Saguaro National Park West.

Gisteren zaten we in dit park aan de oostkant van Tucson. Nu gaan we naar de westzijde van de stad, waar deel twee van Saguaro NP in het mountain district ligt. We zijn blij Tucson te verlaten. Deze maand is de stad overspoeld met mineralen- en fossielengekken vanuit de hele wereld. De politie leidt het verkeer op de grote wegen in en om de stad in goede banen,want het is razend druk en een hotelrooms zijn schaars. We slapen in een onooglijke kamer in een motel 6, waar ze een abnormaal hoge prijs voor durven vragen. We hebben geen keus en één nacht is te overkomen. Op weg naar het park komen we langs de Old Tucson Studio's, een themapark, dat in 1939 oorspronkelijk als filmset werd gebouwd. Een aantal van de beroemdste Hollywood-westerns, zoals: 'Gunfight at the OK Corral (1957) en Rio Bravo (1958) werden hier gefilmd. Grote sterren als: John Wayne, Clint Eastwood en Kurt Russel liepen hier rond! Wij hebben met Tombstone gisteren ons portie namaak ellende deze vakantie wel weer gehad, dus de binnenkant van dit pretpark is aan ons voorbijgegaan!

Een betere besteding van onze dag was daarna dit Saguaro NP. Genoemd naar de enorme cactussen, die, als ze 75 jaar oud zijn, pas zijarmen krijgen, (die beginnen als stekel- bobbels) minstens 150 jaar oud worden en 8000 kg kunnen wegen! Elke 10 jaar worden door zo'n 300 vrijwilligers de cactussen in kaart gebracht.

Saguaro NP is onderdeel van de enorme Sonora woestijn, die ook een heel eind in Mexico doorloopt. Je hebt hier de typische flora en fauna van de desert, waar wij erg veel van houden.

Aan dieren geen gebrek. Je vraagt je af waar ze drinken, wat ze eten; maar er zitten stekelvarkens, slangen in allerlei soorten en maten (overal uitkijken voor ratelslangen...giftig).

Heel veel vogels, die hun nesten in de cactussen bouwen (ze pulken een gat, verlaten ze het nest, dan komen er uilen in).

Schildpadden, buidelratten, muizen gila monsters (een soort hagedis, die hartstikke giftig is) en nog veel meer.

We zijn net iets te vroeg voor de bloei van de cactussen en de rest van de vegetatie, maar de ocotillo's (bij mijn moeder stond die als Christusdoorn op de vensterbank vroeger) hebben binnen 2 dagen een waas van groene blaadjes gekregen.

De lente is hier dus in aantocht.

We lopen een trail.

Heerlijk in die stilte, in die voor ons rare natuur. Het is heet en we hebben het zeer naar ons zin. Later klimmen we de Signal Hill op om de rotstekeningen van indianen te bekijken.

Het zijn de Hohokam indianen, die ze ongeveer 1000 jaar geleden hebben gemaakt en men weet niet, wat ze voorstellen: of het religieuze symbolen zijn, ze een bepaalde boodschap uitdragen, of zomaar versieringen. We hebben al veel van dit soort archeologische vondsten in Indianengebieden gezien, maar het blijft altijd weer interessant.

We rijden hierna nog een stukje westwaarts en zien morgen wel weer, wat we dan beleven!

Voor degenen, die de uitzending van het portret van onze Mattijs nog willen zien. De link staat in het linkenlijstje hiernaast onder het kopje: Mattijs. Hij zit helemaal aan het eind van het programma. Eerst het portret van danser/choreograaf Ton Lutgerink, dan Steve Reich met een hele verhandeling en dan Tijs. Doorspoelen kan.