Gila Cliff Dwellings.
Gila Cliff Dwellings.
Zaterdag 28 januari.
De Gila Cliff Dwellings liggen erg afgelegen in het zuidwesten van New Mexico. Reden, dat er maar 40.000 bezoekers per jaar komen. Vergeleken met Mesa Verde, een soortgelijk park met rotswoningen (dat veel groter en beter bereikbaar is) een schijntje. Daar komen er per jaar zo'n 400.000. De park-ranger vertelde, dat in Mesa Verde nu auto's verboden zijn, omdat de muren van de bezienswaardigheden beginnen te bewegen. We zijn daar twee keer geweest, nog mét de auto en hier nog nooit, dus we zijn nieuwsgierig.
De weg ernaartoe is smal en slingert en klimt door bergen en ravijnen. Het vergt veel van mijn zenuwen, maar de vergezichten zijn zo nu en dan adembenemend! Schitterende bergketens in allerlei kleuren
en omdat we 2000 meter hoog zitten rijden we zo nu en dan door de sneeuw.
3 herten huppelen over de weg, het is stralend weer en het wordt later op de dag zelfs warm. We doen twee uur over 64 km! Je denkt dat er niemand woont in dit onherbergzame gebied, maar als je al die brievenbussen ziet!
Deze dwellings bestaan uit 5 natuurlijke grotten in een zandstenen cliff hoog boven de Gila River.
Ooit bewoond door jagers en boeren, denkt men. De Tularosa Mogollon vestigden zich hier rond 1270 en bouwden in de grotten hun 40 kamers tellende dorp. Ze waren na één generatie, rond 1300, ook al weer verdwenen. Waarom weet men niet. Waarschijnlijk de droogte. De bewoners jaagden op lokaal wild, zoals het witstaarthert en het muildierhert (welke we gezien hebben? Geen idee). Men vermoedt, dat ze de velden langs de Gila River bewerkten, waar ze mais en pompoenen verbouwden. Er is nog een graanschuur gevonden met een voorraad gedroogde mini-mais. Rond 1500 kwamen de Apaches in deze streek en het beroemde opperhoofd 'Goyahkla ', beter bekend als Geronimo, is aan de Gila River geboren. De ruïnes zijn toegankelijk, maar je moet er flink voor klimmen. Goeie schoenen is een vereiste.
Door smeltend ijs is het pad modderig en de terugweg is nog zo vol sneeuw en ijs, dat we het rondje niet kunnen maken, maar na ons bezoek aan de caves dezelfde glibberweg weer in de afdaling doen. Op de trail komen we voetsporen van stekelvarkens tegen, die we helaas niet zien, maar wel een bevroren waterval en die is ook een foto waard.
De grotwoningen hier zijn bijzonder interessant.
Moet je in Mesa Verde alles van een afstand bekijken, hier mag je door de kamers lopen (niet ongevaarlijk overigens met die rare trapjes en smalle ' langs de afgrond'-paadjes.) en er staan gidsen klaar, die zoals we gewend zijn, bijzonder onderhoudend over dit geheimzinnige volk kunnen vertellen. Mooie ervaring! We hadden een topdag!
Van Las Cruces naar Silver City.
Van Las Cruces naar Silver City.
Vandaag rijden we niet veel. Na de grootste Peper van New Mexico (bij ons motel! Kamermeisje:Make picture of you and wife Ja? vandaar!!)
verlaten te hebben gaan we naar Silver City om morgen de Cliff Dwellings te bezoeken. Onderweg eindelijk de echte cowboy
en cattle
voor de camera. We komen langs het Rock City State Park en brengen een groot deel van de dag door tussen levensgrote rotsen en prachtige vergezichten.
Het lijkt een beetje op Arches bij Moab, maar dan niet zo rood en zonder bogen.
We lezen en picknicken met sardines in tomatensaus, crackers en cola light. Beter kan niet.
