San Francisco. 14 februari.

De overlijdensadvertentie van Frank staat vanochtend in de ‘Chronicle of San Francisco'.

We lopen door de stad, kopen de krant en zitten op Union Square met lunch en een biertje.

Frank heeft ons 14 jaar geleden de stad doen kennen. Hij was een gastheer uit duizenden. We reden gisteren waarschijnlijk één van de laatste keren over de Golden Gate Bridge naar zijn huis. 'My home is your California home!', zei hij altijd. Het weerzien met familie en vrienden in dat huis was emotioneel, maar het was heerlijk om eindeloos verhalen en anekdotes op te halen. Hij was zo'n kleurrijk persoon. We hebben veel gelachen. Nu, vandaag zijn we in de stad en realiseren ons, dat we hier voorlopig wel niet meer terug zullen komen. De reden om hier onze reizen te beginnen en/of te eindigen is er niet meer. We proberen een beetje te helpen en met neef Luigi en nicht Yvonne al de relaties uit de chaotische adressenboekjes een plaats te geven. Er wordt wat afgebeld en dat geeft dramatische gesprekken. We eten met elkaar in Tiburon. Leuk aan het water, met een geweldig uitzicht over de baai en het verlichte SF. Eén van de plekken, waar Frank graag met ons allemaal kwam. Vandaag komt er een neef aan, die in Pakistan werkt en de rest van de familie arriveert morgen. De plechtigheid van vrijdag gaat met militaire eer. Hij heeft tenslotte in het Amerikaanse leger gediend. Kwam hier als jonge Hollandse jongen in Amerika aan met niks. Een van krantenjongen tot miljonair verhaal. Geweldig gedaan. Yvonne zegt: 'Hij is mijn held!' Nou, wij zijn trots, dat hij onze vriend was! Ik besef, dat dit een heel persoonlijk stukje is, maar zij, die ons al jaren volgen op dit blog kennen Frank uit mijn verhalen en van de foto's, dus vandaar.

San Francisco 16 februari.

We zitten met ons hotel midden in de stad. Die noodzaak was er nooit, want we waren altijd bij Frank, noord van de Golden Gate Bridge! Deze drie dagen crossen we als volleerde Amerikanen door de drukte. We leren de stad in drie dagen beter kennen dan de afgelopen 14 jaar. Vandaag laten we de familie met rust en trekken we ons eigen plan. We rijden door de stad en genieten van alle hoge gebouwen en de sfeer, die hier altijd ontspannen en de atmosfeer, die hier altijd fris is.

We vinden San Francisco, van alle grote steden, die we in de States bezochten, het meest relaxed.

We gaan naar het Museum of Modern Art. San Francisco dankt zijn reputatie als toonaangevend centrum van de moderne kunst aan dit museum. We lazen dat Picasso, Matisse en Dali er hangen en ook Newmann en Rothko aanwezig zijn,

de kunstenaars, die we overal volgen; dus we hadden hoge verwachtingen. Dat viel een beetje tegen. Éen saaie Dali en wat mindere Matisses, wel één mooie Rothko, maar daar waren we natuurlijk al zeer mee verwend in Houston en de spectaculaire fototentoonstelling van onze eigen Rineke Dijkstra was alleen voor sponsors en genodigden op dit moment open.

We waren wel trots op een hele afdeling voor een Nederlandse fotografe, maar meer dan de introductiefoto hebben we dus niet gezien.

De video presentatie van een klok, met weergave van de bezoekers die op dat moment langslopen vonden we wel een vondst. Wij dus, op dat moment!

Mocht de inhoud van dit museum een beetje tegen vallen....het gebouw was een bezoek meer dan waard. Wat een prachtige architectuur.... In 1995 gebouwd.

Ontworpen door de Zwitserse architect Mario Botta. Het cilindrische dakraam dat licht doorlaat naar de hal is binnen én buiten een blikvanger. Hoog in de top zit een loopbrug, die spectaculair de bovenverdiepingen verbindt. Geweldig. Daar hebben we van genoten.

Voor Heather een interessante danssculpture? opgenomen, die helemaal met ledlampjes uitgevoerd wordt. Mooi. Er mocht niet gefilmd worden, maar dat wist ik toen nog niet.

Als we na ons bezoek buiten komen is de hele binnenstad afgezet. We staan op een chaotisch kruispunt, waar opeens president Obama langskomt in een eindeloze stoet met heel veel motoragenten. Leuk hoor. Hebben we die ook in het echt 'gezien'!