Van Bryce Canyon naar Capitol Reef.
Van Bryce Canyon naar Capital Reef.
30 april. Mooie dag voor een feestje. Henny is jarig en we kronen een nieuwe koning. Van de plechtigheid in de Nieuwe Kerk neem ik ‘s morgens heel vroeg hier, glashelder en live, het staartje mee. Feestvarken Henny, rechtgeaard republikein draait zich nog eens om. (Kan die onzin niet uit!) Nee, natuurlijk niet. Je wilt toch even weten hoe ze eruit zien. (Maxima prachtig en Wim Lex een beetje koddig met die rare jas!) Van afstand is het een mooi folkloristisch schouwspel, maar een beetje uit de tijd.
Over tot de orde van de dag. Vroeg op pad voor de bezichtiging van één van de mooiste, zo niet het mooiste stukje van Amerika. Bryce Canyon.
Hier heeft water het kalkstenen plateau uitgeslepen in talloze flamboyant gekleurde pieken, die door weer en wind in de meest fantastische vormen zijn gesmeed. “Wat een plek om een koe kwijt te raken”, was de weinig poëtische omschrijving van Ebenezer Bryce, de Mormoonse timmerman, die zijn naam gaf aan de canyon.
De beroemde outlaw Butch Cassidy, die in deze streek geboren werd, koos meer dan eens de labyrintachtige kloof als veilig toevluchtsoord. De grote orgelpijpen van rotsen hebben alle schakeringen rood en oranje door het ijzeroxide en het mangaan, dat in de steenlagen voorkomt. Wat een plek!
Kijk naar de foto’s (die weer geen recht doen aan de werkelijkheid) en oordeel zelf. Henny en ik zijn hier voor de derde keer en zijn nog steeds stil en verbijsterd, als we de rand van het amfitheater naderen. Nico ziet dit voor het eerst en is met stomheid geslagen. “Zo, nu kan ik naar huis! “ zegt hij. Bizar, en dat is het!
Op de verschillende uitkijkpunten genieten we van nog veel meer overdonderende natuur en zijn blij dat het vroeg is en we de meute toeristen uit de bussen voor zijn. Jullie snappen: ze komen hier met drommen op af.
We volgen daarna de scenische route 12, die Bryce Canyon verbindt met de toegang tot Capitol Reef. Het is één van de meest indrukwekkende tochten van de regio. De weg kronkelt eindeloos tussen rotsen en canyons en klimt tot een hoge smalle kam met aan weerszijden de afgrond. Nico en ik hebben het slecht, alhoewel ik die rit al vaker maakte, het blijft eng. Daarna rijden we een stuk door Dixie National Forest en komen aan bij ons favoriete hotel in Torrey, waar we gelukkig “rooms with a view” hebben. En wat voor View! Dit zien we door onze open deur. We eten met geweldig uitzicht op de omgeving en kolibries voor het raam en zitten nog tot laat buiten waar de zon spectaculair ondergaat!
Morgen weer een rit met heel veel moois!
Reacties
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}