Miami Beach dag 1.

Opening van de dag met het gebruikelijke ontbijt! Dat is hier in dit hotel een mix van veel- warm - koud en lekker en kost $ 18 p.p. zonder tax.

We gaan een poosje naar het strand, huren bedden en een parasol (waarom dat bij onze kamer niet inbegrepen is, gaan we nog uitzoeken) en zijn aan een parelwit strand en azuurblauwe zee de sneeuw snel vergeten. (sorry people at home!)

Dan gaat Henny de auto halen en probeert hem dichterbij het hotel te parkeren. Hij staat nu op een parkeerterrein ver weg. Na een uur rondrijden staat hij daar dus nu weer. Het is zondag en druk; morgen weer een poging.

Nico en ik trekken de running-shoes aan. Na twee dagen niks doen schreeuwen onze spieren om Aktie. Tenslotte zijn we beiden nu in totaal 32 kg. afgevallen en dat willen we graag zo houden. We doen een lichte interval training en het is een genot over de mooi aangelegde boardwalk te rennen.

De zee aan de ene, de hotels en zwembaden aan de andere kant. Op het kilometers lange strand staan om de paar honderd meter de kleurig geverfde houten huisjes,

met op de terrassen gespierde lifeguards, die met verrekijkers de baders observeren, met de groeten van bay watcher David Hasselhoff (die we ooit zo zagen op Malibu Beach, waar we bij toeval in de opname van de beroemde gelijknamige serie belandden. Je weet dat vast nog, Wouter!) Het is leuk om te lezen dat dit lange smalle eiland, dat nu Miami Beach is aan het begin van de 20^ste eeuw slechts een mangrovemoeras was, vergeven van slangen en muskieten. Duizenden tonnen wit zand waren nodig om het te veranderen in Amerika's bekendste badplaats. Dijkwegen tot 5 km. lang zorgen voor de verbinding met het vaste land.

Op dit uur van de dag zijn er nog veel meer work-out gekken zoals wij. We zien een rennende man met twee enorme stenen in zijn handen. Nico en ik vragen ons af of hij tussendoor 'crunches' doet, of dat het een kwestie van gewicht verhogen is? Ook een enorme bodybuilder op een klein fietsje, met strakke buikband en opgepompt glimmend bovenlijf maakt indruk! Venice- Beach-sfeertje alom. Al lopend zien we, dat hier niks veranderd is. In 1984 brachten we met de hele familie onze paasvakantie aan dit strand door. Het was toen en is nog steeds een Latijns-Amerikaanse metropool. Op een bevolking van 3 ½ miljoen mensen spreekt meer dan de helft Spaans. Het grootste deel zijn Cubaanse immigranten. Er is een omvangrijke Haïtiaanse kolonie en in andere enclaves van de stad zijn de teksten op de winkels in het Russisch, Grieks, Italiaans en Vietnamees.

De zwarte gemeenschap is in percentage gedaald tot 20 % ten gevolge van de aanwas uit de Cariben. Winkel- en bedienend personeel spreken nog steeds gebrekkig Amerikaans en aan de service ontbreekt hier en daar ook wel wat. Onze receptioniste van eergisteren had zeker niet in Maastricht op de hogere hotelschool gezeten. Dat doet mijn nichtje Nicole heel wat beter, zeker weten!

We blazen aan het eind van de middag uit bij het zwembad.

Gaan wat winkelen en eten.Ons leven is voor jullie, thuisfront, tot nu toe niet erg opwindend ben ik bang.Toch zullen we zo nu en dan voor 'de liefhebbers' onze wederwaardigheden bloggen. Bij mij slaat nu de jetlag toe. We genieten nog even van de zonsondergang vanuit onze kamer. Morgen verder.