Van Borrego Springs naar Joshua Tree.
Van Borrego Springs naar Joshua Tree.
Ons doel vandaag is dichtbij het Joshua Tree National Park te komen.
Dat is niet zo ver naar het noorden en dan willen we in de Mecca Hills Widerness, bij het plaatsje Mecca boven aan de Salton Sea, de Ladder Canyon gaan lopen.
We nemen afscheid van de Anza borrego Desert met een paar fraaie overlooks
en rijden naar de Salton Sea.
Nou, daar willen wij onze vakantie niet doorbrengen! Er zijn stranden en die bekijken we, maar de stank van rotte vis is niet te harden en we zijn er dus zo weer weg! Alleen deze auto in the street of Salton City was het stoppen waard.Na eenkoffiebreak bij Starbucks gaan we gesterkt op weg naar de Ladder Canyon. Een canyon, die naar verluidt zijn naam te danken heeft aan de diverse ladders die je nodig hebt om in de canyon te komen. De 5 miles dirt-road er naar toe heet niet voor niks de Painted Canyon Road, want de kleuren van de rotsen in deze kloof zijn prachtig! Alleen deze rit is al de moeite waard!
De aanwijzingen om via de upper-canyon in het echte slot-gedeelte te komen doen ons al vermoeden, dat het voor deze bejaarden niet eenvoudig gaat worden. Als we de enorme rotsen zien, (Zie hieronder, daar zijn we dus overheen geklommen!)
die we over moeten om de eerste ladder te bereiken, gaan we moedig voorwaarts!
Het lukt wonderwel en we zijn binnen.
Dan komen we bij een tweede ladder die omhoog gaat naar immense blokken graniet. We kijken elkaar aan, zien dat de eerste 5 sporten van de ladder ontbreken,
doen nog een poging, maar veel te hoog, daar komen we niet op! Geen haalbare kaart! 'We moeten niks', zegt Henny. Ik geef nooit graag op maar zie hier ook geen been in. Kom op zeg, geen schande... Bijna 67 en 65 jaar! We klimmen en klauteren weer terug en lopen nog een stuk in de Upper-Canyon.
Valt ook niet mee hoor, door het mulle zand. Tot nu toe was het stralend weer, maar de lucht betrekt en als we het Joshua Tree NP binnenrijden, gaat het er dreigend uitzien. De Cholla Cactus Carden is zoals altijd indrukwekkend en nu in de winter staan ze zelfs in bloei.
Ook veel wilde planten hebben blad en bloem, de Joshua's zijn helder groen en dat hebben we nog nooit gezien!
Morgen meer over dit park, waar we voor de derde keer zijn, omdat we het een heerlijke plek vinden (zie ons verslag van 2009). We zijn van plan om dan een flinke trail te lopen.
Luigi, deze laatste is voor jou! Ik weet niet of je ook van die tissuehouders op de kamers hebt, maar hier is dat gewoon zoals je weet. Deze heb ik nog nooit gezien! Met een strikje! ( In het Hi-Desert Motel in Joshua Tree.)
Iets voor Hotel Emma?
Palm Slot en "Art" rondom Borrego Springs.
Palm Slot en de ‘Art' rondom Borrego Springs.
