Van Beaumont naar Houston.
Van Beaumont naar Houston.
18 januari.
De twee laatste dagen veel gereden. Van gisterenweinig temelden. Moerassen en mangrove- bomen en de bekende wegen op palen over die moerassen, tot het eentonig wordt. Het was smerig heet en regende zo nu en dan. Vandaag is het stralend en het blijft volgens de weerberichten tussen de 20 en 25 graden C. We sliepen gisteren in het meest luidruchtige motel tot nu toe, aan de interstate 10, nu alweer in Texas en hebben daarmee ook weer geleerd, dat zo dicht bij die snelweg geen optie is voor een volgende keer. Ondanks het 'cosy' uiterlijk van ons onderkomen en de vriendelijke Victor, 'manager on duty', die zich uitputte in het ons naar de zin maken ( we are popular!!! Ja, ja,) gaan we volgende keer een beetje verder van de weg af.
Reden, dat we hier gestopt zijn, is het plaatsje Nederland, dat net onder Beaumont ligt en waar naar zeggen de eerste Nederlandse Settlers zich gevestigd hebben.
Wij dachten altijd, dat die eer de oostkust toekwam, New Amsterdam bijvoorbeeld, het huidige New York, maar hier zien ze dat kennelijk niet zo. Dat is zo leuk aan Amerika, ieder plaatsje heeft het grootste, het mooiste. Het uniekste....van noem maar op, whatever, en dat kom je -tig keer tegen door heel het land. Je raakt er de tel van kwijt!
Het is heel raar om een stadje in te rijden (ruim 17000 inwoners, (Nederland zelf heeft er duizend keer zoveel!), dat de naam van je eigen land heeft.
De sheriff, die we tegen komen rijdt in een auto met Nederland erop en op alle winkels en banken en officiële gebouwen staat onze naam.
Het museum, een Dutch windmill
en een settlers-huisje van weleer, zijn niet open.
We gaan niet wachten tot 1 uur, want aan de buitenkant stelt het niet veel voor, maar leuk om vast te leggen voor het nageslacht, toch? De beroemdste inwoner van Nederland alhier, Tex Ritter, hebben ze maar meteen aan dit museumpje geplakt. Hij is een beroemde counrty zanger geworden die de titelsong van de bekende film: High Noon op zijn geweten heeft. Wat je allemaal tegen kom in Texas!
Volgende stop is St. Arthur, ook in de buurt, waar het Vuylsteke Home staat. Het eerste koloniale huis gebouwd voor de eerste Nederlandse consul in 1905. Ook dicht, dus dat schiet lekker op.
We reizen af naar Houston, waar we een paar dagen willen blijven,
maar na een middag door deze immens grote stad gereden te hebben, (en dan bedoel ik, geen Chicago of San Francisco, dat is nog redelijk overzichtelijk, maar dit is echt ERG! 30 overflows aan wegen, achter elkaar! ) op zoek naar een gunstig gelegen hotel, gaan we morgen onze favoriete musea bekijken (oh, wat verheugen we ons op de Menil collection!) en dan richting Corpus Christi, via de kust, waar we, als zich een lekker hotelletje aan het strand voordoet, een paar dagen gaan luieren.
Oak Alley Plantation, Louisiana.
Oak Alley Plantation.
16 januari.
Van alle plantages langs de Mississippi rivier hebben we de Oak Alley Plantation gekozen om te bezoeken. Het verhaal van deze suikerrietplantage begint bij de eikenbomen. In 1700 plantte een armoedzaaier voor zijn nederige huisje twee rijen jonge eikenbomen, tot aan de machtige Mississippi rivier. In 1839 wist de rijke Jacques Télésphore Roman, een suikerrietplanter, zijn jonge bruid Celine (city-girl) vanuit New Orleans mee te krijgen naar deze toen verre plek, (3 dagen met de koets naar de stad!) door voor haar een prachtig huis achter die rij met eiken te bouwen. 300 jaar oud zijn ze inmiddels en zo imposant! De oprijlaan voor dit antebellum-huis was de reden, dat we deze plek wilden bezoeken. Oordeel zelf!
Celine hield het hier trouwens niet uit. Met haar kinderen vertrok ze naar de stad. Toen Jacques in1848 aan tbc overleed kwam ze terug om de platage te leiden, maar toen hun oudste zoon 18 werd en het werk over nam, vertrok ze weer naar New Orleans. Zo zie je maar, een mooi huis is ook niet alles!
