Key Largo.

Nico, die een duikbrevet heeft, gaat een middag duiken bij Key Largo.Het ‘John Pennekamp (krantenuitgever uit New York, met veel geld, die dit gebied veilig wilde stellen) Coral Reef State Park' aldaar is het enig levende koraalrif van de USA. Henny en ik bezoeken dit park aan de wal, want de natuur 'bovengronds' heeft ook veel te bieden en met duiken hebben wij niks.

Key Largo, het eerste eiland van de ketting is het grootste en meest ontwikkelde van de 'Upper Keys'. Het deelt zijn naam met de filmklassieker van Humphrey Bogart. Rock Harbor, zoals het eiland tot de helft van de vorige eeuw heette, werd door een paar slimmeriken omgedoopt in Key Largo, naar het succes van die gelijknamige film. De thriller werd daar echter helemaal niet opgenomen! In een onbelangrijke scene is even de lokale kroeg in beeld. Dat is alles.

Duiken dus. Henny en ik volgen gefascineerd de voorbereidingen van een afstandje.Het passen van het pak, een vest met veel onduidelijke attributen eraan. Slangen met meters en zwemvliezen en zo meer. Dan de boot, die langs de kanten vol zit met zuurstofflessen. We zwaaien Nico het zeegat uit. (Dat overigens vol ligt met kapitale jachten.) Daar draait het tenslotte op deze eilanden om......varen, vissen, snorkelen en duiken.

Henny en ik lopen in het State Park de Mangrove-trail en wanen ons weer in de Everglades.Boeiend, lopen over (naar goed Amerikaans gebruik op een aangelegd houten plankier) de moerassen tussen de mangroven.Er zijn ook hier weer weinig bezoekers (een enkele kano komt voorbij) en daar houden we van.

De aangelegde strandjes zijn een beetje kunstmatig, maar ruwhouten bankjes en looppaden zorgen wel voor behoud van karakter van de omgeving en het uitzicht is fantastisch. Boven ons bankje in de boom zit een specht die kiekeboe speelt

en we zijn in no time omringd door prachtige witte watervogels met hoge rode poten, felblauwe ogen en een hele lange kromme rode snavel.

Nico heeft ondertussen op twee plaatsen gedoken: bij Dry Rocks aan de North Sound Creek, met een gezonken scheepswrak en bij het koraalrif met z'n zeeanemonen, venusplanten en tropische vissen. Jammer,dat niks het duiken bij Australië kan evenaren. De duikers hier, die horen dat Nico daar zijn eerste duikerservaringen op deed, zijn behoorlijk jaloers.

De rit terug naar Miami Beach is met hindernissen. We zijn zo stom om in de spits de route 1 te nemen. De weg, die van de grens met Canada tot het zuidelijkste puntje van de USA bij Key West loopt. Een en al stoplicht en in Miami komen we hopeloos vast te zitten, omdat er een enorme hoeveelheid publiek uit een circus stroomt en de politie dat op een hopeloze manier probeert in goede banen te leiden. Veel dwars op de weg geplaatste State Troopers met volop zwaailichten in drie kleuren. Veel spierballen, maar het leidt tot nog meer chaos.

Doodmoe eindelijk thuis, maar een heerlijke dag gehad. Morgen rust in de zon en vrijdag gaan we verkassen naar de westkust van Florida. Sanibel eiland is onze volgende bestemming. De schelpenverzameling maar weer eens uitbreiden!