Key West.
Naar Key West.
De havenplaats Key West ligt op het laatste eiland van The Keys (een ketting van eilanden die bij elkaar gehouden wordt door tientallen bruggen, waarover de langste weg ter wereld, die door de zee loopt.)
Wij zitten hier in Marathon, op de Middle Keys, aan de voet van de Seven Miles Bridge.
Deze enorme brug is allang vervangen door een moderne ernaast gelegen'wegbrug', maar de wandelaars kunnen er nog een paar mijl over lopen en joggen.
Voordat we in Key West zijn, passeren we Looe Key. Nico... iets voor jou! Rond dit eiland ligt een beschermd gebied van mooi koraalrif waar je, onder begeleiding, mooie duiktochten kan maken.
Daarna passeren we Pine Key, woonplek van het zeldzame Key Witstaart hert. Vroeger werd er flink op gejaagd, maar nu lopen ze alleen nog maar gevaar, als ze de weg over steken. De waarschuwingsborden voor ons, automobilisten , zijn dan ook niet te missen.
Als we Key West naderen, valt op, dat de stad flink uitgedijd is. We waren hier al eens, acht jaar geleden, en het aantal bedrijven, hotels en motels lijken ons talrijker dan toen.
Gelukkig is de oude stad niet veranderd. Een bonte verzameling mensen zijn hier terecht gekomen: gepensioneerden, militairen en hun families, kunstenaars en hippies, gezondheidsfanaten, schrijvers en schilders. We bezochten indertijd het huis, waar Ernest Hemmingway 10 jaar gewoond heeft en een aantal van zijn romans schreef, waaronder: ‘To Have and Have Not' en ‘For Whom The Bell Tolls'. Duval-street, de hoofdstraat, is nog even leuk als toen en de prachtige, oude wijk eromheen met z'n door de zon gebleekte houten huizen heeft nog niets van zijn charme verloren.
We gaan op zoek naar het kerkhof
(en Wouter, dan rijden we langs DE KERK van jouw Betty P! ).
We herinneren ons, dat er een paar bizarre grafschriften (?) waren en willen kijken of we die terug kunnen vinden. Mijn meestal goed werkend richtingsgevoel leidt ons er in één keer naartoe. Wat te zeggen van de overleden Gloria M. Russell, met 'I'm just resting mij Eyes' of The late B.P. Roberts, met: ' I told you I was Sick'
Bepaald soort humor, van die conchs. (De bewoners worden zo genoemd naar de grote zeeslakken, die zich vastklampen aan de rotsen onder water. Op dezelfde koppige manier doorstonden de eilandbewoners alle ellende van de vele orkanen, lang voordat er een snelweg of spoorlijn bestond.
Natuurlijk kijken we ook nog even bij het meest zuidelijke punt van de USA. 90 miles naar Cuba, staat er.
8 jaar geleden stonden we er alleen: nu staan ze in de rij om met het lelijke boeiachtige ding op de foto te gaan. Wat verder opvalt, zijn de vele fietsers en loslopende hanen. Je hoort voortdurend gekraai. Key West heeft verder een aantal interessante musea en de mooiste zonsondergang ter wereld!
Morgen verlaten we de Keys, richting Miami.
Reacties
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}