Om 9 uur waren we vanochtend op weg naar de slotcanyon, die ons aanbevolen was door de parkranger, gisteren in het Visiter-Center. Hele duidelijke aanwijzingen. Bij mile-paal 38 moest ook een call-box met een telefoon staan en daar moesten we naar links de weg af, een dirtroad rijden, door de bedding van de rivier, tot we niet verder konden, tot aan de ingang van de canyon. De sukkel had er dus bij moeten zeggen, dat die dirt-road steil naar beneden liep, zodat die van de weg af niet te zien was. Na wat heen en weer rijden zagen we twee meisjes met nordic-walking stokken opeens verdwijnen in het niets en toen we daar polshoogte namen op die plek (met een omvergereden telefoon, dat was dus de call-box?), ontdekten we die vreselijke afdaling. Ik had mijn twijfels, zoals altijd. Dikke kuilen en vette rotsen op het parcours, maar Henny zag het wel zitten en op hoop (op géén tegenliggers!) van zegen daalden we af. Ik heb dat hotsend gefilmd, ( naar beneden, de canyon en weer omhoog!) maar de weg omhoog, later, was nog veel erger, dus als jullie niet bang zijn voor hoofdpijn, zie dan hierboven, in het onderstreepte linkjehoe we de onderkant van onze trouwe Jeep met een flinke klap riskeren! Eenmaal beneden rijden we door de Wash tot we niet verder kunnen en de canyon te nauw wordt. Een bordje geeft aan, dat we alleen te voet verder mogen. Wel, dat hadden we al begrepen! Daar hadden we ons jeepie nooit doorgeperst!
De hike is hartstikke leuk. Een prachtige 'boog' om te beginnen
en weer een paar spectaculaire doorloopjes.
Niet zo narrow als ‘The Slot', maar weer zo nu en dan flink klauteren om omhoog te komen. Het is jammer, dat ook zo vroeg al het felle licht zoveel contrast geeft in de canyon, zodat mooie foto's onmogelijk zijn.
Maljaert, leuk, dat jij als fotograaf, de foto's waardeert! De meesten zijn genomen met mijn eenvoudige kleine Sony, terwijl we een hele goeie Olympus hebben, maar ik die vervelend vind om mijn nek. Het kan dus waarschijnlijk beter. Tips van jou zijn welkom, als we thuis zijn!
Nadat we weer veilig op de verharde route 22 zijn teruggekomen, gaan we de kunst in dit heerlijke, schone, hete dessertplaatsje bekijken.
We zijn er nog niet achter, wie het maakt, maar in het landschap rondom dit gehucht staan levensgrote ijzeren sculpturen van de prehistorische dieren, die ooit deze vallei hebben bewoond.
Vooral de draakachtige slang, die aan beide kanten van de weg opduikt, is onze favoriet.
Gewoontegetrouw sluiten we de dag af in de zon bij het zwembad met een glaasje.
Morgen verlaten we deze heerlijke plek met pijn in het hart, om weer een beetje dichter naar San Francisco te reizen. Dit is niet ons laatste bezoek hier, dat is zeker.
Wind Caves Trail en Borrego Palm Canyon Trail.
Wind Caves Trail en Borrego Palm Canyon Trail.
We willen vandaag twee trails gaan lopen, maar hebben niet gerekend met het feit, dat het zaterdag is. De Wind Cave Trail heeft een aanlooproute door de droge bedding van de Fish Creek Wash. Laat dat nu net het favoriete weekenduitje van de sportieve cross-motorrijders en ATV-gekken zijn. De route is prachtig. Mooie dirt-road met indrukwekkende rotsformaties,
maar veel te veel herrie en volk. De Wind Caves, (rotsen met grote gaten, door winderosie ontstaan) die boven op een berg liggen, zijn alleen te bereiken via een hele steile helling. Naar boven zou nog wel lukken, maar ik ben een hele slechte daler en zie mezelf al naar beneden rollen! Gaan we dus niet doen.
Leuke rit, maar op naar de volgende trail!
Dat wordt de Borrego Palm Canyon Trail. Deze Palm Canyon is de op twee na grootste palm-oase in Californië. Die oase bevindt zich in een rotsachtige V-vormige kloof. De hike ernaartoe gaat eerst door een droge Wash,
maar je moet omhoog en het is klimmen en klauteren over de rotsen.
Het hoogteverschil is zo'n 150 meter, de trail 5 kilometer lang, maar in de hitte en met uitzicht op, ja, op wat? Weer een bocht en weer een klim, het valt niet echt mee.
Gelukkig,ook hier kondigt de lente zich aan, met allerlei struiken die in bloei staan. buidelratten die rondspringen veel insecten, genoeg te zien onderweg.
