Van Lauderdale by the Sea naar Naples.
7 januari.
Morgen gaat Nico naar huis. Zijn vliegtuig gaat in de middag, dus we hebben rustig de tijd om in te pakken. De afgelopen week speelde zich verder hoofdzakelijk af aan het strand. Een superbreed rustig zandstrand.
We vermaken ons hier kostelijk, want, zwemt er geen enorme manatee voorbij, dan loopt er wel een idioot uitgedoste sporter in snelwandel- of joggingtempo.
De snelwandelaar draagt verzwaarde handschoenen (!?),
maar onze langlaufskiër spant de kroon! Hij is helemaal ingepakt, tot en met een muts!(stel je voor, in 25 graden!) en ploetert met zijn ski's uren door het mulle zand. De Amerikanen kijken er absoluut niet van op.
Verder is dit de enclave van de rijke ouwetjes. Bij de Publix, onze supermarkt ( de grootste AH kan daar 3x in) rijden ze voor in Bentleys en Rolls Royces en houden de boel overal op, doordat alles in slow motion gaat.
We zijn nu bijna 4 weken hier en hebben 2 kleine dips gehad, wat het weer betreft. Afgelopen dinsdag daalde de temperatuur met 10 graden, (meteen kregen wij een stamppot - visioen en aten ‘s avonds zuurkool)
maar aan het zwembad was het nog goed toeven. Verder alles boven de 25 graden en ook nu is het weer ongekend heerlijk!
8 januari.
Gepakt en nog een uurtje aan het zwembad. Daarna naar het vliegveld, waar wij Nico uitzwaaiden. (Hij heeft een tussenlanding in Atlanta en we hoorden net dat hij, wat wij altijd zo vrezen, naast een kolossale dikzak gepropt zat!) Z'n vlucht was verzet en hij moet daar 6 uur wachten op zijn aansluiting naar Amsterdam. Lang leve de KLM.
Onze jeep grand cherokee hebben we ingeruild voor een metalic-rode jeep Liberty.
Kleiner broertje, maar groot genoeg voor ons tweeën. Toen het upgraden dit keer niet lukte, probeerde verveelde mevrouw ALAMO ons duurdere verzekeringen aan te smeren. Die val zijn we één keer ingetrapt, toen we hier nog groentjes waren, maar daar lopen we inmiddels te lang voor mee. De donker-groene jeep, die we wilden, had een paar behoorlijke krassen en dat hebben we inmiddels ook geleerd: ga niet rijden met schade, geeft alleen maar moeilijkheden.
Ons einddoel vandaag is Naples, waar we inmiddels in een vrij luxe Ramada Inn zitten. Dit is echt de stad van de rijken hier (zie ons verslag van vorig jaar).
Onderweg weer de 41 gereden. Onze favoriete Tamiami-trail met de honderden krokodillen langs de kant. Wat een geweldige beesten. Ik ben er doodsbang van en terwijl ik bij een bordje 'niet vissen' de overkant sta te fotograferen, omdat daar een hele grote aan de kant ligt te zonnen,
wijst Henny naar beneden en zie ik tot mijn schrik dat ik bijna op zo'n joekel sta. Brrr.
Stukje verder stoppen we bij het kleinste postkantoor van de USA. Dit is nog dagelijks open, behalve vandaag, want het is zondag. Filatelisten uit alle landen brengen hier hun post voor het bijzondere stempel, dat ze dan krijgen.
Na de gebruikelijk inkopen voor onze lange trektocht, met als hoofdbestanddeel een koelbox, zoeken we ons hotel op. Morgen verder naar het noorden.
Astrid en Luigi....gefeliciteerd! Dit keer voor ons geen spurt tussen jullie beider feestjes!
Veel plezier en groet iedereen van ons.
Liesbeth; ja we zitten middenin het Zwitserlevensgevoel! Beste wensen ook voor jou en Hans! Soms heb ik zoveel zin om weer te gaan zingen!
At en Barry, leuk dat jullie er weer bij zijn, groet van ons en tot gauw.
31 december/1 januari
31 december 2011.
