Van Houston naar Victoria.

19 januari.

Veel gedoe in ons hotel gisteravond en vannacht. Er wordt een real life soap opgenomen van een Colombiaanse master-chef, schijnt een wereldberoemde kok te zijn en de opnamen gaan gepaard met veel tam tam, grote limousines en veel belangrijk gedoe. De chef heeft volgens ons een hoedje en een staartje en is volgens de receptioniste héél beroemd. Wouter, boor je contacten maar aan, wie is het?

We hebben besloten Houston alleen nog in te gaan voor de Menil Collection en de Rothko- chapel en daarna deze heksenketel te verlaten. Toen we hier 6 jaar geleden waren, mochten we nog fotograferen, maar volgens de suppoost werd er zoveel geflitst, dat ze dat hebben afgeschaft. Jammer, maar we laten jullie toch nog wat zien van onze lievelingsschilderijen. (Lya, Houston is echt iets voor jou en je kunst-/ reisvriendin! Buiten de Menil-collectie is er een geweldig museum of fine arts, the Bayou Bend, Het Montrose district en nog veel meer! Jammer dat het zo ver is, maar voor een week??? Goeie metroverbindingen. Sla je vleugels uit naar de overkant zou ik zeggen!)

Goed. De Menil-Collectie, John en Dominique de Menil kwamen oorspronkelijk uit Frankrijk. Beiden waren advocaten. John was daarbij bankier en Dominique was een dochter van de befaamde Schlumberger olie-familie. Mooie match dus.

In de tweede wereldoorlog verlieten ze Frankrijk, waarna John de worldwide directeur van de Schlumberger Company werd. Zulke rijke mensen worden dan meteen sleutelfiguren in de high society van Houston, gaan, in hun geval, omdat ze veel van moderne kunst houden, dingen in die richting doen en komen in contact met de schilder Mark Rothko. Zijn werk spreekt hen bijzonder aan en ze geven opdracht tot de bouw van de Rothko Chapel , vlakbij hun Menil Museum. Voor de kapel heeft Rothko 14 levensgrote werken geschilderd, die, als je oppervlakkig kijkt, alleen maar zwart en paars en bruin zijn.

Ons bezoek aan het museum en de kapel waren een hernieuwde kennismaking met werken waar we zelf heel erg van houden. Een flinke verzameling Barnett Newman, veel Magritte (vooral mijn ding) en een grote Max Ernst-collectie, een paar hele mooie Picasso's en nog een aantal surrealisten uit die tijd. En niet te vergeten: onze Mondriaan.

In de Rothko Chapel waren we weer vooral verbaasd van de devotie van de mensen, die daar in stilte die onbegrijpelijke schilderijen zitten te 'aanbidden?'

Er zat een jongen van een jaar of 18 op een kussen te mediteren en die ging plotseling op zijn kop staan! Echt! Wij hadden moeite niet in lachen uit te barsten. Henny ging meteen een andere kant bekijken. De knul deed nog een rare zijwaartse handstand en toen z'n armen als engelenvleugels wijd! Verzonk daarna meteen weer in meditatie.

Buiten, bij de vijver, waar het Sculpture ‘Broken Obelisk' van Barnett Newman in de vijver staat, zat ik op een bankje, waaraan naar later bleek de fiets van de mediterende jongen vaststond.

Hij kwam naar met toe en zei: 'Are you all right Mam?' Ik zei: 'Ja,maar jij voelt je vast beter dan ik, ik heb je bezig gezien in de kapel'. Hij legde mij toen uit, dat hij hier altijd kwam mediteren en de kracht en de energie van Mark Rothko voelde en er dan weer helemaal tegen kon. Ik zei, dat ik dat begreep, maar dat zelf niet zo ervaren had. Heerlijk toch...'So very nice meeting you Mam', zei hij, toen hij wegfietste.

De rest van Houston hebben we gelaten. We waren blij de drukte na de nodige files achter ons te kunnen laten. We zitten nu in Victoria en gaan naar de kust voor een paar dagen rust.

Jullie horen weer van ons.

Hi Frank, je hebt nog tijd genoeg om in te slaan! We denken rond 12 februari bij je te zijn. Je ziet hier wel wanneer we je naderen! Blijf niet thuis voor ons, we weten waar de sleutel ligt en hoe de koelkast open gaat!! Liefs van ons.