We lopen over het terrein en ook de laan aan de achterkant, waar de bomen 'slechts' 150 jaar oud zijn, is prachtig. Er is een klein kerkhofje, waar de eigenaren van toen begraven zijn. Overal op het terrein zijn tekenen van de suikerrietteelt en suikerwinning. De grote ketels waar de stroop in gekookt werd, en de hakselapparaten voor de rietstengels.
Later horen we dat de suiker-molen niet herbouwd zal worden. Maar de slavenbedrijven worden dit jaar weer opnieuw opgetrokken. Daar zien we dus alleen plaatjes van. Later rijden we langs een andere plantage,waar de slavenhutten op instorten staan, maar het beeld is duidelijk.
De rondleiding door het grote huis begint als de bel luidt. De bel, die in die tijd werkte als telefoon. Moesten de mensen dringend van het land komen, om wat voor reden dan ook, dan was dit signaal mijlen ver te horen. Onze gids, Ashley , is een zeer informatieve dame en het ene na de andere verhaal over het leven op de plantage en de mensen, die er leefden, rolt moeiteloos en in een waterval van woorden uit haar mond. Hier is een kleine indruk, Ze vertelt ons op het voorbalkon, over het machtige water van de Mississippi, als ze net met veel theater de grote deuren naar het balkon open heeft gedaan om ons versteld te doen staan over het uitzicht op de 300 jaar oude eiken, die wel 600 jaar kunnen worden.
Alle kamers zijn in oude glorie hersteld . Hieronder de eetkamer waar boven de tafel een grote 'waaier' hangt die door een slaaf in beweging gehouden werd. Eronder stond een grote bak met ijs. De Roman familie gaf in de zomer 3000 dollar aan ijs uit, wat een heleboel geld was in die dagen! De temperaruur nu is heerlijk. We lopen zonder jas...maar's zomersis het moordend, met een hoge vochtigheidsgraad en veel muggen.
Dehuidige eigenaren, (één woont er nog in het opzichtershuis) kinderen en kleinkinderen van de laatste planters, de Stewart Family, hebben hun bezit ondergebracht in een foundation, zodat, volgens zeggen, wij allemaal van een stukje geschiedenis kunnen genieten. Dat doen we deze dag.
In de Quality Inn in Thibodeaux zijn we omringd door 2 auto's met 4 sherrifs en later nog twee, met 4 state-troopers! Wij slapen veilig vannacht.
New Orleans.
New Orleans.
15 januari.
Vandaag bezoeken we New Orleans, stad aan de Mississippi rivier in het zuidoosten van Louisiana. Grootste trekpleister hier is het French Quarter, waar het culturele erfgoed van het koloniale verleden nog het sterkst aanwezig is. Hier liggen de legendarische Royal Street en Bourbon Street met hun huizen in creoolstijl,
levendige winkeltjes en drukke bars en de French market, de oudste openlucht-markt in de VS. Sinds 1791 een handelsplaats voor inheemse volkeren. Een heleboel verse producten worden hier te koop aangeboden (aardbeien en peacan noten zijn populair), maar de meeste ruimte wordt ingenomen door de vlooienmarkt. We waren hier 11 jaar geleden en er is niks veranderd. Hooguit nog drukker! Veel straatartiesten, levende standbeelden, koetsjes met paarden ervoor, hotdog-verkopers,
maar vooral veel muziek! Van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat. Op iedere straathoek staan muzikanten. New Orleans, als stad van jazz en blues, doet zijn naam eer aan. Om jullie een indruk van de sfeer te geven weer een onbeholpen filmpje van ondergetekende.
Wij zijn helemaal weg van de balkonnetjes met de varens en het mooie sierijzerwerk. Ook de hekwerken van de poorten en de venstertralies zijn prachtig versierd met engelen, fruit, bloemen en dieren.
Het is stralend weer, het vest kan uit en iedereen is vrolijk. We hebben een heerlijke ochtend in dit deel van de stad.
Daarna gaan we naar het Garden District. Genoemd naar de weelderige tuinen met magnolia's, camelia's, azalia's en jasmijn. Hier staan veel grote landhuizen, gebouwd door rijke plantage-eigenaren en kooplui. Jammer, dat het beroemde Lafayette-kerkhof op zondag gesloten is, maar dat wordt ruimschoots goedgemaakt, als we op onze tocht langs de Mississippi op een kleine Afro-American (zoals ze hier voorzichtig op de tv zeggen; de blanken, waar je mee spreekt, zeggen hier gewoon: zwarten) begraafplaats stuitten. Heel raar onbeschermd, niks hekken, midden in de korenvelden aan de voet van een enorme brug over de Mississippi.
