoriete bezigheid daar. Lopen is erbij gekomen. Onze eerste echte 'ploetertocht' van bijna 8 kilometer door de bedding van de Grand Wash! Schitterend, met die hoge wanden om je heen. Hier kwamen we onderweg een enkeling tegen. Met leuke gesprekken tot gevolg.

Laatste hoogtepunt: De Burr-trail, die we over de dirtroads gereden hebben, vanuit Capitol Reef. Vooral het stuk, waarbij je door de Waterpocket-Fold rijdt. Die enorme vreemdgekleurderimpel in de aarde, waarvan je weet dat hij 100 mijl ver doorloopt en die aan je linkerkant 60 mijl met je meereist! geweldig. We deden dit voor de tweede keer, maar dat was zeker nietvoor het laatst.

Wat betreft onze volgende trip:

Het voorstadium van inlezen is al begonnen. Vast staat, dat er zeker gelopen gaat worden.

Alleen waar, is nog de vraag. Misschien moeten we bij onze volgendereis Canada weer in?

Dan brengen we zeker een bezoek aan de ouders van Heather! Frappant dat we in 2004 voor hun huis in Banffgestaan hebben, alleen toen was hun dochter nog niet in beeld bij onze zoon!

Dit was de laatste pagina voor deze reis. Leuk, dat jullie allemaal met ons meegeleefd hebben.

Leuk ook, als jullie dat de volgende keer weer doen!

Frank Lloyd Wright.

We zijn deze vakantie met de bekende Amerikaanse architect, Frank Lloyd Wright begonnen en we eindigen er ook mee. Zuiver toeval, maar hier in Marin County staat zijn laatste groteproject. Het Civil Center met overheidskantoren, de afdeling juridische zaken, (in deheuvel zit de gevangenis) ende publiekebibliotheek.

Toen in 1937 de Golden Gate brug dit gebied boven San Francisco ontsloot, kwam er behoefte aaneen plekmet gouvernementele diensten.

Frank Lloyd Wright ontwierp een organisch gebouw, dat één met het landschap moest zijn. Het ligt dan ook prachtig in de heuvels. Lloyd Wright ,die in 1959 overleed, heeft nog wel alle laatste tekeningen afgemaakt, maar het meubilair is in zijn geest door anderen ontworpen. Het dak moest de kleur van de gouden heuvels krijgen, maar er was geengoudkleurig-materiaal te maken dat de weersomstandigheden aankon. Daarom heeft het dak de kleur van de hemel gekregen.

Licht en schaduwspel zijn belangrijk in zijn ontwerpen. Hier heeft hij gaten in de dakrand gemaakt die, als de zon schijnt, de hele dag het beeld van het gebouw veranderen.

Op zaterdag is het gebouw gesloten, maar gelukkig was de bibliotheekopen en konden we binnen ook nog even kijken. Hier overheersen aarde-tinten. Er zijn 4 verdiepingen en er iseen gouden toren, 172 voet hoog, met een radio- en tv-antenne bovenop.

Dit was onslaatste uitstapje deze reis.

We gaan inpakken, en vliegen morgenochtend om 11 uur naar Chicago. Vandaar door naar Amsterdam, waar we maandagochtend aan hopen te komen.

Rondom Alamo Square en Tutankhamun.

Gisteravond mijn eerste hamburger in deze hele vakantie gegeten!

Wij zijn niet zo van de hamburgertenten en de zompige broodjes met iets erop, dat naast een portie gehakt heeft gelegen, smaakvol gemaakt met een kneep uitde rode fles! ( Bij mij echt beroepsdeformatie, sorry, hamburgerliefhebbers!)

Nee, dan gisteravond. Ik heb een studie gemaakt van Frank, die vast de hamburger-academie doorlopen heeft, want we hebben nog nooit zoiets lekkers van die naam geproefd. De vlees- thermometer bleek een belangrijk onderdeel van het hele bakproces! Heerlijk, lekker in de tuin.

Vanavond gaan er steaks op de BBQ( vast weer een groot succes) en morgen, onze laatste avond, gaan we in de Spinacker (aan de baai, met uitzicht op de stad) eten. Zo'n heerlijke yuppen tent, met knipmesssen die je auto wegzetten en sterrenkost.Ik doe jullie verslag.

Aan het eind van de ochtend reden we eerst naar het Alamo Square, in de wijkHaight Ashbury. Daar staan 19e eeuwse, elegante Victoriaanse houten huizen, die op de helft vanalle ansichtkaarten van San Francisco voorkomen.Er staat een mooi rijtje van 6 huizen, gebouwd in 1895, met mooie kleuren beschilderd, dat, met de stad op de achtergrond, een geweldig plaatje vormt.

