Whale watching. Naar de westkust.

De dag begint heel grauw en met regen.

Op de buienradar zie ik, dat het aan deze kant van het eiland niet warmer wordt dan 12 graden en het de hele dag blijft regenen. De westkant, waar we naar toe gaan, is iets beter maar niet om te juichen.

Spijkerbroeken en truien aan dus voor onze tocht op zee.

De 100 km. naar Tofino zijn mooi. We rijden tussen bergen, waar de wolken en de mist over hangen en komen langs Ellis River, waar we op de terugweg echt moeten stoppen voor een plaatje. Enorme brokken graniet, die in de rivier liggen en kleine watervallen, die daar helderwit tegen afsteken.

In Tofino is het één en al vissen, surfen en watching van van alles. Walvissen, Grizzly beren, otters, zeeleeuwen, noem maar op. We zien zo 10 bedrijven, die dat allemaal aanbieden.

We gaan ons melden bij onze ocean outfitters en daarna even koffie drinken. Om 13.00 uur schepen we in. Miss B Haven is klein.

We zijn met 7 passagiers en Mike ( beach boy, surftype, kan- waarschijnlijk-ieder- meisje- krijgen-leukerd), onze kapitein.

Afgezien daarvan ook nog, niet onbelangrijk, een enorme kenner van de fauna van het natuurgebied, zowel van de zee, als ook het land. Houdt heel veel van vogels en vraagt eerst maar of wij dat ook leuk vinden, voor hij ons met zijn verhalen gaat vervelen.

Achter die kleine boot hangen 2 enorme Mercury motoren en we vliegen over het water.

Klappen van boven de golven naar beneden en alleen dat is al de moeite waard. Snap nu waarom we verklaringen moesten tekenen, dat we de risico's kennen en akkoord gaan met de gevolgen van...

Henny, die last van zeeziekte heeft had zich al wat zorgen gemaakt of dit zijn pakkie an zou zijn! Wij ook.

Na 25 minuten, 1 mijl uit de kust en speuren over de zee, wordt er door Mike een zekere climax opgebouwd. We komen bij wat eilanden met een populatie zeehonden en veel verschillende vogels. We proberen ons staande te houden in de boot en fotograferen er op los.

Bij het volgende eiland zien we echt spectaculaire zeeleeuwen van (de mannetjes) wel 1000 kg. Het stuk. Prachtig bruin. Een heel sterk exemplaar probeert een rivaal het landen te beletten. Wat maken ze een herrie. Een hele groep ligt in het water met de vinnen omhoog. Dat is, volgens Mike ,omdat ze heel gevoelige zenuwuiteinden in de vinnen hebben en zo de warmte vangen, wat ze heerlijk vinden.

Daarna zien we een groep zeeotters, zo schattig met de voetjes en koppies omhoog. Zeeotters komen nooit aan land, tenzij er een orkaan is, of ze opgejaagd worden door een walvis.

Daarna is het de beurt aan de walvissen, Mike weet natuurlijk precies waar ze zitten maar bouwt de spanning lekker op. We blijken nog ong. 5 minuten van de plek af te zitten, als Henny roet in het eten gooit. Wouter had al gezegd: we moeten pa in de gaten houden, hij wordt zo wit... Wel.... Hij werd dus echt heel erg beroerd en terwijl ik Mike waarschuw, zien Wout en ik hem wegzakken en flauwvallen. Hij zit alleen op een bankje, dus voordat hij op de vloer klapt vangen we hem op. Hij is even buiten westen, komt weer bij en Mike gaat 25 minuten terugvaren, want dit is niet goed. De 4 andere passagiers zijn natuurlijk de klos. Moeten dan ook weer 25 minuten heen, want Mike gaat toch echt nog naar de walvissen terug. Mét Wouter, want, met vaste voet aan wal zal het snel beter gaan weten we uit ervaring en één van ons gaat toch echt een walvis zien. Op de aanlegsteiger staat een lieve mevrouw klaar met een beker muntthee (goed voor de maag) en ze biedt ons alle faciliteiten om bij te komen.

Henny knapt op en Wouter komt na een uur terug. Hij heeft een grote bultrug majestueus uit het water zien komen en steeds met vin en rug boven water zien verschijnen.

Geen foto's, het ging allemaal te snel. Wel een filmpje met weinig.

Jammer dat het de hele dag te grijs was voor leuke foto's, maar, eind goed al goed. We rijden dezelfde mooie route terug, maken nog wat foto's van de Ellis-river bij slecht weer

en zijn om 7 uur terug bij het hotel. Morgen naar het vaste land en dan natuurlijk meer.