Verder komen we zo nu en dan mensen tegen die ons allemaal vragen of we een foto van hen willen nemen. Ten einde raad, na een aantal keren: will we take a picture of you? Gaan we er dan toch samen aan geloven. En dan gaat hij op het blog ook!
De oase is een beetje een teleurstelling, al is het wel bizar om in dit rotslandschap opeens in een kloof een partijtje palmbomen te zien staan.
Goed, dan moeten we ook nog terug. Welverdiend zonmomentje, en drankje op ons terras!
Eerder, in het Visiter-Center gaven ze ons nog een mooie? onbekende Slotcanyon op, die we morgen gaan proberen. Wij hebben er nog geen genoeg van, al beginnen de ouwe spieren een beetje te protesteren.
Slot Canyon en Fonts Point.
Anza Borrego Desert State Park 2
Slot Canyon en Fonts Point.
Vandaag gaan we onze eerste echte slotcanyon van deze vakantie lopen. In het zuidwesten van Amerika, in het rotsachtige landschap komen veel ravijnen voor en de vorm, waar wij zeer van houden, is de kloof met de hoge verticale wanden, die heel dicht bij elkaar staan. Slot betekent 'smalle gleuf'. De meeste slotcanyons komen voor in de droge gebieden waar na heftige regen overstromingen plaatsvinden en bij dat natuurgeweld schuurt en perst het water zich langs de zachte rotswanden, meestal 'limestone', waardoor de smalle kloven ontstaan.
We hebben al zulke mooie exemplaren gelopen, zoals de 'rode' Antilope Canyon met z'n prachtige wanden en de Zebra canyon, met z'n grijze strepen, zodat deze slot niet zoveel verrassends biedt, maar de sensatie van het 'kruip-door-sluip-door' (=filmpje) is er zeker.
We moeten, na een dirt- road rit eerst een steile helling nemen, om in de diepte te komen. Rollend en glijdend lukt dat aardig en hoe we straks weer boven komen is van later zorg. Daarna lopen we de trail door de canyon en moeten een halve mijl echte ‘slot' trotseren. Soms zijn de doorgangen minder dan een meter en moeten we er zijwaarts door.
Het is heel bochtig en vooral heel leuk. Er hangen rotsblokken boven ons, die naar beneden zijn gerold en tussen de steile wanden zijn blijven hangen. Eén exemplaar heeft zoveel scheuren dat we vrezen voor ons leven!
Als de canyon weer breder wordt, lopen we nog een tijdje door,
lassen een banaan-en appel- drinkpauze in en gaan in omgekeerde richting de slot weer terug. Geweldige trail!
Ons volgende doel is het Fonts Point. Een uitkijkpunt over de Badlands: de omgeving, waar we ons bevinden.
Ook weer te bereiken via een rit door de bedding van een rivier, met veel zandhopen en vreselijke kuilen. Lang leven onze jeep! Maar de beloning is ernaar! Wat een uitzicht! Wat een stilte, want ook hier weer, net als in de canyon, geen kip. Met z'n tweeën genieten van al dat moois.
De rest van de middag brengen we aan het zwembad door. We zijn tenslotte seniors, met een behoorlijke inspanning achter de rug.
Wordt vervolgd!
Anza Borrego Desert State Park.
Anza Borrego Desert State Park.
We zijn hier bij de Salton Sea geweest in de zomer van 1998. Toen was het zo heet (40 graden Celcius +), dat we dit State P ark, dat aan de westkant van deze plas ligt, niet hebben bezocht. We wisten dat hier mooie canyons en geweldige plekken te bekijken zijn, maar toen was het al een probleem om in en uit de auto te stappen zonder een zonnesteek te krijgen, zodat we besloten om deze plek op een later tijdstip en bij een mildere temperatuur te bezoeken. Wel, nu bijna 14 jaar later kunnen we hier onze gang gaan in een mooie 30 graden C. We hebben als uitgangspunt het enige stadje van 'formaat' in dit State Park , Borrego Springs. Hier huren we een lekkere studio met keuken, (gelukkig zonder kookpitten! Dus mocht ik de behoefte voelen, wat onwaarschijnlijk is, ik hoef niet! ) en een patio, omzoomd door palmen en de hele dag de zon.