Later zien we, dat deze begraafplaatsjes ook tussen de plantages liggen en wij vermoeden, dat hier in oorsprong de slaven begraven werden. Dat gaan we morgen waarschijnlijk wel horen, als we een plantage gaan bezoeken.
Van Marianna naar New Orleans.
Van Marianna naar New Orleans.
13 januari.
Gisteren niet veel beleefd. We zijn gestopt in Milton, net boven Pensacola en hebben daar een paar uur doorgebracht. Henny had een stekkertje nodig en zag een Radio Shack. Dan weet ik het al......Kan ik net zo goed mijn nagels laten doen. Milton is een gat van niks, maar ieder gat van niks heeft op elke hoek een nagelstudio. Heel Amerika 'doet' handen en voeten buiten de deur, lijkt het. Het zijn meestal Chinezen, die de tent runnen, vrouwen én mannen. Deze tent had 10 nageltafels en 6 relaxstoelen voor de voeten. Het is hier ook heel gewoon, dat vrouwen, maar ook mannen een French Manicure op de teennagels doen. (Voor de onwetenden onder ons: dat is een roze en wit geboetseerd acryllaagje als nagellak op je nagels aangebracht, met een heel natuurlijke uitstraling.) Mijn French Manicure was dus behoorlijk aan revisie toe, na vier en een halve week.
Mw.Trang kon mij meteen helpen en begon te knippen en te prutsen en ik hing met mijn nagels in bakjes met weet ik veel!!?? Ze zat razendsnel te plakken, te kwasten, te stansen, te slijpen en te vijlen.......Met stijgende verbazing onderging ik het geheel. Was eigenlijk bijzonder leuk. De hele tent moest natuurlijk weten, waar ik vandaan kwam, hoelang en hoe duur zo'n behandeling in Holland dan wel niet is en vooral... hoe lang en hoe ver we aan het reizen zijn. Iedereen had wel zin in zo'n retirement t.z.t., als dat van ons. Kortom, het was heel gezellig en het resultaat was aardig gelukt. Ik stond met 50 minuten weer buiten en dat is vlug. Maar Esther.... ze kan niet tippen aan jouw perfectie en timmermansoog. Als ik terug ben mag je 'de schade' herstellen!
Henny's stekkertje was intussen een beetje duur uitgevallen, want hij had zich een e- reader aangeschaft. Gezien het plezier, dat ik al weken heb van de mijne, met 250 boeken paraat (die anders in de koffer zaten...nee geen 250, maar wel een stuk of 10) en hij niks meer te lezen had, was dat een goeie koop. Na veel zoeken kregen we een aantal boeken van mijn naar zijn e-reader gekopieerd. Gelukkig heb ik ook een Amerikaanse kindle dus dat mixte perfect.
We sliepen in Mobile, stad aan de kust in Alabama.
14 januari.
We rijden richting New Orleans en na een tijdje verlaten we de interstate 10, de doorgaande route die helemaal tot Los Angeles loopt. In Biloxi komen wij bij de golfkust. We zijn dan inmiddels in de staat Mississippi. Wat een prachtig witte, enorme stranden.
We zijn echt in het zwarte zuiden. 90 procent van de mensen om ons heen is zwart, de benzine is een stuk goedkoper en om de kilometer staat een kerk. ( van de meest uiteenlopende gezindten.) Overal komen we tekenen van de vroegere rassenstrijd tegen. Zo ook hier aan het strand. Als we op de pier in Biloxi lopen, raken we in gesprek met een local. Die is helemaal niet te spreken over de vlucht, die zijn stad genomen heeft met de enorme, lelijke casino's. We waren het Hard Rock casino al gepasseerd!
Hij wijst ons het visitorcenter en zegt, dat daar een interessante tentoonstelling is van de geschiedenis van de stad. Dit center zit in een typisch zuidelijk pand met porch en schommelstoelen.
We zien hoe de stad vroeger was en zich ontwikkelde tot wat het nu is. Dan rijden we verder langs de kust en maken nog even een strandwandeling. Om te gaan zonnen is het te koud. Vest aan, maar heerlijk zonnig.