In Silver City hebben we een kamer voor 2 nachten in The Drifter. Foutje, geen internet. Volgens de 100-jarige uitbaatster moeten we inloggen op Copper 1, wat nou toevallig het motel aan de overkant is! Ja Ja. Meeliften op een ander dus. Weinig bloggen. Het signaal is veel te zwak, We proberen het later na het eten.
Dat eten doen we aan de overkant in The Red Barn Steakhouse. Een populaire tent voor rednecks. Dat betekent, dat hier alleen maar Amerikanen komen. Het zit er stampvol, als we om 7 uur aankomen en we kunnen in de bar eerst wat drinken, terwijl we op onze tafel wachten.
Zowel de bar als het restaurant zijn een feest. Wat zijn Amerikanen leuk. Altijd zichzelf: cowboys, dikkerds, gezinnen, alles door elkaar. Zonde, dat we dat niet kunnen filmen. We zijn de enige buitenlanders en iedereen is zo vriendelijk tegen ons. We eten overigens een tricky maaltijd: kalfslever (ons favoriete gerecht in Nederland en goed te verpesten) met gebakken uien en de rest. Omdat ze hier alles in het diepe vet gooien ????? Het was heerlijk. Goed gebakken, echt smullen. Prima tent. Gaan we morgen weer heen.
Of ik dit verhaal vanavond wegkrijg op dat minisignaal merken jullie vanzelf, anders tot gauw.
Van Alpine via White Sands naar Las Cruces.
Van Alpine naar Las Cruces via White Sands N(ational) M(onument).
We hebben Texas verruild voor New Mexico en zijn inmiddels weer een tijdsgrens gepasseerd. Het verschil met jullie thuis is nu 8 uur.
Na de off day van gisteren: Regen en sneeuw, 5 graden, motel miskleun (die rochelende Indieër op zijn zipzop-slippers had al een waarschuwing moeten zijn, maar zelfs na bezichtiging van de kamer hadden we niks door, Henny vond hem schoon....ik vond na installatie twee dode kakkerlakken in de kast en toen konden we niet meer terug! En ook nog veel te duur.) en later in het restaurant, waar voortdurend 3 vegende en dweilende medewerkers nog net niet vroegen, of we onze voeten op wilden trekken!
We zaten vanochtend om 8 uur in de auto... gevlucht bij 2 graden onder nul! Na 10 minuten reden we de Chihuahuan Desert in, een woestijn, die bekend staat om zijn ochtendlicht! Nou, we waren vroeg genoeg. Nog bitterkoud, maar zon all over! Wat een prachtig beeld. We waren weer helemaal verzoend met het leven.
En het werd nog beter. De temperatuur steeg en toen we weer een grenspost met vervelende vragen en controle van paspoorten en visa gepasseerd waren, kregen we het wilde westen weer een beetje in beeld. Veel bergen, zwartgroen en blauw, canyons en valleien...
we waren op weg naar één van onze favoriete plekken in de States. In de 15 jaar dat we hier rondreizen hebben we twee keer The White Sands NM bezocht.
Als je in de buurt bent, MOET je hier naartoe. Een onaardse plek, met zulke rare glanzende witte duinen, die nergens ter wereld te vinden zijn.
Sand dunes zijn overal in de US in allerlei kleuren en vormen te vinden. We hebben al roze en rode en gele gezien, maar deze witte zijn fenomenaal! Vanuit het Tularosa Basin in het noorden van genoemde Desert is dit het grootste gipsduinenveld van de wereld. Ruim 800 vierkante km. Gips is een in water oplosbaar mineraal, dat zelden in zand voorkomt. Op deze plek , waar geen afvoer is naar zee, blijft sediment hangen, dat door de regen naar het basin wordt gespoeld. Wanneer de regen verdampt, ontstaan er droge meren en blaast de sterke wind het gips over het duingebied. Wij als bezoekers kunnen er met de auto doorrijden en dat doen we dan ook. We beklimmen de duinen
en genieten weer van het uitzicht en contrast van al dat wit met de donkere bergen erachter. Het is hier inmiddels weer 20 graden en ons humeur gaat er ook op vooruit. Lekker nog even in onze stoeltjes van de zon genieten
bij één van de ontelbare BBQ-plaatsen, die hier natuurlijk ook weer aanwezig zijn.