Ook een verwarmd zwembad behoort tot de mogelijkheden. We gaan de komende dagen trails en canyons lopen, maar ook een beetje luieren. Oh, die prachtige bergketens, die ons omgeven!
Anza Borrego SP heeft een oppervlakte van 2625 vierkante kilometer en wordt aan drie kanten omgeven door ruige bergketens. Dat levert schitterende plaatjes op, als we vanaf de interstate 8 het park inrijden. Wat een prachtig landschap!
Op weg naar Borrego Springs rijden we de Canyon Sin Nombre (kloof zonder naam) in,
tot de zandkuilen zo diep worden, dat ze zelfs voor onze jeep niet meer verantwoord zijn. (Huurauto's zijn niet verzekerd bij miskleunen op dirtroads!) en dat is nou net wat wij zo leuk vinden! We gaan verder lopen en wat een weelde! Zo stil en zo mooi! Dit is, wat we hier het leukste vinden! Alleen, in die prachtige omgeving!
Zinderende hitte, mooie kleuren, hoge rotswanden: een openbaring deze trail . We gaan jullie de komende dagen nog vaker lastig vallen met meer van dit.
Citrusstruik op onze patio!
Ha Mal en Peet, Dat Joshua Tree NP ligt hierboven in de buurt. Daar komen we later doorheen. Die kalfslever met de rest, ook voor jou Petra???? dan hebben we alvast het menu voor de volgende sessie thuis. Mail me als je meer weet over het werk!
Van Casa Grande naar El Centro.
Van Casa Grande naar El Centro.
1 februari.
We zijn vanochtend de staatsgrens (Arizona/California) gepasseerd en ook van de Mountain-time-zone in de Pasific time-zone beland, wat betekent, dat wij nu 9 uur op jullie achter liggen. (Frank, we komen steeds dichterbij!) Voordat we Arizona verlieten, bezochten we zonder veel verwachtingen de Painted Rocks Petroglyph-site in de Citrus Valley. Altijd voorbij gereden. Een onverwacht pareltje! Geweldig! Deze streek was duizenden jaren het thuis van de Tohono O'Odham indianen en deze indianen hebben in de valley nog steeds een klein reservaat. (Omdat indianen buiten bepaalde wetten ( kansspelen) in de US staan, mogen zij in hun reservaten casino's runnen. Zodra je hoge masten met flikkerende reclames ziet, staat er weer zo'n ding en weet je...indianen. Dan rij je meestal een armoedig gebied in met heel veel 'stiefbeen en zoon'-caravans en rotzooi, want ze zijn over het algemeen arm, omdat ze door de Amerikaanse regering indertijd afgescheept zijn met de slechtste stukken land, die er zijn, maar dit terzijde!
De lavastenen op deze plek zijn meer dan 3 miljoen jaar geleden door eruptie van de onderliggende bodemlagen ontstaan en 12000 jaar geleden hebben deze indianen hun ' marks' hier achter gelaten.
12000 jaar geleden! Als we langs de Petroglyphs lopen, worden we er stil van.
Je kan het je bijna niet voorstellen. De donkere basaltkeien hebben hun kleur gekregen door weer en wind en wanneer je daar in gaat bikken komt de lichtere onderlaag naar boven. Zo zijn de 'carvings' met stenen beitels en stenen speerpunten gemaakt.
Ook hier weten de archeologen niet, wat de afbeeldingen precies betekenen. Is het een verhaal wat verteld wordt, of waarschuwt men voor gevaar, wenst men iedereen een succesvolle jacht toe, of vertelt men een belangrijke geschiedenis, die niet vergeten mag worden? Wij hebben in ieder geval nog nooit zoveel rotstekeningen bij elkaar gezien in dit land. De twee Amerikanen, die er met ons ook rondlopen, zijn net als wij verbijsterd over zoveel historisch moois!
