van Hurricane naar Panguich
Tussen deze twee plaatsen ligt Zion NP en de Red Hollow slotcanyon. Die staan vandaag op ons lijstje.
Zion ligt er stralend bij. Blauwe lucht, 29 graden. Eigenlijk te warm voor een wandeling. Maar deze geweldige canyon moet je lijfelijk ondergaan en niet vanuit een shuttlebus. Ik heb al vaker over dit park geschreven. (Zie 29 april 2013) Het is nu voor Henny en mij de 4e keer dat we hier zijn, maar de grootsheid van de overweldigende, rode steile rotswanden en de hele verscheidenheid aan kleuren en vormen doen ons nog steeds veel.
We lopen één van de Emerald Pools trails.
De trail is geweldig, de pool valt tegen en de waterval is een schimmetje van wat de plaatjes ons beloven.
Dan gaan we de Red Hollow slotcanyon opzoeken. Nooit geweest. Wie dit blog volgt weet, dat wij grote liefhebbers zijn van slotcanyons. Hele nauwe kloven met mooi gekleurde zandstenen wanden, hoog en zo dicht bij elkaar, dat die dikke Amerikaan erin vast blijft zitten!
We hebben er al heel wat gelopen en als we lucht krijgen van een onbekend exemplaar en we zijn in de buurt dan lopen we hem. (Als we hem al vinden tenminste, want soms zijn de aanwijzingen vaag.)
Via de Zion Mount Carmel Highway, die begint in het park, met een geweldige serie haarspeldbochten naar boven, ( weet je nog Nico?) met uitzichten waar we weer ohhhh's en ahhhh's te kort komen, rijden we het kleine plaatsje Orderville binnen. We moeten daar zoeken naar een weg die in een zandpad eindigt.
Als we aarzelend op een kruispunt staan komen meteen twee dorpsbewoners vragen of we verdwaald zijn en of ze kunnen helpen. Super. Ze wijzen ons de weg en wensen ons een fijne hike.
We vinden een watertank aan het eind van het zandpad. Daar kunnen we niet verder en zetten de auto neer.
Ritueel: loopschoenen aan, smeren tegen zonnebrand, rugzakje vullen met flesjes en gaan.
We hebben een vage beschrijving. Een helling af en dan steeds maar links, door een droge wash. Nou die wash valt niet mee. Keien en zand. We ploegen zo een half uurtje voort in de hitte. Maar de beloning is zo gaaf. We staan voor de ingang van de canyon en dan erin.......dat gevoel is niet te beschrijven. Voor de jongens hun eerste slotcanyon. En meteen een lastige. Veel hoogteverschillen met enorme rotsblokken die in de weg liggen. Bij het eerste obstakel staat een pallet tegen de wand. Die gebruiken we als trap. Alleen waren Henny en ik hier niet ver gekomen, maar met twee sterke knullen die ons over de rotsblokken heen duwen en trekken komen we bijna aan het eind.
Nu nog het hele stuk door de wash terug, maar deze ervaring hadden we niet willen missen.
Morgen zijn de ohhh's en ahhhh's voor Bryce Canyon. Zeker weten, dus blijf ons volgen.
Reacties
Reacties
Hey Tijs denk je aan je contract met het Holland festival. Waaghals!!
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}