Wanneer we New Orleans bijna binnen rijden, vergissen we ons in de weg en stuiten op een veiligheidsagent, die ons staande houdt en vertelt, dat we op verboden (geheim) NASA- terrein zijn. Hij is allervriendelijkst en wijst ons de juiste weg, terwijl wij nog stiekem een foto maken om te bewijzen dat we er geweest zijn.
Een eindje verderop komen we langs Fort Pike.
Dit Fort zorgde samen met nog een aantal andere forten voor de verdediging van o.a. New Orleans. We komen overal nog sporen van de orkaan Katherina tegen en ook deze historische plek heeft erg te lijden gehad onder haar geweld. Ze zijn dan ook pas weer een week voor bezoekers open en zeer verguld met bezoek van zo ver. We krijgen een mooi boek van de geschiedenis van deze kuststreek en het fort. Het blijkt dat deze plek een voorname rol speelde in de Seminole-oorlogen die ik eerder noemde (hier werden de indianen gevangen gehouden en de troepen bevoorraad die naar Florida trokken). Interessant. Na het tekenen van het gastenboek rijden we alvast een rondje door New Orleans en proeven de sfeer. Morgen gaat daar het echte werk beginnen.
Van Crystal River naar Marianna Florida.
Van Crystal River naar Marianna.
Vandaag gaan we de panhandle van Florida in. Dat betekent, dat we naar het bovenste stuk van deze staat rijden. Lijkt op een handvat, vandaar de naam.
Onder Tallahassee (de hoofdstad van Florida) ligt het Natural Bridge Battlefield (het eerste van waarschijnlijk de vele, die we gaan tegenkomen.) Er zijn hier drie Seminole- oorlogen geweest met de indianenstam van die naam, de oorspronkelijke bewoners van Florida. Dat gaat natuurlijk altijd over het bezit van land. Veel van die indianen wonen nu nog in en om de Everglades, Florida's nationale park.
Bij de slag om Natural Bridge werd in 1865 het noordelijke leger verslagen door het Zuidelijke. De Unionisten tegen de Confederalisten. Het is een burgeroorlog, die in1861 begint en in 1865 eindigt. Het State Park stelt niet veel voor. Meer dan een gedenkteken en wat plaquettes met de namen van de gevallen soldaten, is er niet.
Dan maar 26 km. verder naar de grootste zoetwaterbron van de wereld in het Wakulla Springs State Park. Deze bron pompt 2,6 miljoen liter water per minuut in de grote vijver van het park. Jammer, dat je daar niks van ziet, dat de boot met de glazen bodem niet vaart en dat er een zeer grote, ongedisciplineerde groep schoolkinderen de atmosfeer verpest.
Als twee ouwe zeurdocenten zuchten en steunen we bij het zien van een aantal leerkrachten, die alleen maar oog hebben voor hun i-Phone en niet door hebben dat de uitkijktoren eigenlijk een duikplank is, zodat hun stoeiende leerlingen bijna in het water flikkeren! Had wel leuk geweest trouwens. Als hun bus ook nog eens onze jeep blokkeert, zodat we genoodzaakt zijn over stoepranden en door kuilen te rijden om weg te komen, heb ik het inmiddels wel gehad.
Als dan ook een behoorlijk hotel op zich laat wachten en we veel te laat stoppen, nemen we ons voor dat morgen anders te doen.
Het weer is overigens nog steeds prima en ons humeur gaat er na een drankje ook weer op vooruit. Morgen vrijdag de dertiende! Ben benieuwd wat ons dan weer boven het hoofd hangt!?
Ha, Eef en Juul, leuk dat jullie ons nu gevonden hebben! Niet zo gek hoor Eef, dat je nog nooit van Manatees hebt gehoord. Ze komen maar op 4 plekken in de wereld voor en zijn dus zeldzaam ondanks dat ze geen echte vijanden hebben. Zelfs grote haaien vallen hen niet aan. Ze zijn eigenlijk hun eigen grootste vijand. Omdat ze stik nieuwsgierig zijn en overal op af gaan komen ze nogal eens in de schroef van boten terecht. Gisteren spraken we een man, die in hun buurt gesnorkeld had. Ze kwamen meteen naar hem toe en lieten zich gewoon aaien. Deze Amerikaan was er nog helemaal ondersteboven van!
Deze is voor Luc en Maud.
Manatees in Crystal River
Manatees in Crystal River.
11 januari.