We nemen afscheid van ons 'Bounty-strandje'
en verlaten Key Colony Beach. Om 10 uur komt de schoonmaakcrew om de mensen, die na ons huren, een spic en span huis te bezorgen.
Nog even een paar foto's en we zijn weg.
Het is weer behoorlijk heet. Rond de 30 graden C. en de weg richting Miami, die we al een aantal keren gereden hebben, is saai. Gelukkig heeft onze jeep grand cherokee een goeie airco en de eerste Starbucks na 100 kilometer is voor ons. Even een dubbel shot cappuccino en voor de mannen natuurlijk dubbele espresso's.
Daarna richting Fort Lauderdale, een flinkestad, noord van Miami. Hier weer boven ligt het rustige Lauderdale bij the Sea, waar we twee blocks van het strand een huis gehuurd hebben voor 8 dagen. We bellen Bill Bushwaller, een echte Amerikaan in een nog echtere Amerikaanse pick up, voor de sleutels en hij geeft ons the grand tour door het huis.
Een heel ruim hoekappartement op de begane grond, met twee giga slaapkamers en een woonkamer met grote banken, twee terrassen buiten (met heel veel stoelen! Geen idee waarom) en het zwembad, drie stappen om de hoek.
Natuurlijk in iedere kamer het onmisbare grote flatscreen. We gaan op champagne uit voor vanavond en vullen de koelkast weer met happen en dranken voor de komende dagen.
Met de auto naar het strand is geen optie. Er is geen parkeerplek, maar het is vanuit het huis een loopje van een paar minuten. Met onze rugzakligstoeltjes goed te doen en Nico en ik hebben Henny al zover dat hij ons aan het eind van onze strandsessie (wij zijn tenslotte de strand- fanatiekelingen) komt ophalen met de auto.
Als het 6 uur is sms'en we de jongens. Het is thuis dan inmiddels 2012.
Wij hebben nog 6 uur te gaan. Even voor twaalven lopen we naar het strand waar we in het donker op uur U de kurken horen knallen. We waren daar dus niet alleen. Vuurwerk bij de pier luidt ook hier het nieuwe jaar in
en onze eigen champagne bewaren we voor een andere keer. We zijn doodmoe en duiken om half één ons bed in.
1 januari.
Ontspannen aan het verwarmde zwembad (wat een luxe, alle drie het water in dus!) deze eerste dag van 2012 doorgebracht.
We spotten een enorme vette hagedis met een krul in zijn staart!
Die krokodillen komen later nog. De temperatuur loopt weer op tot minstens 27 graden. Morgen het immense strand onveilig maken.
29 december.
29 december.
Speciaal voor Frank....
Bij het lezen van alle rechtse en linkse weekbladen, die van het vliegveld meegekomen zijn, stuiten we vandaag op een foto in Vrij Nederland, waarop onze Mattijs staat (bij de première van Ghost Track, van o.a. zijn vriendin Heather in Amsterdam). Frank, herken je het vest? Je hebt het Mattijs in San Francisco overgedaan, in, ik denk, 1995. Je ziet, het leeft nog steeds.
Vandaag ging de boot van de buurman dan eindelijk te water. De hele week was hij aan het poetsen en wij hadden de moed al op gegeven, maar ja, daar ging de lift naar beneden en werd er gevaren. (Alle boten hangen hier in een lift. We zijn er nog steeds niet achter waarom.) Wij dachten op visvangst, maar Dina, zo heet de buurvrouw, vertelde me net, dat ze naar zo'n leuke haven gevaren zijn met happy hour drinks (tweede gratis dus) en heel goedkope buffelo wings. Moet haast wel, als je 150 gallons (= ongeveer 550 liter) per keer tankt met die twee 50 pk motoren achterop.
Wij zaten ondertussen rustig op ons eigen strandje.
