Van Kayenta naar Tuba City.

We maken een D-tour via Page naar Tuba City. In Page proberen we de Antilope Canyon te doen, maar dat moet georganiseerd en de eerste vrije plekken op de tour zijn voor ons te laat.

We hadden in ons “roadbook” Page ook helemaal niet opgenomen, dus geen nood: naar de Glen-Canyon dam,

Lake Powell en het gebied rondom, dat weer behoorlijk indrukwekkend is.

Henny en ik hebben in deze omgeving al een keer of vier gelogeerd, boottochten gemaakt en trails gelopen. Wellicht komen we hier deze reis later terug om de canyons, die al tijden op ons lijstje staan, te gaan doen.

Op weg naar Tuba-City gaan we 16 mijl zuidwaarts, naar een “ geheime spot”, die in geen enkele reisgids staat en op ons een overweldigende indruk maakte. We zijn hier de afgelopen tien jaar twee keer geweest en willen het Nico graag laten zien.

Cole Mine Canyon.

Over een dirt road, langs een windmolen nabij mijlpaal 337, door een cattle of cows, dat zijn de markers. Rijdend over een vlak grasland sta je dan opeens voor een gat in de grond met hoodoos in kleurschakeringen van rood, grijs, oranje ,wit, zwart en blauw, je weet weer niet wat je ziet. Lopend langs de rand verandert het beeld voortdurend.

We eten en drinken wat, met op de achtergrond dit wonderschone panorama.

Een pick- up truck met een indiaan komt ons gezelschap houden en deze man blijkt de eigenaar van al dit land en de koeien. Hij is 54 jaar vertelt hij ons, woont op de boerderij in de buurt en is nooit verder dan dit wonderschone plekje geweest. Dit is echt zijn thuis en zijn land! Toen hij een klein kind was werd hij door zijn grootmoeder in zo’n indiaanse rugzak mee de canyon in genomen en overnachtten ze daar, terwijl vader en moeder hen eten brachten. Hij vertelde ons hoe de canyon in elkaar zit: er zijn nog vier aansluitende canyons zoals deze en het gebied erachter is net zo mooi. Het is moeilijk beneden in de cayon te komen en de afgelopen tijd zijn de steile afdalingen weggespoeld door de regen. Hij vindt het jammer, dat er in Tuba City in het enige café dat dit indianen-gat rijk is een aankondiging van de canyon hangt, want het is toch een secret place! Er komt absoluut geen bord langs de weg met een aanwijzing. Je moet het ook echt weten, anders vind je het niet. De familie in het boerenhuis houdt het allemaal in de gaten en na zonsondergang mag er echt niemand meer naar toe. Eens hoorden ze om twee uur ‘s nacht alsmaar roepen en hebben ze iemand uit de diepte moeten opvissen. Deze indiaan is gepensioneerd en houdt zijn canyon behoorlijk in de gaten. Waar komen jullie vandaan? Nederland…geen idee. Europa…. wat is dat… San Francisco… geen enkele bel die gaat rinkelen. Heerlijk, zo’n local, die nergens van weet en heel erg gelukkig is, met een stel koeien en schapen, op deze mooie plek.

In Tuba City logeren wij in de Quality Inn en worden welkom geheten met een zakje Cedar Herbs. Het kruid dat de indianen verbranden en waarvan de rook omhoog kringelt, met de gebeden, naar de”holy people”.

Morgen naar de Grand Canyon.