Vanochtend kregen we de tip van de dame, die onze kamer schoonmaakt om, als we de manatees in de buurt echt in het wild willen spotten, we bij Cody's Steakhouse naar rechts moeten en dan tot de brug en daar zwemmen ze sure! onderdoor. Deze 'local' aanwijzingen zijn natuurlijk goud waard. We gingen in de regen (maar wel 21 graden) op zoek en vonden de brug en zagen inderdaad een moeder met kind en nog een paar 'losse' manatees, of lamantijnen, of zeekoeien, zoals ze genoemd worden, statig onder ons door zwemmen.
Later, bij ons bezoek aan het Homosassa (is indiaans voor: waar de pepers langs de kant groeien.) Springs Wildlife State Park,
maakten we kennis met de Lenie ‘t Hart van de Manatees.
Hier laten ze d.m.v. een schuif in de brug de wilde dieren de rivierarm in,
maar blijven de 6 gewonde vrouwtjes-manatees, die ze op dit moment verzorgen, binnen. Deze dames kunnen niet meer in het wild uitgezet worden en leven in een afgezet stuk van de rivier. Daarin loopt een sleuf naar het voederbassin, dat vol met zeegras zit, waarde manateesdol op zijn. We waren erbij, toen er een enorm exemplaar door de sleuf zwom en met haar zusters begon aan een eetfestijn. Op het filmpje zien jullie eerst de manatees onder de brug in Crystal River doorzwemmen en daarna onze dikke dame in het State Park door de sleuf aan het diner gaan. Goed kijken geboden! (Ik ben geen Paul Verhoeven!) Dat zeegras komt uit de schoongemaakte meertjes hier en omdat die dieren tientallen kilo's per dag eten, zijn ze heel blij met deze donatie. Om in het park te komen maken we eerst een tocht met de fluister-boot over de 'pepercreek'. Mooi natuurgebied met allerlei soorten vogels.
Dit State Park is eigenlijk een dierentuin met alle dieren die in Florida voorkomen. Zoals daar natuurlijk zijn: de alligator,
de panter en bobcat en een grote verscheidenheid aan vogels, van allerlei soorten uilen tot aan de bold eagle en de zwarte beer toe.
Weer grondig Amerikaans aangepakt, zoals we het gewend zijn, met overal vrijwilligers, die uitleg geven en vragen beantwoorden.
Omdat de dag regenachtig begon, zijn er waarschijnlijk niet veel bezoekers en daar houden wij van. Beetje Disney-bijkomstigheid is, dat het nijlpaard Lulu en Clarence (de schele leeuw) uit Daktari hier vandaan komen, en nadat er alleen maar dieren uit Florida (by law!) na een gouvernementeel besluit mochten verblijven, heeft het nijlpaard Lulu een soort dispensatie gekregen, is inmiddels 52 jaar oud en vertoont nog steeds haar kunstjes. Clarence zal wel dood zijn, vermoeden wij.
Daarna een Chinese sterrenmaaltijd (echt heel goed!) in een onooglijke tent genuttigd en het bijwerken van dit blog, dat bijna verdronk in de witte wijn!! Gelukkig werkt de pc weer naeen behandelingmet de fohn. Morgen gaan we de panhandle van Florida in. Jullie horen wel weer.
Van Sarasota naar Crystal River.
Van Sarasota naar Crystal River.
We blijven naar het noorden langs de Golf van Mexico rijden en onze eerstvolgende stop is het Salvador Dali Museum in St. Petersburg. We zijn daar door de jaren heen al twee keer geweest, maar er is een nieuw, groter gebouw gekomen dit jaar en de collectie is uitgebreid. We rijden St. Petersburg binnen via de immense Sunshine SkywayBridge over de Tampa Bay. Wat een hoogte!
Het nieuwe museum is prachtig. Alleen de buitenkant is al de moeite waard. Grote lichtkoepels, een beetje absurd, zoals in Figueras in Spanje.
De collectie hier is één van de meest complete verzamelingen van Dali in de wereld. Reynold Morse, Amerikaans zakenman en rijk natuurlijk, begon Dali te verzamelen in 1943. Hij en zijn vrouw Eleanor waren helemaal weg van zijn werk en nadat ze Dali in die periode ontmoetten, begon hun levenslange vriendschap met Salvador en zijn vrouw Gala. In 40 jaar ontstond hun unieke verzameling. Een collectie, die nu een slordige 350 miljoen dollar waard is. Wij genieten van oude en nieuwe werken, die ons veel meer aanspreken dan de barok van gisteren in het Ringling museum. Deze is speciaal voor jullie, omdat het aan Nederland refereert: the Ghost of Vermeer of Delft which can be used as a table, geschilderd in 1934.