Onderweg naar de plekken, waar we nog wat canyontrails willen lopen, komen we voor de tweede keer door de Imperial Sand Dunes.
12 jaar gelden waren we hier ook en Henny herinnert zich er niks van. Na de White Sand Dunes is dit een gele zandbak voor Luc
en hier mag iedereen naar hartenlust crossen met zijn tricke of hoe die dingen ook heten. Er is net een raceteam uit de staat Washington aan het trainen en deze foto's zijn dus voor Wout.
Leuk hoor, maar zonde van de mooie stille natuur.
By the Way, de cotillo's staan vandaag gewoon in bloei!
We zitten nu in een heerlijk hotel in El Centro en gaan morgen voor een paar dagen onze tenten opslaan in/bij de Borrego Desert om een beetje te gaan hiken.
Wordt vervolgd.
Saguaro NP West.
Gisteren zaten we in dit park aan de oostkant van Tucson. Nu gaan we naar de westzijde van de stad, waar deel twee van Saguaro NP in het mountain district ligt. We zijn blij Tucson te verlaten. Deze maand is de stad overspoeld met mineralen- en fossielengekken vanuit de hele wereld. De politie leidt het verkeer op de grote wegen in en om de stad in goede banen,want het is razend druk en een hotelrooms zijn schaars. We slapen in een onooglijke kamer in een motel 6, waar ze een abnormaal hoge prijs voor durven vragen. We hebben geen keus en één nacht is te overkomen. Op weg naar het park komen we langs de Old Tucson Studio's, een themapark, dat in 1939 oorspronkelijk als filmset werd gebouwd. Een aantal van de beroemdste Hollywood-westerns, zoals: 'Gunfight at the OK Corral (1957) en Rio Bravo (1958) werden hier gefilmd. Grote sterren als: John Wayne, Clint Eastwood en Kurt Russel liepen hier rond! Wij hebben met Tombstone gisteren ons portie namaak ellende deze vakantie wel weer gehad, dus de binnenkant van dit pretpark is aan ons voorbijgegaan!
Een betere besteding van onze dag was daarna dit Saguaro NP. Genoemd naar de enorme cactussen, die, als ze 75 jaar oud zijn, pas zijarmen krijgen, (die beginnen als stekel- bobbels) minstens 150 jaar oud worden en 8000 kg kunnen wegen! Elke 10 jaar worden door zo'n 300 vrijwilligers de cactussen in kaart gebracht.
Saguaro NP is onderdeel van de enorme Sonora woestijn, die ook een heel eind in Mexico doorloopt. Je hebt hier de typische flora en fauna van de desert, waar wij erg veel van houden.
Aan dieren geen gebrek. Je vraagt je af waar ze drinken, wat ze eten; maar er zitten stekelvarkens, slangen in allerlei soorten en maten (overal uitkijken voor ratelslangen...giftig).
Heel veel vogels, die hun nesten in de cactussen bouwen (ze pulken een gat, verlaten ze het nest, dan komen er uilen in).
Schildpadden, buidelratten, muizen gila monsters (een soort hagedis, die hartstikke giftig is) en nog veel meer.
We zijn net iets te vroeg voor de bloei van de cactussen en de rest van de vegetatie, maar de ocotillo's (bij mijn moeder stond die als Christusdoorn op de vensterbank vroeger) hebben binnen 2 dagen een waas van groene blaadjes gekregen.
De lente is hier dus in aantocht.
We lopen een trail.
Heerlijk in die stilte, in die voor ons rare natuur. Het is heet en we hebben het zeer naar ons zin. Later klimmen we de Signal Hill op om de rotstekeningen van indianen te bekijken.
Het zijn de Hohokam indianen, die ze ongeveer 1000 jaar geleden hebben gemaakt en men weet niet, wat ze voorstellen: of het religieuze symbolen zijn, ze een bepaalde boodschap uitdragen, of zomaar versieringen. We hebben al veel van dit soort archeologische vondsten in Indianengebieden gezien, maar het blijft altijd weer interessant.