Op de Keys zijn weinig echte stranden. Het Bahia Honda State Park, hier een kwartiertje vandaan, heeft eigenlijk het enige natuurlijke strand. Alle stranden hier op Colony Key zien er erg opgespoten uit en zijn allemaal privé, horend bij de hotels en motels aan het water. Bij ons huis hoort een gastenpasje voor de Cabana club, met zwembad, ligbedden en een hutje- mutje strand, waar we bij de eerste bezichtiging niet vrolijk van werden. Bij toeval kwamen we aan het eind van onze straat in een palmen-parkje terecht, waar de mensen hun hondjes uitlaten. (Mét gratis poepzakjes automaat!) Dit parkje grenst aan een hagelwit Bahama-achtig strandje, waar niemand komt. We hebben geen idee waarom niet. Het lag dus duidelijk op ons te wachten en we hebben er tot nu toe dankbaar gebruik van gemaakt.
Er staat een kapitaal landhuis naast het park en daar werd vandaag een enorme palmboom ingetakeld. Omdat we weinig meemaken, was dat een happening van de eerste orde!
Morgen is onze laatste dag hier. Zaterdag verkassen we naar Fort Lauderdale-by-the-Sea. Een heel andere omgeving. Daar zijn we tot 8 januari en als Nico dan weer naar huis is, gaan wij van oost naar west Amerika door, om bij Frank in San Francisco de boel nog even op stelten te zetten. Frank, nu al zin in je befaamde screw-driver, maar een ‘steeltje' is ook goed hoor. Geen begroeting van Black bij de deur.....zal wel gek zijn.
Hai Marja, dank voor je reactie, alvast gefeliciteerd voor zaterdag.
Karel en Thea: leuk, dat jullie ons gevonden hebben! Doe tante Marie de groeten. Zeg haar, dat we eind februari weer thuis zijn en niet wachten tot ze jarig is (jeetje...90!) maar eerder langs komen!
Key West.
Key West.
Gisteravond hebben we, na een heerlijke maaltijd met verse tonijn, voor het eerst ons dock-zonder- boot eens goed bekeken. Er zitten lampen onder water en bij nadere inspectie blijkt, dat de lagune vol met leven zit. We werden naar de waterkant getrokken, omdat er een vliegende vis hoog op sprong. Wat we toen allemaal voorbij zagen zwemmen! Groot en klein, dik en naalddun, maar vooral de idiote zilveren platvissen met die afgehakte voorkanten, die we alleen kennen uit het aquarium van Diergaarde Blijdorp, waren een verrassing. Het amateuristische filmpje, dat ik ervan maakte, geeft wel een beeld van deze unieke plek. (Wouter, deze is speciaal voor jou!)
Na een aantal bijzonder hete dagen, waarbij we niet verder kwamen dan het strand, kondigt het weather-channel een temperatuursdaling naar 24 graden C. aan. Mooie dag dus voor een ritje. We gaan naar Key West, dat wij wel kennen, maar Nico niet. Dit is de meest zuidelijke plek van Noord- Amerika. Een unieke stad, die altijd bijzondere mensen heeft aangetrokken.
Zo woonde en werkte de schrijver Ernest Hemingway er en zijn stamcafé Sloppy Joe's wordt nog steeds gekoesterd als een relikwie. (Zie ook het verslag van vorig jaar.)
Ons spreekt de architectuur van deze plaats het meeste aan. Eenvoudige houten huizen in allerlei pasteltinten, aan het begin van de 19e eeuw door scheepstimmerlieden gebouwd, met brede veranda's. Sierlijke balustraden en rijkversierde, houten steunen.
Natuurlijk gaan we even kijken op het punt, waar Amerika zogenaamd eindigt en waar de befaamde route 1 , die tot Canada door loopt, begint.(of eindigt?)
Verder is er over de hoofden te lopen, want er liggen drie enorme cruiseschepen in de haven, die een duizend of meer toeristen uitgebraakt hebben. Niet leuk dus.
In de beroemde Island Dogs Bar ('come as you are') lunchen we aan de straat. Henny neemt een rare combinatie van Hotdog met zuurkool en zwarte olijven
en Nico en ik de softshellcrab op een broodje met de eeuwige frites erbij. Die crab, waar ze je hier op de eilanden mee doodgooien (ze vangen er zoveel) zit in een heerlijk kruidig jasje en wordt dan in zijn geheel gefrituurd. Je eet hem dus met schaal en al. Het ziet er wat luguber uit, vandaar even een beeldje voor jullie erbij, maar wij aten onze vingers erbij op.