Goed besluit om niet in Big Bend te blijven.
We bevinden ons hier duidelijk in militair gebied. Noord van de White Sands ligt het stuk land, waar men de eerste atoombom ter wereld op proef heeft laten afgaan. De krater mag 1 x per jaar in april bezocht worden door een beperkt aantal bezoekers. Veel militairen hier en legerplaatsen, met vanuit de verte veel dingen, die wij niet mogen zien.
Na het debacle van gisteren, zitten we in een lekker hotel en genieten nog even van de zon op de binnenplaats. Vesten en lange broeken uit! Hopen dat dit zo blijft.
Morgen naar Silver City, waar we voor 2 nachten een motel hebben geboekt om de beroemde Gila Cliff Dwellings te gaan bezoeken.
Van Corpus Christi via Del Rio naar Alpine.
Van Corpus Christi via Del Rio naar Alpine.
24 en 25 januari.
Gisteren een bewolkte dag met zo nu en dan een zonnetje. We rijden naar Del Rio, op weg naar Big Bend National Park. Onderweg passeren we ontelbare ranches met hun koeien en cowboys
en in de buurt van Del Rio uitgestrekte peacannoten-boomgaarden. Hier komen ze dus o.a. vandaan: de kilo's peacannoten die ik thuis, in mijn favoriete pie's, verwerk!
Naarmate we de grens met Mexico naderen, wordt de opdringerigheid van de bordercontrol weer behoorlijk zichtbaar. Overal staan hun patrouillewagens achter de bosjes, boven op heuvels, of rijden ons met volle vaart voorbij. Op deze weg, die pal langs de Rio Grande ligt, komen de illegalen uit hun schuilhoeken tevoorschijn, als ze de rivier over gestoken zijn. Hier en daar staan volledig bemande controleposten met speurhonden
die alle vrachtwagens helemaal binnenstebuiten keren. Wij worden ook aangehouden en Henny zegt in zijn onschuld: 'ik kan zeker wel doorrijden'. Nee, mooi niet. Paspoorten worden intensief bekeken en het visum opgezocht. See you are tourists??? Waar gaan jullie naar toe? Alles willen ze weten. We hebben geen illegale Mexicaan verstopt, dus mogen doorrijden..... en nog heel veel mooie dingen zien, volgens deze grenswacht. Nou, die zien we. De Pecos River bijvoorbeeld! 7 jaar geleden waren we hier in de 'strakblauwe zomer', maar nu met de dreigende luchten ziet het er nog net zo imposant uit.
Ruim 100 meter hoge zandsteen rotswanden, die in 100 miljoen jaar ontstaan zijn door uitslijting van deze rivier, die uitkomt in de grensrivier met Mexico,
de Rio Grande. Prachtig en...koud. Voor het eerst in 6 weken gaat het jack aan! Brrr. Maar het wordt nog erger.
In Langtry bezoeken we voor de tweede keer het fascinerende verhaal van rechter Roy Bean.
Ja dit verhaal is te bezoeken. Afgezien van het feit dat deze Judge veel goeds voor de streek gedaan heeft, sprak hij recht op zijn eigen manier.( We hebben het over de laatste decennia van de 19e eeuw, toen kon dat nog. ) Veel van de verhalen zijn legendes, waarvan de herkomst niet te achterhalen is, maar zijn enorme fascinatie voor de Engelse actrice Lilly Langtry (internationaal bekend als 'The Jersey Lilly' ) staat als een huis. Hij schreef haar lange brieven en gedichten en noemde zijn kroeg/rechtzaal Justice of the Peace, waar hij recht sprak op de waranda/porch!. The Jersey Lilly.