We rijden hierna nog een stukje westwaarts en zien morgen wel weer, wat we dan beleven!
Voor degenen, die de uitzending van het portret van onze Mattijs nog willen zien. De link staat in het linkenlijstje hiernaast onder het kopje: Mattijs. Hij zit helemaal aan het eind van het programma. Eerst het portret van danser/choreograaf Ton Lutgerink, dan Steve Reich met een hele verhandeling en dan Tijs. Doorspoelen kan.
Tombstone en Saguaro NP.
Tombstone en Saguaro National Park.
Gisteren van Silver City naar Benson gereden om vanochtend een tweede bezoek te brengen aan het meest toeristische stadje van Amerika. Tombstone. Iedereen kent de gelijknamige film. Het plaatsje is dan ook doordrenkt van de gunfights, die hier in de ‘Wild West'- tijd plaatsvonden. Veel gebroeders Earp natuurlijk en het legendarische OK Corall gevecht, dat eind 1800 talloze slachtoffers eiste. 12 jaar geleden waren we hier in de zomer en toen was het druk en heet! Zoveel toeristen. Nu bij een behaaglijke 25 graden, want daar zijn we inmiddels weer in beland, en zonder veel volk is het leuk om terug te zijn. We zijn geen liefhebbers van deze massa-idioterie, maar dit stadje heeft wel iets. Alle mannelijke inwoners dragen gewoon hun cowboy hoed, zoals ze gewend zijn en in de Allen-street, de historische hoofdstraat,
die niet veel veranderd is door de tijd, rijdt nu de koets van vroeger mét toeristen.
Er is een straatje uit die tijd, dat op instorten staat, een beetje opgepimt en dat noemen ze dan het Wyatt Earp Tombstone, maar erg leuk om rond te lopen.
We fotograveren en bezoeken een showtje in het Wyatt Earp Theatre. Zo vreselijk slecht!!
We hebben er wat van gefilmd zodat jullie met ons mee kunnen lachen! Henny kocht 12 jaar geleden een Wyatt Earp-jas, die hij natuurlijk 2x aangehad heeft en die daarna achter in de kast belandde. Dus.... Wie nog iets nodig heeft voor carnaval.....ga als Wyatt, wij hebben de jas!
Daarna het Grave Yard bezocht. 12 jaar geleden was alles nog origineel. Nu hebben ze het geschoond en de kruisen en bordjes rechtgezet en de boel weer op z'n Amerikaans aangeharkt. Jammer. Hier vind je de graven van de cowboys, die in het beroemde OK Corral- gevecht doodgeschoten zijn.
We krijgen een lijstje mee met de namen en de manier waarop 'gestorven is' Bijv. door hanging of shooting, pokken of difterie, vergif, of vermoord door de indianen.
3 fingered Jack Dunlap shot by Jeff Milton bijvoorbeeld. En dan hebben we Dutch Annie , in 1883 gestorven, called ‘Queen of the Red Light District'. Ze kwamen tenslotte ook uit Nederland, die landverhuizers.
Richting Tucson zijn we inmiddels in het land van de enorme Saguaro cactussen gekomen en we rijden en lopen de trail door het Saguaro NP aan de oostkant.
Foto, om te laten zien hoe groot!
We kennen dit gebied goed, houden erg van deze streek en het is net thuiskomen, als we de eerste cactussen zien. Ten westen van Tucson ligt het tweede deel van dit park, dus daar morgen meer over.
Oh Eef, ik zie het voor me, klussen met Juul!
Miek, m'n allerliefste vriendin! Je zit in de verkeerde reis! Dat met die fruitschaal was in 2010 in Banff, Canada. We zitten nu in het zuiden van de USA! Loop je zover achter?
En dat fruit.......beschimmeld weggegooid natuurlijk. We zien elkaar snel! Groet Jos!
Liefs van ons.