Daarna nog even langs het huis van Hemingway gelopen
en daarbij gestruikeld over alle hanen, die hier frank en vrij in alle straten rondlopen. Beetje bizar, dat hanengekraai, waar je ook bent!
Morgen gaat de temperatuur weer omhoog, dus wordt later vervolgd.
1e Kerstdag.
1e kerstdag.
Merry Chrismas voor al onze volgers; net ons kalkoen-kerst-diner genuttigd en de kersttoespraak van de koningin bekeken. We kregen er niet echt het ware kerstgevoel van. Daarna de uitzending van de Kerstnachtzoen (Ikon) op kerstavond gevolgd. Mattijs, met drie collega's- Frommermann voert hier de muzikale boventoon. Wordt overigens 2e kerstdag herhaald. Kijk voor de zang, het is de moeite waard. Wij blijven zo dus een beetje bij. Daarna lekker naar ons privéstrandje.
Na een voorspoedige reis, van Vero Beach naar Kendall, waar we om twee uur inchecken in een geweldige suite in de Kendall Inn and Suites. We hebben een complete flat met 2 slaapkamers en een grote keuken. Beetje shoppen voor een traditioneel ontbijt met Nico, de volgende dag (wafels en eieren met spek) en liggen nog een paar uur aan het zwembad.
We zitten 20 km. van het vliegveld af en worstelen ons door de vakantiedrukte, om er op tijd te komen. Ruud Gullit met vrouw en diverse kinderen is de eerste, die we uit het vliegtuig zien komen. Daarna is Nico er ook en die geniet meteen van de gebruikelijke temperatuur-schok van 27 graden C. Dit zal de komende dagen zo blijven, is ons voorspeld.
Ons huis hier aan de lagune op Key Colony Beach is een raar langgerekt geval met het gebruikelijke kooiterras.
We hebben aan beide zijden Amerikaanse buren en de eerste avond worden we vergast op de muzikale smaak van rechts. De hele avond country. Dat vinden wij heerlijk, als we door het Amerikaanse wilde westen rijden, maar hier 3 uur lang en zo hard!
De muziek van links is beter te pruimen. We worden vanmiddag aangenaam verrast door (wij fantaseren iemand uit een populaire Amerikaanse band) een vriendelijke man met een vlecht en een gitaar die alle stijlen speelt, tot flamenco toe en ook nog goed kan zingen. Is het een beroemdheid, dan horen jullie dat.
Gisteren de gebruikelijke rituelen van uitpakken, koelkast vol, strand bekijken en dan rust.Bij een drankje op ons terras wandelt er opeens een heremietkreeftje over de tafel.
We zetten hem terug in het water. 's Avonds is er een hoop commotie met drie politiewagens en drie brandweerwagens in vol ornaat met sirene en zwaailichten aan. We willen onze straat indraaien en de officer, die ons aanhoudt vraagt, of we hier wonen, anders komen we midden in de optocht terecht. Welke optocht??? Het blijkt één enorme brandweerwagen te zijn vol met vrolijke Kerstmannetjes, voorafgegaan door de politie en that's it. We maken er natuurlijk een klein filmpje van, zodat de gekte bij jullie ook een beetje te zien is.
Morgen weer 27 graden C. is de voorspelling. Dan hebben we vast niet veel te melden!
22 december, onderweg.
Vandaag, donderdag 22 december, zijn we weer op reis gegaan. We hebben Ormond Beach verlaten, met pijn in het hart, want het was er heerlijk. Gisteren nog even, zoals alle locals hier, met de auto op het strand gereden, en de stoeltjes uitgeklapt.
Morgenavond halen we broer Nico op van Miami Airport en dan slapen we één nacht in Kendall, South Miami, voordat we naar de Keys vertrekken.