En het prachtige, enorme The Ecumenical Council uit 1960. We zien hier een zelfportret van de schilder in de linker beneden hoek en natuurlijk zijn vrouw Gala, zijn muze, die op veel van zijn schilderijen voorkomt.
Genieten dus, deze middag.
We rijden daarna door tot Crystal River. ( geen pretje, zo druk!) Een plaatsje, waar we elf jaar geleden in de zomer een aantal dagen gelogeerd hebben aan het eind van onze rondreis door 'het zwarte zuiden'. We hebben toen een prachtig natuurgebied gemist, met naar verluidt: manatees.
In de herkansing dus dit jaar. We boeken 2 nachten in een allerliefst Econolodge en gaan morgen op onderzoek uit. Jullie horen hoe dat afloopt!
Arno: succes metjullie tuin. Hou je Martijn in de gaten bij het ruïneren van de onze?? en de kinderen bij de vijvers!!!! stuur foto's... we zijn zo benieuwd!
Elzebeth... drop de kerstboom bij ons of anders bij Arno en Angelique, die hebben misschien behoeft aan een nieuweboom? Sterkte de komende tijd!
Van Naples naar Sarasota.
9 januari.
We krijgen van Nico door, dat hij veilig is thuisgekomen. (deze is speciaal voor Nico en Wouter....onderweg!)
Wij gaan van Naples omhoog naar Sarasota, waar we het Ringling Museum of Art willen bezoeken
John Ringling was eigenaar van een succesvol circus en één van de beroemdste impresario's in Amerika op dat gebied. Hij begon in 1884 met een reizende wagenshow, samen met 4 broers. Zijn programma was zo gevarieerd, dat hij alle concurrenten uit kon kopen. Samen met de gebroeders Barnum , die gek waren van Siamese tweelingen en exotische dieren, gaven ze het circus een nieuwe impuls. In 1948 werd het circus-museum geopend, met schaalmodellen van hun circuswagens en zeldzame voorwerpen, die een kleurrijk beeld gaven van het circusleven van toen. Wij hebben niks met circus. Dus dit museum is voor ons niet interessant, maar deze John Ringling en zijn vrouw Mable , die multimiljonair werden met hun activiteiten, kochten op hun reizen naar Europa veel Europese kunst en hij bouwde dus hier in Sarasota een museum voor zijn verzameling. Het echtpaar had een bijzonder voorliefde voor Italië en hun Italiaanse barokschilderijen vormen dan ook de hoofdmoot van hun enorme collectie.
Wij hebben niet zoveel met Italiaanse barok, maar de Dutch-afdeling heeft natuurlijk onze belangstelling.
Hij heeft schilderijen van een aantal Nederlandse meesters, waaronder een mooie Frans Hals,
dingen uit het atelier van leerlingen van Rembrandt en nog veel meer. Wanneer we de suppoost zeggen, dat dit 'onze zaal is ', omdat we uit Nederland komen, begint ze natuurlijk net als alle Amerikanen meteen over Amsterdam. Natuurlijk...voor Amerikanen is Nederland Amsterdam.
Mable Ringling hield zich bezig met de tuinen op het landgoed en we lopen door een geweldig aangelegd dwergen-mangroven-bos (!).
In de binnentuin spreekt het torenhoge overweldigende beeld: de replica van Michèlangelo's David mij enorm aan. Heel veel replica's in de tuin trouwens, van allerlei Europese beelden.
Er is een mooie rozentuin
en dan aan de baai, natuurlijk hun geweldig achterlijk buiten, CÃ d'Zan genaamd. Een beetje Viscaya (zie verslag vorig jaar).
Waarom willen die vermogende Amerikanen zo graag in surrogaat Europa wonen? Frank, vraag voor jou!
We zitten nu in de tuin van een Days Inn, biertje te drinken met een Poolse Amerikaan, die hier in de jaren 80 neergestreken is en al zo lang zijn eigen giga truck door het hele land rijdt.
Mooi huis in Denver,Colorado en twee kinderen, die studeren. Behoorlijk tevreden met wat dit land hem gebracht heeft. We gaan jullie de politieke discussie, die we voerden, besparen, maar hier mankeert er toch ook wel het een en ander.
Wordt vervolgd.