Oak Alley Plantation.

16 januari.

Van alle plantages langs de Mississippi rivier hebben we de Oak Alley Plantation gekozen om te bezoeken. Het verhaal van deze suikerrietplantage begint bij de eikenbomen. In 1700 plantte een armoedzaaier voor zijn nederige huisje twee rijen jonge eikenbomen, tot aan de machtige Mississippi rivier. In 1839 wist de rijke Jacques Télésphore Roman, een suikerrietplanter, zijn jonge bruid Celine (city-girl) vanuit New Orleans mee te krijgen naar deze toen verre plek, (3 dagen met de koets naar de stad!) door voor haar een prachtig huis achter die rij met eiken te bouwen. 300 jaar oud zijn ze inmiddels en zo imposant! De oprijlaan voor dit antebellum-huis was de reden, dat we deze plek wilden bezoeken. Oordeel zelf!

Celine hield het hier trouwens niet uit. Met haar kinderen vertrok ze naar de stad. Toen Jacques in1848 aan tbc overleed kwam ze terug om de platage te leiden, maar toen hun oudste zoon 18 werd en het werk over nam, vertrok ze weer naar New Orleans. Zo zie je maar, een mooi huis is ook niet alles!

We lopen over het terrein en ook de laan aan de achterkant, waar de bomen 'slechts' 150 jaar oud zijn, is prachtig. Er is een klein kerkhofje, waar de eigenaren van toen begraven zijn. Overal op het terrein zijn tekenen van de suikerrietteelt en suikerwinning. De grote ketels waar de stroop in gekookt werd, en de hakselapparaten voor de rietstengels.

Later horen we dat de suiker-molen niet herbouwd zal worden. Maar de slavenbedrijven worden dit jaar weer opnieuw opgetrokken. Daar zien we dus alleen plaatjes van. Later rijden we langs een andere plantage,waar de slavenhutten op instorten staan, maar het beeld is duidelijk.

De rondleiding door het grote huis begint als de bel luidt. De bel, die in die tijd werkte als telefoon. Moesten de mensen dringend van het land komen, om wat voor reden dan ook, dan was dit signaal mijlen ver te horen. Onze gids, Ashley , is een zeer informatieve dame en het ene na de andere verhaal over het leven op de plantage en de mensen, die er leefden, rolt moeiteloos en in een waterval van woorden uit haar mond. Hier is een kleine indruk, Ze vertelt ons op het voorbalkon, over het machtige water van de Mississippi, als ze net met veel theater de grote deuren naar het balkon open heeft gedaan om ons versteld te doen staan over het uitzicht op de 300 jaar oude eiken, die wel 600 jaar kunnen worden.

Alle kamers zijn in oude glorie hersteld . Hieronder de eetkamer waar boven de tafel een grote 'waaier' hangt die door een slaaf in beweging gehouden werd. Eronder stond een grote bak met ijs. De Roman familie gaf in de zomer 3000 dollar aan ijs uit, wat een heleboel geld was in die dagen! De temperaruur nu is heerlijk. We lopen zonder jas...maar's zomersis het moordend, met een hoge vochtigheidsgraad en veel muggen.

Dehuidige eigenaren, (één woont er nog in het opzichtershuis) kinderen en kleinkinderen van de laatste planters, de Stewart Family, hebben hun bezit ondergebracht in een foundation, zodat, volgens zeggen, wij allemaal van een stukje geschiedenis kunnen genieten. Dat doen we deze dag.

In de Quality Inn in Thibodeaux zijn we omringd door 2 auto's met 4 sherrifs en later nog twee, met 4 state-troopers! Wij slapen veilig vannacht.