We hebben een huis gehuurd op Key Colony Beach. Het ziet er op de plaatjes veelbelovend uit. Gelegen aan een Lagune met een boten-dock voor de boot, die we niet hebben! We zien wel.
Onder Cape Canaveral ligt Merritt Island. Een National Wildlife Refuge.Van Alaska tot de Caribbean heeft Amerika 551 van zulke plekken, waar ze het wildlife en de natuur voor de volgende generaties beschermen en bewaren. Dit 140.000 acre refuge is een onderdeel van het Nasa- Space Centre en de lanceerinstallaties en de grote hangar van de raketten steken boven alles uit. Wij hebben niks met die raketten en bezochten de opgeklopte hall of fame met de astronauten en alle prullaria die daaromheen hangen, jaren geleden al eens. Nu gaan we de Black Point Wildlife Drive doen. Er worden ons heel veel vogels, arenden en zeldzame planten beloofd en die zien we ook.
Het is een mooie rit en als we de trail gaan lopen, ben ik niet echt op mijn gemak.
Er zitten hier ook krokodillen en als ik in het riet een soort geknor hoor heb ik het wel een beetje gehad. Nog geen 500 meter verder ligt hij dan... de levensgrote krokodil. Gelukkig, een paar meter van ons vandaan op een droog stukje in het moeras. Hij slaapt in de zon en vindt ons niet de moeite waard, maar ik weet hoe snel hij is en zit dus acuut weer in de auto.
We zien giga roofvogels en verrassing: ik dacht de Florida Black Bear.... Ja, hier ook! Maar het blijken enorme zwarte, wilde zwijnen te zijn.
Hierna gaan we naar het Haulover Canal, de verbinding tussen de Indian River Lagoon en de Atlantic Ocean. Er is daar een plek waar ook weer Manatees het warmere water opzoeken.We zien ze niet, maar verrassing, er springt een dolfijn vlak voor onze neus een paar keer het water uit. Onbeholpen filmpje natuurlijk, maar toch lekker even vastgelegd!
We overnachten in Vero Beach en gaan morgen verder.
Manatees in het Blue Spring State Park.
Dinsdag 20 december.
Dit stukje is special voor onze vriend Luc.
Lieve Luc, het zijn vandaag geen Orka's, maar Manatees en ik denk, dat je ons filmpje heel mooi gaat vinden!
40 kilometer bij ons vandaan ligt het Blue Spring State Park.
We hadden al gelezen, dat uit de Blue Spring, één van de grootste bronnen in de VS, per dag zo'n 450 miljoen liter water opwelt. Dit water heeft een constante temperatuur van 20 graden Celsius. We hoorden, dat dit park in de winter een geliefd toevluchtsoord voor Lamantijnen (onze Manatees!) is. Tussen de maanden november en maart, als de dieren het koelere water van de St. Johns River ontvluchten, blijven ze in deze 'warme rivierarm' op temperatuur. Onder de 15,6 graden gaan ze nl. dood.
Wij waren al zo gelukkig vorig jaar bij Viscaya één verdwaalde Manatee te zien, (zie flimpje Viscaya), maar wat we vandaag meemaakten, was van een heel andere orde.
Om te beginnen is de natuur in dit park zo wonderschoon, zo Florida, zo ondoorzichtig doorzichtig.
Je moet hier zelf lopen, wil je snappen, wat ik bedoel. Dat Spaanse mos uit die bomen, die 6 schildpadden, zonnend op een boomstronk in de rivier, met op de achtergrond de eerste krokodil van deze reis.
En dan onverwacht, in de aftakking van de rivier, .....die prachtige trage dieren, die Manatees, die zeeolifanten die wij helemaal niet kennen in Europa.
Er zwemt een moeder met een jong. Het jong wijkt niet van haar zijde. We lezen dat Manatees 1 jong per keer krijgen en dat hij 2 maanden bij zijn moeder drinkt. Daarna gaat hij zelf grondellen op de bodem (Planteneters dus).
