7 januari.

Morgen gaat Nico naar huis. Zijn vliegtuig gaat in de middag, dus we hebben rustig de tijd om in te pakken. De afgelopen week speelde zich verder hoofdzakelijk af aan het strand. Een superbreed rustig zandstrand.

We vermaken ons hier kostelijk, want, zwemt er geen enorme manatee voorbij, dan loopt er wel een idioot uitgedoste sporter in snelwandel- of joggingtempo.

De snelwandelaar draagt verzwaarde handschoenen (!?),

maar onze langlaufskiër spant de kroon! Hij is helemaal ingepakt, tot en met een muts!(stel je voor, in 25 graden!) en ploetert met zijn ski's uren door het mulle zand. De Amerikanen kijken er absoluut niet van op.

Verder is dit de enclave van de rijke ouwetjes. Bij de Publix, onze supermarkt ( de grootste AH kan daar 3x in) rijden ze voor in Bentleys en Rolls Royces en houden de boel overal op, doordat alles in slow motion gaat.

We zijn nu bijna 4 weken hier en hebben 2 kleine dips gehad, wat het weer betreft. Afgelopen dinsdag daalde de temperatuur met 10 graden, (meteen kregen wij een stamppot - visioen en aten ‘s avonds zuurkool)

maar aan het zwembad was het nog goed toeven. Verder alles boven de 25 graden en ook nu is het weer ongekend heerlijk!

8 januari.

Gepakt en nog een uurtje aan het zwembad. Daarna naar het vliegveld, waar wij Nico uitzwaaiden. (Hij heeft een tussenlanding in Atlanta en we hoorden net dat hij, wat wij altijd zo vrezen, naast een kolossale dikzak gepropt zat!) Z'n vlucht was verzet en hij moet daar 6 uur wachten op zijn aansluiting naar Amsterdam. Lang leve de KLM.

Onze jeep grand cherokee hebben we ingeruild voor een metalic-rode jeep Liberty.

Kleiner broertje, maar groot genoeg voor ons tweeën. Toen het upgraden dit keer niet lukte, probeerde verveelde mevrouw ALAMO ons duurdere verzekeringen aan te smeren. Die val zijn we één keer ingetrapt, toen we hier nog groentjes waren, maar daar lopen we inmiddels te lang voor mee. De donker-groene jeep, die we wilden, had een paar behoorlijke krassen en dat hebben we inmiddels ook geleerd: ga niet rijden met schade, geeft alleen maar moeilijkheden.

Ons einddoel vandaag is Naples, waar we inmiddels in een vrij luxe Ramada Inn zitten. Dit is echt de stad van de rijken hier (zie ons verslag van vorig jaar).

Onderweg weer de 41 gereden. Onze favoriete Tamiami-trail met de honderden krokodillen langs de kant. Wat een geweldige beesten. Ik ben er doodsbang van en terwijl ik bij een bordje 'niet vissen' de overkant sta te fotograferen, omdat daar een hele grote aan de kant ligt te zonnen,

wijst Henny naar beneden en zie ik tot mijn schrik dat ik bijna op zo'n joekel sta. Brrr.

Stukje verder stoppen we bij het kleinste postkantoor van de USA. Dit is nog dagelijks open, behalve vandaag, want het is zondag. Filatelisten uit alle landen brengen hier hun post voor het bijzondere stempel, dat ze dan krijgen.

Na de gebruikelijk inkopen voor onze lange trektocht, met als hoofdbestanddeel een koelbox, zoeken we ons hotel op. Morgen verder naar het noorden.

Astrid en Luigi....gefeliciteerd! Dit keer voor ons geen spurt tussen jullie beider feestjes!

Veel plezier en groet iedereen van ons.

Liesbeth; ja we zitten middenin het Zwitserlevensgevoel! Beste wensen ook voor jou en Hans! Soms heb ik zoveel zin om weer te gaan zingen!

At en Barry, leuk dat jullie er weer bij zijn, groet van ons en tot gauw.