Langtry , de naam die deze '3 huizen en een hooiberg' heeft, de naam dus van dit gehucht, komt van deze rechter: Judge Roy Bean.
Zo triest, dat de grote Lily Langtry ( was ze niet de minnares van een Engelse vorst? Ik herinner me een TV-serie!) hier, naar haar dorp is komen kijken, toen Roy, haar aanbidder al bijna een jaar dood was.
Goed, het werd nog erger dus, na Langtry kwamen we in een sneeuwbui terecht, die duurde tot aan Marathon, waar we wilden gaan logeren om de Big Bend in te gaan. In deBig Bend liggen de Chisos Mountains: dus hoog, koud en van hieruit gezien mist en sneeuw.
Soepel als we zijn gaan we de plannen wijzigen. We zitten nu in Alpine, ingang voor Big Bend, maar de vooruitzichten zijn hier niet best, dus waarschijnlijk slaan we dit mooie gebied over en gaan we weer richting zon, dus New Mexico/Arizona.
Op TV bij de NTR op Nederland 1;
A.s. zondag in het programma Podium om 13.00 uur plaatselijke tijd is er een portret te zien van de bariton Mattijs van de Woerd, toevallig onze oudste zoon.
Er wordt ook in dat programma een in memoriam uitgezonden van danser/ choreograaf Ton Lutgerink. Ton heeft de afgelopen 40 jaar veel betekend voor de moderne dans in Nederland. Hij overleed deze week. Henny en ik kijken met veel plezier terug op FootNote, het programma waarin hij danste met o.a. Heather, de vriendin van Mattijs.
Texas State Aquarium, Corpus Christi.
Corpus Christi.
Maandag 23 januari.
Omdat het museum op maandag gesloten is, gaan we naar onze tweede keus deze dag: het Texas State Aquarium.
Met één visfanaat in ons gezin, (en niet zomaar een fanaat, nee, een piranha- kenner-liefhebber en -houder.) hebben we al menig aquarium all over the world bezocht. Dit beroemde aquarium in Texas mocht dus niet ontbreken. Wouter, je had je hart opgehaald, al waren er zegge en schrijven maar twee echte piranha's en ook nog hele saaie (zie mijn nieuwe geweldige filmpje! Ja je moeder gaat het leren!). Het compex was zeldzaam mooi, gelegen in de baai aan demonding van de haven,
geweldig ingedeeld en alles was zo brandschoon. Alle aquaria en hokken van de andere dieren zagen er heel goed uit en overal liepen leuke slanke meisjes en jongens voor uitleg en het draaien van de shows.
Die shows zijn Henny een gruwel, maar ik kan wel om de kapriolen van die dolfijnen bijv.lachen. Als ze dan aan het begin ook nog uitgebreid de sponsor , een bekende burgerketen, moeten bedanken en de dolfijnen dan met hun staarten kwispelen, vraagt Henny een teiltje en ik waan me echt in Amerika! Zie filmpje.
Een roofvogelshow
met weinig roofvogels, maar wel miereneters, die jus d'orange drinken en cheeta's, die aan een lijntje lopen
en dikke Russel (de enige medewerker hier van enig gewicht!), die veel grappen maakt met het publiek, sluit ons bezoek af aan dit unieke Aquarium.
Thuis pruts ik aan de filmpjes die ik geschoten heb en zeg nou zelf, het wordt steeds professioneler! Leuke impressie van prachtige vissen. De Piranha's zijn voor Wouter en de Haaiis voor onze vriend Luc!
Morgen reizen we verder richting Laredo en de Mexicaanse Rio Grande.
Corpus Christi.
Corpus Christi.
Zaterdag 21 januari.
Vandaag doen we niet veel. Het is bewolkt, maar warm en we gaan Corpus Christi verkennen.
