Mesa Verde.
Mesa Verde.
Het is de derde, of eigenlijk de vierde keer, dat we in Cortez zijn om Mesa Verde te bezoeken. Memorial day weekend, dus zijn we uitgeweken naar deze regio. We hadden westelijker willen gaan, maar dat moet wachten tot morgen. Dan wordt het rustiger , want dan gaan de Amerikanen weer aan het werk. Niet zo erg, want het Mesa Verde gebied is zo groot, dat je er na een week nog niet uitgekeken bent.
De eerste keer in 1998 was er brand uitgebroken, toen we arriveerden, dus mochten we het park niet in.
De tweede keer hebben we een gedeelte vluchtig gedaan.
De derde keer in 2009 hebben we ons echt op de tours gestort, die we vooraf moesten reserveren, zoals de trail door het beroemde Cliff Palace,
het meest indrukwekkende gedeelte hier, van wat overgebleven is van de Ancestral Puebloans.
Op de weg naar boven, want hoog is het hier allemaal en niet voor watjes, brunchen we eerst op een prachtig uitkijkpunt. De vesten zijn nog aan, want het is vroeg en fris.
Daarna wordt het warm en binnen niet al te lange tijd lopen we al weer te puffen. We klagen niet hoor, als we die temperaturen bij jullie thuis zien! Midden op de weg omhoog ligt, ja je gelooft het niet, een slang. We zien hem te laat en rijden over hem heen zonder hem te raken. Bij de eerste de beste mogelijkheid, want bergweg hè, keren we en warempel, hij ligt er gewoon nog. We kunnen hem nu fotograferen en als ik uitstap en naar hem toe loop begint hij met de kop te bewegen en met de staart te slaan!.
Nu ben ik deze week al achterna gezeten door een lama, dus een achtervolging door een slang zie ik niet zo zitten. Gauw de auto in dus!
Vandaag, zoals gezegd niet gepland, lopen we een voor ons nog onbekende trail naar Step House. Behoorlijk langs de afgrond, eerst goed omlaag, met ook wel trappen en een leuning. We worden beloond: een mooie spot,
met een pithouse, waar de mensen zo rond 550 leefden.
Zo hadden we er nog niet een gezien. Er zijn weinig andere toeristen, die de boel bederven, dus we genieten weer.
Mooie trail, net lang genoeg.
Daarna gaan we nog even de overbekende punten langs, waarbij het Cliff-Palace toch weer, na drie bezoeken, adembenemend in de diepte ligt. Wat een cultuur moet dit geweest zijn! Wat een leven in deze holen in de bergwanden. Niet voor te stellen.
Thuis, in ons hotel lezen we nog een poosje in de zon en zien hoe de owners van deze Inn totaal niet kunnen organiseren en diverse gasten met klachten over niet schoongemaakte kamers moeten sussen. Onze kamer is ook niet gedaan, maar er zijn voldoende schone handdoeken, dus wij gaan de boel niet erger maken en vragen alleen om koffie en bekers. Het zijn hele leuke mensen, vandaar.
Morgen naar Moab.
PS; Dag lieve Miek, mijn allerbeste vriendin! Als ik fysisch Geografe was geworden (en niet datgene wat jij en ik het allerbeste kunnen, afgezien van gewaardeerd auteur bij Nygh en van Ditmar zijn), hadden wij elkaar nooit ontmoet zo’n 44 jaar geleden!
Reacties
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}