Maandag 19 december.

We zijn heerlijk saai bezig. Beetje zonnen, beetje winkelen en langs het strand lopen. Beetje koffie drinken bij Starbuck en eventueel iets bezoeken, dat de moeite waard is.

s'Ochtends vroeg op ons balkon is het wachten op de twee grote zeearenden die steeds heel dicht bij over ons hotel scheren. Ze hebben een spanwijdte van, wij schatten twee meter en we zien duidelijk hun geweldige klauwen en kromme snavels. Ze zijn altijd met z'n tweeën en we hebben ze al op de film, maar helaas, we hebben niet het goede kabeltje om van Henny's filmapparaat naar mijn blog te komen. ( Ja, ja, 250 kabeltjes bij ons en.....deze net niet! Lach niet, Nico!) We gaan dus weer eindeloos de diverse winkels af, maar goed, we hebben toch niks te doen.

Bij ons loopje over het strand zijn er de gekke steltvogels, die altijd met hun kop tegen de wind in staan.

En wind was er de afgelopen twee dagen. Best fris, maar strakblauwe lucht en zon maken veel goed. Er is heerlijk te liggen bij een praktisch leeg zwembad. Alleen de vrouw van Greg houdt me gezelschap. Gelukkig met haar waffel dicht! (en Henny natuurlijk, zo nu en dan.)

Vanmiddag hebben we ons verdiept in de geschiedenis van de suikerplantages, die in het verleden in dit gebied lagen. Het waren er meer dan 10 en van de meest beroemde: de Bulow Plantation, hebben ze een Historic Park gemaakt.

Bij het Gamble Roger State Park, waar we dus helemaal niet moesten zijn, werden we bijzonder vriendelijk de weg gewezen, met kaarten en goede raad. Dat valt ons toch altijd weer op hier, maar eigenlijk in heel Amerika. De vriendelijkheid en behulpzaamheid, waarmee men niet alleen ons, maar iedereen benadert. Op het postkantoor vanmiddag stond een stokoude man, die drie soorten postzegels wilde hebben. Hij kon niet goed verwoorden, wat hij nou precies wilde, maar werd met zoveel geduld en liefde geholpen. Toen Henny en ik buiten stonden keken we elkaar aan en zeiden: wat was dat geweldig! Geen gezucht of met ogen gedraai! Gewoon zo, als het eigenlijk moet, maar wij niet meer gewend zijn.

De Bulow Plantage dus: in 1821 ontgonnen door majoor Charles Wilhelm Bulow die 4675 acres wildernis, gelegen aan een kreek, omtoverde tot een suikerriet/katoen-plantage. Dit wordt geen lange verhandeling, want 200 slaven en 115,2miljoen schepjes suiker (per jaar) verder, brandden de Seminole Indianen in 1836 de hele boel plat, omdat zij vonden, dat het land van hen was. En gelijk hadden ze. De wildernis van toen is weer terug, de ruïnes van de sugar mills staan indrukwekkend te wezen en wij waren daar weer helemaal alleen om alles te bekijken. Heerlijk.

Net toen we een stuk langs de kreek wilden gaan lopen, zag ik het bord met...niet zwemmen hier, krokodillen....en toen verging mij de lol van een lekkere trail. Auto in, auto uit, dus deze keer.

Op ons balkon aan een 'steeltje' ( dat is een very strong biertje) werden we vergast op een paraglidersshowtje voor de deur, wat een saai filmpje opleverde, wat mij weer de kans gaf even te oefenen om het op het blog te zetten. Gelukt dus. Wordt vervolgd.