Op de 'boulevard' langs de baai stuiten we op een Memorial voor Selena.
Een levensgroot bronzen beeld van een popzangeres? met de gebruikelijke bloemen, rondhangende fans en een straat, die met leuzen en kreten volgeklad is.
Thuis googelen we deze dame en komen te weten, dat het om een Mexicaans/Amerikaanse singer-songwriter gaat, die wereldberoemd was. De Mexicaanse Madonna werd ze genoemd, al was ze geboren in Texas en in 1995 hier op een paar honderd meter afstand van ons onderkomen in de Days Inn door een maffe presidente van haar fanclub vermoord. Wij zoeken op youtube een hit van haar op en vinden het niks. Maar wie zijn wij! Selena heeft wereldwijd 21 miljoen platen verkocht, in films gespeeld en na haar dood heeft Jennifer Lopez de titelrol vertolkt in het epos van haar korte leven. Ze werd slechts 23 jaar. President Bush heeft haar sterfdag in april 1995 uitgeroepen tot : 'Selena-dag' in Texas.
Ik bedoel maar!
In de middag lopen we over het strand en door ons buurtje
met de leuke restaurantjes en winkeltjes. Pier 99 is nu al ons favoriete restaurant vanwege de kakelverse oesters, garnalen en vis.Buiten op het terras met de USS Lexington op de achtergrond. Mooie plek!
De brug geeft weer een geweldige lichtshow weg. Iedere avond als het donker wordt, tot middernacht.
Zondag 22 januari.
We zijn vanochtend al vroeg op de USS Lexington. Het vliegdekschip, dat met 'pensioen' is en open voor publiek.
Geweldig grondig aangepakt. Overal mag je komen en voor de kinderen zijn er allerlei simulatoren, waar ze in kunnen zitten en bijv. kanonnen af kunnen schieten of kunnen vliegen. Een indrukwekkende belevenis. Ook omdat er in het tussendek veel is opgesteld over World War II en bijvoorbeeld de aanval op Pearl Harbor, 7 december 1941. Het begin van de oorlog in Europa, voor de Amerikanen.Ze hebben hier een kleine replica van het immens grote Memorial-bord,
onderdeel van het platform dat boven de gezonken USS Arizona in de haven van Pearl Harbor in Hawaii ligt. Daar werden we wel even stil van. We waren jaren geleden op Hawaii en de indrukwekkende boottocht naar die USS Arizona, die daar gezonken is en het zeemansgraf vormt voor 1177 bemanningsleden, zullen we nooit vergeten. Je loopt over een enorm ponton, waaronder het schip zichtbaar ligt en waarvan je dan beseft, dat al die mensen daar nog ‘zijn'. Aan het eind is een gigantische wand met die 1177 namen. Ik stond daar op een gegeven moment naast een piepjonge militair,die in de houding sprong, terwijl de tranen over zijn wangen stroomden. Hij zag me naar hem kijken en zei: 'Mam, that's my grandfather', en wees de naam aan. 'I visit him for the first time'. Dat was behoorlijk ontroerend en kwam nu, in deze setting weer helemaal terug. Dit schip is een compleet dorp met o.a een ziekenhuis, operatiekamer, tandartspraktijk, apotheek, bibliotheek, bakkerij, enorme keukens en een eetzaal. Van de slaapkooien kregen we de kriebels. Drie boven elkaar en alles zo klein.
Machinekamers erg indrukwekkend, evenals alles,wat met de vliegtuigen te maken heeft.
Het was een interessante ochtend en daarna scheen de zon weer, dus hoe we de middag doorgebracht hebben, laat zich raden.
Van Victoria naar Corpus Christi. Texas.
Van Victoria naar Corpus Christi.
20 januari.