Daar in de buurt, in het Golden Gate Park ligt het MH de Young Museum. Een nieuw modern museum, met uiteraard een grote afdeling Amerikaanse kunst. OokZuid-Amerikais vertegenwoordigd. (voor Europese kunst moet je hier niet zijn.Bezoek danhet California Palace of the Legion of Honor, in Lincoln Park.)

Er is op dit moment een grote tentoonstelling over Tutankhamun en de gouden eeuw van de Pharao's, met, o.a. alles wat uit zijn graf en zijn sarcofagen (hij lag er in drie!) gekomen is. Boeiend en interessant. De belangstelling was groot en je mocht in ploegen naar binnen. Wat een prachtige sieraden met, natuurlijk, descarabee's. De sarcofaag, (een heel kleintje) met zijn lever bijvoorbeeld, zo prachtig en kostbaar. De organen werden apart geprepareerd en bewaard. Met röntgen kon je zien hoe de mummie erbij lag toen ze het graf vonden. Nou, daar was nog maar een ielig hoopje van over.

Daarna hebben we de Amerikaanse afdeling van het museum nog bekeken.Wij houden erg van de Jugendstill- en Art Nouveau-periode. De Impressionisten staan ook hoog op onze lijst. Niks van dit alles hier, dus we waren snel uitgekeken.

Morgen onze laatstedag hier. Zien, wat we dan weer beleven!

Alcatraz en Pier 39.

Alcatraz is het Spaanse woord voor pelikaan. Een verwijzing naar de eerste bewoners van het rotsachtige eiland met de steile wanden. Alcatraz ligt strategisch, maar tochtig, 5 km. van de Golden Gate. In 1859 stichtte het leger hier een fort, dat tot 1907 de baai bewaakte en daarna een militaire gevangenis werd. Van 1934 tot 1963 deed het fort dienst als zwaarbewaakte gevangenis. De gevangenen noemden Alcatraz 'the Rock'. De meest beruchte misdadigers van het land zaten er,meestal wegens wangedrag overgeplaatst vanuit andere gevangenissen. Eén van de beroemdste gevangenen was 'Scarface' Al Capone. Hij zat er bijna 5 jaar in de isoleercel op de ziekenafdeling. Verder zat daar Robert Stroud, (The Birdman of Alcatraz) en George ( Machine gun) Kelly .Hij was de gevaarlijkste van allemaal. Hij zat 17 jaar voor ontvoering en afpersing. Er zijn ontsnappingen en er is een grote opstand geweest. Van de ontsnapten is niet bekend, of ze ooit de overkant gehaald hebben. Er zwemmen haaien in de baai. De opstand liep uiteraard niet goed af voor de gevangenen. Er vielen een doden aanbeide kanten.

Wij zijn dit jaar de eerste bezoekers bij Frank, die het meteen lukte om kaartjes te krijgen. In de zomer is er een reserveringstijd van 3 maanden. We hadden het niet willen missen. Alleen het varen ernaar toe en dan die geweldige stad vanaf de baai! Het was heerlijk weer ( kan n.l. heel koud en winderig zijn op de rots) en de audio-tour door de gevangenis was erg goed en informatief. Wat een leven hadden die mensen daar! Gruwelijke hokjes (tot op het laatst zo gebleven) en alleen de luchtplaats en wat dom werk was de afleiding. We hebben er een aantal uren doorgebracht en zijn daarna bij terugkomst nog even naar pier 39 gegaan. (Luigi weet je nog???? dat geblaf en de stank van al die zeehonden. We hebben weer wat gegeten en gedronken op dezelfde plek als met jou, 2 jaar geleden!)

De zeehonden zijn beschermd, maar de booteigenaren vinden ze een plaag. Pier 39 was een aanlegplaats voor vrachtschepen, maar is in 1978 aangekleed als pittoresk vissersdorp met winkeltjes en kermisattractiesvoor de toeristen. Grappige plek.

Om 5 uur keren we terug via de Golden Gate naar Hamilton Field en komen in het fileverkeer van alledag daar terecht. Vreselijk. Gelukkig is daar relaxte Frank met een 'Steeltje' om alle vermoeidheid weg te spoelen.

"Wasdag."

Vandaag niet veel te melden.

We hebben rustig aan gedaan.

Het was 'wasdag' en 'bijkom-dag.'

Het is onsgeluktmeteen kaartjes voor Alcatraz te boeken.We gaan dat morgen doen.Al zo vaak langs dat gevangeniseiland gevaren, met de veerboot, of met Frank's zeilboot, maar nooit de tour gedaan.

Morgen dus naar San Francisco!