Voor het eerst hebben we de tomtom mee op reis.

Ik vond het nooit nodig, omdat rijden en kaartlezen hier zo ontspannen en eenvoudig is.

Alle wegen noord- zuid hebben een oneven nummer en alle wegen oost- west een even nummer. Grote steden vermijden we als het kan, tenzij we speciaal iets willen zien, zoals bijvoorbeeld in Chicago alle huizen van Frank Lloyd Wright.

Nu we een aantal dingen vooraf gepland hebben en een paar hotels besproken, bespaart het wel wat gezoek. Ik moet er alleen aan wennen. Niks meer kaartlezen en richting dirigeren. Ik heb gewoon niks meer te doen! Stiekem controleer ik Tommy zo nu en dan natuurlijk wel!

Het is van onze Days Inn in Wilsonville naar ons hotel in Seattle nog een ruime 300 kilometer. We hebben dus geen haast en lunchen onderweg uitgebreid.

Om half twee zijn we bij het hotel dat Wouter geregeld heeft. Een klasse, die wij ons niet iedere dag permitteren. Valetparking met drie mannetjes eromheen en je hoeft niks meer zelf te doen met bagage, liften of wat dan ook. Het hotel ligt in het centrum van Seattle, aan de haven, tussen het American football stadion van de Sea Hawks

en het enorme baseball stadion van de Mariners van Seattle.

Toevalstreffer dat vandaag de competitie van het baseball weer start en het is geweldig te zien hoe rond dat stadion, waar we op uit kijken, de bedrijvigheid toeneemt en de sfeer leuker en leuker wordt. We kennen dat uit de films, maar in ' levende lijve' meemaken is toch wel iets anders. Aan het stadion van de Sea Hawks zit een Event Center vast, waar het concert van Slayer deze avond plaatsvindt. Wij zitten op de 9^e verdieping en zien de stromen concert-bezoekers, allemaal in het zwart, met hun Slayer T-shirts in tegenovergestelde richting van de baseballbezoekers met hun baseballshirts en petjes lopen. Alles gaat in zeer gemoedelijke sfeer. De Slayerbezoekers roepen zo nu en dan heel hard SLAYER en de baseballers roepen niks, maar maken in het stadion wel veel herrie.

Voordat het concert begint maken we een flinke wandeling door de stad. Een stukje old town en de haven. Wat een leuke stad. Altijd gedacht dat dit een saaie koude plek was. Niet dus. Nou zit het weer erg mee. 25 graden en zon, maar toch, zelfs terrasjes( een unicum in Amerika) en leuke pleintjes en straten met alleen maar leuke restaurantjes.

Wouter hijst zich ook in zijn Slayer-outfit en meldt per telefoon, dat hij in de lift al omhelsd wordt door een dronken fan en in een rij van -tig meters terecht komt, omdat iedereen uitgebreid onderzocht wordt. Na 20 minuten is hij binnen en horen wij niks meer van hem, maar wel wat gebonk van de muziek, die van de overkant komt. Het gejuich uit het baseballstadion is in ieder geval harder en bijzonder aanstekelijk!

Als het niet erger wordt dan dit, valt het wat ons betreft alles mee.

We maken nog een rondje rond de beide stadions. De rookplek van het concert, die buiten gecreëerd is, blijkt een verzameling van gelijkgestemde vreemde vogels waar een sfeertje van love and peace heerst.

Beetje Woodstockachtig volgens deze ouwe knarren.

Morgen horen we wel van onze rechtgeaarde fan of 'dat wat door moet gaan voor muziek' een beetje te pruimen was!

Om half tien loopt het baseballstadion leeg. De overwinnaars laten ons brullend weten dat ze happy zijn!

P.S. LieveFrank; kijk nog even bij the story: reis en aankomst in San Francisco. Ik heb de foto van ons vieren bij the Spinacker toegevoegd!