Vannacht voor het eerst onze eardefenders gebruikt! Victoria had wat rommelige motelletjes met kuilen en gaten in het voorterrein en als ze dan reclame maken met alle zenders HBO op de televisie, zo antiek, dan weet je het wel. We waren dus aangewezen op het Lone Star Motel langs de 59. De Lone Star is het beeldmerk van de Texaanse vlag. Zag er goed uit, maar ook een truckers parkeerplaats en dat doen we bij voorkeur niet, omdat de koelwagens die er komen, altijd die aggregaten de hele nacht laten draaien en dat maakt enorm veel herrie. Nou, in dit geval maakten de truckdrivers? de herrie. We hadden naast ons een blaffer, die aan zijn hoestbuien te horen de ochtend niet zou halen en z'n maatjes oreerden de hele nacht aan één stuk door, of dat ze president Obama weer herkozen moesten krijgen. Wouter, bedankt voor je oordoppen!
Ons plan was, voor een dag of 4 neer te strijken aan de kust om een beetje uit te rusten. Veel gereden de afgelopen tijd en geen 20 meer, dus vandaar.
Om een uur of één vonden we aan het strand van Corpus Christi een vergane-glorie-motel met uitzicht op strand en zee, waar we ons meteen thuis voelden. Het lijkt een beetje op een onafgemaakt bouwsel door de spiegelende ramen, maar niet verkeerd.
Lekker: beetje lezen, beetje wassen, beetje shoppen. Het is heerlijk weer, na 2 bewolkte dagen (waarbij het altijd boven de 20 graden bleef) schijnt de zon weer volop. Over het weer deze vakantie absoluut geen klagen. Mag iets warmer worden om echt bloot te gaan, maar we zaten al aan het strand
(leuk al die kitesurfers hier in die felle branding!) en het restaurant tegen over ons is trendy en leuk. Of het lekker is gaan we meemaken. In zee vlak voor onze neus ligt het beroemde 277 meter lange vliegdekschip de USS Lexington.
Corpus Christi is de diepste commerciële haven in Texas en door de grote militaire aanwezigheid hier is dit één van de snelst groeiende steden in Texas. Dat vliegdekschip gaan we zeker bezoeken.
Onderweg al wat Cattles and Ranches gezien en ook echte cowboys, maar die durf ik dan niet meteen te fotograferen. Dat loopje en die hoed en die bretels, als ze een restaurant binnen komen. Geweldig. Houden jullie dus nog te goed! Ook jaknikkers en ontelbare olieraffinaderijen zijn we al gepasseerd en Attie, jouw Dupont stond hier levensgroot aan de Mississippi-rivier. Barry, we hebben jou nog even gememoreerd, toen de raffinaderij tegenover ons motel vorige week ging ontluchten??? Veel sirenes en omroepgeweld over de hele omgeving en veel stoom! Was best een beetje eng als je niet weet wat er gebeurd.
Goed, de laatste was komt uit de droger en het blijkt, dat we naast het wereldberoemde YUMMIES zitten, waar we teruggevoerd worden naar de fifties. Home of classic American ‘burgers'! Zal ik er na ruim 5 weken toch aan moeten geloven!
Wordt vervolgd.
Ha Eef, doe Caroline de groeten. Ze was ons buurmeisje, heel lang geleden, dat weet ze vast niet meer. Houston is ongetwijfeld saai voor jonge mensen, maar voor kunst en cultuur niet te versmaden. Al die oliedollars moeten ergens blijven! Balen als je zoveel Europeese kunst ziet die hier naartoe 'verkocht' is.
Van Houston tot Victoria.
Van Houston naar Victoria.
19 januari.
Veel gedoe in ons hotel gisteravond en vannacht. Er wordt een real life soap opgenomen van een Colombiaanse master-chef, schijnt een wereldberoemde kok te zijn en de opnamen gaan gepaard met veel tam tam, grote limousines en veel belangrijk gedoe. De chef heeft volgens ons een hoedje en een staartje en is volgens de receptioniste héél beroemd. Wouter, boor je contacten maar aan, wie is het?
