Van Phoenix naar Williams.
Vanochtend verlaten we de giga-hitte en het hotel waar altijd wel een vreemde vogel ons pad kruist. Deze vakantie was het de jonge vrouw die van 10 uur s'ochtends tot 6 uur s'avonds iedere dag op de trap van het zwembad zat met de billen in het water, hamsterfourage van het ontbijt op de rand, bak met ijsblokjes om het décolleté te verkoelen en de gsm voortdurend op de sms-stand. Klokslag 6 uur rees ze op uit het water envertrok met achterlaten van haar afval. De vuilnisbak was één meter ver. Geen woord, geen reactie, alleen haar gsm.
De vorige keer ontmoetten we hier een vrouw in de bar, die met een oude auto en een urn vol asvan een overleden vriendin op de achterbank heel Amerika rondreisde omdat ze beloofd had dat zehaar op alle memorabele plaatsen beetje bij beetje zou uitstrooien. De erfenis was jammer genoeg niet toereikend. Het geld was op, maar de as nog niet !We weten niet hoe dat afliep maar namen er nog een drankje op!
Wij reisden vandaag naar Williams en maakten onderweg de laatste foto's bij de laatste cactus. (zodat jullie zien dat we erheus geweest zijn.) Er is echt een cactusgrens; opeens houden ze op, en oh wat heerlijk.....dan daalt ook meteen de temperatuur. We hebben de oude 89 gereden. Een zogenaamde scenic byway. Prachtig, langs Prescott, waar we bij het Watsonlake de Granite Dells bewonderd hebben en verder door Jerome, (kunstenaars dorp waar we deze keer toch maar gestopt zijn,al is dit niet zo ons ding.) Veel goedbedoelde rotzooi. We rijden deze route voor de tweede keer en waren al eens enkele dagen in Sedona.(datligtna Jerome op de route) Geweldig, weer die rode imposante rotsen. Wat een mooie plek.
Via de Oak creek canyon (prachtig) naar Fallstaff waar we besloten (omdat het nog vroeg was) door te reizen naar Williams. Dit gehucht ligt aan de toegangsweg naar de Grand Canyon, waar we deze vakantie nou eens niet langs zouden gaan, maar als je er zo dicht bij bent mag je dat eigenlijk niet missen.Ook al is het voor de vierde keer.Wouter, je weet wel waarom. Ons motel van 1998 staat er nog steeds en je kijkt nog steeds uit op de trein. We konden toen niet slapen van de stoomfluit, weet je nog? Het is nu alleen weer een stukje toeristischer en tegenover onze Econolodge (gekozen vanwege wifi op de kamer) zit nu de Iron Horse Show, met veel namaak cowboys, levende muziek ,eten en wat al niet meer. Deze bejaarden hopen dat dit niet de hele nacht gaat duren, anders moeten we maar mee gaan doen!
Morgen naar de Grand Canyon.
Reacties
Reacties
Ja hallo! Wij -hardwerkende mensen- zitten helemaal niet op dit soort jaloersmakende verhalen te wachten! Gaat u heen! ;-)
Nee hoor, geniet maar met volle teugen van alle canyons en cactussen en blijf ons vermaken met jullie belevenissen. Erg fijn om elke dag mee te beginnen.
Groeten en liefs vanuit een koud en nat kikkerlandje, Wouter.
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}