We zien een enorme papa? En nog een paar meezwemmers. Ik denk, dat op de plek waar we staan wel 20 Manatees zwemmen. Tussen scholen met enorme vissen en waterschildpadden, die zo nu en dan op een Manateerug meezwemmen. We lopen de trail naar de Blue Spring. Daar wacht ons een tweede verrassing.
Wel 20 manatees, die deze bron als hot tube gebruiken. Er zijn enorme beesten bij. Met de zon door de bomen en de moerasgeluiden, die erbij horen, zijn we getuige van iets, wat we waarschijnlijk nooit meer zullen zien.
Afsluiting van een fantastische dag!
Maandag 19 december
Maandag 19 december.
We zijn heerlijk saai bezig. Beetje zonnen, beetje winkelen en langs het strand lopen. Beetje koffie drinken bij Starbuck en eventueel iets bezoeken, dat de moeite waard is.
s'Ochtends vroeg op ons balkon is het wachten op de twee grote zeearenden die steeds heel dicht bij over ons hotel scheren. Ze hebben een spanwijdte van, wij schatten twee meter en we zien duidelijk hun geweldige klauwen en kromme snavels. Ze zijn altijd met z'n tweeën en we hebben ze al op de film, maar helaas, we hebben niet het goede kabeltje om van Henny's filmapparaat naar mijn blog te komen. ( Ja, ja, 250 kabeltjes bij ons en.....deze net niet! Lach niet, Nico!) We gaan dus weer eindeloos de diverse winkels af, maar goed, we hebben toch niks te doen.
Bij ons loopje over het strand zijn er de gekke steltvogels, die altijd met hun kop tegen de wind in staan.
En wind was er de afgelopen twee dagen. Best fris, maar strakblauwe lucht en zon maken veel goed. Er is heerlijk te liggen bij een praktisch leeg zwembad. Alleen de vrouw van Greg houdt me gezelschap. Gelukkig met haar waffel dicht! (en Henny natuurlijk, zo nu en dan.)
Vanmiddag hebben we ons verdiept in de geschiedenis van de suikerplantages, die in het verleden in dit gebied lagen. Het waren er meer dan 10 en van de meest beroemde: de Bulow Plantation, hebben ze een Historic Park gemaakt.
Bij het Gamble Roger State Park, waar we dus helemaal niet moesten zijn, werden we bijzonder vriendelijk de weg gewezen, met kaarten en goede raad. Dat valt ons toch altijd weer op hier, maar eigenlijk in heel Amerika. De vriendelijkheid en behulpzaamheid, waarmee men niet alleen ons, maar iedereen benadert. Op het postkantoor vanmiddag stond een stokoude man, die drie soorten postzegels wilde hebben. Hij kon niet goed verwoorden, wat hij nou precies wilde, maar werd met zoveel geduld en liefde geholpen. Toen Henny en ik buiten stonden keken we elkaar aan en zeiden: wat was dat geweldig! Geen gezucht of met ogen gedraai! Gewoon zo, als het eigenlijk moet, maar wij niet meer gewend zijn.
De Bulow Plantage dus: in 1821 ontgonnen door majoor Charles Wilhelm Bulow die 4675 acres wildernis, gelegen aan een kreek, omtoverde tot een suikerriet/katoen-plantage. Dit wordt geen lange verhandeling, want 200 slaven en 115,2miljoen schepjes suiker (per jaar) verder, brandden de Seminole Indianen in 1836 de hele boel plat, omdat zij vonden, dat het land van hen was. En gelijk hadden ze. De wildernis van toen is weer terug, de ruïnes van de sugar mills staan indrukwekkend te wezen en wij waren daar weer helemaal alleen om alles te bekijken. Heerlijk.
Net toen we een stuk langs de kreek wilden gaan lopen, zag ik het bord met...niet zwemmen hier, krokodillen....en toen verging mij de lol van een lekkere trail. Auto in, auto uit, dus deze keer.
Op ons balkon aan een 'steeltje' ( dat is een very strong biertje) werden we vergast op een paraglidersshowtje voor de deur, wat een saai filmpje opleverde, wat mij weer de kans gaf even te oefenen om het op het blog te zetten. Gelukt dus. Wordt vervolgd.