We hebben besloten Houston alleen nog in te gaan voor de Menil Collection en de Rothko- chapel en daarna deze heksenketel te verlaten. Toen we hier 6 jaar geleden waren, mochten we nog fotograferen, maar volgens de suppoost werd er zoveel geflitst, dat ze dat hebben afgeschaft. Jammer, maar we laten jullie toch nog wat zien van onze lievelingsschilderijen. (Lya, Houston is echt iets voor jou en je kunst-/ reisvriendin! Buiten de Menil-collectie is er een geweldig museum of fine arts, the Bayou Bend, Het Montrose district en nog veel meer! Jammer dat het zo ver is, maar voor een week??? Goeie metroverbindingen. Sla je vleugels uit naar de overkant zou ik zeggen!)
Goed. De Menil-Collectie, John en Dominique de Menil kwamen oorspronkelijk uit Frankrijk. Beiden waren advocaten. John was daarbij bankier en Dominique was een dochter van de befaamde Schlumberger olie-familie. Mooie match dus.
In de tweede wereldoorlog verlieten ze Frankrijk, waarna John de worldwide directeur van de Schlumberger Company werd. Zulke rijke mensen worden dan meteen sleutelfiguren in de high society van Houston, gaan, in hun geval, omdat ze veel van moderne kunst houden, dingen in die richting doen en komen in contact met de schilder Mark Rothko. Zijn werk spreekt hen bijzonder aan en ze geven opdracht tot de bouw van de Rothko Chapel , vlakbij hun Menil Museum. Voor de kapel heeft Rothko 14 levensgrote werken geschilderd, die, als je oppervlakkig kijkt, alleen maar zwart en paars en bruin zijn.
Ons bezoek aan het museum en de kapel waren een hernieuwde kennismaking met werken waar we zelf heel erg van houden. Een flinke verzameling Barnett Newman, veel Magritte (vooral mijn ding) en een grote Max Ernst-collectie, een paar hele mooie Picasso's en nog een aantal surrealisten uit die tijd. En niet te vergeten: onze Mondriaan.
In de Rothko Chapel waren we weer vooral verbaasd van de devotie van de mensen, die daar in stilte die onbegrijpelijke schilderijen zitten te 'aanbidden?'
Er zat een jongen van een jaar of 18 op een kussen te mediteren en die ging plotseling op zijn kop staan! Echt! Wij hadden moeite niet in lachen uit te barsten. Henny ging meteen een andere kant bekijken. De knul deed nog een rare zijwaartse handstand en toen z'n armen als engelenvleugels wijd! Verzonk daarna meteen weer in meditatie.
Buiten, bij de vijver, waar het Sculpture ‘Broken Obelisk' van Barnett Newman in de vijver staat, zat ik op een bankje, waaraan naar later bleek de fiets van de mediterende jongen vaststond.
Hij kwam naar met toe en zei: 'Are you all right Mam?' Ik zei: 'Ja,maar jij voelt je vast beter dan ik, ik heb je bezig gezien in de kapel'. Hij legde mij toen uit, dat hij hier altijd kwam mediteren en de kracht en de energie van Mark Rothko voelde en er dan weer helemaal tegen kon. Ik zei, dat ik dat begreep, maar dat zelf niet zo ervaren had. Heerlijk toch...'So very nice meeting you Mam', zei hij, toen hij wegfietste.
De rest van Houston hebben we gelaten. We waren blij de drukte na de nodige files achter ons te kunnen laten. We zitten nu in Victoria en gaan naar de kust voor een paar dagen rust.
Jullie horen weer van ons.
Hi Frank, je hebt nog tijd genoeg om in te slaan! We denken rond 12 februari bij je te zijn. Je ziet hier wel wanneer we je naderen! Blijf niet thuis voor ons, we weten waar de sleutel ligt en hoe de koelkast open gaat!! Liefs van ons.